December 29, 2008

အိျႏၵာ ( ၁၉၇၃- ...... )

ဒီအသက္အ႐ြယ္မွာ..
ဗုဒၶ႐ွင္ေတာ္ျမတ္ဟာ ဘုရားစင္စစ္ဧကန္ျဖစ္ေနၿပီ
ေယ႐ႈခရစ္က ႏွစ္ျခင္းခံၿပီးၿပီ၊

ဒီအသက္အ႐ြယ္မွာ..
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက အသက္စေတးလိုက္ရၿပီ
မဟတၱမဂႏၵီက ဖိႏွိပ္မႈဆန္႔က်င္ေရးေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနၿပီ
လုဒ္၀စ္ဗန္ဘီသိုဗင္က သူ႕ဆင္ဖိုနီကို ဆြဲၿဖဲပစ္ရဲၿပီ
ေခ်ေဂြဗားရားက သူ႕ယံုၾကည္ခ်က္ကို ေသြးနဲ႕စက္လိုက္ၿပီ၊

ဒီအသက္အ႐ြယ္မွာ..
ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုးက အာလူးစားေနတဲ့လက္ေတြကို ေဆးသားရင့္ရင့္ခ်ယ္ျပၿပီ
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္က သူပိုင္ ရတနာကြၽန္းမွာ မင္းမူၿပီ
အယ္ဒီဆင္က အသံေတြကို ေသတၲာထဲထည့္သိမ္းထားႏိုင္ၿပီ
ဘီ(လ္)ဂိတ္စ္က ကုေဋႂကြယ္သူေဌးျဖစ္ေနၿပီ၊

ဒီအသက္အ႐ြယ္မွာ..
႐ွယ္လီဆို ေလွေလးတစ္စင္းနဲ႕ ခရီးဆန္႔သြားျပီ
ထူးအိမ္သင္က ညေနၾကယ္တစ္ပြင့္နဲ႔ ခရီးသစ္ထြင္ၿပီ
မာတင္လူသာက ဘာသာေရး ကန္႔ကြက္ခ်က္ေတြ ေရးျပရဲေနၿပီ
ေနးလ္အမ္စထေရာင္းက လမ်က္ႏွာျပင္မွာ သူ႔ေျခရာတင္ဖို႔ အႀကီးအက်ယ္အိမ္မက္မက္ေနၿပီ

ဒီအသက္အ႐ြယ္မွာ..
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ သူလိုလူကို အထပ္ထပ္အေရာင္တင္ေနၾကၿပီ
ဆစ္ဗီယာပသာ့သ္က ဓါတ္ေငြ႕မိႈင္း႐ႈၿပီး အႏိုင္ပိုင္းသြားၿပီ
မာရီအင္တြိဳင္းနက္က နန္းစည္းစိမ္နဲ႔ ေပါင္မုန္႕ကို လဲေပးလိုက္ရၿပီ
မအိက ေတာင္ေပၚမွာ ပလိုင္းထမ္းေနၿပီ၊

ေမေမ့ခမ်ာေတာ့ ေလာကဓံ အသစ္စက္စက္နဲ႔ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္ရျပီ...

ဒီအသက္အ႐ြယ္မွာ..ေပါ့ .....။
ဒီအသက္အ႐ြယ္..ေတြ အတြက္
တန္းျမင့္ ႏွလံုးသား
ယံုၾကည္ျခင္း ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး
ေပးဆပ္မႈ အႏုပညာ
အခမ္းနားဆံုး အတြင္းစိတ္
အခြင့္အလမ္း၊ ဇြဲ၊ သတၱိ နဲ႕ သိကၡာ။

ကိုယ့္ဒိုင္ယာရီကိုယ္ လိပ္ျပာသန္႔သန္႔ ခ်န္ရစ္ဖို႔
ကိုယ့္ရာဇ၀င္ကိုယ္ တင့္ေတာင္းတင့္တယ္ ျပန္ခင္းဖို႔
ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ဟာ
အမွန္တကယ္ လံု ေလာက္ တယ္ တဲ့ လား-

ေသခ်ာပါတယ္....
အိႁႏၵာဆိုရင္
စိမ့္အိုင္လာမယ့္ သူ႔အနာဂါတ္ေတြကို ခပ္ေသာက္ဖို႔
သူ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို သူ လက္ယက္တြင္းတူးၿပီးေစာင့္ေနၿပီ။ ။

အိႁႏၵာ
(၃၀.၁၂.၂၀၀၆)
ေမြးေန႔ဆိုတာကို ေရာက္လာခဲ့ပါျပီ..။ လမ္းခုလတ္၃၅ ဆိုတဲ့ အက္ေဆးေလးကို အေကာင္းဆံုးေရးမယ္လို႔.. ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္.. ခုထိလက္စမသတ္ႏိုင္ေအာင္ စိတ္တိုင္းမက်ေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ေပမယ့္.. ေမြးေန႔ကေတာ့ ေရာက္လာခဲ့ပါျပီ..။ ေနာက္ဆံုးေတာ့...အရင္ေမြးေန႔တစ္ခုက ေရးျဖစ္ခဲ့တာကိုပဲ တင္ေတာ့မယ္လို႔.. စိတ္ကိုဒံုးဒံုး ခ်ျပီး တင္လုိက္ရတာပါ.... အျမဲတမ္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္.. ခံစားေနရတဲ့.. စိတ္တစ္ခုကို ခ်ေရးျဖစ္ထားတဲ့ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္မို႔.... ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္..။ ဘာပဲ..ျဖစ္ျဖစ္ အမွတ္တရအေနနဲ႔..မို႔..။

December 25, 2008

သံုးဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္စာ အေတြး

ဒီ၀တ္စံုက
ဘယ္ေခတ္မွာ..မွ ပြဲမ၀င္ေတာ့ဘူး ။

ေကာင္းကင္ကို ခြၽတ္ၿပီးလဲလို႔ရရင္
ကိုယ့္လူက ဘယ္အေရာင္ကို ကဲလိုက္ခ်င္သလဲ
ကိုယ္ကေတာ့ တိမ္ေတြကို နည္း.နည္း..ေလွ်ာ႔ပစ္မယ္ ။

သမိုင္းဆိုတာ တစ္ေန႕ တျခားထူထဲလာတဲ့ စာအုပ္စင္
ရာဇ၀င္ဆိုတာ ေႏွာင္းလူေတြ အသက္ျပန္သြင္းဦးမယ့္ စိတ္၀ိဉာဥ္
ကိုယ့္လူက ... ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ ဖဲဆင္႐ိုက္ဦး..မ လို႔ ၊
ကိုယ္ကေတာ့.....ကိုယ့္ရာဇ၀င္ကို အပြန္းပဲ့ မခံႏိုင္သလုိ
ေႏွာင္းလူေတြ ျငင္းဆုိေနမွာကိုလည္း ..
႐ွက္ တတ္ တယ္ ။

လမ္းေဘးမွာ ေဆးျမစ္ေအာ္ေရာင္းသလိုႀကီး..
လက္ခုပ္တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း တီး ၿပီး ဂုဏ္ေဖၚဖို႔ကလည္း
ဘ၀က ခပ္ညံ့ညံံ့ မ်က္လွည့္၀ိုင္း မဟုတ္ ဘာမဟုတ္
ဒီလို ေရာင္းအားျမွွင့္တင္နည္းမ်ိဳးဟာ..
ဒီေခတ္မွာ သိပ္ ႐ိုး တာ သြားၿပီ ။

ေတာင္႐ွည္ပုဆိုး .. ဗန္ေကာက္လံုခ်ည္ .. ဂ်င္းေဘာင္းဘီ
ဒါကို ေခတ္ေရစီးပါ..လို႔
ေပါ့ေပါ့လြင္လြင္ ၊ ကိုယ့္လူ ေျပာႏိုင္ရင္..
ကိုယ္က
အတၱ ၊ လွည့္ကြက္
ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ယက္မႈ၊
အႏုပညာ
လိမ္ဆင္နဲ႕ လိင္စိတ္ ေတြကို ဘံုထုတ္ထားခ်င္တယ္္..။

ဆိုလိုရင္းက...
"သစ္တစ္ပင္ေကာင္း ငွက္တစ္ေသာင္းနား” ဆိုတာလည္း
ကိုယ့္လူ သစ္ပင္အတြက္
ကိုယ့္လူ ႔ ငွက္ေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား...။

လက္ေတြ႕ က
အခု ကဗ်ာေရးေနသေလာက္ ေပါ့ပါးခ်မ္းသာ မေနေတာ့-
ေမြးေန႕ ဆိုတာ ေသေန႕ ရဲ႕ နိဒါန္းစာမ်က္ႏွာ
ဒါ့ထက္ပိုၿပီး...ရင္ ခုန္ ၾကည္ ေမြ ႔စ ရာ-
မ ႐ွိ ။ ။

အိျႏၵာ

(၂၀၀၆ခုႏွစ္၊ဧျပီလထုတ္ ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္းမွာပံုႏွိပ္ေဖၚျပခဲ့ပါတယ္..။ )
(ေမြးေန႔ေတြတိုင္းနီးပါး..ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေလာက္ေတာ့ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္..။ အခု..၃၂ႏွစ္ျပည့္က.ကဗ်ာေလးကို
(၃၀.၁၂.၂၀၀၈)ေန႔ ေမြးေန႔ အတြက္အႀကိဳတင္လိုက္တာပါ..။ လာဦးမယ္ဆိုတဲ့..သေဘာေပါ့..။)

December 20, 2008

ရင္နင့္ လက္ေဆာင္












(အႏိႈင္းမဲ့ ခ်စ္မိခင္ႀကီးအားဦးထိပ္ပန္ဆင္လ်က္)

အဲဒီ့ ေလာကဓံမွန္သမွ်ကို
ဆုတ္ျဖဲပစ္ႏိူင္ဖို႕
စိတ္ကိုျမေနေအာင္ ခြၽန္သ ထားလိုက္ၿပီ ။

အိမ္မက္ဆိုးေတြက လန္႔ႏိုးလိုက္ခ်ိန္တိုင္း
ဒီးဒီးက်ေနတဲ့ ေခြၽးစိမ္း႐ွင္႐ွင္မွာ
မ်က္ရည္ပူေတြ ပါ သြား စမ္း ပ ေစ..။

မငိုဘူး...
ဘယ္ေတာ့မွ မ ငို ေတာ့ ဘူး..
ညာလက္နဲ႔ သမီးႀကီးကို စာျပေပးေနရင္း
ဘယ္လက္နဲ႔ သားငယ္ေလးကို
ေခ်ာ့သိပ္ေပးလိုက္မယ္ ။

တစ္ခါတစ္ရံ... အ႐ိုင္းဆန္ေနခဲ့မလား....
ဒဏ္ရာရ သားေကာင္တစ္ေကာင္လို
မာန္ဖီသံေတြ ျပင္းထန္ေနခဲ့ၿပီး
ၾကက္သားအုပ္မႀကီးလို ဘယ္ သိန္း စြန္ ငွက္ ကိုမဆို
ရင္ဆိုင္ဖို႔ ရဲရင့္ေနခဲ့တယ္ ။

မိသားစု စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲမွာ
အတူတူ ေရခ်ိဳးဆင္းၾကဖို႔.....
သူ႕ကို ပ်က္ကြက္ခိုင္းလိုက္တာ
မေစာလြန္းဘူးလား ဘုရားသခင္ရယ္ ။

အခု ေမေမသီခိုင္းေနတဲ့
ပန္းပြင့္ေလးေတြဟာ
မင္းတို႔ ေဖေဖအတြက္ေပါ့ ကေလးတို႔.......
မနက္ဖန္ ေဖေဖ့ကို ဦးသြားညႊတ္ၾကရင္
မင္းတို႔ေလးေတြမွာ ဘယ္လို အနာတရ....မွ
႐ွိမေနၾကဘူး ဆို တာ ......
ေမေမ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအတြက္
တစ္ခုတည္း က်န္ေတာ့တဲ့ သက္ေသပါ ။

အိမ္ေခါင္မွာ မိုးေတြယိုတာက အစ
မီးဖိုထဲ ထင္းမ႐ွိေတာ့တာ အဆံုး
ကြၽန္မ.... ႐ုန္းေနရၿပီ အကိုႀကီးေရ... ။ ။
အိျႏၵာ
(ကလ်ာမဂၢဇင္းမွာ ပါခဲ့ပါတယ္ ။ လေတြ၊ႏွစ္ေတြက.နာဂစ္ေနာက္ပါသြားလို႔ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့လို႔ပါ.။ )
ေမေမ့အတြက္လို႔ေရးျပီး..အားေတြနာေနခဲ့ရတဲ့ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ေပါ့.။

၃၄ႏွစ္အရြယ္မွာ..ကေလးနွစ္ေယာက္နဲ႔ မုဆိုးမဘ၀အျပင္တစ္ျခားေသာကတနင့္တပိုးႀကီးနဲ႔က်န္ရစ္ခဲ့ရတဲ့
ေမေမ့အတြက္ေတာ္ေတာ္ႀကီးကိုေပါ့ေပါ့ရႊတ္ရြတ္ႏိုင္ေနမွာပါပဲ။ေမေမကလည္း"မျပည့္စံုေသးပါဘူးေအ
" တဲ့။
" ေသခ်ာတာေပါ့ေမေမရယ္ ေမေမခံစားခဲ့ရတဲ့ ဒုကၡေသာကေတြနဲ႔ ေမတၱာတရား
ကို သမီးဘယ္လိုမွမွီေအာင္
ေရးႏိုင္စြမ္းရွိမယ္..မထင္ပါဘူး.
.
ဒါေပမယ့္သမီးေမြးေန႔ နီးလာေတာ့ ေမေမ့ေက်းဇူးတရားေတြ ေမတၱာေတြကိုပိုျပီးတမ္းတ
လြမ္းဆြတ္ေနမိလို႔
သမီးရဲ႔ blog ေလးမွာတင္လိုက္တာပါ..ေမေမ..။ "

" ေမေမေရ.."
ေမေမ့သမီးေလ...
အာရွတိုက္ရဲ႕ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းေပၚမွာ..
ကိုယ္ေမႊးခဲ့တဲ့မီးနဲ႔..ကိုယ္..
အလွ်ံတညီးညီးေလာင္ျမိဳက္လို႔...


December 16, 2008

က်က္္မွတ္လက္စ ကဗ်ာ

ေၾကာင္တစ္ေကာင္သိမ္း၀ွက္ထားတဲ့လက္သည္းလို
အေရးႀကံဳလာရင္
အစြမ္းကုန္ကုတ္ျခစ္ပစ္ႏိုင္ဖို႔
အဆင္သင့္ ႐ွိရမယ္..။

မ်က္စိေတြကို ေရေလာင္းေပါင္းသင္လိုက္
နားေတြကို လွီးျဖတ္ရွပ္လႊာလိုက္
စိတ္ကိုေတာ့
အက်စ္လစ္ဆံုးထုတ္ပိုးထားရမယ္..။

ေျခ လက္ ခႏၶာ ၊
ဉာဏ္ပညာ....
အို..
ေမေမ ဖန္တီးေပးလိုက္တဲ့အရာရာမွာ
သမီးအတြက္အေလးလံဆံုးက
ႏွလံုးသားေပါ့ ေမေမရယ္..။

အခ်စ္ဆိုတာက
အသက္ အ႐ြယ္ ရာသီ ေရခံ ေျမခံမွာ
စိုးရိမ္ေရမွတ္အထိတက္တဲ့ ဒီေရပါ...၊
အေမ့သမီးက ဒီေရ ဒီလိႈင္း ခပ္ႀကီးႀကီးမွာမွ
လိႈင္းစီးတမ္း ေဆာ့ကစားမိခဲ့တယ္..။

အခု ဆဌမအာ႐ံုမွာ လာလာညိေနတဲ့
ေလးညႇႇိဳ႕တင္သံဟာ
ေဟာဒီ့ လက္၀ဲဘက္ရင္အံုေအာက္
ေနာက္ထပ္ ထြင္းေဖါက္ဖို႔မ်ားလား....။

အေရး အေၾကာင္း ႀကံဳလာတိုင္း
သက္လံုေကာင္းေကာင္း႐ွိေစဖို႔
ကိုယ့္ျပဌာန္းခ်က္ ကိုယ္လည္း
ေသေသသပ္သပ္ ေရးခ်ယ္တတ္ရမယ္..။

အလြမ္းဆိုတာ အႏုပညာအတြက္
အေျချမစ္ဆံုး စားနပ္ရိကၡာပါ…..
အခု စိတ္နဲ႔သီခ်လိုက္တဲ့ လြမ္းသူ႔ကဗ်ာဟာ
ဘယ္သူ႔ ဥယ်ာဥ္မွာ
အလွပဆံုးဖူးပြင့္သင့္သလဲ...။

တကယ္ေတာ့
ရင္နဲ႔မဆန္႔ေအာင္ ေလးလံလြန္႔လြန္းလို႔
သမီးအံခ်ထားခဲ့တဲ့ ႏွလံုးသားဟာ..
အရာရာပါ...... ေမေမ..။

၀င္သက္ ထြက္သက္ ကို ခပ္ျပင္းျပင္း႐ွဴ႐ိႈက္လိုက္
ျဖစ္ ပ်က္ဆိုတာ စၾက၀ဠာအမွန္တရားလို႔
ဘုရား႐ွင္ေဟာခဲ့တာကိုပဲ သစၥာဆိုေနလိုက္

ဇက္ကုန္စိုင္းေတာ့မယ့္ျမင္း႐ိုင္းတစ္ေကာင္မွာ
အပို၀န္ေတြဟာ ခရီးဖင့္ေစတယ္ေလ…။ ။

အိျႏၵာ
(မုဒိတာမဂၢဇင္းအတြက္ ေပးထားခဲ့ပါတယ္)

တကယ္ဆို ဒီဇင္ဘာဆိုတာဟာ..ကိုယ့္ေမြးလမို႔..အရမ္းျမတ္ႏိုးရတဲ့လတစ္လပါ...
ခုေတာ့..စိတ္ပ်က္အားငယ္စရာတစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလကို..ဒီဇင္ဘာကမွ..တိုင္တိုင္ဆိုင္ဆိုင္လာေပးေတာ့..ပိုပဲ၀မ္းနည္းေနမိသလိုလို..
ဒီဇင္ဘာေရာက္တာနဲ႔..ကိုယ့္ေမေမအေၾကာင္း..ကိုယ့္ဘ၀အေၾကာင္းေရးထားတာေလးေတြပဲ တင္မယ္ေရးမယ္ေပါ့ေလ...
ခုေတာ့..ကိုယ္...ဒီကို ထြက္လာမယ္လို႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီးေတာ့ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့.ကဗ်ာေလးကိုပဲတင္လိုက္ပါတယ္..
ကဗ်ာေလး...နဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားေတြျပန္တင္းရတာေပါ့...။



December 10, 2008

ခံစားမိရာ...ကဗ်ာ..

တို႔႔တိုင္းျပည္

ထေလာ့ျမန္မာ၊ အိုျမန္မာတို ့
တို ့ရြာ တို ့ေျမ၊ တို ့ရြာေျမ၀ယ္
ေစတီစပါး၊ မ်ားလည္းမ်ား၏
မ်ားပါေလလဲ၊ တမြဲမြဲႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ၊ ကာလၾကာလွ်င္
ယာစကာမ်ဳိး၊ တၫိႈးၫိႈးႏွင့္
့္ပုထိုးျမင့္ေမာင္း၊ေက်ာင္းႀကိဳေက်ာင္းၾကား
လွည့္လည္သြားလွ်က္
္မစားေလရ၊ ၀မ္္းမ၀၍
ဆြမ္းမွ်မတင္ႏိုင္ ရွိမည္တည္း။

ထေလာ့ျမန္မာ၊ အိုျမန္မာတို ့
တို ့ရြာတို ့ေျမ၊ တို ့ရြာေျမ၀ယ္
ေရခ်ဳိေသာက္ရန္၊ ျမစ္ေခ်ာင္းကန္ႏွင့္
သီးႏွံခ်ဳိပ်ား၊ မ်ားလည္းမ်ား၏
မ်ားပါေလလည္း၊ တမြဲမြဲႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ၊ ကာလၾကာလွ်င္
ျမင္သာျမင္ရ၊ မစားရ၍
ေတာကၿပိတၱာ၊ ျဖစ္မည္တည္း။

ထေလာ့ျမန္မာ၊ ျမန္မာထေလာ့၊
အားမေပ်ာ့ႏွင့္၊ ေလွ်ာ့လံု ့လ
သူကစ၍၊ ငါကအားလံုး
လက္႐ံုးမ်ားေျမာင္၊ ဉာဏ္မ်ားေျမာင္ႏွင့္
စြမ္းေဆာင္ၾကေလ ေဆာင္ၾကေလေလာ
ဤေျမဤရြာ ဘယ္သူ ့ရြာလဲ
ဤယာစပါး၊ ဘယ္သူ ့စပါးလဲ
ထားေလာ့တာ၀န္၊ ပြန္ေလာ႔လုပ္ငန္း
ဥာဏ္ေရွ ့ပန္း၍

တ၀မ္းတစိတ္ ညီေစသတည္း။

ေဇာ္ဂ်ီ
ၾကီးပြားေရးမဂၢဇင္းအတြဲ(၃)၊အမွတ္(၁၀)၊ၾသဂုတ္လ၊၁၉၃၅

အၾကိဳက္ဆံုးကဗ်ာေတြ ဆိုတဲ့ tag ကိုသိလိုက္ရကတည္းက ေခါင္းထဲကိုေျပး၀င္လာခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ.။ ဖတ္ဖူးသမွ် တစ္ပုဒ္မက်န္ႀကိဳက္တဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႔ကဗ်ာေတြထဲကမွ.. အၾကိဳက္ဆံုးမ်ားစြာေတြထဲကမွ တစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါ တယ္။ ၁၉၃၅ခုနွစ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံ.. တိုင္းတစ္ပါးရဲ႔လက္ေအာက္မွာ လြတ္လပ္ေရးမရေသးတဲ့ ကာလေတြေပါ့ေနာ္.၊ ဘာေတြ..ဘယ္ေလာက္ထိတ္လန္႔စရာ..အေျခအေနေတြျဖစ္ေနခဲ့ရသလဲ..။ ဘာေၾကာင့္မ်ား.. ဆရာႀကီးက စိုးရိမ္တႀကီး...တပ္လွန္႔ႏိုးေဆာ္ခဲ့ရလဲ....

၁၉၀၇ခု ဧျပီလ(၁၂)ရက္ ေန႔မွာေမြးဖြားျပီး၊ ၁၉၉ဝျပည့္ႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၆ရက္ေန႔မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးဟာ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း သူျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕သမိုင္းေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေနာက္တစ္ေယာက္အတူ မရွိႏိုင္ေတာ့တဲ့ စာေပအႏုပညာ အတတ္ပညာသမားတစ္ေယာက္ အျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ့တာပါ..။ ဆရာၾကီးရဲ႔ ကဗ်ာေတြကိုတစ္ပုဒ္မွ မဖတ္ဖူးပဲ ဒီကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပဲ ဖတ္မိရင္ေတာင္ ဒီစာဆိုႀကီးရဲ႕ တိုင္းျပည္ နဲ႔ လူမ်ိဳးအေပၚထားရွိတဲ့ ႀကီးမားနက္ရိႈင္းလြန္းတဲ့ ေစတနာ၊ ေမတၱာတရားေတြကို ၾကည္ညိဳေလးစားဖြယ္ရာ ေတြ႔ရွိႏိုင္တယ္လို႔ ထင္လို႔...ေရြးခ်ယ္လိုက္ပါတယ္။

“ကိုယ့္မွာမွ ဘာမွမရွိေသးဘူး၊ သူမ်ားေပးခ်င္တာက အရင္ပဲကုိး။ ကိုယ့္မွာအရင္ရွိေအာင္ လုပ္ၾကေစခ်င္တယ္။” “ကိုယ့္မွာရွိၿပီးမွ သူမ်ားေပးရတာ ေကာင္းတယ္။ စာမ်ားမ်ား ဖတ္ၾကေစခ်င္တယ္။” ဆိုတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ဆံုးမ စကားေလးကိုလဲ.. လက္ဆင့္ကမ္းေဖၚျပလိုက္ပါတယ္..။

############################################

ဂ်ဳံးနီ

ဂ်ဳံးနီ
ငါအရက္မူး ျပန္လာတိုင္း ျပန္လာတိုင္း
ငါ့အရက္နံ႔ကို မင္းႀကိဳဆိုေနက်၊
လူေတြဟာ
သူတို႔ေသာက္တဲ့ ေရကို သူတို႔ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ေနက်၊
လူေတြဟာ
သူတို႔ေဆာက္တဲ့ အေဆာက္အအံုကို သူတို႔သည္းညည္းမခံႏိုင္ၾကဘူး
မင္း ငါ့အရက္နံ႔ကို ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ လက္ခံေနက်၊
အရက္သမား ငါ့ကို အသိအမွတ္ျပဳေနက်။

ဂ်ဳံးနီ
ငါ စိတ္အခန္႔မသင့္ရင္ေလ
မင္းကိုယ္ေပၚ
ငါ့ေျခေထာက္ေတြ ေရာက္ေနက်၊
ငါ့ေဒါသက
ဘာမွမဆိုင္တဲ့ မင္းကိုယ္ေပၚ
ငါ့ေျခေထာက္ေတြ ေရာက္ေနက်၊
နာလြန္းလို႔ မင္းေအာ္လိုက္ရင္ေတာင္
မင္း
ငါ့ေျခေထာက္ေတြကို အားနာေနက်။

ဂ်ဳံးနီ
မင္းအင္အားကုန္သံုးၿပီး ခုန္ေပါက္ေျပး၀င္လာ
အျမဲတမ္း ငါ့ကိုႀကိဳတာ
တာ၀န္အရလို႔ မင္းစိတ္မွာ မထားမရွိတာ
ငါျမင္ရ
ငါရခဲ့တယ္။

ဂ်ဳံးနီ
ငါ မင္းကို အသားေကာင္းေကာင္း မေကြၽးခဲ့ဘူး
တစ္ခါတစ္ရံေတာ့
ငါ့စိတ္ေကာင္း၀င္ေနမႈဟာ
ေခ်ာကလက္ကေလးေတြအျဖစ္ မင္းစားရပါတယ္။

ဂ်ဳံးနီ
ငါမွတ္မိတယ္
မင္းေျမႀကီးကို တူးတူးၿပီး ေဆာ့တတ္တာေလ
ငါသိပ္ၾကည္ႏူးတဲ့ ႐ႈခင္းေလးေပါ့
ငါက မင္းေရွ႕ကိုေက်ာ္ၿပီး ခဲလံုးေလးေတြ ပစ္တယ္ေလ။

ဂ်ဳံးနီ
ေလတဟူးဟူး ထန္ေနတုန္းက
မင့္ႏႈတ္သီးကို ေရွ႕ပစ္ၿပီး
တအူးအူး တအုအုနဲ႔ မင္းအူးျမဴးေနတာ
ငါတုတ္နဲ႔ လုိက္႐ိုက္ေတာ့
မင္းေၾကာက္ဟန္ေဆာင္ၿပီး ထြက္ေျပးတာ

ဂ်ဳံးနီ
မင္းကိုယ္ ၀၀ဖီးဖီးႀကီးႀကီးနဲ႔
ငါ့ကို ေဆာင့္ေဆာင့္ တိုးေ၀ွ႔ေနက်ေလ
ငါလက္ေဖ်ာက္တစ္ဖ်စ္တီးလိုက္ရင္
မင္းလိုက္လိုက္ ဟီဟီေနက်၊
ငါက မာန္မဲလိုက္တဲ့အခါ
မင္းလွ်ာႀကီးနဲ႔ ငါ့ကို ျမန္ျမန္လ်က္တယ္
ငါက လိုလားတဲ့အခါ
မင္းေက်ာေတြကို ပြတ္ပြတ္ေပးေနက်။

ဂ်ဳံးနီ
ငါ အခုခါ
အဲလိုမ်ဳိး မာန္မဲအရသာခံခ်င္တယ္။

ဂ်ဳံးနီ
မင္းမ်က္လံုးမွာ
ငါ့ေမတၱာကို မြတ္သိပ္ေၾကာင္း ျပေနက်အေရာင္
ငါအခု ဒါကို မင္းလိုမြတ္သိပ္ရၿပီ။

ဂ်ဳံးနီ
မင္းမွာ အသည္းႏွလံုးရွိတာ ငါသိပါၿပီ။

ဂ်ဳံံးနီ
ငါ ဘယ္ေလာက္ရက္စက္သလဲကြာ
မုန္႔ပဲသေရစာေလး မင္းကို ေကြၽးတာေတာင္
မုန္႔ကေလး မင္းကို ေျမႇာက္ျပ
ၿပီး …
ဖုန္ထဲပစ္ခ်လိုက္တာ
ဖုန္ထဲက်ေနတဲ့ မုန္႔ကေလးကို
မင္း စိတ္မာနမထားဘဲ
မင္းႏႈတ္သီးနဲ႔ ထိုးဟပ္ပစ္လိုက္တာ
(တကယ္ေတာ့ ေမတၱာဆိုတာ ဖုန္ထဲက မုန္႔ကေလးပါလားလို႔ ငါမသိလိုက္ခဲ့ဘူးကြယ္)။

ဂ်ဳံးနီ
မင္း ေနေကာင္းရဲ႕လားကြယ္။

ဂ်ဳံးနီ
အိပ္ရာေပၚမွာ
ဘာမွမလႈပ္ႏုိင္တဲ့ မင္းသခင္
ေနာက္ဆံုးထြက္သက္နဲ႔ေပါ့
မင္းကို ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ရဲ႕
ငါ့ေနာက္ဆံုးထြက္သက္နဲ႔႔ပါ
ဂ်ဳံးနီရယ္ ။ ။

(ေမာင္ေခ်ာႏြယ္)


က်န္ခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာ(၃)ရက္ေန႔က ဆရာေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကြယ္လြန္တာ ၆ႏွစ္တိတိျပည့္ခဲ့ပါျပီ.။
အို.. တကယ္ေတာ့ ဆရာေျပာခဲ့သလို..
ေၾကြတာကိုက.. ပြင့္ျခင္းပါပဲေလ..
ဆရာေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕ ကဗ်ာေတြကလဲ.. ဘယ္အပုဒ္ေလးကို ဆြဲထုတ္ျပရမွန္းမသိေအာင္.. နွစ္သက္ရတာေတြခ်ည္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအထဲက ဂ်ံဳးနီဆိုတဲ့ ကဗ်ာ ေလးကိုပဲ..ေရြးခ်ယ္လိုက္ပါတယ္..။

ေသဆံုးကာနီး ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ကို လု႐ႈေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ တမ္းတမိတဲ့အရာဟာ.. ေခြးတစ္ေကာင္တဲ့ေလ
သင္ေရာ.. ဂ်ံဳးနီတစ္ေကာင္ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးလား..။
သင္ကိုယ္တိုင္ေရာ ဂ်ံဳးနီျဖစ္ခဲ့ဖူးသလား..။
ဖုန္ေတြေပေနတဲ့ ေမတၱာတရားေတြ.. သင္ေပးခဲ့ဖူးသလား..၊
သင္ရခဲ့ဖူးသလား.. သင့္မွာ ဆံုးရံႈးေနရတာေတြ သိပ္မ်ားလာရင္.. ဂ်ံဳးနီတစ္ေကာင္ေလာက္ စိတ္ကူးထဲမွာျဖစ္ျဖစ္ ေမြးမၾကည့္သင့္ေပဘူးလား....။

############################################

ထမင္း၀သို႔ ကတိ

တစ္သက္စာ၌
စာမြန္စာသင္းဖြဲ႕သီျခင္းျဖင့္
ထမင္းသံုးေဆာင္ပါရေစ..
တစ္သက္စာ၌
စာညံ့စာဖ်င္း ေရးဆက္သြင္းေသာ္..
အို ထမင္း..
ခ်က္ခ်င္းအပင္းျဖစ္ လတၱံ႕။ ။

ေမာင္လင္းခက္(ဟသၤာတ)

စိတ္ထဲက တစ္ခါတစ္ေလ.. အသံေတြထြက္ျပီး ရြတ္ရြတ္ေနမိတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။ ရြတ္မိတိုင္းလဲ.. ၾကက္သီးေမြးညွင္းေတြ ထမိတတ္ပါတယ္..။ ဆရာေမာင္လင္းခက္.. ဘယ္လို၀ိဥာဥ္ေမွာ္မ်ိဳးေတြနဲ႔ ေရးထားရစ္ ခဲ့လဲ.. တစ္သက္လံုးစာေရးတာ တစ္ခုတည္းနဲ႔ တကယ္ရပ္တည္သြားတဲ့ ကဗ်ာဆရာပါ..။ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ တည့္တည့္မွာမွ.. ကြယ္လြန္သြားရရွာသူျဖစ္ျပီး.. ကဗ်ာဆရာမႀကီး မအိကေတာ့
“ဒါေတြဟာ မၿမဲတဲ့အနိစၥလို႔ ျပဆိုခ်င္တာလား..”
“မင္းမတရားခဲ့ဘူး ေကာင္ေလး...
အစုအေ၀းထဲက အရင္ဆံုးခြဲထြက္
ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ မွာ မွ တဲ့ ကြာ...
တမင္တကာႀကီး ရက္ ရက္ စက္ စက္။” လို႔ ကြယ္လြန္ျခင္း ဆယ္နွစ္ေျမာက္မွာ.. လြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲခဲ့ပါတယ္..။

ကဲ.. ကိုယ္႔ကိုဆက္tagတဲ့.. အိမ္မက္ရွင္ေရာ.. ဒီtagကိုပို႔လိုက္တဲ့.. လင္းဒီပကိုေရာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ႏိုင္ၾကမယ္လို႔လဲ..ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။ အစကတည္းက ခံစားမိရာ က႑ေလးကေန.. ႏွစ္သက္တဲ့ ကဗ်ာေလးေတြကို ေရးဖို႔ရွိေနတဲ့အစီအစဥ္ကို ခုေတာ့.. လွလွပပေလး ဖြင့္လိုက္ႏိုင္ျပီထင္ပါရဲ႕...။

အိျႏၵာ

December 6, 2008

ေဒါင္လိုက္ ျဖတ္တိုက္သြားတဲ့ ေလ








The Old Tower in the Fields

၀င္လုဆဲဆဲေနေရာင္ကို တိမ္ေတာင္ေတြက အသနားခံေနၾကတာေပါ့...။
သြင္သြင္ရမ္းရမ္း ၀ံ့စားေနတဲ့ တိုက္ခတ္ ေလထဲကို ကြၽန္ေတာ္ သက္ျပင္းေတြ မႈတ္မႈတ္ထည့္ေနမိခဲ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္က ေဖေဖ့ ႏွလံုးသားေထာင့္စြန္းမွာ စိုက္၀င္ေနတဲ့ ဆူး႐ိုင္းတစ္ေခ်ာင္းပါ ေဖေဖ။ ေဖေဖ့ ညာ လက္႐ံုးးကေန စီးဆင္းလာတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ ျဖစ္တည္မႈဟာ အေဖ့အတြက္ အင္အားတစ္ခုလည္း ျဖစ္မလာခဲ့ဖူးဘူး၊ ေဆာင္ဓါး တစ္လက္လည္း ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး..။
သိပ္ကို တိက်ေသခ်ာတဲ့ ၊ ေစ့စပ္ထက္ျမက္တဲ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ ခြၽင္းခ်က္တစ္ခုလို ကြၽန္ေတာ့္ ခပ္ေရာ္ေရာ္ အခင္းအက်င္းေတြကို ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ညႊန္ရာ အသြင္အျပင္ အတိုင္း ဆင္ယင္မိခဲ့တာ. .. ..
ကြၽန္ေတာ့္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အာခံမာနေတြအျပင္ ၊ ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္တဲ့ ေဖေဖမႀကိဳက္တဲ့ စာအုပ္ ေတြအျပင္ ၊ အႏုပညာေတြ တနင့္တပိုးပါလာခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္က ရဲရင့္ ၀ံ့ၾကြား ေနခဲဖူး့တယ္ေလ..။
စက္တပ္ထားတဲ့ေရယဥ္ရဲ႔ ဦးေခါင္းေတြက ျမားတစ္စင္းလိုပါပဲ...။
သူထိုးခြဲဖိုးႀကိဳးစားေနတဲ့ ျမစ္ရဲ႕ ရင္ဘတ္မွာ လိႈင္း တံပိုး ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ နာက်င္လို႔..။
ဇက္ခြံ႕မခံတဲ့ ျမင္း႐ိုင္းတစ္ေကာင္လို ေဖေဖ့ရင္၀ကို စုန္ကန္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ကစုန္စိုင္းၿပီးထြက္လာခဲ့တဲ့ ေန႔ေတြ ညေတြ ေလ... ။
ကြၽန္ေတာ္က အိပ္တန္းျပန္စရာမ႐ွိတဲ့ သင္းကြဲငွက္တစ္ေကာင္လို...၊ ကြၽန္ေတာ္က ေရနည္းနည္းေလးထဲမွာ အလန္႔တၾကားကူးခတ္ေနရတဲ့ ငါးဖ်င္း တစ္ေကာင္လို.....၊
ၿမိဳ႕ၾကီးျပႀကီးေတြက ရက္စက္တယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေဖေဖ့ကို ေျပာမျပခ်င္ပါဘူး ...။
ဟိုး...ဧရာ၀တီကို ကန္႔လန္႕ျဖတ္ၿပီး ပ်ံသန္းေနတဲ့ ငွက္မည္းေလးလိုေနမွာပါ...၊ အေတာင္သိပ္ ေညာင္း လာလို႔ မွ ခဏေလးေတာင္ ရပ္ပစ္လို႔ မရတဲ့ ဘ၀ေပါ့ ...။
ဒါေတာင္ ငွက္ေတြက ေလဟုန္စီးလို႕ရေသးရဲ႕..၊ လူေတြက ေငြဟုန္ စီးႏိုင္မွ လိုရာေရာက္ႏိုင္ေတာ့ေလ..။ ေငြေၾကးဆိုတာ စိတ္တိမ္းေပြ ေအာင္ျပဳစားတတ္တဲ့ စုန္းကေ၀လို႔ ကြၽန္ေတာ္က ေၾကြးေက်ာ္ခဲ့ဘူးေတာ့……...
ကြၽန္ေတာ္က ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေဖေဖ့ကို ဘယ္ေျပာျပမွာလည္း ေဖေဖရယ္...။
ေဖေဖကေရာ ကြၽန္ေတာ္ေျပာရင္ နားေထာင္ခ်င္ပါ့ မလား..၊
အို......နားေရာ ေထာင္ႏိုင္ပါ ေတာ့ မ လား...
ေတာက္..... မိုက္မဲရက္စက္လိုက္တဲ့ အေတြး ကြာ...။
ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ေတြ ပူျပင္းေလာင္ၿမိဳက္ေနလိုက္တာ..။
ကြၽန္ေတာ႔္ ႏွလံုးေသြးေတြ တဒိတ္ဒိတ္ ဆူေ၀ေနလိုက္တာ…။
ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကြၽန္ေတာ္ အလိုခ်င္အေတာင့္တဆံုး၊ ဘာနဲ႔ပဲ လဲပစ္ရ လဲပစ္ရလို႔ ကြၽန္ေတာ္ က်ိမ္းေသေန မိတဲ့ ဆုလာဘ္ ဒါမွမဟုတ္ ဆုေတာင္းဟာ ဘာျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္ပါသလဲ ေဖေဖ..။
ေဖေဖ ေခါင္းသိပ္မာတဲ့ေကာင္လို႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ အႏုပညာမာနခပ္ၾကီးၾကီးနဲ့ ေဖေဖ့ သားႀကီး ေလ...
သိပ္ကိုနာက်င္ေညာင္းညာေနတဲ့ အေတာင္ပံကို အစြမ္းကုန္ဖြင့္ၿပီး............
ေဖေဖ့ရင္ခြင္ဆီ
အပူတျပင္း ျပန္လာေနေလရဲ႕...။ ။

--------------------

ဧရာ၀တီ့ရဲ႕ေရေတြ က ႏွစ္ခါျပန္မစီးၾကေပမယ့္.. ၊
ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြက ဧရာ၀တီလိုတသြင္သြင္နဲ႔ေပမယ့္..၊ ေနာက္ျပန္စီးေနခဲပါ့တယ္...။
တကယ္ ေတာ့ ႏွစ္ ႏွစ္ဆိုတာ သိပ္မၾကာေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ၾကာသြားခဲ့ပါၿပီ...။
ကြၽန္ေတာ္ သိပ္ေၾကာက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အတန္းပိုင္ဆရာက ေၾကာက္ရတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ေဖေဖေပါ့..။
ပင္စင္စားေဖေဖ့ကို လာလာ ဂါရ၀ျပဳတတ္တဲ့ ေဖေဖ့တပည့္ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာ ျမင္သြားမွာစိုးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ပုန္းေနတိုင္း ေဖေဖက အေခၚခိုင္းရင္ ကြၽန္ေတာ္သိပ္စိတ္တိုတတ္တယ္။
တကယ္ဆိုရင္လည္း အဲဒီ့က စခဲ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဖေဖ့ ႏွလံုးအိမ္ထဲက ရာခိုင္ႏႈန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါမယ္ထင္ရတဲ့ ေခါင္းမာစိတ္ေတြနဲ႔ ၊ ရာခိုင္ႏႈန္း ေတာ္ေတာ္နည္းနည္းပဲ ပါ၀င္မွာေသခ်ာတဲ့ အႏုပညာစိတ္ေတြနဲ႔ တိတိက်က် ဖြဲ႕တည္ခဲ့တယ္ ထင္ပါရဲ႕ ေဖေဖ။
ေဟ့ ငါ လည္း အႏုပညာသိပ္၀ါသနာပါခဲ့တဲ့ ေကာင္ပါ...၊ မယ္ဒလင္မ်ားတီးေနရမယ္ဆို ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ ၊
ဒါေပမယ့္ ဘ၀အတြက္ အဓိကနဲ႔ သာမည ကိုခြဲျခားသိတယ္ ၊ သိေလာက္တဲ့ ဦးေဏွာက္လည္းပါတယ္။
မဟုတ္ဘူးေဖေဖ..ကြၽန္ေတာ္ေျပာေျပာေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အႏုပညာဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ မေမြးခင္ကတည္းက ကြၽန္ေတာ့္သေႏၶစိတ္မွာ ပူး၀င္စြဲကပ္ေနတာျဖစ္ၿပီး ၊ ကြၽန္ေတာ္ ေသသြားရင္ေတာင္ ထားရစ္ခဲ့မယ့္အရာ ေဖေဖရဲ႕..။
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္စလက္န မွန္သမွ်ကို ကြၽန္ေတာ္သိပ္ေၾကာက္ရတဲ့ ၊ ကြၽန္ေတာ့္ေဖေဖ့ကို အခု ထက္ထိ ေၾကာက္ေနတဲ့ ဆရာက တဆင့္ သိသိေနရကတည္းက ၊ တနည္း ကြၽန္ေတာ္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက ကဗ်ာ ဆိုတာဟာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔တြဲစပ္ၾကည့္ရင္ သိပ္မ်က္မုန္းက်ိဳးစရာ အရာအျဖစ္ ေဖေဖ့ဆီမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနခဲ့ၿပီ..။
ဘယ္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းတကၠသိုလ္မွ မ၀င္ပဲ ဆယ္တန္းကို လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ ေအာင္ျမင္လိုက္ျခင္းက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဖေဖ့အတြက္ ပထမဆံုး အ႐ိႈက္ထဲအထိ နင့္နည္းပူေလာင္သြားေစ႐ွာမယ့္ နာက်င္ေဒါသေပါ့..။
စက္မႈသိပၸံ၀င္ခြင့္ရတဲ့ေန႔ကဆို ေဖေဖဟာ အခ်ိန္ေစ့ကာနီးမွ ပင္နယ္တီကန္ခြင့္ရလိုက္တဲ့ ေဘာလံုးသမားလို အင္းအား အသစ္ေတြနဲ႔ ႐ႊင္လန္းတက္ၾကြလို႔ရယ္ေလ..။
ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ဆာေလာင္မႈေတြက အဲဒီ့စာမ်က္ႏွာေရာက္မွ ရပ္တန္႔သြားခဲ့တာ ေဖေဖရဲ႕..။ ကြၽန္ေတာ့္ အသက္ဓါတ္ကို ကြၽန္ေတာ့္ စကားလံုးေတြနဲ႔ မွ်ားေနခ်ိန္ဟာ အေနသာဆံုးပဲ..။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကဗ်ာဆရာ..၊
ကြၽန္ေတာ္က ကဗ်ာဆရာေလ...။
ကြၽန္ေတာ္လား ကဗ်ာဆရာေပါ့…......။
အဲဒီ့လိုေျပာေနရတာကိုက ေတာ္ေတာ္ ခ်ိဳေနခဲ့တယ္...။

---------------------

ညစ္ေနာက္ေနတဲ့ ေရျပင္က လိႈင္းဂရက္ေတြကို အံတုၿပီး ငါးဖမ္းပိုက္ေဖၚေနတဲ့ လူ ဟာ ဘယ္လို သားသမီးမ်ိဳးရဲ႕ အေဖပါလိမ့္..။
ေဟ့လူ.....ဒီမွာ၊ ခင္ဗ်ား တစ္ဦးတည္းေသာ သားေလးက ကဗ်ာေတြ စာေတြခ်ည္းေရးေနခ်င္ၿပီး တျခားဘာကို ထူးခြၽန္ေခ်ငံေအာင္ မလုပ္ခ်င္ ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ခင္ဗ်ားဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ..။
ပညာ သိပ္မတတ္ေလာက္တဲ့ ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုေတြ ဆံုးမ မလဲ..။
မဂၢဇင္းမွာပါလာတဲ့ ကဗ်ာေတြကို ဒါက်ဳပ္သားေရးထားတာဗ်လို႔ တစ္ခါေလာက္ေလးျဖစ္ျဖစ္ ဂုဏ္ယူ၀့့ံၾကြား ေဖၚ ရရင္ သူ သိပ္ေက်နပ္႐ွာမွာ.ဗ်ာ.။
ကြၽန္ေတာ္က ရင္ခုန္သံေတြ တိမ္းတိမ္းေပြေပြမွာ ေကာင္မေလးရဲ႕ ဆံယဥ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ကို ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ေတာင္စင္းစင္းေတြနဲ႔ ယွက္ႏြယ္ေႏွာင္ဖြဲ႕ခ်င္လာေတာ့ ကဗ်ာဆရာပိုပီသလာတယ္...။
အသည္းကြဲရတာကို အရသာတစ္ခုလို စြဲလမ္းယစ္မူးေနခဲ့တယ္..။
မေတာ္တဆအသည္းကြဲရာမွ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ ကဗ်ာဆရာျဖစ္လာတယ္လို႔ ဆရာသစၥာနီကေျပာဘူးတယ္။၊ ကြၽန္ေတာ့္ မွာေတာ့ ကဗ်ာဆရာ အျဖစ္ေၾကာင့္ မေတာ္တဆ အသည္းကြဲျခင္းေတြနဲ႔ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ ျဖစ္ေနခဲ့ရတာ......။
ေဟ့ေကာင္ ေရးရင္လည္းလံုးျခင္းေရးေပါ့ကြာ စီးပြားလည္းျဖစ္တယ္ ၊နာမည္လည္းႀကီးမယ္..၊ မင္းတို႕ ဒီေခတ္ ကိုယ့္ဘာသာ တစ္ေယာက္ တည္းနားလည္ေအာင္ ေရးထားတဲ့ကဗ်ာမ်ိဳးကို......။
ေမးၾကည့္ကြာ ၊ မင္း စာအုပ္ဆိုင္ အ ၀ ကေန ေစာင့္ၿပီး စာဖတ္သူေတြကို ေမးၾကည့္လိုက္ ..၊ မင္းကဗ်ာဆရာေတြကို သူတို႔ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္သိၾကလဲ လို႔..။
ေဇာ္ဂ်ီကြာ ၊ မင္းသု၀ဏ္ကြာ သိၾကမယ္ ၊ သိမွာေပါ့ သူတို႔ လူနားလည္ေအာင္ေရးတာကိုး..။
ေဖေဖ့ ရာသီဥတုက ကဗ်ာဆိုတာထက္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေပၚမွာ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး မည္းၿပိဳ႕ေနခဲ့တယ္..။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ တဆတ္ဆတ္ပူေႏြးနီျမန္းေနတဲ့ ႏွလံုးသားေတြကို ေဖေဖ ဘယ္လိုမွ မၾကည့္စိမ့္ခဲ့ဘူး..။ ေဖေဖရယ္ ေ႐ွးကဗ်ာေတြကိုေတာင္ ဘယ္မွာ နားလည္ႏိုင္ၾကလို႔လည္း ၊ ခက္ဆစ္ေတြဖြင့္ေပးထားရတာ...၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကဗ်ာေတြမွာ လည္း ခက္စစ္ဖြင့္ေပးမွ သိလို႔ရမယ့္ အံ၀ွက္ေတြ႐ွိတယ္..။
အလွဆင္ဖြဲ႔ႏြဲ႕ထားတဲ့ အလကၤာေတြ႐ွိတယ္ ၊ခန္႔ထည္၀့ံကားေနတဲ့ ဂုဏ္ ေျမာက္မႈေတြ႐ွိတယ္..။
ကြၽန္ေတာ္တို႔က ပံုစံခြက္ေတြထဲမွာ ၀င္ထိုင္မေနခ်င္ၾကပဲ ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုယ္ပိုင္ ပံုစံခြက္ ေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္တီထြင္ၾၾကည့္ခ်င္တာ..။
အသစ္ေတြကိုလိုခ်င္တာ..။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ စိတ္ကူးစားက်က္ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔စိတ္ေတြကို အခ်ဳပ္အေႏွာ မ႐ွိလႊတ္ေပး လိုက္ၾကတာ..။ ဘာကြ ။ ဘာ အသစ္လဲ..။
တမင္ေလာ္မာထားတဲ့စကားစုေတြကိုလား ....... စတဲ့ ေဖေဖ့ မိုးခ်ိမ္းသံေအာက္မွာ ၊ ေဖေဖ့ စြဲခ်က္ေတြ ေအာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ နဲ႔ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဟာ လက္ခ်င္းၿမဲၿမဲခ်ိတ္ၿပီး အလူးလူးအလိမ့္လိမ့္ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးလို႔…...…။
ျမန္မာျပည္က လက္႐ွိလူဦးေရ သန္းေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ထဲမွာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ပါလိမ့္မလည္း...။
သိပ္ကို ေသးငယ္ပါး႐ွားတဲ့ ကိန္းဂဏန္းေလးထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္က ဒုလႅဘတစ္ခုလိုရခဲထားတဲ့ ကဗ်ာဆရာပါ..။ ေသခ်ာတယ္ေဖေဖ... ကြၽန္ေတာ္ဟာ လံုး၀ဥႆံု ကဗ်ာဆရာ..။

---------------------

ဟိုးေ၀းေ၀းမွာ ခပ္ေရးေရးျမင္ေနရတာ ကြၽန္ေတာ့္ေဖေဖ႐ွိတဲ့ၿမိဳ႕ေပါ့..။
ကြၽန္ေတာ္ေဖေဖ့ကို သိပ္ကိုၾကည္ညိဳေလးစားတဲ့သူေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္မိသားစုေတြ ေနတဲ့ၿမိဳ႕ေပါ့....။
ကြၽန္ေတာ့္ ေမေမေခါင္းခ်သြားတဲ့ၿမိဳ႕ေပါ့..။
အခု ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳး႐ွိမယ္မွန္းမသိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ေဖေဖ့က်န္းမာေရးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္မမၾကီးရဲ႕ ေသာကေတြကို ထမ္းပိုး ေပးထားတဲ့ၿမိဳ႕ေပါ့..။
သေဘၤာဆိုက္ခ်ိန္တိုင္း ငံ့လင့္တႀကီးကြၽန္ေတာ့္ကို ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ေန႐ွာတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ အလယ္ေလာက္မွာ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ မိုက္က႐ိုေ၀့ဖ္ ဓါတ္တိုင္ႀကီးနားကို ကြၽန္ေတာ္ေငးရီမိလိုက္ေတာ့ ရင္ေတြတဒိတ္ဒိတ္ေနေအာင္ခုန္ တက္လာခဲ့တယ္။ ေဖေဖ ေဖေဖ ေဖေဖ.....ရယ္။ ကြၽန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုးပူေလာင္ေနလိုက္တာ…။
ငယ္ငယ္တုန္းက ေဖေဖ့ ဇက္ေပၚခြရင္း၊ အဲဒီ့ ဓါတ္တိုင္ၾကီးကို လက္ညိႇဴးလွမ္းထိုးရင္း သားတို႔အိမ္ သားတို႔အိမ္ လို႕ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ လုပ္ၿပီး ေအာ္ေန ရတာ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာပဲ…....။
ေဖေဖ......၊ ေဖေဖဟာ ကြၽန္ေတာ့္ ကို ဘယ္တုန္းကမွ ေလးလံ မေနခဲ့ဘူးေနာ္။
အခု ကြၽန္ေတာ္က ေလထန္ကုန္းေထာင့္က စားပြဲမွာ မရဲတရဲ ထိုင္ရဲေနၿပီျဖစ္တဲ့ ၊ ဟိုစာအုပ္ ဒီစာအုပ္ ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ျခားျခား ပါခြင့္ရေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာဆရာရင့္မႀကီးျဖစ္ေနၿပီ..ေဖေဖ ။
ကြၽန္ေတာ့္ခမ်ာ ေကာင္ေလး မင္းကဗ်ာမဆိုးဘူးကြဆိုတဲ့ အသံကို ဆုလာဒ္တစ္ခုလို
ေတာင့္တျပည့္စံုေနတတ္ၿပီ..။
သား မင္းဘယ္လိုစား ဘယ္လိုေနလဲ လို႔ ေဖေဖစိုးရိမ္တႀကီး ေမးခ်င္ေနမွာပါ...။
ကြၽန္ေတာ္ေလ.....။
စာေပနဲ႔ပဲ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳမယ္လို႔ ေဖေဖ့ကို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာထားခဲ့တဲ့ ေဖေဖ့သားက တစ္ခါတစ္ေလ ဂ်ာနယ္ေတြကို လက္နဲ႔ေပြ႔ၿပီး ကားဂိတ္ေတြမွာ ေရာင္းတယ္ေဖေဖ…။
တစ္ခါတစ္ေလ စာအုပ္လိုက္ျဖန္႔တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကူညီေပးၿပီး ေဘာ္ဒါေၾကးယူတယ္ေဖေဖ…..။ တစ္ခါတစ္ေလ...မဂၢဇင္းတိုက္တစ္ခုခုမွာမ်ား အလုပ္ရမလားလို႔ စံုစမ္း ေနတတ္တယ္ေဖေဖ..။
တစ္ခါတစ္ေလ... တစ္ခ်ိဳ႕ တစ္ခါတစ္ေလ မွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္ေခ်ာ့ျမဴေနရတယ္ ။ တစ္ခါတစ္ေလ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာက္လို႔႐ွာေနရေတာ့တာပဲ ေဖေဖ..။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတစ္ခါတစ္ေလေတြမွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေဖေဖလံုး၀မႀကိဳက္တဲ့ အရက္ကို ေတာ္ေတာ္ ေလးႀကိဳက္ေနမိခဲ့ၿပီး ၊ အဲဒီ့ တစ္ခါ တစ္ေလ တိုင္းမွာ ေဖေဖ ေဟာကိန္းထုတ္ခဲ့တဲ့ အရက္ဖိုးလိုက္လိုက္ေတာင္းတတ္တဲ့ ကဗ်ာဆရာေတာ့ လံုး၀မျဖစ္ေစရဘူးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အာမခံ ေနတတ္တယ္ေဖေဖ..။
အႏုပညာဆိုတာ အစာခံႏိုင္ျခင္းသဒၶိ ၊ ေခတ္ေပၚ”ကဗ်ာဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွလံုးသားသိုက္ကို ၫႊန္းျပထားတဲ့ ၀ွက္စာေတြ.....။.
ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္က ဆံပင္ေတြကိုေတာ့ ေသေသသပ္သပ္ညႇပ္လာမိခဲ့ဖို႕ ေကာင္းတာပါ..။

------------------------

အထိမ္းအသိမ္းမဲ့ခုန္ရမ္းေနတဲ့ ႏွလံုးအိမ္ကို ေက်ာပိုးအိပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္နဲ႔ ေရာေႏွာဖိထားလိုက္ေတာ့ နည္းနည္းေနသာသြားသလိုရယ္ .။
ကြၽန္ေတာ္ ေျခလွမ္းေတြကို ေ႐ွ႕ ဆက္မလွမ္း၀ံ့ေလာက္ေအာင္ တုန္လႈပ္ေနမိတယ္။
အသည္းအသန္ ။
အသည္းအသန္ဆို တာ ဘယ္ေလာက္အထိဆိုး၀ါးတဲ့ အေျခအေနပါလိမ့္.....။
ကြၽန္ေတာ္ဆီေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ သတင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္သိခြင့္ရလိုက္ခ်ိန္တို႕ရဲ႕ ၾကားကြာဟခ်က္မွာ ဘာေတြဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ ရက္ရက္စက္စက္ ေျပာင္းလဲ သြား ခဲ့ၿပီလဲ.......။
ကမ်ဴးရဲ႕ မာဆိုးဟာ သူ႕အေမဆံုးတာကို ဘယ္လိုေလးမွ မခံစားရသလိုေနႏိုင္ခဲ့တယ္တဲ့..။
ကြၽန္ေတာ္ဒီလို ေတြးလိုက္မိတာကို ေဖေဖသာသိရင္ ဘယ္ေလာက္ ေၾကကြဲသြား႐ွာမလဲ..။
ဒိ႒ိေတြကို ဆရာတင္ကိုးကြယ္ေနတဲ့ေကာင္လို႔ ေဖေဖေျပာဦးေတာ့မွာပဲ..။
သား.. မင္းဖတ္ဖတ္ေနတဲ့ ယန္းေပါလ္ဆတ္တို႔ ၊ ကမ်ဴးတို႔ ။
စဥ္းစားၾကည့္စမ္း...၊ သူတို႔ဟာ သိပ္သနားစရာ ေကာင္းတယ္ ၊ သူတို႔ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ ဘာသာေရး အစစအရာရာ အ႐ႈပ္အေထြးေတြၾကားထဲမွာလူျဖစ္လာၾကတယ္..။
သူတို႔ဘာကိုမွ စိတ္ခ်လက္ခ် မယံုရဲၾကဘူး..။
သူတို႔အတြက္ေသျခင္းတရားဆိုတာ အျမင့္မားဆံုးထြက္ေပါက္လို႔ ထင္ျမင္ ေနၾကတယ္..။ ေဖေဖ့အထင္ေပါ့ကြာ....။
ကံကံ၏ အက်ိဳးဆိုတာ သူတို႔သိခြင့္မရ႐ွာဘူး..၊ ဘ၀ေတြရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းရာအစစ္အမွန္ဆိုတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးစလံုးခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ သႏၲိသုခ နိဗၺာန္ဆိုတာ ကို လည္း မသိႏိုင္႐ွာၾကဘူး၊ အဲဒီ့ နိဗၺာန္ကိုေရာက္ႏိူင္တဲ့နည္းလမ္း ႐ွိတယ္ဆိုတာလည္း မသိၾက႐ွာဘူး၊။
ဒါေၾကာင့္သူတို႔မွာ အၿမဲ က်ဥ္းထဲ ၾကပ္ထဲမွာ ထြက္ေပါက္မ႐ွိျဖစ္နရ႐ွာတာ...။
သူတို႔ထြက္ေပါက္ကို သူတို႔ဘာသာ ႐ွာေဖြေနရတာ…...။
မဟုတ္ဘူးေဖေဖ ကြၽန္ေတာ္က သူတို႔၀ိဥာဥ္မွာေပ်ာ္၀င္ေတာက္စားေနတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ အႏုပညာကို ျမတ္ႏိုးတာ..၊ သူတို႔ရဲ႕ ရဲရဲ၀ံ့၀ံံ့ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းေတြ၊ သူတုိ႕ရဲ႕ အသစ္ေတြ ကို ေလးစားခ်ီးက်ဴးတာ၊ အားက်တာ..။ မင္းခ်ိတ္ထားတဲ့ ဒီပန္းခ်ီကားကိုဆြဲတဲ့ ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုးဆိုရင္ ၾကည့္ကြာ ..။
သူ႕တစ္သက္ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေကာင္းက်ိဳးမေပးခဲ့ဖူးဘူး ၊ဘယ္ေလာက္ ေၾကာင္သလဲဆိုရင္ သူ႕အေဖာ္မေလးကို နား႐ြက္ျဖတ္ေပးတယ္တဲ့...။
မင္းဆို ေပးမလား..။
ကဗ်ာဆရာ႐ွယ္လီကြာ၊ ဆစ္ဗီယာပသာ့ပ္ကြာ အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာမေၾကာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသၾကတဲ့သူေတြ...၊ ဥပေစၦဒကံနဲ႔ ေသကုန္ၾကရတဲ့သူေတြ…..။
မဟုတ္ဘူးေဖေဖရဲ႕...... မဟုတ္ေသးဘူးေဖေဖရဲ႕...... ေဖေဖက ကြၽန္ေတာ့္ကို အႏိုင္ရဖို႕အတြက္လား ၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို နားသြင္းေဖ်ာင္းဖ်ဖို႔အတြက္လား၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကယ္ဆယ္ဖို႕အတြက္လား ၊ အဲဒီ့ အႏုပညာေတြထဲမွာ အ႐ူးအမူး ဒလိမ့္ေခါက္ေကြးေမ်ာပါေနတဲ့ သူ႕သားရဲ႕ ၀ဋ္နာကံနာေတြကို မခ်ိတင္ကဲလြန္းလို႔ လား...။
မဟုတ္ဘူးေဖေဖ ။
သူတို႔ဟာ အႏုပညာနဲ႔ ဘ၀ကို လဲလွယ္ၾကသူေတြ…..။
အႏုပညာထက္ဘာကိုမွ တန္ဘိုး မထားၾကသူေတြ...။
သူတို႔အႏုပညာက သူတို႔ကို စီးမိသြားၾကသူေတြ...။
သူတို႔ဟာ အဲဒီ့လိုျဖစ္ခဲ့ၾကတာကို ဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တ မရမယ့္သူေတြ..။
သူတို႔က ယံုၾကည္ခ်က္ကို ေသြးနဲ႔ ေဆးခ်ယ္ျပသူေတြ...။
သူတို႔ဟာ အႏုပညာကို လက္နက္လိုသေဘာထားၿပီး ၊ အသက္ကို ခဲယမ္းလို႕ သတ္မွတ္ထားၾက သူေတြေလ...။ အဲဒီ့လို ကြၽန္ေတာ္ကို အေၾကာက္အကန္ ဆယ္ယူခ်င္ေနတဲ့ ေဖေဖခမ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ္ ဒုတိယႏွစ္စာေမးပြဲ ကို ႏွစ္ႏွစ္ဆက္က်ေအာင္ ေျဖလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ပြဲသိမ္းထိုးခ်ခံလိုက္ရသူလို ၊ သူ႕တန္ဘိုးၾကီးပစၥည္းေတြ အားလံုးကို တစ္ထိုင္တည္း မီး႐ိႈ႕ခံလိုက္ရသလို ၊ သူ႔ မနက္ဖန္ေတြအားလံုး စံုးစံုးခ်ဳပ္သြားသလို....။
အို အဲဒီ့ေန႔က ေဖေဖ့မ်က္ႏွာကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ျမင္ေယာင္မၾကည့္ရဲဘူးေဖေဖ..။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေဖေဖ့ ေကာင္းကင္က တစ္ပြင့္တည္းေသာၾကယ္ေပမယ့္ ေဖေဖ လိုခ်င္သလို မထြန္းလင္း ႏိုင္ခဲ့ပါလား .။
ေဖေဖ အခုကြၽန္္ေတာ့္စိတ္ေတြကို ဘာကမွ မကုစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေလာင္ၿမိဳက္ေနခဲ့ၿပီ..။
ငါ သာေဖေဖ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးတစ္ေယာင္ျဖစ္ေပးခဲ့ရင္လို႔ ကြၽန္ေတာ္..... ေတြး ၾကည္ ့ေန မိ ပါ ၿပီ ေကာ ေဖေဖ....။

---------------------

ဟင့္အင္း။
ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ျမင္ေတြ႔ၿပီး ေဟ့ေကာင္ မင္းအေဖလို႔ႀကိဳၿပီး သတင္းႀကိဳေပးႏိုင္တဲ့ ေနရာက ကြၽန္ေတာ္မသြားရဲဘူး ။
ေၾသာ္ ကြၽန္ေတာ့ ကိုေရာ ဘယ္သူက အလြယ္တကူမွတ္မိမွာ မွတ္လို႔ ....။
ၾကည့္ပါဦး .....ေဖေဖ့ေက်ာင္း၀န္းထဲက ေဖေဖနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္အတူတူစိုက္ခဲ့ၾကတဲ့ စိန္ပန္းပင္ႀကီးေတာင္ အပြင့္ေတြ အရိပ္ေတြနဲ႔..။
ညေနတိုင္းလမ္းေလ်ာက္တတ္တဲ့ေဖေဖဟာ ဒီ စိန္ပန္းပင္ေအာက္ေရာက္တိုင္း ကြၽန္တာ့္ကို သတိရမိမွာ ေသခ်ာ လိုက္တာ..။
ေဖေဖ ဘယ္ေလာက္မ်ားရင္နာလိုက္ရမလဲ.......... ဒီအပင္ေအာက္မွာရပ္ၿပီး ေဖေဖကအေႏွာင့္စုတ္သြားတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ကိုနာနာက်ည္းက်ည္း ေျပးေကာက္လိုက္တဲ့ ၊ ေပါက္ေတာ့မယ့္ ေျမြတစ္ ေကာင္ လို စူးစူး စိမ္းစိမ္း ျပန္ၾကည့္ လိုက္တဲ့ ၊ ေဖေဖ ေတာ္ေတာ့ဗ်ာ နားၿငီးတယ္လို႔ မူးစစနဲ႔ ေဒါသတႀကီးခံေအာ္လိုက္တဲ့ အႏုပညာသည္ သားလိမၼာႀကီးကို ျမင္ေယာင္ေနမလား..။
ဒီေက်ာင္းႀကီးမွာ အတန္းငယ္ေတြတုန္းက ပထမက မဆင္းတမ္း ထက္ျမက္ခဲ့တဲ့ ၊ သူ႔အိမ္မက္ေတြထဲက တစ္ဦးတည္းေသာ ဇာတ္လိုက္ျဖစ္တဲ့ ၊ သူ႔ကိုယ္ သူ အသစ္ျပန္လည္ ဖြင့္လွစ္လိုက္ႏိုင္မယ့္ တံခါးအသစ္တစ္ခ်ပ္လည္းျဖစ္တဲ့ ၊ သူေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ရတဲ့ မိတဆိုးသားေလးကိုျမင္ေယာင္ေနမလား..။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေဖေဖ့အတြက္ အပြင့္ ကန္းေနတဲ့ ပန္းတစ္ပင္ပါ။
အရိပ္ ခမ္းေနတဲ့ သစ္တစ္ပင္ပါ ။
အခု ေဖေဖ ဒီအပင္ႀကီးေအာက္မေရာက္ႏုိင္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားခဲ့ၿပီလဲ...။
ေဖေဖရယ္...

-------------------

အိမ္ကို ျမင္သာေလာက္တဲ့ လမ္းအေကြ႕ေလးကေန ကြၽန္ေတာ္ မရဲတရဲ ခိုးၾကည့္လိုက္မိတယ္။
တစ္ခုခုကိုမ်ား ျမင္လိုက္ရရင္ ကြၽန္ေတာ္ ႐ူးသြားမလား..။
ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္လိုက္လို႔မမီေအာင္ကို ျမန္ဆန္သြားလိုက္တာ..။ အိမ္ေပၚကို အေျပးတစ္ပိုင္း လွမ္းတက္လိုက္တဲ့ ေျခသံေၾကာင့္ မမႀကီးဆတ္ကနဲ တုန္သြား႐ွာတယ္…..။
ေဖေဖ
ေဖေဖ
ေဖေဖ ရယ္..။
လမ္းမဘက္ကို လွည့္ခ်ထားတဲ့ ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ ေဖေဖရယ္ ၊ ကြၽန္ေတာ့္ေဖေဖရယ္..။
ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ေဖေဖရယ္..။
ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ေဖေဖရယ္……...။
ဘယ္ေလာက္ပဲမယံုႏိုင္ေလာင္ေအာင္အိုစာသြားသြား..၊
ဘယ္ေလာက္ပဲပိန္လွီေနေန ။ အို မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းပဲ ႐ြဲ႕႐ြဲ႕ ။
ကြၽန္ေတာ့္ေဖေဖ....။ ႐ွိေနတယ္..။
ေဖေဖ
လဲ့ ကနဲ လင္း သြားတဲ့မ်က္၀န္းေတြက ေဖေဖ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္လိုက္တာမ်ားလား
ေဖေဖ
ေဖေဖ ၊ မ်က္ရည္ေတြမက်လိုက္ပါနဲ႔ ေဖေဖရယ္..၊
ကြၽန္ေတာ္လိုေကာင္မ်ိဳးအတြက္ ေဖေဖ မ်က္ရည္မက်ပါနဲ႔ေဖေဖရယ္...။
ေအးစက္ေနတဲ့ ေဖေဖ့ေျခဖမိုးအစံုေပၚကို မ်က္ႏွာအပ္လိုက္မိသလား
ကြၽန္ေတာ္ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုေနမိသလား
ေဆာက္တည္ရာမရေအာင္ အဲဒီ့ ခဏမွာ ကြၽန္ေတာ္ ႐ူးႏွမ္းသြားမိၿပီထင္ပါရဲ႕..။
ေဖေဖ ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ေတာင္မဆက္ခ်င္ေတာ့ဘူးလား...ဟင္၊
ေဖေဖ့ တဆတ္ဆတ္လႈပ္႐ြေနတဲ့ ႏႈတ္ခန္းအစံုက ကြၽန္ေတာ့္ကို စကားမေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ နာက်ည္းေနခဲ့ၿပီလား
ကြၽန္ေတာ္ နာၿငီးတယ္ဗ်ာလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာေတာ့ပါဘူး ေဖေဖ
ေဖေဖ့ကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ခံမေအာ္ေတာ့ပါဘူးေဖေဖ ရယ္..။
ေဖေဖ ဒီမွာ...တဲ့၊ ဒဏ္ရာရ သားေကာင္တစ္ေကာင္ ညည္းတြားလိုက္သလိုပါပဲ ..၊ မမႀကီးရယ္ေလ...
အို မမႀကီးက သူ႕မ်က္ရည္ေတြသူမသုတ္ႏုိင္အားပဲ
ေဖေဖ့ ဘယ္လက္ရမ္းေပၚကို ေက်ာက္သင္ပုန္းေလးတင္လို႕
မမႀကီးက
ေဖေဖ့လက္ထဲကို ေက်ာက္တံေလးထည့္ေပးလို႔
၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး နဲ႔
ကြၽန္ေတာ့ ေဖေဖ ခမ်ာ... ၀ူး ၀ူး ၀ါး ၀ါး နဲ႕ ။

သား...ေဖေဖေမွ်ာ္ေနတာ၊
အၿပီးျပန္လာတာလား ဆိုတာကို
ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္လို႔ရ႐ံု လက္ေရး ကစဥ့္ကလ်ားေလးေတြနဲ႕

ကြၽန္ေတာ့ေဖေဖကေလ...

တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္ ေနတဲ့ သူ႕ဘယ္ဖက္ လက္ကေလးနဲ႔ ၊

အေၾကာေတြ ဆုတ္ဆုတ္ စိုင္းစိုင္း တြန္႔တြန္ ႕႐ြံ႕႐ြံ႕ နဲ႕…

ႏႈန္ခမ္းအစံုက ႐ြဲ႕႐ြဲ႕ေစာင္းေစာင္းနဲ႕

အေလာတႀကီး.........
.......ေရးျပေနလိုက္တာ ။



အိႁႏၵာ
( ၃၁.၁၀.၂၀၀၆)
ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း


December 1, 2008

အရွိမဲ့ေမတၳာေတာ္


ဒီဇင္ဘာ(၁)ရက္ေန႔ေလးက ကမၻာ့AIDSေန႔ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သ ေလာက္ေလးနဲ႔ အားျဖည့္ပါ၀င္ခ်င္ မိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ HIVကူးစက္ခံ မိဘမဲ့ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ သုခရိပ္ျမံဳဆိုတဲ့ ေဂဟာေလးတစ္ခုကို ဒဂံုျမိဳ႕ သစ္အေရွ႕ပိုင္း တပင္ေရႊထီးလမ္းမွာ ဖြင့္လွစ္ထားခဲ့ျပီး အဲဒီ့ရိပ္ျမံဳေလးအတြက္ အျဖဴေရာင္သက္တန္႔ဆိုတဲ့ စာေပ၊ ရုပ္ရွင္၊ ဂီတ၊ အႏုပညာရွင္ေတြ ပါ၀င္တဲ့အဖြဲ႕ေလးက ကဗ်ာရြတ္ပြဲေလးေတြ ျပဳလုပ္ျပီး အလွဴခံေငြ ေကာက္ခံ ေပးခဲ့ၾကပါတယ္.။ အျဖဴေရာင္သက္တန္႔အဖြဲ႔ေလး ဘယ္လိုေတြေဆာင္ရြက္ခဲ့သလဲ..၊ ဘာေတြျပဳလုပ္ ခဲ့ၾကသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ အခုေပးထားတဲ့ link ေလးက တဆင့္၀င္ေရာက္ျပီး ကရုဏာေတြသက္..၊ မုဒိတာပြား..သာဓုေတြေခၚႏိုင္ျပီး သဒၵါေပါက္ခဲ့ရင္ ကုသိုလ္ပါ၀င္ႏိုင္ၾကပါတယ္လို႔လဲ.. တိုက္တြန္းႏိုးေဆာ္လိုက္ပါ တယ္။

အနာတရေတြနဲ႔ က်န္ရစ္မဲ့ သူတို႔ရဲ႕ရင္ေသြးငယ္ေလးေတြကို ထားရစ္ျပီး တမလြန္ကို ထြက္ခြာသြားရမယ့္ အေမ ေတြရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ေရးဖြဲ႔ထားတဲ့ ကဗ်ာေလးျဖစ္ပါတယ္လု႔ိ အစခ်ီျပီး ၂၀၀၇ခုႏွစ္ ဇြန္လ၆ ရက္ေန႔ ေန႔လည္ တစ္နာရီခြဲ အခ်ိန္မွာ ဆရာစံလမ္းရွိ Mr.Guitar Cafe တြင္ က်င္းပခဲ့တဲ့ အျဖဴေရာင္သက္တံ ကဗ်ာရြတ္ဆိုပြဲ
( White Rainbow Poetry Performace ) မွာရြတ္ဆိုခဲ့တဲ့.. ကဗ်ာေလးျဖစ္ပါတယ္။

“အရွိမဲ့ေမတၳာေတာ္”

ငါတို႔ ေသြးသားေတြကိုေတာင္
ကမၻာေျမက လက္မခံနိုင္ေတာ့ဘူး
ဒီျပစ္မႈကို ဘယ္လိုစီရင္ၾကသလဲ သိခ်င္တယ္...

ေက်းလက္စားက်က္ကြင္းေတြမွာ
ႏြားတစ္ရွဥ္းနဲ႔ ထယ္တစ္စင္းနဲ႔
သူ႔လက္ဖ်ံေပၚမွာ.. အျမတ္ႏိုးဆံုးႏွင္းနဲ႔
သူ႔ေဘးနားမွာ အိမ္ရွင္ခ်စ္သူမေလးနဲ႔
ယာသမားေလး ရိုးသားေအးေဆးရွာခဲ့တာ
သူ႔ဘ၀မွာ.. ဆန္းက်ယ္တာဆိုလို႔
ခ်စ္သူ႔နာမည္ကို အေရျပားေပၚ ေဆးဆိုးခဲ့တာပဲရွိတယ္တဲ့..။

ေဟာ့ဒီမွာ
အနႏၱငါးပါးကို.. ညႊတ္တြား ကိုးကြယ္ခဲ့တဲ့လက္
ခင္ပြန္းသည္ကို ယုယတြဲကူခဲ့တဲ့လက္
ရင္ေသြးငယ္ေလးကို ပိုက္ေထြးေခ်ာ့ျမွဴခဲ့တဲ့လက္
သနပ္ခါးနံ႔ေတြနဲ႔ခ်ည္း ေမႊးပ်ံ႕သင္းၾကဴခဲ့တဲ့လက္
အဲဒီ့လက္မွာ
၀ဋ္နာကံနာေတြ ဗရပြ
ဘယ္ကစဘယ္မွာဆံုးမယ္မွန္း မသိတဲ့ သံသရာအေမွာင္ထဲ
နာက်င္ေၾကကြဲျခင္းေတြနဲ႔ခ်ည္း.. ခရီးဆက္..။

ဘယ္လိုေလာ္လီမႈမ်ိဳးမွ မစြက္ဖက္
၀ိဘက္ၾကမၼာ ခ်ည္းသက္သက္ဘ၀
ေတာ္လဲ.. က်ီးၿပိဳ..
တိမ္မည္းညိဳေတြ အဆုတ္လိုက္အဆုတ္လိုက္..
ႏွင္းခါး႐ိုက္တဲ့ညမွာမွ
ေဟာဒီ့သားေလးကို.. ဆြဲေခၚမိခဲ့ေတာ့...

ေသြးရူးေသြးတမ္းဆန္ဆန္
အရာရာကိုေတာင္းပန္...
ေနာက္အရာရာကို လက္ေလ်ာ့..
အျဖဴသက္သက္ဘ၀ေတြထက္
ေဆးအနက္ေတြ က်ဲပက္လိုက္သလိုမ်ိဳး
ကံၾကမၼာဆိုတာ.. ေတာင္းပန္တိုးလ်ိဳးလို႔မရတဲ့
လက္မရြံ႕အာဏာသားတဲ့ကြယ္..။

အတိတ္ေတြကို ျပန္လွည့္မၾကည့္၀ံ့ဘူး
အနာဂါတ္ကို လွမ္းေမွ်ာ္မၾကည့္၀ံ့ဘူး..
ေ၀ဒနာနဲ႔ငါ...
ပစၥပၸဳန္တည့္တည့္မွာပဲ စီးခ်င္းထိုးၾကတဲ့ပြဲေပါ့
အံခဲ.. ဇြဲသံ...
အားမတန္ေသာ္မွ ေလ်ာ့လို႔မရတဲ့ မာန္ေတြနဲ႔
ဒီလူမမယ္ကေလးေလးအတြက္ ေၾကာင့္ၾက
အေမ....ဆိုတဲ့ရင္၀မွာ...
မီးက်ီး မီးခဲလို ပူလွေပါ့..။

သားေရ..
မင္းကိုပြတ္ေမႊးထားတဲ့ ေလျပည္မွာ
ေမေမ့ေသာကေတြနဲ႔မ်ား ပူေလာင္ေနခဲ့ေသးလားကြယ္...

အခု.. သားေလးရဲ ျပတင္း၀က..
အေရာင္လွလွလိပ္ျပာေလးက ေမေမေပါ့
သားေလးကိုလႈံေထြးထားတဲ့ ေနျခည္ေႏြးေႏြးဟာလဲ.. ေမေမေပါ့..
သားေလးမက္ေနဆဲ မသဲမကြဲအိပ္မက္ေတြထဲမွာ
သားေလးကိုခ်ီပိုး..
သားေလးကိုေခ်ာ့ျမွဴ
သားေလးကိုနမ္းေမႊး
သားေလးကို ပိုက္ေထြးထားရင္း
သီလက္စသားေခ်ာ့ေတးေတြ တစ္၀က္တစ္ပ်က္
ဘယ္သုဂတိဘံုကိုမွ... ခရီးမဆက္နိုင္ပဲ
ႏွလံုးသားကြဲအက္ေနတဲ့ တေစၦ...
ေမေမေလ....။

အျပစ္လံုးလံုးမရွိေပမယ့္
အျပစ္ဒဏ္ဆိုတာ ရွိတတ္တဲ့ေလာကမွာ
နာက်ည္းခါးသီးစရာေတြကို.. မသိ
ရွက္ရြံ႕သိမ္ငယ္စရာဆိုတာကို.. မသိ
တုန္လႈပ္ေၾကာက္လန္႔စရာဆိုတာလည္း.. မသိ
ကိုယ့္အနာတရကိုေတာင္မွ.. ကိုယ္မသိ
ဘာဆိုဘာမွမသိတဲ့
ပကတိျဖဴစင္ရႊင္လန္း.. က်မ္းမာသန္စြမ္းဆဲ.. သားေလး.....

အားတင္းထား သားေရ.....
ေဟာဒီ့ အျဖဴေရာင္သက္တန္႔ၾကီးရဲ႔ေနာက္..
ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ထားတဲ့..ေမေမ
မင္း....ဘယ္ေတာ့မွ..
မ ေတြ႔ ခ်င္ ေလ နဲ႕..။ ။

အိျႏၵာ