September 19, 2009

တကယ္ေတာ့ အဲဒီ့ျပကြက္ဟာ အတု

(၁)။
ညထဲမွာ ေနာက္ည တစ္ခုက ထပ္ျပီး ေမွာင္မိုက္လို႔
တဒီးဒီး ေလေအးစက္သံဟာ..
ေက်ာထဲစိမ့္ေအးလာခ်င္စရာ
အားလံုး အသက္ရူေအာင့္ထားမိၾကသလား..
ဆက္တင္မွာ အခိုးအေငြ႕တစ္ခ်ိဳ႕ အူေနတယ္..။
(၂)။
တီးလံုးကအသံေျပာင္းသြားျပီ
အနီေရာင္
အခင္းအက်င္းအားလံုးကအနီေရာင္
မသိရင္ ေသြးေတြ ဆမ္းခ်လိုက္သလိုမ်ိဳး အနီေရာင္
ဟိုဟိုဒီဒီလင္းႏို႔ေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ပ်ံသလို အထူးျပဳလုပ္ခ်က္ေတြနဲ႔
ဟိုး...ေ၀းေ၀း က
သခ်ႋႋဳင္းလား တေစၦလား....
လွိမ့္လွိမ့္တက္လာတဲ့ အခိုးအေငြ႔ေတြၾကားမွာ..
ဆက္တင္ဟာ..ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာ...မာခဲညိုမည္းေနခဲ့တယ္..။
(၃)။
ေၾကာက္လန္႔ဖို႔ အဓိကရည္ရြယ္တယ္..
အားလံုး.အာေစးထည့္ထားမိၾကသလို
စိတ္ေတြေခၽြးေစးနဲ႔ ခၽြဲပစ္လာၾကလို႔
ကေလးေတြ အေမ့ရင္ခြင္ထဲ အတင္းကြယ္လ်ိဳး
ခ်စ္သူေတြ ပုခံုးခ်င္းက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ပိုက္ေထြးေဖးမၾက
လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ေခ်ထားမိၾက
အားလံုးဆီမွာ
အေၾကာက္တရားက အပင္းထည့္ထားလိုက္သလို...
ဘာျဖစ္ဦးမလဲ
ဘာလုပ္မလဲ..
ဘာ ေတြ လုပ္ ျပ ဦး မွာ လဲ....
တထိတ္ထိတ္...
အား..လံုးးးးးး
အစြမ္းကုန္...
ဒိတ္ ဒိတ္ ဒိတ္ဒိတ္ ရင္တုန္ေမာဟုိက္တယ္..။
(၄)။
သူ..
ေမွာ္ဆရာ....
သူရြတ္ေနတာ
က်မ္းစာလား..ကမၼ၀ါလား..
သူ သစၥာဆိုတာလား..
ေမတၱာပို႔တာလား..
က်ိန္္စာတိုက္ေနတာမ်ားလား..
သူ႔မႏၱရားက ဘာအစီအစဥ္လဲ...
တတြတ္တြတ္..
တြတ္တြတ္..တြတ္..တြတ္..
သူ႔၀တ္ရံုဖါးဖါးႀကီးတလြင့္လြင့္
သူ႔အရိပ္အမည္းႀကီး တလြင့္လြင့္
သူ႔မွာ သိန္းငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႔မ်က္လံုးမ်ိဳးလည္းရွိေသးရဲ႕
သူက....
ဘယ္အခ်ိန္သုတ္သုတ္ရႏိုင္တဲ့ အသားတစ္ကို လွမ္းႀကည့္လိုက္သလို...
သူ႔ပရိတ္သတ္ေတြကို
အထက္စီးကေန...အူ မ ေခ်း ခါး ၾကည့္လိုက္ျပီ..။
(၅)။
ရုတ္ခ်ည္းေမွာင္မိုက္သြားခဲ့တယ္..
ရုတ္ခ်ည္းလင္းလက္လာျပန္တယ္...
ျငိမ့္ျငိမ့္ေညာင္းေညာင္း..
တီးလံုးမွာ ကကြက္ဆန္းတစ္ခုပါလာတယ္..
ေကာင္းကင္က..က်လာခဲ့တာလား..
ေျမျပင္ကို ထိုးခြဲတက္လာသလား...
မသိဘူး..
အားလံုးမွင္တက္ေငးေမာသြားၾက..
ေငြျပာေရာင္ပိုးသားစေလး..လြင့္ေမ်ာေနသလုိ..
သူမရဲ႕လႈပ္ရွားမႈတိုင္းက ညက္ေညာလွပ..
သူမရဲ႕ကခ်ိဳးေတြက ေသသပ္တိက်လို႕...
အားလံုးရဲ႔ႏွလံုးအိမ္ညႊတ္ႏူးမႈတိုင္းဟာ..
သူမအေပၚပံုက်သြားခဲ့တယ္...။
(၆)။
ေ၀ါကနဲ..
အသံေတြထိုးစိုက္က်လာတယ္..
ေတာေျမေခြးေတြအူသံလို...
ေတာေခ်ာက္သံလို..၊ ေတာ္လဲသံလို...
တဖ်တ္ဖ်တ္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ စလိုက္ေရာင္စံုေတြကိုက
စိတ္ေထြျပားခ်င္စရာျဖစ္ေနခဲ့..
ေမွာ္ဆရာ ဟာ..သရဲသဘက္ဆန္လာတယ္..
ေမွာ္ဆရာဟာ..သားေကာင္အနံ႔မွာ စမန္ထေနတဲ့
အညံ့စားမုဆိုးဆန္လာတယ္..
တီးလံုးက ဗိန္းေဗါင္းဆိုတာလား
အေျပးအလႊား..အေကြ႔အ၀ိႈက္...
ဆက္တင္ဟာ..သိမ့္သိမ့္ ရမ္းခါလို႕...
ေနာက္ဆံုး...
ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္သာမန္စဥ္အတိုင္း
ေငြျပာေရာင္ေလးကို လက္ရ ဖမ္းဆီးႏိုင္လိုက္တယ္.။
(၇)။
ေမွာ္ဆရာက
လႈပ္လို႔မရေပမယ့္ ႀကိဳးနဲ႔အထပ္ထပ္တုတ္ေနွာင္တယ္...
ေမွာ္ဆရာက
မေျပးႏုိင္မွန္းသိရက္နဲ႔ စည္းသံုးတန္ကိုတားပစ္တယ္..
ေမွာ္ဆရာက..
ေနာက္ဆံုးအဆင့္
အသင့္ခ်ထားခဲ့တဲ့ ေခါင္းတလားထဲကို...
ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ လဲေလ်ာင္း ပိတ္ေလွာင္ေစခဲ့ျပီ..
(ဂ)။
ဓါးစက္လား..
လႊစက္လား...
အဲဒီ့ လူသတ္လက္နက္ဟာ..
ေမွာ့္ဆရာလက္ထဲမွာ တဒီးဒီးရမ္းခါလို႔...
ေသြးဆာေနတဲ့ မိစၦာ တစ္ေကာင္
မႈန္ယိုရမ္းကားေနသလို...
မီးေရာင္ ေအာက္မွာ...
စုန္းမီးေတာက္လို တလက္လက္ျဖာေနတယ္
ပရိတ္သတ္ဟာ..လိပ္ျပာအႏႈတ္ခံလိုက္ရသူလိုမ်ိဳး..
၀င္သက္ထြက္သက္ေတြ အထားအသိုမမွန္ကန္ေတာ့
ေခ်ာက္ကပ္ေနတဲ့ လည္ေခ်ာင္းမွာ...အသံေတြ အတုန္းအရုန္းေသဆံုးကုန္ၾကတယ္..
(၉)။
ပိုင္းခ်လိုက္ျပီ....
ပန္းထြက္လာတာ..ေသြးေတြမဟုတ္လား...
၀ူး ၀ူး ၀ုန္း ၀ုန္း......
ဒီ့ထက္ေသြးပ်က္စရာမရွိတဲ့ ျမင္ကြင္းထဲက
ထက္ပိုင္းျပတ္သြားတဲ့ ေခါင္းတလားထဲမွာ...
သူမရွိေနတယ္.....
ခါးလည္တည့္တည့္ကေန...တစ္၀က္တိတိျပတ္က်သြားတဲ့
အဲဒီ့ေခါင္းတလားထဲမွာ...
ေသြးေစးေတြ အေထြးလိုက္ကပ္ေနတဲ့ တစ္၀က္ျပတ္ေခါင္းတလားထဲမွာ
သူမ......
ရွိေနခဲ့ပါတယ္...။
(၁၀)။
ဆက္တင္က ၾကယ္ေၾကြေတြကို ဆလိုက္ထိုးျပီးျပေနတယ္..
လူေတြဟာ..ေၾကကြဲစရာေတြနဲ႕
စိတ္အယားေတြေျဖၾကတယ္..
တေစၦထက္ေၾကာက္လန္႔စရာတေစၦေတြၾကားမွာ...
လူသတ္ျပကြက္ေတြထက္ရက္စက္တဲ့ .လူသတ္ျပကြက္ေတြထဲမွာ...
အညစ္အေၾကးေတြထက္ညစ္ညမ္းတဲ့ အညစ္အေၾကးေတြၾကားထဲမွာ..
အဲသလို ရံုသြင္းအျပခံေနရတဲ့ အတုအေယာင္ေတြၾကားထဲမွာ..
အဲသလို စိတ္ေတြကို အထပ္လိုက္မီးတင္ေနတဲ့ျပကြက္မွာ
တျဖည္းျဖည္းအသားက်ေနေပ်ာ္ေနျခင္းသီခ်င္းက
ရက္ရက္စက္စက္ပ်ံလြင့္လာ...
(၁၂)။
အဲဒီ့ျပကြက္ဟာ..အတုပဲ
တကယ္ေတာ့ အဲဒီ့ျပကြက္ဟာ..အတု.
အႏုပညာဟာ.ေသြးဆာျခင္းတစ္မ်ိဳးလား..
ေၾကာက္ရြံ႕ထိပ္လန္႔စရာေတြက ရသေျမာက္ေစတတ္သလား..
လိမ္ညာဆန္းျပားျခင္းအတတ္က စိတ္အဆာေတြေျပေစသလား...
ေမွာ္ဆရာဟာ..သူ႔ေအာင္ျမင္မႈကို..
သြားရည္တျမားျမားယစ္မူးလို႔.....
ေမွာ္ဆရာဟာ..သူ႔အတတ္ပညာကို
အာသားငမ္းငမ္းမူးယစ္လို႔
ဒီျပကြက္ရဲ႔ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းစိုးရိမ္ေရမွတ္ဒီဂရီဟာ..
ေမွာ္ဆရာကဗၺည္းတင္ခ်င္ေနတဲ့ မွတ္ေက်ာက္တဲ့...
ေမွာ္ဆရာဟာ..သူ႔အတတ္ပညာကို
အာသားငမ္းငမ္းမူးယစ္လို႔
ေမွာ္ဆရာဟာ..သူ႔ေအာင္ျမင္မႈကို..
သြားရည္တျမားျမားယစ္မူးလို႔.....
(၁၃)။
အားလံုး
စိတ္ေတြ ကိုယ္ေတြ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၾကျပီ...
ပြဲက အခုမွစတင္လာခဲ့တာ...
ပြဲက အခုမွအဆံုးသတ္ေတာ့မွာ
ေခါင္းတလားထဲက ရွင္ျပန္ထေျမာက္လာရမယ့္
ေငြျပာေရာင္ေလးကို သူတို႔ မင္းသမီးေလးကို...
ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ်...
လက္ခုတ္တီးျပီးႀကိဳၾကဖို႔..
ပြဲက
အခုမွစတင္လာခဲ့တာ...
ပြဲက
အခုမွအဆံုးသတ္ေတာ့မွာ...

အိျႏၵာ
(၂၆.၇.၂၀၀၉)

16 comments:

အမည္မဲ့ said...

ေမွာ္ဆရာက ေမွာ္ဆရာလုိ....
ေငြျပာေရာင္ေလးက မင္းသမီးလုိ
ပရိသတ္ႀကီးခင္ဗ်ား....
ဒီ တီးလုံးသံတိတ္ရင္....
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေဆးေရာင္းၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္....
အားေပးၾကပါဦးခင္ဗ်ား။ ။

HAPPY CLOUD said...

အမေရ ေကာင္းတယ္ဆုိတဲ့ စကားနဲ႔ မလံုေလာက္ဘူး... က်ေနာ္တကယ္သေဘာက်တယ္ ဒီကဗ်ာကို... ေငြျပာေရာင္ မင္းသမီးေလး တကယ္ပဲ... ျပန္ထႏုိင္ပါအုန္းမလား... က်ေနာ္တုိ႔ေတြ ပြဲမပီးခင္ျပန္ရမဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနရင္ေရာ... အတုလုိ႔ ထင္ထားတာ မွာ တကယ္လုိ႔ အမွားအယြင္းတစံုတရာ ရွိခဲ႔ရင္ေရာ... ျပကြက္မ်ားအတြက္ ဓါးစက္မွာ ကားခနဲ႔သြားမဲ့...
အေျခအေန...
ဘာရယ္ေသခ်ာမသိေပမဲ့ ထင္တာေလးေတြ ေတြးမိပါရဲ့...
ဖုိးေမာင္

အိုင္လြယ္ပန္ said...

ပဥၥလက္ တစ္ရပ္ရဲ႕ အသက္ဟာ
ၿပသသူနဲ႔ ၾကည္႔႐ႈသူ စပ္ၾကားက
ေပါင္းကူးၿခင္းေလးတစ္ခုတာ ဆိုရင္
ကင္းလြတ္ရာ ကင္းလြတ္ေၾကာင္းဆိုတာကေတာ႔
ငယ္ ဘဝ မွာက်န္ခဲ႔ၿပီ အစ္မေရ ...
အခုေတာ႔ ေပ်ာ္ဝင္နစ္ၿမဳပ္လို႔ ...
အားအင္ ၾကီးေအာင္ၾကိဳးစားရင္း
အားအင္ေတြ ကုန္လို႔ ......။။

လင္းဒီပ said...

ေလာကထဲက ျပကြက္အမ်ိဳးမ်ိဳး ဆက္တင္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ ေမွာ္ဆရာေတြအမ်ားၾကီး မင္းသမီးေလးေတြအမ်ားၾကီး..
ေမာၾကီး ပန္းၾကီး စလိုက္ ဆံုးလိုက္ ေမွာင္မဲမဲ ဇာတ္ရံုၾကီးထဲက ျပန္မထြက္ႏိုင္သေရြ႕ေပါ့..။

မယ္႔ကိုး said...

မေရ..ကဗ်ာေလးက ရင္ထဲစြဲသြားၿပီး မယ့္စိတ္ထဲေတာ့ အဲဒီျပကြက္က အစစ္ ။ အဲဒီျပကြက္က အစစ္လို႔ ေအာ္ေနမိတယ္။
ငိုခ်င္တယ္ =( .

ေဆာင္းယြန္းလ said...

ဒီျပကြက္ရဲ႔ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းစိုးရိမ္ေရမွတ္ဒီဂရီဟာ..
ေမွာ္ဆရာကဗၺည္းတင္ခ်င္ေနတဲ့ မွတ္ေက်ာက္တဲ့...
ေမွာ္ဆရာဟာ..သူ႔အတတ္ပညာကို
အာသားငမ္းငမ္းမူးယစ္လို႔
ေမွာ္ဆရာဟာ..သူ႔ေအာင္ျမင္မႈကို..
သြားရည္တျမားျမားယစ္မူးလို႔.....

ဖတ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ...တကယ္ပဲညီမေလး
အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ ေဝဒနာေပါင္းမ်ားစြာကို ခံစားလိုက္ရသလိုပါပဲ...ၿပကြက္ကတကယ္အတုပဲလား
အစစ္လားေတာ့မသိဘူး...ၿပကြက္အၿပီးမွာ ပရိႆတ္ေတြေမာလ်က်န္ခဲ့မွာေတာ့ေသခ်ာတယ္.
ေလာကထဲကၿပကြက္ေပါင္းမ်ားစြာထဲမွာ...ပြဲကအခုမွစလိုက္ အခုပဲဆံုးသြားလိုက္နဲ႔...

MANORHARY said...

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအတုလုပ္ထားတဲ့ဘဝေတြ
ရွင္သန္ေနထိုင္မႈအတုေတြထဲအသားက်လာခဲ့။

ကိုယ္က်င့္တရားအတု သီလသမာဓိအတု
အရာရာအတုေတြနဲ႔ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ထဲ
ေဆးရိုးသည္အတုကလည္းပါလာခဲ့ေသးတယ္..

ေသခ်ာတာက သံသရာက အတုမဟုတ္ဘူး
ဝဋ္ေၾကြးေတြက အတုမဟုတ္ဘူး
အဲဒီအခါက်မွ..
ေသြးရူးေသြးတမ္းေအာ္ဟစ္လို႔ မရဘူးဆိုတာ...

kay said...

ေကာင္းလိုက္တဲ့..ကဗ်ာ.. ၀တၱဳတို တပုဒ္လို ဖတ္သြားတယ္။
ကဗ်ာထဲက..ေလာဂ်စ္အရေတာ့.. တခါ ဆရာဦး၀င္းေဖ ေျပာဖူးတဲ့..စကားထဲမွာ..တခါတေလ..လူေတြက.. ဆိုးခ်င္ ၇မ္းခ်င္စိတ္.. သတ္ခ်င္ျဖတ္ခ်င္စိတ္.. ေၾကက္ခ်င္ ရြံ႕ခ်င္..ေအာ့ႏွလံုးပ်က္ စိတ္ ေတြကို.. ဖြင့္ခ် ေဖာက္ထုတ္ဖို႕..အဲဒလို..အထူးျပဳလုပ္ခ်က္ ( ရုပ္ရွင္ ျပဇာတ္) ေတြ လိုသတဲ့.. ေတြးစရာပဲေလ.. း)

အ႐ုပ္ကေလး said...

စိတ္ထဲအထိ လႊမ္းသြားတယ္ ..။

Anonymous said...

ေမွာ္ဆရာက
လႈပ္လို႔မရေပမယ့္ ႀကိဳးနဲ႔အထပ္ထပ္တုတ္ေနွာင္တယ္...
ေမွာ္ဆရာက
မေျပးႏုိင္မွန္းသိရက္နဲ႔ စည္းသံုးတန္ကိုတားပစ္တယ္..
ေမွာ္ဆရာက..
ေနာက္ဆံုးအဆင့္
အသင့္ခ်ထားခဲ့တဲ့ ေခါင္းတလားထဲကို...
ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ လဲေလ်ာင္း ပိတ္ေလွာင္ေစခဲ့ျပီ..

ေကာင္းလိုက္တဲ့ ေရးခ်က္ေလး . . . .
ဒီအပိုဒ္ေလးကို အႏွစ္သက္ဆံုးပါပဲ

Sein Lyan Tun said...

အစမသိတဲ့ အဆံုးမရွိတိုက္ပြဲ
ီပြဲတိုင္းမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္လဲၿပိဳ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ကုန္းရုန္းၿပန္ထေပါ့...

ေသြးကြက္ေတြ စြန္းထင္ေနတဲ့ေလာဘေတြ
ေႀကကြဲစရာ အတၱေတြ
တဒဂၤ အတြက္မာနေတြ နဲ႔
ဥေပကၡာနဲ႔ ေမတၱာ ႀကားမွာ ထိုးႀကႏွက္ႀကေပါ့...

ဒါေတြက ေမွာ္ဆရာရဲ႕ ၿပကြက္ေတြလား...
ဘဝရဲ႔လွည့္ကြက္ေတြလား..
အဲဒီၿပကြက္ေတြ လွည့္ကြက္ေတြက အတုဆိုေပမယ့္..

ပင္ပန္းလွၿပီး...

ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင့္

ဖိုးစိန္

Mogok Thar said...

ေငြျပာေရာင္မင္းသမီးေလးက ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ၾကယ္ျမင္လျမင္ ေလာကဓံထက္မွာ
ပြင့္ဖူးေ၀ဆာလို႔
တစ္သက္စာ ထာ၀ရ...။
ေမွာ္ဆရာရဲ႕
ျပကြက္အတု သမိုင္းအတုေတြကေတာ့
သူတို႔ အတုျဖစ္ေၾကာင္း
သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ထပ္ေလာင္း ေျပာေနၾကေလရဲ႕။

ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္

Mogok Thar said...

ဖိုင္နယ္ရီးယားက မမရယ္
ရႈမ၀ေအာင္ယဥ္ပါတယ္
ကားျပာေလးကိုစီးကာရယ္
ေက်ာင္းကို သူလာတယ္
အတန္းျပီးရင္ကြယ္...
( ကဗ်ာေလး ဖတ္ပီး အဲဒီသီခ်င္းနဲ႔ မမတစ္ေယာက္ကို ျမင္မိတယ္.. ;-P )
ေျပာရင္း ေက်ာင္းေတာင္ လြမ္းသြားဘီ။

ဘ၀ဇာတ္ခံုဟာ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့
ပစၥလက္ ျပကြက္ေတြနဲ႔ တူျပီး
ဇာတ္ဆရာက အဲ့ဒီ ေမွာ္ဆရာ ျဖစ္ေနတတ္ျပန္တယ္။
ဇာတ္ဆ၇ာ ေျခတစ္လွမ္း အမွားမွာ အျပာေရာင္မင္းသမီးေလး ထက္ပိုင္းျဖတ္ျပကြက္ဟာ အတုေလလား၊ အစစ္ေလလားး
ေတြးျမင္ရင္း အသည္းတယားယား.. ရင္တဖိုဖို ျဖစ္ျဖစ္လာတယ္။

ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္

ကိုရင္ေနာ္ခင္ေလးငယ္ said...

ရင္ထဲထည့္၍ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ြတ္ဖတ္ေနမိသည္။

minn thuka said...

တတိယ ပုဂိၢဳလ္အေနနဲ႔ ခ်ခင္းထားတဲ့ ဒီကဗ်ာမွာ
အစတခုရဲ႔ အဆံုးသတ္၊ အဆံုးတခုရဲ့ အစအျဖစ္
“ပြဲက
အခုမွစတင္လာခဲ့တာ...
ပြဲက
အခုမွအဆံုးသတ္ေတာ့မွာ...” ျပထားတယ္..
ထူးျခားတာက အခ်ိန္ျပစကားလံုးေတြက တခ်ိန္ထဲကိုျပေနတာ...ဒါဟာ ဘဝတခုရဲ႔ အဆံုးသတ္နဲ႔ ေနာက္ဘဝတခုရဲ့ ျဖစ္တည္မႈ
ကာလတခုပဲ....ေျပာရရင္ ပစၥကၡေပါ့..။
ေျပာျပေနတဲ့ တတိယလူရဲ့ စိုးရြံ႔စိတ္၊ မခ်င့္မရဲစိတ္၊ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့စိတ္ေတြက....?????????
ဘယ္လိုေရးရမွန္းကို မသိေတာ့ပါ...
တျခားအျမင္ကေန ေတြးၾကည့္ ခံစားၾကည့္ပါတယ္ ..ရကိုမရဘူး...
ခံစားရသလို ခ်ေရးလိုက္ရင္လဲ...ကဗ်ာဆရာကို ဒုကၡေပးသလိုျဖစ္ေနမွာမို႔...မေရးေတာ့ပါဘူးဗ်ာ....အားလံုးလဲ ဒီအတိိုင္းပဲ ေျပာဇတ္ေလးတပုဒ္လို ျမင္က်မွာပါ..၊။

emayarKhin said...

အဲဒီလိုၿပဇာတ္တခုကုိပဲ...
ကဗ်ာအၿဖစ္တင္ၿပထားပံုကုိ
ၾကိဳက္တယ္....