December 1, 2008

အရွိမဲ့ေမတၳာေတာ္


ဒီဇင္ဘာ(၁)ရက္ေန႔ေလးက ကမၻာ့AIDSေန႔ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သ ေလာက္ေလးနဲ႔ အားျဖည့္ပါ၀င္ခ်င္ မိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ HIVကူးစက္ခံ မိဘမဲ့ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ သုခရိပ္ျမံဳဆိုတဲ့ ေဂဟာေလးတစ္ခုကို ဒဂံုျမိဳ႕ သစ္အေရွ႕ပိုင္း တပင္ေရႊထီးလမ္းမွာ ဖြင့္လွစ္ထားခဲ့ျပီး အဲဒီ့ရိပ္ျမံဳေလးအတြက္ အျဖဴေရာင္သက္တန္႔ဆိုတဲ့ စာေပ၊ ရုပ္ရွင္၊ ဂီတ၊ အႏုပညာရွင္ေတြ ပါ၀င္တဲ့အဖြဲ႕ေလးက ကဗ်ာရြတ္ပြဲေလးေတြ ျပဳလုပ္ျပီး အလွဴခံေငြ ေကာက္ခံ ေပးခဲ့ၾကပါတယ္.။ အျဖဴေရာင္သက္တန္႔အဖြဲ႔ေလး ဘယ္လိုေတြေဆာင္ရြက္ခဲ့သလဲ..၊ ဘာေတြျပဳလုပ္ ခဲ့ၾကသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ အခုေပးထားတဲ့ link ေလးက တဆင့္၀င္ေရာက္ျပီး ကရုဏာေတြသက္..၊ မုဒိတာပြား..သာဓုေတြေခၚႏိုင္ျပီး သဒၵါေပါက္ခဲ့ရင္ ကုသိုလ္ပါ၀င္ႏိုင္ၾကပါတယ္လို႔လဲ.. တိုက္တြန္းႏိုးေဆာ္လိုက္ပါ တယ္။

အနာတရေတြနဲ႔ က်န္ရစ္မဲ့ သူတို႔ရဲ႕ရင္ေသြးငယ္ေလးေတြကို ထားရစ္ျပီး တမလြန္ကို ထြက္ခြာသြားရမယ့္ အေမ ေတြရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ေရးဖြဲ႔ထားတဲ့ ကဗ်ာေလးျဖစ္ပါတယ္လု႔ိ အစခ်ီျပီး ၂၀၀၇ခုႏွစ္ ဇြန္လ၆ ရက္ေန႔ ေန႔လည္ တစ္နာရီခြဲ အခ်ိန္မွာ ဆရာစံလမ္းရွိ Mr.Guitar Cafe တြင္ က်င္းပခဲ့တဲ့ အျဖဴေရာင္သက္တံ ကဗ်ာရြတ္ဆိုပြဲ
( White Rainbow Poetry Performace ) မွာရြတ္ဆိုခဲ့တဲ့.. ကဗ်ာေလးျဖစ္ပါတယ္။

“အရွိမဲ့ေမတၳာေတာ္”

ငါတို႔ ေသြးသားေတြကိုေတာင္
ကမၻာေျမက လက္မခံနိုင္ေတာ့ဘူး
ဒီျပစ္မႈကို ဘယ္လိုစီရင္ၾကသလဲ သိခ်င္တယ္...

ေက်းလက္စားက်က္ကြင္းေတြမွာ
ႏြားတစ္ရွဥ္းနဲ႔ ထယ္တစ္စင္းနဲ႔
သူ႔လက္ဖ်ံေပၚမွာ.. အျမတ္ႏိုးဆံုးႏွင္းနဲ႔
သူ႔ေဘးနားမွာ အိမ္ရွင္ခ်စ္သူမေလးနဲ႔
ယာသမားေလး ရိုးသားေအးေဆးရွာခဲ့တာ
သူ႔ဘ၀မွာ.. ဆန္းက်ယ္တာဆိုလို႔
ခ်စ္သူ႔နာမည္ကို အေရျပားေပၚ ေဆးဆိုးခဲ့တာပဲရွိတယ္တဲ့..။

ေဟာ့ဒီမွာ
အနႏၱငါးပါးကို.. ညႊတ္တြား ကိုးကြယ္ခဲ့တဲ့လက္
ခင္ပြန္းသည္ကို ယုယတြဲကူခဲ့တဲ့လက္
ရင္ေသြးငယ္ေလးကို ပိုက္ေထြးေခ်ာ့ျမွဴခဲ့တဲ့လက္
သနပ္ခါးနံ႔ေတြနဲ႔ခ်ည္း ေမႊးပ်ံ႕သင္းၾကဴခဲ့တဲ့လက္
အဲဒီ့လက္မွာ
၀ဋ္နာကံနာေတြ ဗရပြ
ဘယ္ကစဘယ္မွာဆံုးမယ္မွန္း မသိတဲ့ သံသရာအေမွာင္ထဲ
နာက်င္ေၾကကြဲျခင္းေတြနဲ႔ခ်ည္း.. ခရီးဆက္..။

ဘယ္လိုေလာ္လီမႈမ်ိဳးမွ မစြက္ဖက္
၀ိဘက္ၾကမၼာ ခ်ည္းသက္သက္ဘ၀
ေတာ္လဲ.. က်ီးၿပိဳ..
တိမ္မည္းညိဳေတြ အဆုတ္လိုက္အဆုတ္လိုက္..
ႏွင္းခါး႐ိုက္တဲ့ညမွာမွ
ေဟာဒီ့သားေလးကို.. ဆြဲေခၚမိခဲ့ေတာ့...

ေသြးရူးေသြးတမ္းဆန္ဆန္
အရာရာကိုေတာင္းပန္...
ေနာက္အရာရာကို လက္ေလ်ာ့..
အျဖဴသက္သက္ဘ၀ေတြထက္
ေဆးအနက္ေတြ က်ဲပက္လိုက္သလိုမ်ိဳး
ကံၾကမၼာဆိုတာ.. ေတာင္းပန္တိုးလ်ိဳးလို႔မရတဲ့
လက္မရြံ႕အာဏာသားတဲ့ကြယ္..။

အတိတ္ေတြကို ျပန္လွည့္မၾကည့္၀ံ့ဘူး
အနာဂါတ္ကို လွမ္းေမွ်ာ္မၾကည့္၀ံ့ဘူး..
ေ၀ဒနာနဲ႔ငါ...
ပစၥပၸဳန္တည့္တည့္မွာပဲ စီးခ်င္းထိုးၾကတဲ့ပြဲေပါ့
အံခဲ.. ဇြဲသံ...
အားမတန္ေသာ္မွ ေလ်ာ့လို႔မရတဲ့ မာန္ေတြနဲ႔
ဒီလူမမယ္ကေလးေလးအတြက္ ေၾကာင့္ၾက
အေမ....ဆိုတဲ့ရင္၀မွာ...
မီးက်ီး မီးခဲလို ပူလွေပါ့..။

သားေရ..
မင္းကိုပြတ္ေမႊးထားတဲ့ ေလျပည္မွာ
ေမေမ့ေသာကေတြနဲ႔မ်ား ပူေလာင္ေနခဲ့ေသးလားကြယ္...

အခု.. သားေလးရဲ ျပတင္း၀က..
အေရာင္လွလွလိပ္ျပာေလးက ေမေမေပါ့
သားေလးကိုလႈံေထြးထားတဲ့ ေနျခည္ေႏြးေႏြးဟာလဲ.. ေမေမေပါ့..
သားေလးမက္ေနဆဲ မသဲမကြဲအိပ္မက္ေတြထဲမွာ
သားေလးကိုခ်ီပိုး..
သားေလးကိုေခ်ာ့ျမွဴ
သားေလးကိုနမ္းေမႊး
သားေလးကို ပိုက္ေထြးထားရင္း
သီလက္စသားေခ်ာ့ေတးေတြ တစ္၀က္တစ္ပ်က္
ဘယ္သုဂတိဘံုကိုမွ... ခရီးမဆက္နိုင္ပဲ
ႏွလံုးသားကြဲအက္ေနတဲ့ တေစၦ...
ေမေမေလ....။

အျပစ္လံုးလံုးမရွိေပမယ့္
အျပစ္ဒဏ္ဆိုတာ ရွိတတ္တဲ့ေလာကမွာ
နာက်ည္းခါးသီးစရာေတြကို.. မသိ
ရွက္ရြံ႕သိမ္ငယ္စရာဆိုတာကို.. မသိ
တုန္လႈပ္ေၾကာက္လန္႔စရာဆိုတာလည္း.. မသိ
ကိုယ့္အနာတရကိုေတာင္မွ.. ကိုယ္မသိ
ဘာဆိုဘာမွမသိတဲ့
ပကတိျဖဴစင္ရႊင္လန္း.. က်မ္းမာသန္စြမ္းဆဲ.. သားေလး.....

အားတင္းထား သားေရ.....
ေဟာဒီ့ အျဖဴေရာင္သက္တန္႔ၾကီးရဲ႔ေနာက္..
ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ထားတဲ့..ေမေမ
မင္း....ဘယ္ေတာ့မွ..
မ ေတြ႔ ခ်င္ ေလ နဲ႕..။ ။

အိျႏၵာ


11 comments:

Moe Myint Tane said...

အားတင္းထား သားေရ.....
ေဟာဒီ့ အျဖဴေရာင္သက္တန္႔ၾကီးရဲ႔ေနာက္..
ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ထားတဲ့..ေမေမ
မင္း....ဘယ္ေတာ့မွ..
မ ေတြ႔ ခ်င္ ေလ နဲ႕..။ ။

အမေရ ရင္ထဲကိုနင္႔သြားတာဘဲ။ ဘယ္လိုေျပာရမယ္မွန္း
ေတာင္မသိေတာ႔တာ။ ဒီေရာဂါဆိုးၾကီးကို အျမန္ဆံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ တိုက္ထုတ္ဘို႔ အမတို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ တာ၀န္ေတြအမ်ားၾကီးရွိတာေပါ႔ အမေရ။ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီကဗ်ာေလးကေတာ႔ ရင္ထဲအထိ စူးရွနက္ရိႈင္းစြာ တိုး၀င္ထိရွသြားတယ္ အမေရ။


စိ္တ္၏ေစရာနာခံေလေသာ

မိုးျမင္႔တိမ္

ညီအကိုမ်ား said...

ကဗ်ာကေနတစ္ဆင့္ ေပးခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခုုကိုုရေအာင္ယူသြားပါတယ္။

ၾကီးမိုုးက ပိုုစ့္အသစ္တင္ေပးေနတယ္ေျပာလိုု႕.. လာဖတ္တာ..

ကဗ်ာေလးတအားေကာင္းပါတယ္..

ေလးစားမႈျဖင့္
မိုုးၾကယ္

အိုင္လြယ္ပန္ said...

တစ္အားေကာင္းတယ္ဗ်ာ....

ေဆာင္းယြန္းလ said...

ေဝဒနာသည္မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ့ရင္ထဲကေပၚထြက္လာတဲ့အနက္ရႈိင္းဆံုးခံစားခ်က္ကိုအေကာင္းဆံုးလွစ္ဟထားတဲ့ကဗ်ာေကာင္းေလးတစ္ပုဒ္ပါဘဲဗ်ာ..
ရင္နဲ႔အမွ်ခံစားရပါတယ္..
ေလးစားစြာၿဖင့္...

ေဆာင္းယြန္းလ

minn thuka said...

အဲဒီဘဝေတြ တစစီေခြ်ခဲ့တာ..
မၿဖစ္နိုင္တာမရိွဘူးဆိုေပမဲ့ ၿဖစ္မလာေသးတာေတြကအနတၱ
ဘဝဆိုတာ ကခ်င္သလိုကလို ့ရတဲ့ ၿပဇာတ္တစ္ပုဒ္လို
ဇာတ္သိမ္းပိုင္းကို ၿပင္ဆင္ခြင့္မွမရိွတာ
ကြ်န္ေတာ္အၿမင္သက္သက္ဆို.
*ခ်စ္သူ့နာမည္ကို အေရၿပားေပၚ ေဆးဆိုးခဲ့တာပဲရိွတယ္တဲ့*
အဲဒီအပိုဒ္ေလးက ကဗ်ာတစ္ခုလံုးရဲ့ အနက္စိမ္းေရာင္ ေသြးကြက္အစ..
အတတ္စမ္းခ်င္တဲ့ လူတစ္စုရဲ့ လူမက် ေမ်ာက္မကဘဝေတြကေန စလာခဲ့တဲ ့ဒုကၡမိ်ဳးေစ့ေတြ..
ဘယ္အထိက်ဲပက္ေနမွာလဲ..
အစြယ္လိုသူက မင္းမိဖုရား..
အသြားေစခိုင္းသူက မင္းဧကရာဇ္..
ေလးနွင့္ပစ္သူက ေသာနုထၳိရ္..
အဲဒီသံုးဦးမွာကံဆိုးသူက မုဆိုး..
ေသာနုထၳိဳရ္ လိုဘဝတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားရိွေနမလဲ..
ေသမိန့္က်ခံထားရသူေတြအတြက္..သက္ဦးဆံပိုင္ဘုရင္ေခတ္ကလို မကြပ္မ်က္ခင္ ႀကိဳက္တဲ့အစာတခုစားခြင့္..ကုန္မွကားစင္တင္မယ္ဆို..
သူတို ့ေလးေတြအတြက္..ပီေက..ေဝေပးမယ္..

ကဗ်ာနဲ့ မန့္ရတာနဲ့ လိုက္ေလ်ာညီေထြမၿဖစ္ဘူးဗ်ာ..
ႀကိတ္ပိုးေနတဲ့ေကာင္မေလးက
စိတ္ဆိုးမွစိုးလို ့
တိတ္တခိုးေလးႀကည့္ေနရသလိုမ်ိဳး
ေဆြးေၿမ့ေၿမ့ေလးခံစားေနဖို့ေကာင္းတာ...
ေတာ္ေတာ္ေရးတတ္တဲ့ ..တူသခင္မ...ဆရာမပါပဲဗ်ာ
မင္းသုခ..
ေလးစားစြာၿဖင့္

HAPPY CLOUD said...

ေနာက္က်မွ ေရာက္လာေပမယ့္.. ကဗ်ာကေတာ့ အထပ္ထပ္ဖတ္ၿပီးေနပါၿပီ.. ခိုက္တယ္..အုန္းပါဆြဲလိုက္ရတယ္ အမ.. း)။
ဟား..ဟား.. စကားမစပ္ ကိုသုခႀကီးကေတာ့ ေရးခ်လိုက္ျပန္ၿပီး.. “တူ.. သခင္မ” တဲ့.. ဒီသတင္း.. ေတာ္ေတာ္ျပန္႔တာပဲ... း)။

ခင္မင္လ်က္..
မိုးေမာင္

Eaindra said...

ရိုးရိုးတန္းတန္းေျမွာက္ေျပာလဲရတယ္ေနာ္....

တူ..ဇာတ္လမ္းတြဲက မျပီးႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးလား...

(((((((ဖိုးေမာင္))))))))...ဒင္းေၾကာင့္

အိျႏၵာ

Kaung Kin Ko said...

ကဗ်ာေလး ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ ဖတ္ျပီး စိတ္ထိခုိက္မိတယ္။

minn thuka said...

အခုၿပန္ယူလိုက္ အခုလူလိုက္ မင္းကုသရဲ့စရိုက္လို...
ေဒါသမဖက္ မစၦရိယ မဆက္တဲ့...ခိုးေႀကာင္ခိုးဝွက္နဲ့
တိတ္တခိုးေလး ဘယ္သူမွသတိမထားမိေအာင္..ေႀကကြဲႀကည့္တာပါ..
မဟာသုဘဒၵါကို မင္းဆဒၵန္ေပးခဲ့တဲ့ ဆဒၵန္အိုင္က
ပြင့္ခ်ပ္ခုနစ္လႊာ သတၱဳဒၵယ ပဒုမၼာႀကာ အတြက္ စူဠသုဘဒၵါလို အၿငိဳးအေတးနဲ့ ကြ်န္ေတာ္...
ေရးတဲ့သူက..မင္းဆဒၵန္
ခင္ဗ်ားတို့က..မဟာသုဘဒၵါ
ကဗ်ာေလးက..သတၱဳဒၵယ ပဒုမၼာႀကာ..
ကြ်န္ေတာ္က..စူဠသုဘဒၵါ..
ကဗ်ာထဲက အၿပစ္မဲ့မိသာစုေလးက
ခါခ်ဥ္ေကာင္ေလးေတြေပါ့.....
တကယ္ေတာ့ ပဒုမၼာႀကာကို မနာလိုခဲ့ရိုးအမွန္ပါ
အင္ႀကင္းပင္ကိုဦးကင္းတိုက္
ေၿခြလိုက္တဲ့တခန ေလေအာက္က စူဠအတြက္
သစ္ခက္ေၿခာက္နဲ ့ ခါခ်ဥ္ ေလာက္ပဲရခဲ့တာ
မင္းဆဒၵန္ တမင္ေပးတာမွမဟုတ္တာ..
ရိွရင္းစြဲ မနာလိုစိတ္ (ကဗ်ာေလးကိုု ဇတ္အိမ္ခ်ထားတာေကာင္းေတာ့) ကနိွပ္စက္ေတာ့
အအိပ္ပ်က္ အစားပ်က္ ရက္စက္မဲ့ဆုေတြေတာင္းခဲ့တယ္..
အၿပစ္လံုးလံုးမရိွတဲ့ ခါခ်ဥ္ေလးေတြရဲ့ဘဝ..
ဆင္ေၿခေပးခြင့္မရိွတဲ့ ကံႀကမၼာ
အၿဖဴေရာင္ဒဏ္ရာပရပြ မလိုခ်င္ပဲရခဲ့ႀကတာ..
ဘယ္သူမၿပဳ မိမိမူ့ ဆိုတာ ဟုတ္ပါ့မလား...ကံဆိုတာကခြ်င္းခ်က္ ..ဆင္ေၿခသက္သက္လို ့သာယူဆရင္..
မင္းဆဒၵန္ေပးတဲ့ ပဒုမၼာႀကာ..ခင္ဗ်ားတို ့ရႀကမွာပါ..
မင္းဆဒၵန္ေပးတဲ့ အင္ႀကင္းပန္း..ခင္ဗ်ားတို့နမ္းရမွာပါ..
ကြ်န္ေတာ့္မွာ သစ္ကိုင္းေခ်ာက္နဲ့ ခါခ်ဥ္..နာက်င္ေစမဲ့
အၿငိဳးအေတးေတြနဲ ့ ေသာနုထၳိဳရ္ ကိုေမြးခဲ့တယ္..
ဒါေပမဲ့ဗ်ာ...ေနာက္ဆံုးေတာ့..စူဠ ကိုယ္တိုင္ ရင္ကြဲနာက်ခဲ့ရတယ္...

မသက္ဇင္ said...

ကဗ်ာေလးဖတ္ရင္း လြမ္းဆြတ္စြာခံစားရတယ္
ကဗ်ာေကာင္းေလးတပုဒ္ပါပဲ--

kay said...

ဒီကဗ်ာေလးကို..ႏွစ္သက္ သေဘာက်မိတယ္..အိျႏၵာ။
ခင္မင္လ်က္-