The Old Tower in the Fields
၀င္လုဆဲဆဲေနေရာင္ကို တိမ္ေတာင္ေတြက အသနားခံေနၾကတာေပါ့...။
သြင္သြင္ရမ္းရမ္း ၀ံ့စားေနတဲ့ တိုက္ခတ္ ေလထဲကို ကြၽန္ေတာ္ သက္ျပင္းေတြ မႈတ္မႈတ္ထည့္ေနမိခဲ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္က ေဖေဖ့ ႏွလံုးသားေထာင့္စြန္းမွာ စိုက္၀င္ေနတဲ့ ဆူး႐ိုင္းတစ္ေခ်ာင္းပါ ေဖေဖ။ ေဖေဖ့ ညာ လက္႐ံုးးကေန စီးဆင္းလာတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ ျဖစ္တည္မႈဟာ အေဖ့အတြက္ အင္အားတစ္ခုလည္း ျဖစ္မလာခဲ့ဖူးဘူး၊ ေဆာင္ဓါး တစ္လက္လည္း ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး..။
သိပ္ကို တိက်ေသခ်ာတဲ့ ၊ ေစ့စပ္ထက္ျမက္တဲ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ ခြၽင္းခ်က္တစ္ခုလို ကြၽန္ေတာ့္ ခပ္ေရာ္ေရာ္ အခင္းအက်င္းေတြကို ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ညႊန္ရာ အသြင္အျပင္ အတိုင္း ဆင္ယင္မိခဲ့တာ. .. ..
ကြၽန္ေတာ့္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အာခံမာနေတြအျပင္ ၊ ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္တဲ့ ေဖေဖမႀကိဳက္တဲ့ စာအုပ္ ေတြအျပင္ ၊ အႏုပညာေတြ တနင့္တပိုးပါလာခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္က ရဲရင့္ ၀ံ့ၾကြား ေနခဲဖူး့တယ္ေလ..။
စက္တပ္ထားတဲ့ေရယဥ္ရဲ႔ ဦးေခါင္းေတြက ျမားတစ္စင္းလိုပါပဲ...။
သူထိုးခြဲဖိုးႀကိဳးစားေနတဲ့ ျမစ္ရဲ႕ ရင္ဘတ္မွာ လိႈင္း တံပိုး ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ နာက်င္လို႔..။
ဇက္ခြံ႕မခံတဲ့ ျမင္း႐ိုင္းတစ္ေကာင္လို ေဖေဖ့ရင္၀ကို စုန္ကန္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ကစုန္စိုင္းၿပီးထြက္လာခဲ့တဲ့ ေန႔ေတြ ညေတြ ေလ... ။
ကြၽန္ေတာ္က အိပ္တန္းျပန္စရာမ႐ွိတဲ့ သင္းကြဲငွက္တစ္ေကာင္လို...၊ ကြၽန္ေတာ္က ေရနည္းနည္းေလးထဲမွာ အလန္႔တၾကားကူးခတ္ေနရတဲ့ ငါးဖ်င္း တစ္ေကာင္လို.....၊
ၿမိဳ႕ၾကီးျပႀကီးေတြက ရက္စက္တယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေဖေဖ့ကို ေျပာမျပခ်င္ပါဘူး ...။
ဟိုး...ဧရာ၀တီကို ကန္႔လန္႕ျဖတ္ၿပီး ပ်ံသန္းေနတဲ့ ငွက္မည္းေလးလိုေနမွာပါ...၊ အေတာင္သိပ္ ေညာင္း လာလို႔ မွ ခဏေလးေတာင္ ရပ္ပစ္လို႔ မရတဲ့ ဘ၀ေပါ့ ...။
ဒါေတာင္ ငွက္ေတြက ေလဟုန္စီးလို႕ရေသးရဲ႕..၊ လူေတြက ေငြဟုန္ စီးႏိုင္မွ လိုရာေရာက္ႏိုင္ေတာ့ေလ..။ ေငြေၾကးဆိုတာ စိတ္တိမ္းေပြ ေအာင္ျပဳစားတတ္တဲ့ စုန္းကေ၀လို႔ ကြၽန္ေတာ္က ေၾကြးေက်ာ္ခဲ့ဘူးေတာ့……...
ကြၽန္ေတာ္က ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေဖေဖ့ကို ဘယ္ေျပာျပမွာလည္း ေဖေဖရယ္...။
ေဖေဖကေရာ ကြၽန္ေတာ္ေျပာရင္ နားေထာင္ခ်င္ပါ့ မလား..၊
အို......နားေရာ ေထာင္ႏိုင္ပါ ေတာ့ မ လား...
ေတာက္..... မိုက္မဲရက္စက္လိုက္တဲ့ အေတြး ကြာ...။
ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ေတြ ပူျပင္းေလာင္ၿမိဳက္ေနလိုက္တာ..။
ကြၽန္ေတာ႔္ ႏွလံုးေသြးေတြ တဒိတ္ဒိတ္ ဆူေ၀ေနလိုက္တာ…။
ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကြၽန္ေတာ္ အလိုခ်င္အေတာင့္တဆံုး၊ ဘာနဲ႔ပဲ လဲပစ္ရ လဲပစ္ရလို႔ ကြၽန္ေတာ္ က်ိမ္းေသေန မိတဲ့ ဆုလာဘ္ ဒါမွမဟုတ္ ဆုေတာင္းဟာ ဘာျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္ပါသလဲ ေဖေဖ..။
ေဖေဖ ေခါင္းသိပ္မာတဲ့ေကာင္လို႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ အႏုပညာမာနခပ္ၾကီးၾကီးနဲ့ ေဖေဖ့ သားႀကီး ေလ...
သိပ္ကိုနာက်င္ေညာင္းညာေနတဲ့ အေတာင္ပံကို အစြမ္းကုန္ဖြင့္ၿပီး............
ေဖေဖ့ရင္ခြင္ဆီ
အပူတျပင္း ျပန္လာေနေလရဲ႕...။ ။
--------------------
ဧရာ၀တီ့ရဲ႕ေရေတြ က ႏွစ္ခါျပန္မစီးၾကေပမယ့္.. ၊
ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြက ဧရာ၀တီလိုတသြင္သြင္နဲ႔ေပမယ့္..၊ ေနာက္ျပန္စီးေနခဲပါ့တယ္...။
တကယ္ ေတာ့ ႏွစ္ ႏွစ္ဆိုတာ သိပ္မၾကာေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ၾကာသြားခဲ့ပါၿပီ...။
ကြၽန္ေတာ္ သိပ္ေၾကာက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အတန္းပိုင္ဆရာက ေၾကာက္ရတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ေဖေဖေပါ့..။
ပင္စင္စားေဖေဖ့ကို လာလာ ဂါရ၀ျပဳတတ္တဲ့ ေဖေဖ့တပည့္ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာ ျမင္သြားမွာစိုးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ပုန္းေနတိုင္း ေဖေဖက အေခၚခိုင္းရင္ ကြၽန္ေတာ္သိပ္စိတ္တိုတတ္တယ္။
တကယ္ဆိုရင္လည္း အဲဒီ့က စခဲ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဖေဖ့ ႏွလံုးအိမ္ထဲက ရာခိုင္ႏႈန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါမယ္ထင္ရတဲ့ ေခါင္းမာစိတ္ေတြနဲ႔ ၊ ရာခိုင္ႏႈန္း ေတာ္ေတာ္နည္းနည္းပဲ ပါ၀င္မွာေသခ်ာတဲ့ အႏုပညာစိတ္ေတြနဲ႔ တိတိက်က် ဖြဲ႕တည္ခဲ့တယ္ ထင္ပါရဲ႕ ေဖေဖ။
ေဟ့ ငါ လည္း အႏုပညာသိပ္၀ါသနာပါခဲ့တဲ့ ေကာင္ပါ...၊ မယ္ဒလင္မ်ားတီးေနရမယ္ဆို ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ ၊
ဒါေပမယ့္ ဘ၀အတြက္ အဓိကနဲ႔ သာမည ကိုခြဲျခားသိတယ္ ၊ သိေလာက္တဲ့ ဦးေဏွာက္လည္းပါတယ္။
မဟုတ္ဘူးေဖေဖ..ကြၽန္ေတာ္ေျပာေျပာေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အႏုပညာဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ မေမြးခင္ကတည္းက ကြၽန္ေတာ့္သေႏၶစိတ္မွာ ပူး၀င္စြဲကပ္ေနတာျဖစ္ၿပီး ၊ ကြၽန္ေတာ္ ေသသြားရင္ေတာင္ ထားရစ္ခဲ့မယ့္အရာ ေဖေဖရဲ႕..။
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္စလက္န မွန္သမွ်ကို ကြၽန္ေတာ္သိပ္ေၾကာက္ရတဲ့ ၊ ကြၽန္ေတာ့္ေဖေဖ့ကို အခု ထက္ထိ ေၾကာက္ေနတဲ့ ဆရာက တဆင့္ သိသိေနရကတည္းက ၊ တနည္း ကြၽန္ေတာ္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက ကဗ်ာ ဆိုတာဟာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔တြဲစပ္ၾကည့္ရင္ သိပ္မ်က္မုန္းက်ိဳးစရာ အရာအျဖစ္ ေဖေဖ့ဆီမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနခဲ့ၿပီ..။
ဘယ္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းတကၠသိုလ္မွ မ၀င္ပဲ ဆယ္တန္းကို လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ ေအာင္ျမင္လိုက္ျခင္းက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဖေဖ့အတြက္ ပထမဆံုး အ႐ိႈက္ထဲအထိ နင့္နည္းပူေလာင္သြားေစ႐ွာမယ့္ နာက်င္ေဒါသေပါ့..။
စက္မႈသိပၸံ၀င္ခြင့္ရတဲ့ေန႔ကဆို ေဖေဖဟာ အခ်ိန္ေစ့ကာနီးမွ ပင္နယ္တီကန္ခြင့္ရလိုက္တဲ့ ေဘာလံုးသမားလို အင္းအား အသစ္ေတြနဲ႔ ႐ႊင္လန္းတက္ၾကြလို႔ရယ္ေလ..။
ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ဆာေလာင္မႈေတြက အဲဒီ့စာမ်က္ႏွာေရာက္မွ ရပ္တန္႔သြားခဲ့တာ ေဖေဖရဲ႕..။ ကြၽန္ေတာ့္ အသက္ဓါတ္ကို ကြၽန္ေတာ့္ စကားလံုးေတြနဲ႔ မွ်ားေနခ်ိန္ဟာ အေနသာဆံုးပဲ..။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကဗ်ာဆရာ..၊
ကြၽန္ေတာ္က ကဗ်ာဆရာေလ...။
ကြၽန္ေတာ္လား ကဗ်ာဆရာေပါ့…......။
အဲဒီ့လိုေျပာေနရတာကိုက ေတာ္ေတာ္ ခ်ိဳေနခဲ့တယ္...။
---------------------
ညစ္ေနာက္ေနတဲ့ ေရျပင္က လိႈင္းဂရက္ေတြကို အံတုၿပီး ငါးဖမ္းပိုက္ေဖၚေနတဲ့ လူ ဟာ ဘယ္လို သားသမီးမ်ိဳးရဲ႕ အေဖပါလိမ့္..။
ေဟ့လူ.....ဒီမွာ၊ ခင္ဗ်ား တစ္ဦးတည္းေသာ သားေလးက ကဗ်ာေတြ စာေတြခ်ည္းေရးေနခ်င္ၿပီး တျခားဘာကို ထူးခြၽန္ေခ်ငံေအာင္ မလုပ္ခ်င္ ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ခင္ဗ်ားဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ..။
ပညာ သိပ္မတတ္ေလာက္တဲ့ ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုေတြ ဆံုးမ မလဲ..။
မဂၢဇင္းမွာပါလာတဲ့ ကဗ်ာေတြကို ဒါက်ဳပ္သားေရးထားတာဗ်လို႔ တစ္ခါေလာက္ေလးျဖစ္ျဖစ္ ဂုဏ္ယူ၀့့ံၾကြား ေဖၚ ရရင္ သူ သိပ္ေက်နပ္႐ွာမွာ.ဗ်ာ.။
ကြၽန္ေတာ္က ရင္ခုန္သံေတြ တိမ္းတိမ္းေပြေပြမွာ ေကာင္မေလးရဲ႕ ဆံယဥ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ကို ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ေတာင္စင္းစင္းေတြနဲ႔ ယွက္ႏြယ္ေႏွာင္ဖြဲ႕ခ်င္လာေတာ့ ကဗ်ာဆရာပိုပီသလာတယ္...။
အသည္းကြဲရတာကို အရသာတစ္ခုလို စြဲလမ္းယစ္မူးေနခဲ့တယ္..။
မေတာ္တဆအသည္းကြဲရာမွ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ ကဗ်ာဆရာျဖစ္လာတယ္လို႔ ဆရာသစၥာနီကေျပာဘူးတယ္။၊ ကြၽန္ေတာ့္ မွာေတာ့ ကဗ်ာဆရာ အျဖစ္ေၾကာင့္ မေတာ္တဆ အသည္းကြဲျခင္းေတြနဲ႔ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ ျဖစ္ေနခဲ့ရတာ......။
ေဟ့ေကာင္ ေရးရင္လည္းလံုးျခင္းေရးေပါ့ကြာ စီးပြားလည္းျဖစ္တယ္ ၊နာမည္လည္းႀကီးမယ္..၊ မင္းတို႕ ဒီေခတ္ ကိုယ့္ဘာသာ တစ္ေယာက္ တည္းနားလည္ေအာင္ ေရးထားတဲ့ကဗ်ာမ်ိဳးကို......။
ေမးၾကည့္ကြာ ၊ မင္း စာအုပ္ဆိုင္ အ ၀ ကေန ေစာင့္ၿပီး စာဖတ္သူေတြကို ေမးၾကည့္လိုက္ ..၊ မင္းကဗ်ာဆရာေတြကို သူတို႔ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္သိၾကလဲ လို႔..။
ေဇာ္ဂ်ီကြာ ၊ မင္းသု၀ဏ္ကြာ သိၾကမယ္ ၊ သိမွာေပါ့ သူတို႔ လူနားလည္ေအာင္ေရးတာကိုး..။
ေဖေဖ့ ရာသီဥတုက ကဗ်ာဆိုတာထက္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေပၚမွာ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး မည္းၿပိဳ႕ေနခဲ့တယ္..။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ တဆတ္ဆတ္ပူေႏြးနီျမန္းေနတဲ့ ႏွလံုးသားေတြကို ေဖေဖ ဘယ္လိုမွ မၾကည့္စိမ့္ခဲ့ဘူး..။ ေဖေဖရယ္ ေ႐ွးကဗ်ာေတြကိုေတာင္ ဘယ္မွာ နားလည္ႏိုင္ၾကလို႔လည္း ၊ ခက္ဆစ္ေတြဖြင့္ေပးထားရတာ...၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကဗ်ာေတြမွာ လည္း ခက္စစ္ဖြင့္ေပးမွ သိလို႔ရမယ့္ အံ၀ွက္ေတြ႐ွိတယ္..။
အလွဆင္ဖြဲ႔ႏြဲ႕ထားတဲ့ အလကၤာေတြ႐ွိတယ္ ၊ခန္႔ထည္၀့ံကားေနတဲ့ ဂုဏ္ ေျမာက္မႈေတြ႐ွိတယ္..။
ကြၽန္ေတာ္တို႔က ပံုစံခြက္ေတြထဲမွာ ၀င္ထိုင္မေနခ်င္ၾကပဲ ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုယ္ပိုင္ ပံုစံခြက္ ေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္တီထြင္ၾၾကည့္ခ်င္တာ..။
အသစ္ေတြကိုလိုခ်င္တာ..။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ စိတ္ကူးစားက်က္ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔စိတ္ေတြကို အခ်ဳပ္အေႏွာ မ႐ွိလႊတ္ေပး လိုက္ၾကတာ..။ ဘာကြ ။ ဘာ အသစ္လဲ..။
တမင္ေလာ္မာထားတဲ့စကားစုေတြကိုလား ....... စတဲ့ ေဖေဖ့ မိုးခ်ိမ္းသံေအာက္မွာ ၊ ေဖေဖ့ စြဲခ်က္ေတြ ေအာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ နဲ႔ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဟာ လက္ခ်င္းၿမဲၿမဲခ်ိတ္ၿပီး အလူးလူးအလိမ့္လိမ့္ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးလို႔…...…။
ျမန္မာျပည္က လက္႐ွိလူဦးေရ သန္းေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ထဲမွာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ပါလိမ့္မလည္း...။
သိပ္ကို ေသးငယ္ပါး႐ွားတဲ့ ကိန္းဂဏန္းေလးထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္က ဒုလႅဘတစ္ခုလိုရခဲထားတဲ့ ကဗ်ာဆရာပါ..။ ေသခ်ာတယ္ေဖေဖ... ကြၽန္ေတာ္ဟာ လံုး၀ဥႆံု ကဗ်ာဆရာ..။
---------------------
ဟိုးေ၀းေ၀းမွာ ခပ္ေရးေရးျမင္ေနရတာ ကြၽန္ေတာ့္ေဖေဖ႐ွိတဲ့ၿမိဳ႕ေပါ့..။
ကြၽန္ေတာ္ေဖေဖ့ကို သိပ္ကိုၾကည္ညိဳေလးစားတဲ့သူေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္မိသားစုေတြ ေနတဲ့ၿမိဳ႕ေပါ့....။
ကြၽန္ေတာ့္ ေမေမေခါင္းခ်သြားတဲ့ၿမိဳ႕ေပါ့..။
အခု ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳး႐ွိမယ္မွန္းမသိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ေဖေဖ့က်န္းမာေရးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္မမၾကီးရဲ႕ ေသာကေတြကို ထမ္းပိုး ေပးထားတဲ့ၿမိဳ႕ေပါ့..။
သေဘၤာဆိုက္ခ်ိန္တိုင္း ငံ့လင့္တႀကီးကြၽန္ေတာ့္ကို ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ေန႐ွာတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ အလယ္ေလာက္မွာ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ မိုက္က႐ိုေ၀့ဖ္ ဓါတ္တိုင္ႀကီးနားကို ကြၽန္ေတာ္ေငးရီမိလိုက္ေတာ့ ရင္ေတြတဒိတ္ဒိတ္ေနေအာင္ခုန္ တက္လာခဲ့တယ္။ ေဖေဖ ေဖေဖ ေဖေဖ.....ရယ္။ ကြၽန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုးပူေလာင္ေနလိုက္တာ…။
ငယ္ငယ္တုန္းက ေဖေဖ့ ဇက္ေပၚခြရင္း၊ အဲဒီ့ ဓါတ္တိုင္ၾကီးကို လက္ညိႇဴးလွမ္းထိုးရင္း သားတို႔အိမ္ သားတို႔အိမ္ လို႕ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ လုပ္ၿပီး ေအာ္ေန ရတာ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာပဲ…....။
ေဖေဖ......၊ ေဖေဖဟာ ကြၽန္ေတာ့္ ကို ဘယ္တုန္းကမွ ေလးလံ မေနခဲ့ဘူးေနာ္။
အခု ကြၽန္ေတာ္က ေလထန္ကုန္းေထာင့္က စားပြဲမွာ မရဲတရဲ ထိုင္ရဲေနၿပီျဖစ္တဲ့ ၊ ဟိုစာအုပ္ ဒီစာအုပ္ ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ျခားျခား ပါခြင့္ရေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာဆရာရင့္မႀကီးျဖစ္ေနၿပီ..ေဖေဖ ။
ကြၽန္ေတာ့္ခမ်ာ ေကာင္ေလး မင္းကဗ်ာမဆိုးဘူးကြဆိုတဲ့ အသံကို ဆုလာဒ္တစ္ခုလို
ေတာင့္တျပည့္စံုေနတတ္ၿပီ..။
သား မင္းဘယ္လိုစား ဘယ္လိုေနလဲ လို႔ ေဖေဖစိုးရိမ္တႀကီး ေမးခ်င္ေနမွာပါ...။
ကြၽန္ေတာ္ေလ.....။
စာေပနဲ႔ပဲ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳမယ္လို႔ ေဖေဖ့ကို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာထားခဲ့တဲ့ ေဖေဖ့သားက တစ္ခါတစ္ေလ ဂ်ာနယ္ေတြကို လက္နဲ႔ေပြ႔ၿပီး ကားဂိတ္ေတြမွာ ေရာင္းတယ္ေဖေဖ…။
တစ္ခါတစ္ေလ စာအုပ္လိုက္ျဖန္႔တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကူညီေပးၿပီး ေဘာ္ဒါေၾကးယူတယ္ေဖေဖ…..။ တစ္ခါတစ္ေလ...မဂၢဇင္းတိုက္တစ္ခုခုမွာမ်ား အလုပ္ရမလားလို႔ စံုစမ္း ေနတတ္တယ္ေဖေဖ..။
တစ္ခါတစ္ေလ... တစ္ခ်ိဳ႕ တစ္ခါတစ္ေလ မွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္ေခ်ာ့ျမဴေနရတယ္ ။ တစ္ခါတစ္ေလ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာက္လို႔႐ွာေနရေတာ့တာပဲ ေဖေဖ..။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတစ္ခါတစ္ေလေတြမွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေဖေဖလံုး၀မႀကိဳက္တဲ့ အရက္ကို ေတာ္ေတာ္ ေလးႀကိဳက္ေနမိခဲ့ၿပီး ၊ အဲဒီ့ တစ္ခါ တစ္ေလ တိုင္းမွာ ေဖေဖ ေဟာကိန္းထုတ္ခဲ့တဲ့ အရက္ဖိုးလိုက္လိုက္ေတာင္းတတ္တဲ့ ကဗ်ာဆရာေတာ့ လံုး၀မျဖစ္ေစရဘူးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အာမခံ ေနတတ္တယ္ေဖေဖ..။
အႏုပညာဆိုတာ အစာခံႏိုင္ျခင္းသဒၶိ ၊ ေခတ္ေပၚ”ကဗ်ာဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွလံုးသားသိုက္ကို ၫႊန္းျပထားတဲ့ ၀ွက္စာေတြ.....။.
ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္က ဆံပင္ေတြကိုေတာ့ ေသေသသပ္သပ္ညႇပ္လာမိခဲ့ဖို႕ ေကာင္းတာပါ..။
------------------------
အထိမ္းအသိမ္းမဲ့ခုန္ရမ္းေနတဲ့ ႏွလံုးအိမ္ကို ေက်ာပိုးအိပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္နဲ႔ ေရာေႏွာဖိထားလိုက္ေတာ့ နည္းနည္းေနသာသြားသလိုရယ္ .။
ကြၽန္ေတာ္ ေျခလွမ္းေတြကို ေ႐ွ႕ ဆက္မလွမ္း၀ံ့ေလာက္ေအာင္ တုန္လႈပ္ေနမိတယ္။
အသည္းအသန္ ။
အသည္းအသန္ဆို တာ ဘယ္ေလာက္အထိဆိုး၀ါးတဲ့ အေျခအေနပါလိမ့္.....။
ကြၽန္ေတာ္ဆီေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ သတင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္သိခြင့္ရလိုက္ခ်ိန္တို႕ရဲ႕ ၾကားကြာဟခ်က္မွာ ဘာေတြဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ ရက္ရက္စက္စက္ ေျပာင္းလဲ သြား ခဲ့ၿပီလဲ.......။
ကမ်ဴးရဲ႕ မာဆိုးဟာ သူ႕အေမဆံုးတာကို ဘယ္လိုေလးမွ မခံစားရသလိုေနႏိုင္ခဲ့တယ္တဲ့..။
ကြၽန္ေတာ္ဒီလို ေတြးလိုက္မိတာကို ေဖေဖသာသိရင္ ဘယ္ေလာက္ ေၾကကြဲသြား႐ွာမလဲ..။
ဒိ႒ိေတြကို ဆရာတင္ကိုးကြယ္ေနတဲ့ေကာင္လို႔ ေဖေဖေျပာဦးေတာ့မွာပဲ..။
သား.. မင္းဖတ္ဖတ္ေနတဲ့ ယန္းေပါလ္ဆတ္တို႔ ၊ ကမ်ဴးတို႔ ။
စဥ္းစားၾကည့္စမ္း...၊ သူတို႔ဟာ သိပ္သနားစရာ ေကာင္းတယ္ ၊ သူတို႔ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ ဘာသာေရး အစစအရာရာ အ႐ႈပ္အေထြးေတြၾကားထဲမွာလူျဖစ္လာၾကတယ္..။
သူတို႔ဘာကိုမွ စိတ္ခ်လက္ခ် မယံုရဲၾကဘူး..။
သူတို႔အတြက္ေသျခင္းတရားဆိုတာ အျမင့္မားဆံုးထြက္ေပါက္လို႔ ထင္ျမင္ ေနၾကတယ္..။ ေဖေဖ့အထင္ေပါ့ကြာ....။
ကံကံ၏ အက်ိဳးဆိုတာ သူတို႔သိခြင့္မရ႐ွာဘူး..၊ ဘ၀ေတြရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းရာအစစ္အမွန္ဆိုတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးစလံုးခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ သႏၲိသုခ နိဗၺာန္ဆိုတာ ကို လည္း မသိႏိုင္႐ွာၾကဘူး၊ အဲဒီ့ နိဗၺာန္ကိုေရာက္ႏိူင္တဲ့နည္းလမ္း ႐ွိတယ္ဆိုတာလည္း မသိၾက႐ွာဘူး၊။
ဒါေၾကာင့္သူတို႔မွာ အၿမဲ က်ဥ္းထဲ ၾကပ္ထဲမွာ ထြက္ေပါက္မ႐ွိျဖစ္နရ႐ွာတာ...။
သူတို႔ထြက္ေပါက္ကို သူတို႔ဘာသာ ႐ွာေဖြေနရတာ…...။
မဟုတ္ဘူးေဖေဖ ကြၽန္ေတာ္က သူတို႔၀ိဥာဥ္မွာေပ်ာ္၀င္ေတာက္စားေနတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ အႏုပညာကို ျမတ္ႏိုးတာ..၊ သူတို႔ရဲ႕ ရဲရဲ၀ံ့၀ံံ့ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းေတြ၊ သူတုိ႕ရဲ႕ အသစ္ေတြ ကို ေလးစားခ်ီးက်ဴးတာ၊ အားက်တာ..။ မင္းခ်ိတ္ထားတဲ့ ဒီပန္းခ်ီကားကိုဆြဲတဲ့ ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုးဆိုရင္ ၾကည့္ကြာ ..။
သူ႕တစ္သက္ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေကာင္းက်ိဳးမေပးခဲ့ဖူးဘူး ၊ဘယ္ေလာက္ ေၾကာင္သလဲဆိုရင္ သူ႕အေဖာ္မေလးကို နား႐ြက္ျဖတ္ေပးတယ္တဲ့...။
မင္းဆို ေပးမလား..။
ကဗ်ာဆရာ႐ွယ္လီကြာ၊ ဆစ္ဗီယာပသာ့ပ္ကြာ အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာမေၾကာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသၾကတဲ့သူေတြ...၊ ဥပေစၦဒကံနဲ႔ ေသကုန္ၾကရတဲ့သူေတြ…..။
မဟုတ္ဘူးေဖေဖရဲ႕...... မဟုတ္ေသးဘူးေဖေဖရဲ႕...... ေဖေဖက ကြၽန္ေတာ့္ကို အႏိုင္ရဖို႕အတြက္လား ၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို နားသြင္းေဖ်ာင္းဖ်ဖို႔အတြက္လား၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကယ္ဆယ္ဖို႕အတြက္လား ၊ အဲဒီ့ အႏုပညာေတြထဲမွာ အ႐ူးအမူး ဒလိမ့္ေခါက္ေကြးေမ်ာပါေနတဲ့ သူ႕သားရဲ႕ ၀ဋ္နာကံနာေတြကို မခ်ိတင္ကဲလြန္းလို႔ လား...။
မဟုတ္ဘူးေဖေဖ ။
သူတို႔ဟာ အႏုပညာနဲ႔ ဘ၀ကို လဲလွယ္ၾကသူေတြ…..။
အႏုပညာထက္ဘာကိုမွ တန္ဘိုး မထားၾကသူေတြ...။
သူတို႔အႏုပညာက သူတို႔ကို စီးမိသြားၾကသူေတြ...။
သူတို႔ဟာ အဲဒီ့လိုျဖစ္ခဲ့ၾကတာကို ဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တ မရမယ့္သူေတြ..။
သူတို႔က ယံုၾကည္ခ်က္ကို ေသြးနဲ႔ ေဆးခ်ယ္ျပသူေတြ...။
သူတို႔ဟာ အႏုပညာကို လက္နက္လိုသေဘာထားၿပီး ၊ အသက္ကို ခဲယမ္းလို႕ သတ္မွတ္ထားၾက သူေတြေလ...။ အဲဒီ့လို ကြၽန္ေတာ္ကို အေၾကာက္အကန္ ဆယ္ယူခ်င္ေနတဲ့ ေဖေဖခမ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ္ ဒုတိယႏွစ္စာေမးပြဲ ကို ႏွစ္ႏွစ္ဆက္က်ေအာင္ ေျဖလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ပြဲသိမ္းထိုးခ်ခံလိုက္ရသူလို ၊ သူ႕တန္ဘိုးၾကီးပစၥည္းေတြ အားလံုးကို တစ္ထိုင္တည္း မီး႐ိႈ႕ခံလိုက္ရသလို ၊ သူ႔ မနက္ဖန္ေတြအားလံုး စံုးစံုးခ်ဳပ္သြားသလို....။
အို အဲဒီ့ေန႔က ေဖေဖ့မ်က္ႏွာကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ျမင္ေယာင္မၾကည့္ရဲဘူးေဖေဖ..။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေဖေဖ့ ေကာင္းကင္က တစ္ပြင့္တည္းေသာၾကယ္ေပမယ့္ ေဖေဖ လိုခ်င္သလို မထြန္းလင္း ႏိုင္ခဲ့ပါလား .။
ေဖေဖ အခုကြၽန္္ေတာ့္စိတ္ေတြကို ဘာကမွ မကုစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေလာင္ၿမိဳက္ေနခဲ့ၿပီ..။
ငါ သာေဖေဖ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးတစ္ေယာင္ျဖစ္ေပးခဲ့ရင္လို႔ ကြၽန္ေတာ္..... ေတြး ၾကည္ ့ေန မိ ပါ ၿပီ ေကာ ေဖေဖ....။
---------------------
ဟင့္အင္း။
ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ျမင္ေတြ႔ၿပီး ေဟ့ေကာင္ မင္းအေဖလို႔ႀကိဳၿပီး သတင္းႀကိဳေပးႏိုင္တဲ့ ေနရာက ကြၽန္ေတာ္မသြားရဲဘူး ။
ေၾသာ္ ကြၽန္ေတာ့ ကိုေရာ ဘယ္သူက အလြယ္တကူမွတ္မိမွာ မွတ္လို႔ ....။
ၾကည့္ပါဦး .....ေဖေဖ့ေက်ာင္း၀န္းထဲက ေဖေဖနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္အတူတူစိုက္ခဲ့ၾကတဲ့ စိန္ပန္းပင္ႀကီးေတာင္ အပြင့္ေတြ အရိပ္ေတြနဲ႔..။
ညေနတိုင္းလမ္းေလ်ာက္တတ္တဲ့ေဖေဖဟာ ဒီ စိန္ပန္းပင္ေအာက္ေရာက္တိုင္း ကြၽန္တာ့္ကို သတိရမိမွာ ေသခ်ာ လိုက္တာ..။
ေဖေဖ ဘယ္ေလာက္မ်ားရင္နာလိုက္ရမလဲ.......... ဒီအပင္ေအာက္မွာရပ္ၿပီး ေဖေဖကအေႏွာင့္စုတ္သြားတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ကိုနာနာက်ည္းက်ည္း ေျပးေကာက္လိုက္တဲ့ ၊ ေပါက္ေတာ့မယ့္ ေျမြတစ္ ေကာင္ လို စူးစူး စိမ္းစိမ္း ျပန္ၾကည့္ လိုက္တဲ့ ၊ ေဖေဖ ေတာ္ေတာ့ဗ်ာ နားၿငီးတယ္လို႔ မူးစစနဲ႔ ေဒါသတႀကီးခံေအာ္လိုက္တဲ့ အႏုပညာသည္ သားလိမၼာႀကီးကို ျမင္ေယာင္ေနမလား..။
ဒီေက်ာင္းႀကီးမွာ အတန္းငယ္ေတြတုန္းက ပထမက မဆင္းတမ္း ထက္ျမက္ခဲ့တဲ့ ၊ သူ႔အိမ္မက္ေတြထဲက တစ္ဦးတည္းေသာ ဇာတ္လိုက္ျဖစ္တဲ့ ၊ သူ႔ကိုယ္ သူ အသစ္ျပန္လည္ ဖြင့္လွစ္လိုက္ႏိုင္မယ့္ တံခါးအသစ္တစ္ခ်ပ္လည္းျဖစ္တဲ့ ၊ သူေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ရတဲ့ မိတဆိုးသားေလးကိုျမင္ေယာင္ေနမလား..။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေဖေဖ့အတြက္ အပြင့္ ကန္းေနတဲ့ ပန္းတစ္ပင္ပါ။
အရိပ္ ခမ္းေနတဲ့ သစ္တစ္ပင္ပါ ။
အခု ေဖေဖ ဒီအပင္ႀကီးေအာက္မေရာက္ႏုိင္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားခဲ့ၿပီလဲ...။
ေဖေဖရယ္...
-------------------
အိမ္ကို ျမင္သာေလာက္တဲ့ လမ္းအေကြ႕ေလးကေန ကြၽန္ေတာ္ မရဲတရဲ ခိုးၾကည့္လိုက္မိတယ္။
တစ္ခုခုကိုမ်ား ျမင္လိုက္ရရင္ ကြၽန္ေတာ္ ႐ူးသြားမလား..။
ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္လိုက္လို႔မမီေအာင္ကို ျမန္ဆန္သြားလိုက္တာ..။ အိမ္ေပၚကို အေျပးတစ္ပိုင္း လွမ္းတက္လိုက္တဲ့ ေျခသံေၾကာင့္ မမႀကီးဆတ္ကနဲ တုန္သြား႐ွာတယ္…..။
ေဖေဖ
ေဖေဖ
ေဖေဖ ရယ္..။
လမ္းမဘက္ကို လွည့္ခ်ထားတဲ့ ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ ေဖေဖရယ္ ၊ ကြၽန္ေတာ့္ေဖေဖရယ္..။
ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ေဖေဖရယ္..။
ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ေဖေဖရယ္……...။
ဘယ္ေလာက္ပဲမယံုႏိုင္ေလာင္ေအာင္အိုစာသြားသြား..၊
ဘယ္ေလာက္ပဲပိန္လွီေနေန ။ အို မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းပဲ ႐ြဲ႕႐ြဲ႕ ။
ကြၽန္ေတာ့္ေဖေဖ....။ ႐ွိေနတယ္..။
ေဖေဖ
လဲ့ ကနဲ လင္း သြားတဲ့မ်က္၀န္းေတြက ေဖေဖ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္လိုက္တာမ်ားလား
ေဖေဖ
ေဖေဖ ၊ မ်က္ရည္ေတြမက်လိုက္ပါနဲ႔ ေဖေဖရယ္..၊
ကြၽန္ေတာ္လိုေကာင္မ်ိဳးအတြက္ ေဖေဖ မ်က္ရည္မက်ပါနဲ႔ေဖေဖရယ္...။
ေအးစက္ေနတဲ့ ေဖေဖ့ေျခဖမိုးအစံုေပၚကို မ်က္ႏွာအပ္လိုက္မိသလား
ကြၽန္ေတာ္ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုေနမိသလား
ေဆာက္တည္ရာမရေအာင္ အဲဒီ့ ခဏမွာ ကြၽန္ေတာ္ ႐ူးႏွမ္းသြားမိၿပီထင္ပါရဲ႕..။
ေဖေဖ ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ေတာင္မဆက္ခ်င္ေတာ့ဘူးလား...ဟင္၊
ေဖေဖ့ တဆတ္ဆတ္လႈပ္႐ြေနတဲ့ ႏႈတ္ခန္းအစံုက ကြၽန္ေတာ့္ကို စကားမေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ နာက်ည္းေနခဲ့ၿပီလား
ကြၽန္ေတာ္ နာၿငီးတယ္ဗ်ာလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာေတာ့ပါဘူး ေဖေဖ
ေဖေဖ့ကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ခံမေအာ္ေတာ့ပါဘူးေဖေဖ ရယ္..။
ေဖေဖ ဒီမွာ...တဲ့၊ ဒဏ္ရာရ သားေကာင္တစ္ေကာင္ ညည္းတြားလိုက္သလိုပါပဲ ..၊ မမႀကီးရယ္ေလ...
အို မမႀကီးက သူ႕မ်က္ရည္ေတြသူမသုတ္ႏုိင္အားပဲ
ေဖေဖ့ ဘယ္လက္ရမ္းေပၚကို ေက်ာက္သင္ပုန္းေလးတင္လို႕
မမႀကီးက
ေဖေဖ့လက္ထဲကို ေက်ာက္တံေလးထည့္ေပးလို႔
၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး နဲ႔
ကြၽန္ေတာ့ ေဖေဖ ခမ်ာ... ၀ူး ၀ူး ၀ါး ၀ါး နဲ႕ ။
သား...ေဖေဖေမွ်ာ္ေနတာ၊
အၿပီးျပန္လာတာလား ဆိုတာကို
ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္လို႔ရ႐ံု လက္ေရး ကစဥ့္ကလ်ားေလးေတြနဲ႕
ကြၽန္ေတာ့ေဖေဖကေလ...
တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္ ေနတဲ့ သူ႕ဘယ္ဖက္ လက္ကေလးနဲ႔ ၊
အေၾကာေတြ ဆုတ္ဆုတ္ စိုင္းစိုင္း တြန္႔တြန္ ႕႐ြံ႕႐ြံ႕ နဲ႕…
ႏႈန္ခမ္းအစံုက ႐ြဲ႕႐ြဲ႕ေစာင္းေစာင္းနဲ႕
အေလာတႀကီး.........
.......ေရးျပေနလိုက္တာ ။
အိႁႏၵာ
( ၃၁.၁၀.၂၀၀၆)
ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း
10 comments:
ကၽြန္ေတာ္လည္း အေဖ့ဆီကိုျပန္ဖို႕ စဥ္းစားေနတဲ့အခ်ိန္..
အစ္မ ပိုစ့္ေလးေတြက ဘာလို႕ေယာက္်ားေလးဘက္ကေန ခံစားေရးထားတာလဲဗ်..
ခင္မင္ေလးစားစြာ
လင္းဒီပေရ....
ဘယ့္သူ႔ေနရာကျဖစ္ျဖစ္...
အေတြးရ..ဖီလင္လာရင္..
ေလွ်ာက္ေရးပစ္မိေရာ..
တကယ္ေယာက္်ားေလး..ေတြရဲ႔အေတြးေတြနဲ႔ေတာ့
ကြာေကာင္းကြာႏိုင္ပါတယ္..ေလ
ေက်းဇူးေနာ္....
အိျႏၵာ
အေဖ့အိပ္မက္ ရိတ္ဖ်က္ခဲ့တဲ့သား..
အေဖလိုခ်င္တဲ့ပံုစံေ စံုကန္ခဲ့တဲ့သား..
အေဖေရးခ်င္တဲ့သမိုင္း ေက်ာခိုင္းခဲတဲ့သား..
အေဖ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေပ်ာ္လြင့္ပ်က္ၿပယ္ေစတဲ့သား..
ယံုႀကည္ခ်က္တစ္ခုနဲ႔ ေရွ႔တန္းထြက္ခဲ့တဲ့သား..
တကယ္တန္းဇတ္ဝင္ခန္းေတြမွာ ၿဖတ္ေလ်ာက္ခန္းေလာက္သာပါခဲ့ရတယ္ အေဖ..
ကြ်န္ေတာ္ၿဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ကဗ်ာသည္ ဘဝ
အနာတရ ေၿမာက္မ်ားစြာနဲ႔..
ဆတ္ဆတ္ထိမခံ အာၿပန္ခဲ့တဲ့သား..
အေဖ့စကား..ဘယ္ေတာ့မွထပ္မႀကားနိုင္ေတာ့ဘူး အေဖ...၊၊
အမႊာစကားလံုးနုနုေလးေတြနဲ႔..ကဗ်ာသမားတစ္ေယာက္ရဲ့ နွလံုးသားကိုစီးဝင္ၿပတာ
အရမ္းလွတယ္..အဖြင္႔အပိတ္..ေသေသသပ္သပ္..
ဇတ္ခ်ထားတာထဲမွာ..
အေဖ့အသံ နာခံဖို႔ၿပန္လာတဲ့သား..
ေက်ာက္သင္ပုန္းၿပားေလးသာမရိွခဲ့ရင္...
.........
အခုလိုဒီဇင္ဘာဆို ေတာင္ေနႀကာေတြနဲ႔ ရဟန္းတစ္ပါးလို သကၤန္းၿခံဳထားတဲ့ၿမိဳ႔..
ရာသီေတြေႀကာင့္ ကမၻာႀကီး နွလံုးသားေႀကမႊ ေသြးေရာင္ထေနတဲ့ အပိုင္းအစေတြ သေႏၶတည္ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႔..
အေဖၚအၿဖစ္ ရင္ကြဲနာက်ခဲ့တဲ့ေကာင္းကင္ရဲ့ အၿပာေရာင္မ်က္ရည္စက္ေတြနဲ႔ၿမိဳ႔..
ဒဏ္ရာအေပါက္အၿပဲ ေတြေႀကာင့္အရွက္တကြဲ
နွင္းေတြမစဲတဲ့ၿမိဳ႔..အဲဒီဒယ္အိုးပံု..ရတနာေၿမဆိုတဲ့ၿမိဳ႔ေသးေသးေလးမွာ..ကြ်န္ေတာ္ႀကီးၿပင္းခဲ့ရတယ္..
မဟာဓါတ္လိုင္းႀကိဳးေပၚက ပဲပင္ေပါက္ေတြ
(၁..မွ..၇)အထိသခ်ၤာေတြ ကိုသံစဥ္ေတြရွာေတာ့
ကမၻာမေႀကေတာင္မရတဲ့ အေဖ ..
ကာရံေတြခ်ိပ္ ကဗ်ာေတြနဲ႔ အိပ္တတ္တဲ့ကြ်န္ေတာ္
ေဇာ္ဂ်ီ ဆိုတာ ထြက္ရပ္ေပါက္လားေမးတတ္တဲ့ အေဖ
.......
ယံုႀကည္ခ်က္တစ္ခုအတြက္..အေဖၿဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ပိသုကာဘဝ..ဒုတိယႏွစ္မွာ ခဝါခ်ၿပီး..ေရနီေၿမာင္းနဲ့..
ေရတမာပင္..လဖုန္းလို႔ေခၚတဲ့..ၿမသီလာရင္ခြင္ကိုစံုဝင္ခဲ့တယ္..
လက္ေ၇းကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြနဲ႔ စခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ေတြ
တစ္ခါတရံ ပံုနွိပ္စာလံုးေလးေတြၿဖစ္ခဲ့ေတာ့..(၇၅)က်ပ္တန္အေပ်ာ္ေတြေပါ့..
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုတည္ၿငိမ္က ကြ်န္ေတာ္ညတိုင္းေမတၱာပို႔တဲ့ သူေလ..
သေၿပနဲ႔ ခ်ယ္ရီ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝရဲ့ နာရီေတြၿဖစ္ခဲ့တယ္..
ကြ်န္ေတာ့္ကို အေဖ ရိကၡာၿဖတ္ေတာ့ တိုင္ပတ္တတ္တဲ့ေဆးေတြေရာင္းၿပီး ေရနီေၿမာင္းေဘးမွာ ကြ်န္ေတာ့ေတးေတြေတာင္းတတ္တဲ့
အေဆာင္သူေတြရဲ့ လၻက္နဲ ့ အသက္ဆက္ခဲ့တယ္..
ကဗ်ာသမားရဲ့လမ္းဟာ ႀကမ္းပါတယ္အေဖ..
တစ္ခါတရံ ကိုယ္ေမြးထားတဲ့သားသမီး အရည္ႀကီးေတြက နာမည္ေၿပာင္းၿပီး ပန္းဦးပန္ခံခဲ့ရတယ္..
အေဖ အတန္တန္ ရိုက္ခ်ိဳးလို႔ မက်ိဳးခဲ့တဲ့ ဗီဇ
အေဖ အမ်ိဳးမ်ိဳးနားခ် တားမရခဲ့တဲ့ ကဗ်ာသည္ဘဝ
ဒဏ္ရာေတြစရခဲ့တာ..
သူမကို မစြန္႔နိုင္ခဲေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကဗ်ာ ကြ်န္ေတာ့္စာေတြ ခြင့္စာမတင္ပဲ ကတိအထပ္ထပ္နဲ႔
ယတိၿပတ္ လမ္းခြဲခဲ့တာ အေဖ့အေပၚ ကြ်န္ေတာ္မတရားခဲ့ဘူးေနာ္.. ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ထိ..ကြ်န္ေတာ့္ကိုေမွ်ာ္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ကိုေခၚရင္း ဘဝကူးသြားတဲ့အေဖ..ပင္လယ္ႀကီးၿခားတဲ့ ေဝးတေၿမက..သားကို ခြင့္လြတ္ပါ...အေဖ..၊၊
ေတာင္တန္းေတြ ေရတံခြန္အၿဖစ္ အေရာင္မဲ့ေသြးေတြ
အန္ခ်ေနသမွ်..
ေကာင္းကင္ႀကီး မိုးစက္ေတြအၿဖစ္ ရိူက္ႀကီးတငင္
ငိုေႀကြးေနသမွ်..
ကဗ်ာသည္ဘဝကို ကာရံေတြစားၿပီး ရပ္တည္ခ်င္ခဲ့တဲ့ကြ်န္ေတာ္..
အေဖစီးဆင္းခဲ့တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ၿခင္းၿမစ္ေတြမွာ
ၿပိဳက်စရာမရိွေတာ့ေလာက္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ကို ကြ်န္ေတာ္ၿဖိဳခ် ၿပီး..ကာရံေတြနစ္ၿမ်တ္ပစ္လိုက္တာ
ေက်နပ္ပါ..အေဖ..၊၊
(အဲဒါ ငါ့ဘဝ ..အေဖ့အတြက္ေလ်ာ္ေႀကးေလ..)
အစ္ကို...
ျပန္မန္႔မယ္ဗ်ာ...
စိတ္ထဲမေကာင္းလိုက္တာ...
တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခုက..
ႏွလံုးသားရဲ႔.အေၾကးကို..လွန္တြန္းလိုက္သလိုျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့
ခြင့္လႊတ္ပါ..။
အေသးစိတ္ခံစား..အားေပးတာေတြအတြက္..
ေက်းဇူး..ဆိုတာကိုပဲ..ထပ္ေျပာရျပန္တယ္...
ေလးစားခင္မင္တဲ့
အိျႏၵာ
အေဖ့ဆီ ျပန္သြားခ်င္တာေတာင္ ေစာင့္ႀကိဳေနမယ့္ အေဖ မရွိေတာ့တဲ့ သားတစ္ေယာက္က ပိုခံစားရတယ္အမ...
ဖိုးေမာင္
ဒီပို႔စ္ေလးကိုဖတ္ၿပီးဆို႔ဆို႔နင့္နင့္နဲ႔ေၾကေၾကကြဲကြဲကိုခံ
စားလိုက္ရတယ္ဗ်ာ.ဒီကြန္မန္႔ကိုေရးေနတဲ့အခ်ိန္မွာက်
ေနာ့္မ်က္ဝန္းမွာမ်က္ရည္ေတြနဲ႔ေပါ့...
က်ေနာ္လည္းက်ေနာ့္ဘဝမွာ အေဖ့အတြက္ဘာေတြမ်ားထားေပးခဲ့ဖူးၿပီးၿပီလဲလို႔စဥ္း
စားၾကည့္လိုက္ေတာ့အရာရာအားလံုးကမႈန္ဝါးဝါး....
ေရးတတ္လိုက္တာဗ်ာ.ႏွလံုးသားကိုတုန္တုန္လႈပ္လႈပ္
သြက္သြက္ခါသြားေစတဲ့အထိပါဘဲ...
တကယ္႕ကုိဂႏၶဝင္ပါပဲ..အမေရ....
ရင္ထဲအထိ ေရာက္သြားတယ္ဗ်ာ။ ဒီေန ့စာေတြ ေလွ်ာက္ဖတ္တာ ဖတ္လိုက္ရသမွ် ေတြထဲမွာ အၾကိဳက္ဆံုးပဲ။
မႀကီး..
ခင္ေလးမွာ ေဖေဖ မရွိေတာ့ဘူး...
အရမ္းခံစားရတယ္..
ဇာတ္ေကာင္ေနရာ ထပ္တူက်စြာ ဝင္ေရာက္ပူးဝင္ရင္း ခံစား ဖတ္မိျပန္ေတာ႔..
ေဖေဖ
ေဖေဖ
ေဖေဖ ရယ္..။
ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ေဖေဖရယ္..။
ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ေဖေဖရယ္……...။
ေဖေဖ
ေဖေဖ ၊ မ်က္ရည္ေတြမက်လိုက္ပါနဲ႔ ေဖေဖရယ္..၊
ေဖေဖ ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ေတာင္မဆက္ခ်င္ေတာ့ဘူးလား...ဟင္၊
ကြၽန္ေတာ္ နာၿငီးတယ္ဗ်ာလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာေတာ့ပါဘူး ေဖေဖ
ေဖေဖ့ကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ခံမေအာ္ေတာ့ပါဘူးေဖေဖ ရယ္..။
ကြၽန္ေတာ္လိုေကာင္မ်ိဳးအတြက္ ေဖေဖ မ်က္ရည္မက်ပါနဲ႔ေဖေဖရယ္...။
ရင္ကိုထိသြားတာမ်ား အသံေတြတုန္ မ်က္ရည္ေတြ ဝဲတက္လာတဲ႔ အထိပါပဲ...
မႀကီးေရ..
နင့္ကနဲ႔ျဖစ္ေအာင္ ေရးတတ္တဲ႔ မႀကီးေရ...
ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈမ်ားနဲ႔...
Post a Comment