December 10, 2008

ခံစားမိရာ...ကဗ်ာ..

တို႔႔တိုင္းျပည္

ထေလာ့ျမန္မာ၊ အိုျမန္မာတို ့
တို ့ရြာ တို ့ေျမ၊ တို ့ရြာေျမ၀ယ္
ေစတီစပါး၊ မ်ားလည္းမ်ား၏
မ်ားပါေလလဲ၊ တမြဲမြဲႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ၊ ကာလၾကာလွ်င္
ယာစကာမ်ဳိး၊ တၫိႈးၫိႈးႏွင့္
့္ပုထိုးျမင့္ေမာင္း၊ေက်ာင္းႀကိဳေက်ာင္းၾကား
လွည့္လည္သြားလွ်က္
္မစားေလရ၊ ၀မ္္းမ၀၍
ဆြမ္းမွ်မတင္ႏိုင္ ရွိမည္တည္း။

ထေလာ့ျမန္မာ၊ အိုျမန္မာတို ့
တို ့ရြာတို ့ေျမ၊ တို ့ရြာေျမ၀ယ္
ေရခ်ဳိေသာက္ရန္၊ ျမစ္ေခ်ာင္းကန္ႏွင့္
သီးႏွံခ်ဳိပ်ား၊ မ်ားလည္းမ်ား၏
မ်ားပါေလလည္း၊ တမြဲမြဲႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ၊ ကာလၾကာလွ်င္
ျမင္သာျမင္ရ၊ မစားရ၍
ေတာကၿပိတၱာ၊ ျဖစ္မည္တည္း။

ထေလာ့ျမန္မာ၊ ျမန္မာထေလာ့၊
အားမေပ်ာ့ႏွင့္၊ ေလွ်ာ့လံု ့လ
သူကစ၍၊ ငါကအားလံုး
လက္႐ံုးမ်ားေျမာင္၊ ဉာဏ္မ်ားေျမာင္ႏွင့္
စြမ္းေဆာင္ၾကေလ ေဆာင္ၾကေလေလာ
ဤေျမဤရြာ ဘယ္သူ ့ရြာလဲ
ဤယာစပါး၊ ဘယ္သူ ့စပါးလဲ
ထားေလာ့တာ၀န္၊ ပြန္ေလာ႔လုပ္ငန္း
ဥာဏ္ေရွ ့ပန္း၍

တ၀မ္းတစိတ္ ညီေစသတည္း။

ေဇာ္ဂ်ီ
ၾကီးပြားေရးမဂၢဇင္းအတြဲ(၃)၊အမွတ္(၁၀)၊ၾသဂုတ္လ၊၁၉၃၅

အၾကိဳက္ဆံုးကဗ်ာေတြ ဆိုတဲ့ tag ကိုသိလိုက္ရကတည္းက ေခါင္းထဲကိုေျပး၀င္လာခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ.။ ဖတ္ဖူးသမွ် တစ္ပုဒ္မက်န္ႀကိဳက္တဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႔ကဗ်ာေတြထဲကမွ.. အၾကိဳက္ဆံုးမ်ားစြာေတြထဲကမွ တစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါ တယ္။ ၁၉၃၅ခုနွစ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံ.. တိုင္းတစ္ပါးရဲ႔လက္ေအာက္မွာ လြတ္လပ္ေရးမရေသးတဲ့ ကာလေတြေပါ့ေနာ္.၊ ဘာေတြ..ဘယ္ေလာက္ထိတ္လန္႔စရာ..အေျခအေနေတြျဖစ္ေနခဲ့ရသလဲ..။ ဘာေၾကာင့္မ်ား.. ဆရာႀကီးက စိုးရိမ္တႀကီး...တပ္လွန္႔ႏိုးေဆာ္ခဲ့ရလဲ....

၁၉၀၇ခု ဧျပီလ(၁၂)ရက္ ေန႔မွာေမြးဖြားျပီး၊ ၁၉၉ဝျပည့္ႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၆ရက္ေန႔မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးဟာ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း သူျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕သမိုင္းေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေနာက္တစ္ေယာက္အတူ မရွိႏိုင္ေတာ့တဲ့ စာေပအႏုပညာ အတတ္ပညာသမားတစ္ေယာက္ အျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ့တာပါ..။ ဆရာၾကီးရဲ႔ ကဗ်ာေတြကိုတစ္ပုဒ္မွ မဖတ္ဖူးပဲ ဒီကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပဲ ဖတ္မိရင္ေတာင္ ဒီစာဆိုႀကီးရဲ႕ တိုင္းျပည္ နဲ႔ လူမ်ိဳးအေပၚထားရွိတဲ့ ႀကီးမားနက္ရိႈင္းလြန္းတဲ့ ေစတနာ၊ ေမတၱာတရားေတြကို ၾကည္ညိဳေလးစားဖြယ္ရာ ေတြ႔ရွိႏိုင္တယ္လို႔ ထင္လို႔...ေရြးခ်ယ္လိုက္ပါတယ္။

“ကိုယ့္မွာမွ ဘာမွမရွိေသးဘူး၊ သူမ်ားေပးခ်င္တာက အရင္ပဲကုိး။ ကိုယ့္မွာအရင္ရွိေအာင္ လုပ္ၾကေစခ်င္တယ္။” “ကိုယ့္မွာရွိၿပီးမွ သူမ်ားေပးရတာ ေကာင္းတယ္။ စာမ်ားမ်ား ဖတ္ၾကေစခ်င္တယ္။” ဆိုတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ဆံုးမ စကားေလးကိုလဲ.. လက္ဆင့္ကမ္းေဖၚျပလိုက္ပါတယ္..။

############################################

ဂ်ဳံးနီ

ဂ်ဳံးနီ
ငါအရက္မူး ျပန္လာတိုင္း ျပန္လာတိုင္း
ငါ့အရက္နံ႔ကို မင္းႀကိဳဆိုေနက်၊
လူေတြဟာ
သူတို႔ေသာက္တဲ့ ေရကို သူတို႔ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ေနက်၊
လူေတြဟာ
သူတို႔ေဆာက္တဲ့ အေဆာက္အအံုကို သူတို႔သည္းညည္းမခံႏိုင္ၾကဘူး
မင္း ငါ့အရက္နံ႔ကို ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ လက္ခံေနက်၊
အရက္သမား ငါ့ကို အသိအမွတ္ျပဳေနက်။

ဂ်ဳံးနီ
ငါ စိတ္အခန္႔မသင့္ရင္ေလ
မင္းကိုယ္ေပၚ
ငါ့ေျခေထာက္ေတြ ေရာက္ေနက်၊
ငါ့ေဒါသက
ဘာမွမဆိုင္တဲ့ မင္းကိုယ္ေပၚ
ငါ့ေျခေထာက္ေတြ ေရာက္ေနက်၊
နာလြန္းလို႔ မင္းေအာ္လိုက္ရင္ေတာင္
မင္း
ငါ့ေျခေထာက္ေတြကို အားနာေနက်။

ဂ်ဳံးနီ
မင္းအင္အားကုန္သံုးၿပီး ခုန္ေပါက္ေျပး၀င္လာ
အျမဲတမ္း ငါ့ကိုႀကိဳတာ
တာ၀န္အရလို႔ မင္းစိတ္မွာ မထားမရွိတာ
ငါျမင္ရ
ငါရခဲ့တယ္။

ဂ်ဳံးနီ
ငါ မင္းကို အသားေကာင္းေကာင္း မေကြၽးခဲ့ဘူး
တစ္ခါတစ္ရံေတာ့
ငါ့စိတ္ေကာင္း၀င္ေနမႈဟာ
ေခ်ာကလက္ကေလးေတြအျဖစ္ မင္းစားရပါတယ္။

ဂ်ဳံးနီ
ငါမွတ္မိတယ္
မင္းေျမႀကီးကို တူးတူးၿပီး ေဆာ့တတ္တာေလ
ငါသိပ္ၾကည္ႏူးတဲ့ ႐ႈခင္းေလးေပါ့
ငါက မင္းေရွ႕ကိုေက်ာ္ၿပီး ခဲလံုးေလးေတြ ပစ္တယ္ေလ။

ဂ်ဳံးနီ
ေလတဟူးဟူး ထန္ေနတုန္းက
မင့္ႏႈတ္သီးကို ေရွ႕ပစ္ၿပီး
တအူးအူး တအုအုနဲ႔ မင္းအူးျမဴးေနတာ
ငါတုတ္နဲ႔ လုိက္႐ိုက္ေတာ့
မင္းေၾကာက္ဟန္ေဆာင္ၿပီး ထြက္ေျပးတာ

ဂ်ဳံးနီ
မင္းကိုယ္ ၀၀ဖီးဖီးႀကီးႀကီးနဲ႔
ငါ့ကို ေဆာင့္ေဆာင့္ တိုးေ၀ွ႔ေနက်ေလ
ငါလက္ေဖ်ာက္တစ္ဖ်စ္တီးလိုက္ရင္
မင္းလိုက္လိုက္ ဟီဟီေနက်၊
ငါက မာန္မဲလိုက္တဲ့အခါ
မင္းလွ်ာႀကီးနဲ႔ ငါ့ကို ျမန္ျမန္လ်က္တယ္
ငါက လိုလားတဲ့အခါ
မင္းေက်ာေတြကို ပြတ္ပြတ္ေပးေနက်။

ဂ်ဳံးနီ
ငါ အခုခါ
အဲလိုမ်ဳိး မာန္မဲအရသာခံခ်င္တယ္။

ဂ်ဳံးနီ
မင္းမ်က္လံုးမွာ
ငါ့ေမတၱာကို မြတ္သိပ္ေၾကာင္း ျပေနက်အေရာင္
ငါအခု ဒါကို မင္းလိုမြတ္သိပ္ရၿပီ။

ဂ်ဳံးနီ
မင္းမွာ အသည္းႏွလံုးရွိတာ ငါသိပါၿပီ။

ဂ်ဳံံးနီ
ငါ ဘယ္ေလာက္ရက္စက္သလဲကြာ
မုန္႔ပဲသေရစာေလး မင္းကို ေကြၽးတာေတာင္
မုန္႔ကေလး မင္းကို ေျမႇာက္ျပ
ၿပီး …
ဖုန္ထဲပစ္ခ်လိုက္တာ
ဖုန္ထဲက်ေနတဲ့ မုန္႔ကေလးကို
မင္း စိတ္မာနမထားဘဲ
မင္းႏႈတ္သီးနဲ႔ ထိုးဟပ္ပစ္လိုက္တာ
(တကယ္ေတာ့ ေမတၱာဆိုတာ ဖုန္ထဲက မုန္႔ကေလးပါလားလို႔ ငါမသိလိုက္ခဲ့ဘူးကြယ္)။

ဂ်ဳံးနီ
မင္း ေနေကာင္းရဲ႕လားကြယ္။

ဂ်ဳံးနီ
အိပ္ရာေပၚမွာ
ဘာမွမလႈပ္ႏုိင္တဲ့ မင္းသခင္
ေနာက္ဆံုးထြက္သက္နဲ႔ေပါ့
မင္းကို ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ရဲ႕
ငါ့ေနာက္ဆံုးထြက္သက္နဲ႔႔ပါ
ဂ်ဳံးနီရယ္ ။ ။

(ေမာင္ေခ်ာႏြယ္)


က်န္ခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာ(၃)ရက္ေန႔က ဆရာေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကြယ္လြန္တာ ၆ႏွစ္တိတိျပည့္ခဲ့ပါျပီ.။
အို.. တကယ္ေတာ့ ဆရာေျပာခဲ့သလို..
ေၾကြတာကိုက.. ပြင့္ျခင္းပါပဲေလ..
ဆရာေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕ ကဗ်ာေတြကလဲ.. ဘယ္အပုဒ္ေလးကို ဆြဲထုတ္ျပရမွန္းမသိေအာင္.. နွစ္သက္ရတာေတြခ်ည္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအထဲက ဂ်ံဳးနီဆိုတဲ့ ကဗ်ာ ေလးကိုပဲ..ေရြးခ်ယ္လိုက္ပါတယ္..။

ေသဆံုးကာနီး ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ကို လု႐ႈေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ တမ္းတမိတဲ့အရာဟာ.. ေခြးတစ္ေကာင္တဲ့ေလ
သင္ေရာ.. ဂ်ံဳးနီတစ္ေကာင္ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးလား..။
သင္ကိုယ္တိုင္ေရာ ဂ်ံဳးနီျဖစ္ခဲ့ဖူးသလား..။
ဖုန္ေတြေပေနတဲ့ ေမတၱာတရားေတြ.. သင္ေပးခဲ့ဖူးသလား..၊
သင္ရခဲ့ဖူးသလား.. သင့္မွာ ဆံုးရံႈးေနရတာေတြ သိပ္မ်ားလာရင္.. ဂ်ံဳးနီတစ္ေကာင္ေလာက္ စိတ္ကူးထဲမွာျဖစ္ျဖစ္ ေမြးမၾကည့္သင့္ေပဘူးလား....။

############################################

ထမင္း၀သို႔ ကတိ

တစ္သက္စာ၌
စာမြန္စာသင္းဖြဲ႕သီျခင္းျဖင့္
ထမင္းသံုးေဆာင္ပါရေစ..
တစ္သက္စာ၌
စာညံ့စာဖ်င္း ေရးဆက္သြင္းေသာ္..
အို ထမင္း..
ခ်က္ခ်င္းအပင္းျဖစ္ လတၱံ႕။ ။

ေမာင္လင္းခက္(ဟသၤာတ)

စိတ္ထဲက တစ္ခါတစ္ေလ.. အသံေတြထြက္ျပီး ရြတ္ရြတ္ေနမိတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။ ရြတ္မိတိုင္းလဲ.. ၾကက္သီးေမြးညွင္းေတြ ထမိတတ္ပါတယ္..။ ဆရာေမာင္လင္းခက္.. ဘယ္လို၀ိဥာဥ္ေမွာ္မ်ိဳးေတြနဲ႔ ေရးထားရစ္ ခဲ့လဲ.. တစ္သက္လံုးစာေရးတာ တစ္ခုတည္းနဲ႔ တကယ္ရပ္တည္သြားတဲ့ ကဗ်ာဆရာပါ..။ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ တည့္တည့္မွာမွ.. ကြယ္လြန္သြားရရွာသူျဖစ္ျပီး.. ကဗ်ာဆရာမႀကီး မအိကေတာ့
“ဒါေတြဟာ မၿမဲတဲ့အနိစၥလို႔ ျပဆိုခ်င္တာလား..”
“မင္းမတရားခဲ့ဘူး ေကာင္ေလး...
အစုအေ၀းထဲက အရင္ဆံုးခြဲထြက္
ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ မွာ မွ တဲ့ ကြာ...
တမင္တကာႀကီး ရက္ ရက္ စက္ စက္။” လို႔ ကြယ္လြန္ျခင္း ဆယ္နွစ္ေျမာက္မွာ.. လြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲခဲ့ပါတယ္..။

ကဲ.. ကိုယ္႔ကိုဆက္tagတဲ့.. အိမ္မက္ရွင္ေရာ.. ဒီtagကိုပို႔လိုက္တဲ့.. လင္းဒီပကိုေရာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ႏိုင္ၾကမယ္လို႔လဲ..ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။ အစကတည္းက ခံစားမိရာ က႑ေလးကေန.. ႏွစ္သက္တဲ့ ကဗ်ာေလးေတြကို ေရးဖို႔ရွိေနတဲ့အစီအစဥ္ကို ခုေတာ့.. လွလွပပေလး ဖြင့္လိုက္ႏိုင္ျပီထင္ပါရဲ႕...။

အိျႏၵာ

6 comments:

Anonymous said...

ကိုလင္းဒီပ ေျပာတဲ့စကားကို ကိုးကားၿပီးေျပာရ ရင္ ...
“ဟာ ... TAG ရက်ိဳးနပ္တယ္ေဟ့” ရယ္လို႕ ကြက္တိ ေျပာမိမွာပါပဲ ...
တကယ္လည္း TAG ရက်ိဳး နပ္တယ္ေလ ....

ၾကည့္ပါ... ဆရာႀကီးေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ “တို႕တိုင္းျပည္”
ဖတ္ရင္းနဲ႕ ရင္ထဲမွာ တုန္တုန္ဟည္းဟည္း ... ၾကက္သီးႀကီးေတြ အျဖန္းျဖန္းထ
“ထေလာ့ ျမန္မာ၊ အိုျမန္မာတို႕” ဆိုတဲ့ ဆရာဖြဲ႕သီေလတဲ့ ၀မ္းေခါင္းသံ အက္အက္ႀကီးကို
အတိုင္းသား နားေတြရဲ႕ မ်က္စိက ျမင္ေယာင္လာတယ္ ...
အားမလို အားမရတဲ့အသံနဲ႕ လက္ကို ဆန္႕တန္းၿပီးေနပံု ... ရယ္ ...
က႐ုဏာေဒါေသာနဲ႕ မာန္ခ်ီတဲ့၀င့္ႂကြားတဲ့ ဟန္ ... ရယ္
သေဘာက္ဘ၀ကေန ႐ုန္းႂကြဖို႕ ... ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႕ စခဲ့တဲ့ သ႑ာန္ ... ရယ္
ညီၫႊတ္ျခင္းေတးကို ေႏွာင့္ေႏွးမႈမ်ားကို ပယ္႐ွားဖို႕ သီဖြဲ႕ရည္႐ြယ္သံ ... ရယ္ ...
အတိုင္းသား ... အထင္းသား... ေနေရာင္ၾကားမွာ .... သမိုင္းေၾကာင္း ဂႏၶ၀င္ဆန္ေလာက္ေအာင္ ေကာင္းခဲ့သူ ... ။

”ဤေျမဤရြာ ဘယ္သူ ့ရြာလဲ
ဤယာစပါး၊ ဘယ္သူ ့စပါးလဲ
ထားေလာ့တာ၀န္၊ ဉာဏ္ေရွ ့ပန္း၍
တ၀မ္းတစိတ္၊ ညီေစသတည္း။”

ကဗ်ာအၿပီးမွာ ခံစားမိသူရဲ႕ ႏွလံုးစိတ္၀ိညာဥ္ခႏၶာ အကုန္လံုးကို တစ္စတစ္ေလမွ က်န္ရစ္စရာမ႐ွိ ယူငင္ဆြဲႀကံဳးလိုက္ၿပီး သိမ္းပိုက္ပစ္လိုက္တာ၊ အျပစ္အနာအဆာရယ္လို႕ ျမဴတစ္မႈန္၊ သဲတစ္စ၊ အပို၊ အလို၊ အစ၊ အန ဘာမွ ေျပာစရာရယ္မ႐ွိ ... ကြက္တိ၊ အံ၀င္၊ ရည္႐ြယ္ခ်က္သိပ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ... ။ တစ္ခြန္းပဲ ေျပာခ်င္ေတာ့တယ္ .... ႀကိဳက္တယ္ဗ်ာ ... ။

ဂ်ံဳးနီ

သစၥာတရားကို တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ သူေတြ နားမလည္ေပမယ့္ ... သူ ... ဂ်ံဳးနီက ဒါေတြကို သိေနတယ္ ...
သခင္တစ္ေယာက္၏ စိတ္၀ိညာဥ္ကို ဖတ္စြမ္းႏိုင္ေသာ အတတ္ကို တတ္ေျမာက္တဲ့... ဂံ်ဳးနီ ...
ထင္ထင္႐ွား႐ွားျမင္ေနရသည္က ဂံ်ဳးနီ၏ ေမတၱာတရား ... သစၥာမ်ားက ရဲဗေလာင္းခတ္ေအာင္ သူ႕ဦးေႏွာက္က်ဥ္းက်ဥ္းထဲ ဆူလွ်ံေ၀က် ...
တစ္ခ်ိဳ႕က ေပးအပ္တဲ့ တာ၀န္ကို က်က်နန လုပ္တတ္ခ်င္မွ လုပ္တတ္ေပမယ့္ ဂံ်ဳးနီက ... သိကၡာက်ခံခဲ့သူ မဟုတ္ခဲ့ ... ။
သခင္ရဲ႕ ဟိန္းေဟာက္မႈတစ္ခုမွာ အၿမီးကုတ္ေနေပမယ့္ ... သခင့္အေပၚသိတတ္တဲ့ စိတ္က ႐ြက္လႊင့္ေနခဲ့သူ သခင္စိတ္မၾကည့္တဲ့အခါ ... အသားဆူၿဖိဳးၿဖိဳးကို ... အားပါးတရ စားေသာက္ရျခင္းထက္ကို
သခင္စိတ္႐ႊင္ ... လက္ေျဖာက္တြင္တြင္တီးၿပီး ေခၚသံ အို႕ အို႕ ၾကားက ထန္းလွ်က္ခဲ တစ္ခဲကို ပိုၿပီး တန္ဖိုးထားတတ္သူ ... သူ႕အၿမီးေတြကို ၾကည့္လိုက္စမ္း ... ေျပာေနတဲ့ စကားေတြ ... လူေတြနားလည္းႏိုင္စြမ္း ႐ွိမ႐ွိ သူမသိေပမယ့္ ... သူ႕စကားေတြက ပြက္ထလို႕ ဆူညံေနခဲ့တာ ...
ၿပီးေတာ့ ...
တုတ္တစ္ေခ်ာင္း ေက်ာေပၚကို ေရာက္လာျခင္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ...
အဘိဓါန္အစံုအစံု လွန္စရာ ... မလို ....
ဂူဂဲလ္ Search စရာ ... မလို ...
အတန္းထဲကဆရာ့ကို ... ဆရာ့ ဒါဘာလဲ ... လွမ္းေမးစရာ ... မလို ....
Forum မွာေထြကာသီကာ ပိုစ့္မာယာေတြတင္ၿပီး ေမးစရာ ... မလို ...
*100 Help Center ဖုန္းတစ္ခ်က္ ဆက္ၿပီး ေတာင္းစရာ ... မလို ...
Yellow Pages ၾကည့္စရာ ... မလို
လက္ဖက္ရည္၀ိုင္းမွာ အခါးရည္တစ္က်ိဳက္ အလကား၀င္ေမာ့ၿပီး ေမးစရာမလို ...
ဆိုကေရးတီးလို လမ္းတကာ ... မီးအိမ္ထြန္းၿပီး ႐ွာစရာမလို ...
... မလို ...
... မလို ...
... မလို ...
ဂံ်ဳးနီ ... သိတယ္ ...
သူ သိေၾကာင္းကိုလည္း ... လွ်ာၾကမ္းတစ္ခ်က္နဲ႕ သခင္က နားလည္တယ္ ...
မာဂဓဆိုတဲ့ ဘာသာစကား ေခတ္မစားေတာ့ေပမယ့္ေလ ... ။
ေမတၱာတရားကို လူသားေတြ စတင္ေျပာေဟာေပမယ့္ ...
ဂံ်ဳးနီက လိုအပ္ေနတယ္ဆိုတာ ... ကဗ်ာဆရာ ... ဂ်ံဳးနီသခင္က သိသိနဲ႕ ဖုန္ထဲက မုန္႕ကို ခ်ျပသတဲ့ ...
တကယ္ သူလိုတာ ဖုန္မဟုတ္ဘူး ... ေမတၱာ ...
ဒါေပမယ့္ ဂံ်ဳးနီလို မဟုတ္တဲ့ လူေတြက ေမတၱာကို ဖယ္ၿပီး ဖုန္ကိုပဲ လွ်က္တယ္ကြဲ႕ ဂ်ံဳးနီရဲ႕ ... ။
မထူးဆန္းနဲ႕ ... ။ လူေတြက အဲလို ... ။
မင္း သခင္ေနာက္ဆံုးထြက္သက္မွာ ... ဂ်ံုဳးနီက တစ္ခ်ိဳ႕႐ုပ္႐ွင္ကားေတြထဲကလို ... လဲေနတဲ့ေဘးမွာ တ႐ႈံ႕႐ံႈ႕နဲ႕ ငိုေနတာ မွာမဟုတ္ဘူး .... ။
ဒါေပမယ့္ ေမတၱာတရားကို သိတဲ့ မင္းသခင္က ... သူ႕ေဘးက လူေတြကို ေက်ာ္ၿပီး မင္းကို သတိရေနေလရဲ႕ေလ ... ။ သူတို႕က ဖုန္ေတြကို ႀကိဳက္သကိုး ... ။
(ကဗ်ာဆရာေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕ ဂံ်ဳးနီကို ကၽြန္ေတာ္ ရင္ဘတ္ထဲ ေမြးဖြားသန္႕စင္ၾကည့္ခဲ့မိတဲ့ အခါတုန္းက ... ။ ဂ်ံဳးနီနဲ႕ တစ္သားတည္း က်ခဲ့တယ္ မႀကီး... )

ထမင္း၀သို႔ ကတိ

တစ္သက္စာ၌
စာမြန္စာသင္းဖြဲ႕သီျခင္းျဖင့္
ထမင္းသံုးေဆာင္ပါရေစ..
တစ္သက္သာ၌
စာညံ့စာဖ်င္း ေရးဆက္သြင္းေသာ္..
အို ထမင္း..
ခ်က္ခ်င္းအပင္းျဖစ္ လတၱံ႕။ ။

ဒီကဗ်ာအလ်ဥ္အဟုန္က ...အခုလို တြန္းထိုး စီးဆင္းႏိုင္တာ၊ စီးဆင္းတာ ပါရမီလား၊ အထံုလား၊ ေမွာ္ေအာင္ျခင္းလား ... ကဗ်ာ၀ိညာဥ္ပူး၀င္ျခင္းလား ... မသိေပမယ့္ ...
ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ ခံယူခ်က္စိတ္ရင္းကို စိတ္ထဲက ဒိုင္းကနဲ ျမင္မိတယ္ ...
ခံစားမိသူရင္ထဲမွာ ... ကဗ်ာရဲ႕ ေသြးေတြက တပြက္ပြက္ထ၊ ကဗ်ာမာန္ေတြႂကြလာ ... စိတ္ေတြက ျမင္း႐ိုင္းေတြ တဟုန္ထိုးစိုင္းသလို ...
ရဲကနဲ ျဖာ က်သြားတဲ့ ေသြးေတြမွာ .... ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အဇၹ်တၱေတြပါတယ္ ...
လွစ္ခနဲ လက္သြားတဲ့ ကေလာင္သြားမွာ ၀တ္႐ံုဖားဖားနဲ႕ ကဗ်ာဆရာမာန္ေတြဟာ ႂကြလို႕ ...
ပိုင္းခ်လိုက္တဲ့ ဓါးခ်က္မွာ ... ကားကနဲ ကဗ်ာဆရာ့ရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရားမဟုတ္တာေတြ ....
ဆရာမႀကီး မအိေျပာသလို ... ကံၾကမၼာဟာ ရက္ရက္စက္စက္ ...
ဒီစစ္ပြဲမွာ ကဗ်ာဆရာဟာ ႏိုင္တယ္ ...

“စာညံ႕စာဖ်င္း ေရးဆက္သြင္းေသာ္
အို ... ထမင္း ...
ခ်က္ခ်င္း အပင္းျဖစ္လတၱံ႕”

သိပ္ကို ေၾကာက္မက္ဖို႕ေကာင္းတဲ့ က်ိန္စာနဲ႕ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ခံယူခ်က္ကို ထုဆစ္ထားလိုက္တာကေတာ့ ...
အႏွစ္အက်ဆံုး ... ။ ေျပာတတ္တာ ဒါပဲ၊ ခံစားရသမွ်ကို ထပ္ၿပီး ဖြဲ႕ဆိုဖို႕ ဖြင့္ျပဖို႕စကားလံုး မ႐ွိေတာ့လို႕ ထပ္မ႐ွာႏိုင္တာကို ခြင့္လႊတ္ပါ ဆရာ ေမာင္လင္းခက္ (ဟသၤာတ) ... ခင္ဗ်ား ... ။

မႀကီး အိႃႏၵာ ... ကဗ်ာေကာင္းေတြ၊ ႐ွယ္ေတြခ်ည္းပါပဲလားဗ်ာ ... ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပ္ကို ႏွစ္သက္သေဘာက်၊ အသည္းခိုက္သြားတယ္ဗ် ... တစ္ခ်ိဳ႕ကဗ်ာေလးေတြ ဖတ္ဖူးပါတယ္ ... ရင္ဘတ္နဲ႕ က်ခံၿပီး နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္းထ ခံစားလိုက္မွ ... ကဗ်ာတြင္းထဲကို ေစာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ထိုးဆင္းသြားသလို ...
ဗြမ္းကနဲ ... စိမ့္ကနဲ ... ေအးကနဲ ... အလိႈက္လိႈက္အဖိုဖို ... ။

ကိုလင္းဒီပ စကားနဲ႕ မေျပာေတာ့ဘူး ... ကၽြန္ေတာ့္ စကားနဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ေျပာမယ္ ...
TAG ရတာ သိပ္ကို တန္ဖိုး႐ွိလွတယ္၊ ရင္ဘတ္က်တယ္ ... အခုလို အက်အန၊ လွလွပပ၊ တိတိက်က်နဲ႕ ခံစားမႈအခန္းတံခါးကို မင္းတုပ္ဟ ေပးလိုက္တာ အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ေနမိပါေၾကာင္း .... ။ (လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲႀကီးပါ)

ခင္မင္ေလးစားမႈမ်ားစြာျဖင့္

Moe Myint Tane said...

အရမ္းေကာင္းတယ္ဆိုတဲ႔ စကားထက္ပိုျပီး ေလးနက္ထိေရာက္တဲ႔ စကားရွိရင္ အဲဒီစကားသံုးျပီးေတာ႔ ေျပာခ်င္တယ္အမေရ။ ေလာေလာဆယ္စကားလံုးရွာမရလို႔ အရမ္းေကာင္းတယ္ဆိုတာဘဲ ေျပာႏိုင္တယ္အမ။
တို႔တိုင္းျပည္ ၊ ဂ်ံဳးနီ ၊ ထမင္း၀သို႕ ဂတိ ကဗ်ာသံုးပုဒ္လံုး ပထမဆံုး မ်က္လံုးနဲ႔ ဖတ္တယ္။ ဒုတိယ စိတ္နဲ႔ဖတ္တယ္။ တတိယ ရင္ဘတ္နဲ႔ ဖတ္သြားတယ္အမ။


စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ

မိုးျမင္႔တိမ္

ညီအကိုမ်ား said...

အစ္မေရ ေရွ႔ကဆရာႏွစ္ေယာက္ကအကုုန္ေျပာသြားေတာ့ဘာေျပာစရာက်န္ေတာ့မွာလည္း.. း)

ကဗ်ာေကာင္းေတြပါပဲ။ ရင္ဘတ္နဲ့ခံစားသြားေၾကာင္း

မိုုးၾကယ္

အိုင္လြယ္ပန္ said...

ကဗ်ာေကာင္းေတြ
ၿပန္ဖတ္ရတဲ႔အတြက္ ေက်းဇူးပဲအစ္မေရ...
ေကာင္းေသာေန႔ပါဗ်ာ.....

ပန္းခေရ said...

အရမ္းကိုေလးစားအားက်မိတယ္ မမရယ္
ေရးထားသမွ်ကဗ်ာအားလံုးခံစားသြးပါတယ္

မသက္ဇင္ said...

အိႁႏၵာေရ-----------
"ခံစားမိရာ...ကဗ်ာ.." ေတြကိုလာဖတ္ရင္း--
ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႔ ကဗ်ာဟာ ျဖင္႔ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေတြ
ႏိုးၾကြလာပါတယ္--
ဂ်ံဳးနီကဗ်ာေလးဟာလည္း ရင္ထဲကို နက္ရွိဳင္းစြာ
ဝင္ေရာက္သြားပါတယ္---