သံုးဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္စာ အေတြး

ဒီ၀တ္စံုက
ဘယ္ေခတ္မွာ..မွ ပြဲမ၀င္ေတာ့ဘူး ။

ေကာင္းကင္ကို ခြၽတ္ၿပီးလဲလို႔ရရင္
ကိုယ့္လူက ဘယ္အေရာင္ကို ကဲလိုက္ခ်င္သလဲ
ကိုယ္ကေတာ့ တိမ္ေတြကို နည္း.နည္း..ေလွ်ာ႔ပစ္မယ္ ။

သမိုင္းဆိုတာ တစ္ေန႕ တျခားထူထဲလာတဲ့ စာအုပ္စင္
ရာဇ၀င္ဆိုတာ ေႏွာင္းလူေတြ အသက္ျပန္သြင္းဦးမယ့္ စိတ္၀ိဉာဥ္
ကိုယ့္လူက ... ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ ဖဲဆင္႐ိုက္ဦး..မ လို႔ ၊
ကိုယ္ကေတာ့.....ကိုယ့္ရာဇ၀င္ကို အပြန္းပဲ့ မခံႏိုင္သလုိ
ေႏွာင္းလူေတြ ျငင္းဆုိေနမွာကိုလည္း ..
႐ွက္ တတ္ တယ္ ။

လမ္းေဘးမွာ ေဆးျမစ္ေအာ္ေရာင္းသလိုႀကီး..
လက္ခုပ္တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း တီး ၿပီး ဂုဏ္ေဖၚဖို႔ကလည္း
ဘ၀က ခပ္ညံ့ညံံ့ မ်က္လွည့္၀ိုင္း မဟုတ္ ဘာမဟုတ္
ဒီလို ေရာင္းအားျမွွင့္တင္နည္းမ်ိဳးဟာ..
ဒီေခတ္မွာ သိပ္ ႐ိုး တာ သြားၿပီ ။

ေတာင္႐ွည္ပုဆိုး .. ဗန္ေကာက္လံုခ်ည္ .. ဂ်င္းေဘာင္းဘီ
ဒါကို ေခတ္ေရစီးပါ..လို႔
ေပါ့ေပါ့လြင္လြင္ ၊ ကိုယ့္လူ ေျပာႏိုင္ရင္..
ကိုယ္က
အတၱ ၊ လွည့္ကြက္
ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ယက္မႈ၊
အႏုပညာ
လိမ္ဆင္နဲ႕ လိင္စိတ္ ေတြကို ဘံုထုတ္ထားခ်င္တယ္္..။

ဆိုလိုရင္းက...
"သစ္တစ္ပင္ေကာင္း ငွက္တစ္ေသာင္းနား” ဆိုတာလည္း
ကိုယ့္လူ သစ္ပင္အတြက္
ကိုယ့္လူ ႔ ငွက္ေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား...။

လက္ေတြ႕ က
အခု ကဗ်ာေရးေနသေလာက္ ေပါ့ပါးခ်မ္းသာ မေနေတာ့-
ေမြးေန႕ ဆိုတာ ေသေန႕ ရဲ႕ နိဒါန္းစာမ်က္ႏွာ
ဒါ့ထက္ပိုၿပီး...ရင္ ခုန္ ၾကည္ ေမြ ႔စ ရာ-
မ ႐ွိ ။ ။

အိျႏၵာ

(၂၀၀၆ခုႏွစ္၊ဧျပီလထုတ္ ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္းမွာပံုႏွိပ္ေဖၚျပခဲ့ပါတယ္..။ )
(ေမြးေန႔ေတြတိုင္းနီးပါး..ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေလာက္ေတာ့ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္..။ အခု..၃၂ႏွစ္ျပည့္က.ကဗ်ာေလးကို
(၃၀.၁၂.၂၀၀၈)ေန႔ ေမြးေန႔ အတြက္အႀကိဳတင္လိုက္တာပါ..။ လာဦးမယ္ဆိုတဲ့..သေဘာေပါ့..။)