April 18, 2009

စိတ္ခ်ည္းသက္သက္..ခရီး

(၁)။
ကဗ်ာဆိုတာ စိတ္က်ဴးလြန္ခဲ့သမွ် ျပစ္မႈေတြအတြက္ အခိုင္လံုဆံုး သက္ေသခံပစၥည္းတစ္ခု ျဖစ္သည္ပဲ..။
ဒီေန႔ေတာ့ ဒီကဗ်ာကို သူမမေရးခဲ့ပါဘူးလို႔ နည္းနည္းပါးပါး ျငင္းဆိုၾကည့္လိုက္မည္..။
ဒါဆို ဒီေန႔လည္း မ်က္ရည္၀ဲရဦးမည္ေပါ့..။
ငိုေၾကြးျခင္းဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို သပ္ရပ္ေျချမစ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ရုပ္ သမမွ်တတဲ့ တံခါးခ်ပ္ကေလးပါပဲ..။
ၾကပ္ခဲေနတဲ့ခံစားခ်က္ေတြ.. တအိအိျပိဳက်.. ေနာက္တလိမ့္လိမ့္စီးဆင္း....
ပါးျပင္ေပၚကို မ်က္ရည္ေတြ.. ဖြဖြရြရြ နင္းျဖတ္သြားၾကသံဟာ..
တႏြဲ႔ႏြဲ႔ညွင္းညံေနေသာ တေယာသံနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူပါလိမ့္မည္..။

အို.. ညႊတ္ႏူးလိႈက္လွဲစရာေပမယ့္ ေၾကကြဲျခင္းကိုပါေဆာင္ယူလာသည္ေပါ့..။
ဒီေန႔အခန္းေလးက ပိုျပီးေမွာင္ရီေနသလိုလို...၊
သူမအသက္ရႈသံေတြဟာ..... ရိႈက္သံေတြကို... ငင္ရစ္ယူေနဦးမည္လား...

ခပ္ပါးပါးရယ္ခ်လိုက္သံနဲ႔ ညေတြက တုန္ယင္လိမ့္ဦးေတာ့...
သိလား...
ကိုယ္ ဒီကဗ်ာကို..ဘယ္တုန္းကမွ မေရးခဲ့မိပါဘူး...ေမာင္ရယ္....။

(၂)။

အိပ္မက္လိုလို
ျမဴလိုေငြ႔ေငြ႔
ေသြ႔ေသြ႔မထင္
အာ႐ံုကိုင္းဖ်ား
လာနားပ်ံထြက္..
ဘယ္လိုငွက္လဲ...

ဟုတ္တယ္.... ဒါဟာအိမ္မက္တစ္ခုသာပါပဲ..။
သူမက ယစ္မူးဖြယ္ရာကဗ်ာဆန္ျခင္းမွာ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ေလးမွ ေတာင့္မခံႏိုင္တဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့မိန္းမတစ္ ေယာက္လည္း ျဖစ္သည္ပဲ..။
ဘုရား..ဘုရား... ဒါဟာ..အမွားတစ္ခုေရာ ျဖစ္ႏိုင္ဦးမလား... ေနာက္ျပစ္မႈတစ္ခုေရာ....။
ေမာပမ္းလိုက္တာ...၊ မြန္းၾကပ္လိုက္တာ၊ ေမွာင္မိုက္လိုက္တာ ..၊
တဆတ္ဆတ္ခုန္လြင့္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားရွိရာအရပ္ကို မညွာမတာဖိေခ်ထားလိုက္ရင္း..
သူမဟာ.. သူမကိုယ္သူမ ေစာင့္ၾကည့္ေနျခင္းမွာ...ေျခာက္ခ်ား..ေတြေ၀လို႔..။
သူမေရွ႕မွာ သူမဟာ.. အေနအထိုင္ေတြက်ဥ္းၾကပ္လို႔..
သူမေရွ႕မွာ.. သူမဟာ.. ရွက္လန္႔တၾကား..
သူမေရွ႕မွာ.. သူမဟာ.. အလူးအလဲ က်ဆံုးခဲ့သည္ေပါ့..။
တစ္စတစ္စ သူမအခန္းက်ဥ္းေလးဟာ.. အ၀ါေရာင္ေတာက္ေတာက္ေတြနဲ႔ခ်ည္း ပိတ္မိေနပါေရာလား..။
အခန္းေလးဟာ.. သူမရႈရိႈက္မယ့္ေအာက္ဆီဂ်င္ကိုမွ.. ေရြးျပီးစုပ္ထုတ္ခံလိုက္ရသလိုမ်ိဳး...
အခန္းေထာင့္မွာ နံရံကပ္မွီျပီး..တစ္စံုတစ္ရာဆီကေန...ထြက္ေျပးဖို႔....အရုန္းအကန္ဆံုးႀကိဳးစားေနတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕သ႑န္ဟာ.. စိတၱဇပန္းခ်ီကားဆန္ေနပါလိမ့္မည္ေပါ့..။

(၃)။
အိပ္မက္
ဟုတ္တယ္
အိပ္မက္တစ္ခု...ပါ.၊အိမ္မက္တစ္ခု..ပါ..ကြာ..။
ဟုတ္ပါရဲ႔ သူမရဲ႔သ႑န္က ဘယ္လိုမွ လိုက္လို႔မမွီႏိုင္တဲ့ အရာတစ္ခုေနာက္ တေကာက္ေကာက္ေျပးလႊားလိုက္ ေနရတဲ့ အိပ္မက္တစ္ခုထဲက ေမာလ်မႈနဲ႔ သိပ္တူေနပါေရာလား.။

ေမွ်ာ္ေမာယံုခက္
ပင့္သက္ရိႈက္ျဖာ
ဘယ္ညာလိမ့္လူး

အိပ္မရဘူးကြယ္

ဟင့္အင္း.. အဲဒီကဗ်ာကို.. သူမ မေရးခဲ့ပါဘူး...။
ဟုတ္တယ္.... ဒါဟာအိပ္မက္ပဲ..... ဟုတ္တယ္... အိပ္မက္ပါေမာင္ရဲ႕....

လြင့္လြင့္မားမားေလွ်ာက္သြားေနတဲ့..သူ႔ေက်ာျပင္ကို..အိပ္မက္ထဲမွာပဲ..ကိုယ္ျမင္ခြင့္ရခဲ့တာပါ...။
အို..သူကေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာ..ေလွ်ာက္လွမ္းလို႔...ဘာဆိုဘာမွမသိတဲ့ ဟန္ပန္မ်ိဳးနဲ႔ေပါ့...
သူက .. တျဖည္းျဖည္းတိတိက်က် ေ၀းကြာေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ေသေသသပ္သပ္ရွိေနလိုက္တာ..
သူက Celine Dion ရဲ႔ Love doesn't ask why ထဲက
It speaks from the heart
And never explains
Don't you know that
Love doesn't think twice
It can come all at once
Or whisper from a distance

ဆိုတဲ့ စာသားကို ေလခၽြန္ေနတာလဲျဖစ္ႏိုင္တယ္
ေနာက္ေလးျဖဴရဲ႕သံေယာဇဥ္သီခ်င္းကို ခပ္ဖြဖြညည္းညဴ မသြားပါဘူးလို႔... ဘယ္လိုေျပာၾကမလဲကြယ္...။
ဒါမွမဟုတ္... ေအာင္ခ်ိမ့္ရဲ႕တစ္ခါတစ္ေလစြန္းေပေသာအျဖစ္ ခ်စ္ေသာသူေတြ ခြင့္လႊတ္ၾကပါဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာ သားမ်ိဳးကိုမ်ား..ရြတ္သြားေလ...မလား...
ဘုရား..ဘုရား...။
သူမတစိမ့္စိမ့္ မူးေ၀လာလိုက္တာ..။

(၄)။
ေလထဲခိုစီး
ေလထဲၿပီးေပ်ာက္

ဘယ္ေရာက္သြားလဲ..
ရွာေဖြလို႔လဲ
မရဲၿပီ...။

ဆိုတဲ့ကဗ်ာမ်ိဳး... ေနာက္...ငါဟာ.. ဘယ္တုန္းကမွ ေကာက္မရခဲ့တဲ့အရာကို... ေပ်ာက္ရွမွာစိုးရိမ္မိသူေပါ့ ဆိုတဲ့ကဗ်ာမ်ိဳး.. ကိုယ္ဘယ္တုန္းကမွ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူးေမာင္..။
အို... တိုးလ်ပါးလ်ားတဲ့ ကဗ်ာရြတ္သံဟာ...တစ္ဘ၀လံုးဆတ္ဆတ္ခါေအာင္ပဲ့တင္ျမည္ဟီးလို႔.... တဖြဲ႔တႏြဲ႔ ခံစားၾကည့္မိၾကတဲ့.. ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြထဲက အေရာင္ေတြဟာ... ငိုညည္းခ်င္စရာ ေကာင္းေနခဲ့သည္ပဲ..။ စိတ္ခ်င္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ႀကံဳႀကိဳက္ႏိုင္လြန္းတဲ့သီခ်င္းေတြကို.. ေၾကာက္လန္႔တၾကား ပစ္ခ်ထားမိခဲ့သည္ပဲ..။
စိတ္ဟာ... အလံုပိတ္ထားတဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာေတာ့ ကေခ်သည္..ဆိုတဲ့ စာသားကေရာ...။
သူမ ကႀကိဳးကကြက္ေတြ ရိႈက္ငင္ေနတာ... ဘယ္သူမွ.. သိခြင့္ၾကည့္ခြင့္မရွိတဲ့ ပြဲသဘင္တစ္ခုေပါ့ကြယ္.။
တိုးတိုး..ရွရွေလး....နားစည္မွာပဲ့တင္ရိုက္ေနတဲ့...ကဗ်ာရြတ္သံဟာ....
ဘယ္ေလာက္ ရင္ခုန္တိမ္းမူးဖြယ္ရာေကာင္းသလဲလို႕ တကယ္ဆို ေတြးေတာင္မၾကည့္သင့္ဘူးတဲ့..။
ေအာ..သူမက အဲဒီ့ေန႔မတိုင္ခင္တစ္ရက္လိုကဗ်ာမ်ိဳးကိုလည္း ေရးခဲ့ဖူးေသးသည္ေလ..။

(၅)။

သူမ..ရယ္ေမာဖို႔အျပင္အထန္ႀကိဳးစားၾကည့္မိသည္ကဘယ္ႏွႀကိမ္ေျမာက္ပါလိမ့္..။
တနင့္နင့္နာက်င္လြန္းရတဲ့ရင္ျပင္ဟာ..ေပါက္ထြက္လုမတတ္ေဘာင္ဘင္ဆန္ေနခဲ့တာဟာလည္း အိပ္မက္တစ္ခု ျဖစ္လိုက္ပါေတာ့ကြယ္..။
သိလားေမာင္...
ဥာဏ္ပညာႀကီးပါတယ္ ပါးရည္နပ္ရည္ရွိပါတယ္ဆိုတဲ့ လူေတြ မိုက္မဲၾကတဲ့အခါ.. ခန္႔ျငားလွပတယ္..။ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္တယ္..။ ေျဖရွင္းထုေခ်ခ်က္ေတြခိုင္လံုတယ္..
လက္စလက္နေသသပ္တယ္ ေနာက္..ေသြးေအးရက္စက္ျပီး.. ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ထိေရာက္စူးရွ လြန္းတယ္ေပါ့..။

အဟင္းဟင္း.....သူမရယ္ေမာလိုက္တာပါ..။
ေမာင္က ကိုယ့္ကဗ်ာေတြကို နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္စိတ္၀င္စားလိုက္ပါေတာ့လား...
ေမာင္က..ကိုယ့္ကိုဒီ့ထက္နည္းနည္းပိုသိလိုက္ပါေတာ့လား...
ေမာင္က ကိုယ့္စိတ္နဲ႔..ဒီ့ထက္ခပ္နီးနီးေလးမွာ..မရပ္သင့္ေပးဘူးလား..
ဒါဟာ..စိတ္၀ိညာဥ္ရဲ႔အျပင္ဘက္ကစိတ္တစ္ခုပါလို႔..
သူမပိတ္ရိုက္ပစ္ခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ဆင္ေျခေပးၾကည့္ခ်င္လာျပန္သည္ေလ..။


ငါ..ဟာ..ငါလား..စိတ္မ်ားေရာက္ယက္..
ရက္ဆက္ေလလြင့္..မခ်င့္..မေတြး..
လြမ္းေရးေတြၾကြယ္…
ငါ..ဘယ္လို..လဲ.
.ငါ့..ကိုငါလဲ..မေမးရဲၿပီ..။

လြမ္းသည့္စိတ္အား..
ေလွာင္ဟားရယ္ဖြဲ႔..ငါကဲ႔ရဲ႕လိုက္..
ငိုခ်င္လာရင္
ျငဴဆူအံခဲ..ငါမန္မဲလိုက္..

ငါဟာ..ဘာလဲ..
ကိုယ္ဘာလဲကြယ္..
ဆင့္ကဲေမးခြန္း
လိႈင္းလိုတြန္းရိုက္..မြန္းၾကပ္လိုက္တာ....။

(၆)။

တစ္စတစ္စ တိတ္ဆိတ္ျခင္းေတြ ညံေနတဲ့ အခန္းေလးဟာ..ပိုမိုက်ဥ္းေမ်ာင္းလာသလိုပဲ..။
မီးအလင္းမွိန္ဖ်ဖ်နဲ႔..သိပ္အႏုပညာေျမာက္ေနတာမ်ိဳး...မလိုခ်င္ပါဘူးကြယ္..။
မ်က္၀န္းအစံုကိုခဏမွိတ္လိုက္ခ်ိန္တိုင္းမွာ.... အို.....ကိုယ္ဆက္ဆက္ေတြ႔လိုက္ရတာ..သိလား...။
သူဟာ..အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ဂ်င္းေဘာင္းဘီတစ္ထည္ကို၀တ္ထားသလား...
သူရဲ႔မ်က္လံုးေတြက စူးစူးဂ်စ္ဂ်စ္ရွိေနလိမ့္မလား..
သူ႔ ဆံပင္ေတြက ႏူးည့ံ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနမလား..
ဘာဆိုဘာမွမသိေပမယ့္ သူမဆက္ဆက္ေတြ႔လိုက္ရတာပါ....။
အို...ခပ္အက္အက္ရြတ္ဆိုေနတဲ့ ကဗ်ာရြတ္သံတိုးစစကိုေတာ့ သူမအေသအခ်ာရခဲ့ဖူးသည္ပဲ..
စာအုပ္တစ္အုပ္ဘယ္ေလာက္ေလးနက္ခ့ံျငား တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြထဲမွာနက္နဲခဲ့ဖူးသည္ပဲ..
ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ရဲ႔ေဆးစက္ေတြ...ထဲမွာ....
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ရဲ႔ သံစဥ္လိႈင္းေတြထဲမွာ...
ကိုယ္တို႔ ဆက္ဆက္ေတြ႔ခဲ့ၾကသည္ပဲ..ေနာ္..။
တစ္ဦးတည္း..တီးတိုးေျပာဆိုမိတဲ့ စကားေတြဟာ..သူမရူးႏွမ္းေနျပီဆိုတာကိုျပေနခဲ့ျပီကြယ္
ေသခ်ာတာက သူမဟာ..မေမာႏိုင္မပမ္းႏိုင္ေျပးလႊားေနမိတုန္းပါပဲေပါ့...
စိတ္ဆိုတဲ့အရာကို..သူမေၾကာက္လန္႔မင္သက္ရလြန္းစြာ..ေငးေမာေနခဲ့ရပါေကာ...
စိတ္ဆိုတာဟာ..ဘယ္အထိ.ခရီး.ဆန္းတတ္တဲ့ ဂ်စ္ပစီတစ္ေကာင္ပါလိမ့္.
သိပ္ေျပာရဆိုရခက္တဲ့..သိပ္အရိုင္းဆန္တဲ့..ဇြတ္တရြတ္ႏိုင္ျပီး..ဆင္ျခင္တံုတရားမရွိတဲ့ ဂ်စ္ပစီတစ္ေကာင္ေပါ့..
ေျပာေတာ့မင္းကသိပ္ကိုတည္ျငိမ္ျပတ္သားတဲ့မိန္းခေလးဆိုဆိုတာမ်ိဳး
သူမကကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ေမးဖို႔ပ်က္ကြက္ေနတာၾကာျပီပဲ..။

အို..ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဘယ္ေမးခြန္းမ်ိဳးကိုမဆို သူမျငင္းဆိုပါမည္ေလ..။
ေမာင္ေရ ကိုယ္မင္းကို သိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာကလည္း...သစၥာတရားတစ္ခုပါကြယ့္..။

ေမးခြန္းေတြေအာက္..ငါေပ်ာက္ရွခ်င္

ေနာက္လွည့္ေျခလွမ္း..ဘာနဲ႔..ဖမ္းဆြဲ..
ငါ…မသိဘူး……
ရူးလည္းရူးခ်င္………..

အို.....သူမႏိုးထပါရေစ.ေတာ့...။ သိပ္ကို..အထားအသိုခက္ရေလာက္ေအာင္ကိုယ့္ျဖစ္တည္မႈေတြက ရူးစပ္စပ္ႏိုင္ေနခဲ့ပါေရာလား..ကြယ္..။

ကဗ်ာေတြ...၊ကဗ်ာေတြ...၊ ကဗ်ာရြတ္သံေတြ..၊ သီခ်င္းေတြ.....ပန္းခ်ီကားေတြ .အို သူမကို တုတ္ေႏွာင္ပစ္လိုက္တာဘယ္အရာမ်ိဳးပါလိမ့္..

သိလား..ေမာင္

ဟင့္အင္း…ဟင့္အင္း…
အတင္းျငင္းဆန္..
ငါ့ထံပါးက..ငါ့အားခၽြင္းခ်န္..
မင္းလွည့္ျပန္ပါ…

မုန္းတီးလိုက္တာ..ငါ့ကိုယ္ငါေလ
ေတြေ၀တိမ္းပါး..စိတ္ေထြျပားလိုက္..
သာယာတမ္းမူး..စိတ္ညႊတ္ႏူးလိုက္..
ဒီစိတၱဇ..ေျဖမရပဲေႏွာင္ ဖြဲ႔ဆက္ထံုး..ရုန္းမရႏိုင္…
.


ဆိုတဲ့ကဗ်ာစာသားမ်ိဳးလည္း..ကိုယ္ဘယ္တုန္းကမွမေရးျဖစ္ခဲ့တာ.ေသခ်ာမွျဖစ္မယ္.။


(၇)။

ျဖဳန္းကနဲသူမျပဴတင္းတံခါးကိုဆြဲဖြင့္ပစ္လိုက္ေတာ့...
အျပင္မွာ..ခရမ္းေရာင္ေတြခ်ည္း..သိပ္သည္းမိုက္ေမွာင္လို႔....
သူမအိမ္မက္...ခရမ္းေရာင္ေတြနဲ႔ေလာင္ကၽြမ္းသြားခဲ့ ျပာက်သြားခဲ့ျပီတဲ့..။
အိုး....သူမထြက္ေျပးလႊတ္ေျမာက္လာခဲ့ျပီလားကြယ့္
ဒါဆို..အသက္ရူသံသဲ့သဲ့ပါတဲ့ ကဗ်ာစာသားေတြဟာ...သူမွဆီမွာေမွာင္မိုက္ေတာ့မယ္လား..
တစ္ခါတစ္ေလ..ကီးေၾကာင္သြားတတ္တဲ့သီခ်င္းညည္းသံေတြဟာ...သူမဆီကေနစီးထြက္သြားၾကေတာ့မယ္လား...
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ..စိတ္ခ်င္းခ်ိတ္ဆက္..ေပ်ာ္၀င္ေနမႈေတြ..
အထီးက်န္ေန႔ရက္အခ်ိန္တိုင္းက လွပသိမ္ေမြ႔လြန္းေနတဲ့ အစီးအဆင္းေတြ....
သြား................အားလံုးထြက္သြားၾက........။
သူမအစြမ္းကုန္ ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္မယ္..။

ကဲ...သင္ေရာ..ကိုယ့္စိတ္ကို...ကိုယ့္ေရွ႔မွာတင္ ကိုယ္တိုင္၀န္ခံၾကည့္ဖူးလား...အဲသလိုသေရာ္ကေမာ္ေမးခြန္းမ်ိဳး..ေတြ႕သမွ်လူေတြကို..ေမးၾကည့္ပစ္လိုက္မယ္..။
ေမာင္ေရ....နင္ေရာ..။ .နင္ေရာ..ဟင္..။
ေနာက္ျပီး....သူမ..တစိမ့္စိမ့္ရယ္ေမာပစ္လိုက္မယ္..ရယ္ေမာႏိုင္မယ္ထင္ပါရဲ႔...
တျဖည္းျဖည္းခ်င္း....
စိတ္ေအးလက္ေအး..ရယ္ေမာေနရတာေလာက္...ဘယ္မွာအရသာ..ရွိႏိုင္မလဲ..။
သူမကိုယ္သူမေစာင့္ၾကည့္ေနရတာ....
သူမကိုယ္သူမေပ်ာက္ရွေနခဲ့တာ..
သူမကိုယ္သူမ ရွာာေဖြေနရတာ...
အဟင္းဟင္း..........

ငါ့ပါးျပင္ထက္..

မ်က္ရည္စက္ေတြ….
အံ့ၾသေတြေ၀..
ဒါတကယ္လား…တကယ္ပဲလား..
ေျခာက္ခ်ားစိုးထိတ္…ဆြံ႕အတိတ္လို႔…

ေလ်ာ့မတြက္ရဲ..ရင္ထဲျငိဳးညံ..
ရင္ခုန္သံဟာ…ငရဲေတးသြား..
ငါ့အားေျခာက္လွန္႔..

ေမာင္ေရ....ကိုယ္ .. ထြက္ေျပးလာခဲ့တယ္သိလား..။

သူမက ဒီအေၾကာင္းေတြကို ၀တၳဳတို..ေလးတစ္ပုဒ္ခ်ေရးထားရဦးမည္ေပါ့...
ေနာက္...ဖတ္မရေလာက္တဲ့...စာရြက္အပိုင္းအစေလးေတြျဖစ္ေအာင္
တျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆုတ္ျဖဲပစ္ရဦးမည္ေပါ့....
ေနာက္.....ဟက္ဟက္ပက္ပက္...
ေနာက္ေတာ့ သည္းသည္းထန္ထန္.......

အို…
ကိုယ္လားကြယ္..
ေဟာဒီ့ခရီး…
စိတ္ခ်ည္းသက္သက္..သြားမိၿပီ.။

အို…
ကိုယ္လားကြယ္..
ေဟာဒီ့ခရီး…
စိတ္ခ်ည္းသက္သက္..သြားမိၿပီ.။

အို…
ကိုယ္လားကြယ္..
ေဟာဒီ့ခရီး…
စိတ္ခ်ည္းသက္သက္..သြားမိၿပီ.။

ဒီစာသားေတြကိုလည္း..ကိုယ္ခ်ေရးခဲ့တယ္လားလို႔...စဥ္းစားေတြးေတာ...မေနေတာ့ဘူးကြယ္...။

အိျႏၵာ(၁၉.၄.၂၀၀၉)

ပန္းခ်ီကားေလးက ကိုမိုးၾကယ္(ယိမ္းႏြဲ႔ပါး)ရဲ႔လက္ရာပါ။

31 comments:

ညိမ္းညိဳ said...

အမေရ
ေမွာ္သားဓာတ္အျပည့္ပါတဲ႔ စာသားေတြခ်ည္းပါပဲ
ဆရာမႀကီးၾကည္ေအးရဲ႕ ကဗ်ာအသြားမ်ဳိးကိုလဲ သတိရမိေစပါရဲ႕

ႏွစ္သစ္မွာရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ပါေစခင္ဗ်ာ။
ကဗ်ာေတြ စာေတြလည္း ဒီထက္ဒီထက္ ဖန္တိးေရးသားႏိုင္ပါေစခင္ဗ်ာ

Bino said...

ကဗ်ာဆိုတာစိတ္က်ဴးလြန္ခဲ့သမွ်ျပစ္မႈေတြအတြက္ အခိုင္လံုဆံုးသက္သက္ခံပစၥည္းတစ္ခုျဖစ္သည္ပဲ..။
--------

ေနာက္...ဖတ္မရေလာက္တဲ့...စာရြက္အပိုင္းအစေလးေတြျဖစ္ေအာင္
တျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆုတ္ျဖဲပစ္ရဦးမည္ေပါ့.

Your article is so difficult to fully understand for me.
may be generation gap
may be lack of knowledge about poem.

KPZ said...

အမေရ.. ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း ေမာလာတယ္။ မြန္းက်ပ္လာတယ္.. ဘာလို႔လဲ သိ၀ူးေနာ္

ATN said...

ခရီးရွည္ၾကီးပါလား...

(ဒါနဲ႕ - သက္ေသခံပစၥည္းျဖစ္ရမယ္ မဟုတ္လား... စာရိုက္တာ မွားသြားတယ္ထင္ပါ့...)

အမည္မဲ့ said...

စကားေျပဆန္တဲ့ ကဗ်ာ
ကဗ်ာဆန္တဲ့ စကားေျပ
စကားလုံးေတြ ႂကြရြ
လတ္ဆတ္ ေတာက္ပ
ခုန္ခ်ေျပးခ်င္ေလာက္ေအာင္
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ခ်ည္းသက္သက္လႊတ္လုိက္တယ္
ဗလာနယ္ထဲကုိ......

minn thuka said...

”တေစၦ”

အိပ္လို႔မရ

ညႀကီးမင္းႀကီး၊ ထျပီးထိုင္ေန

ေမြ႔ရာေတြလည္း၊ေႀကမြတြန္႔လိပ္

သိပ္စိတ္ညစ္တယ္၊သတိျပယ္လြင္႔

ခုိတြယ္စရာ အတည္မရ။

အျပင္ဘက္မွာ

သစ္ရြက္ေတြႀကား၊ႀကယ္ေလးငါးပြင္႔

စံကားပင္အို၊ကန္ေရစိုစြတ္

ဟုိမွာ လွုပ္လွုပ္၊ငုတ္တုတ္လက္ကမ္း

စမ္းေလွ်ာက္သြားေန၊ျမက္ခ်ံဳေတြထဲ

တေစၧ ငါကိုယ္တိုင္ပါပဲ။

ခုတင္ေျခရင္း

ေျပးနင္းရွပ္ရွပ္၊မတ္တတ္ထလိုက္

ခန္း၀ကုိလာ၊၀ရန္တာမွာ

သည္မွာတစ္ေယာက္၊တေစၱေျခာက္လွန္႔

ေႀကာက္ေႀကာက္ႏွင္႔ႀကည္႔၊မ်က္ႏွာလွည္႔စမ္း

တည္႔တည္႔လွမ္းျမင္၊ေအာ္ငိုခ်င္မိ

တစ္ဆင္တည္းပဲ သူနဲ႔ ငါ။

ျမစ္နက္ထဲမွာ

ငါေရနစ္ျမဳပ္၊ခ်မ္းျပီးကုပ္ေန

ကုကိၠဳကိုင္းႀကား၊ငါေနနားလိုက္

ဘုရားေရွ႔ေမွာက္၊ဒူးေထာက္ေရာက္ျပန္။

ေမာပန္းလ်နွင္႔

တစ္ေယာက္ေသာငါ၊ငါမ်ားစြာမွ

ထလာ လြင္႔ပါး၊ငိုသံပါႏွင္႔

ဘာမွမႀကား၊ေမာင္႔အနားမွာ

``ထသြားစို႔ဆို၊ေမ႔ကိုအိပ္မက္

မမက္ဘူးလား´´၊တေစၧ ျဖားေယာင္း

မွုန္မႊားစိတ္၀ယ္ အရိပ္ထင္။

ႀကည္ေအး။

ဆရာမၾကည္ေအးရဲ႕ အဲဒီကဗ်ာေလးမ်က္စိထဲတန္းျမင္တယ္ဗ်ာ၊
ကဗ်ာေလးကို သရုပ္ေဖၚထားတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ စကားေျပကိုပဲ ပံ့ပိုးထားတာလား၊
သမရိုးက်စကားေျပ ကေနခြဲထြက္ထားတဲ့ အိၿႏၵာ စတိုင္အတိုင္း တစ္ေၾကာင္းဆီ တိုင္းမွာ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ရိႈက္ထားတာ ...
ဒါ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္မဟုတ္သလို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လဲ
ဟုတ္ပါ့မလား က်ေတာ္အေနနဲ႔ ေၾကေၾကကြဲကြဲ တေယာသံပဲၾကားေနရတယ္။

လင္းဒီပ said...

ဟုတ္တယ္ အစ္မ
ဒီဝတၱဳကို ဖတ္ရတာ အထက္ကလူေတြ ေျပာသြားသလို
တေစၦကဗ်ာကို အမွတ္ရမိတယ္။
စိတ္ထဲမွာ လည္းေမာလာတယ္..စိတ္ခ်ည္းသက္သက ္သြားရလို႔ထင္ပါရဲ႕..။

ကိုရင္ေနာ္ခင္ေလးငယ္ said...

စိတ္ခ်ည္းသက္သက္..ခရီး တဲ႔
ေခါင္းစဥ္ေလးကိုက ေတြးစရာေလး...

စာသားေတြ တစ္လိုင္းၿပီးတစ္လိုင္း ေသခ်ာဖတ္ေနမိတယ္..
“ကဗ်ာဆိုတာ စိတ္က်ဴးလြန္ခဲ့သမွ် ျပစ္မႈေတြအတြက္ အခိုင္လံုဆံုး သက္ေသခံပစၥည္းတစ္ခု” တဲ႔ ဒီစာတစ္ပုဒ္အတြက္ အားယူလိုက္တဲ႔ အဖြင့္စာေၾကာင္းကိုက လူကို စၿပီး ဖမ္းစားေတာ႔တာပါပဲ..။

စာသားေတြ၊ စကားလံုးေတြ ေကာင္းလြန္းေနတာ ေထာက္ျပေနစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ပါပဲ.. လံုးဝေသခ်ာတယ္..

က်စ္လစ္တဲ႔ စကားစု စကားဆန္းေလးေတြကို ဖတ္လိုက္ရတာ တကယ္႔ကို အရသာထူး၊ ရသထူး..။

ကဗ်ာတစ္လည့္ စာတစ္လည့္
ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ ဖြဲထားတာေလးေတြက ဆန္းသစ္တဲ႔ အေရာင္တမ်ိဳးကို ျမင္လိုက္ရသလိုပါပဲ..။

စိတ္နဲ႔ေရးတဲ႔ကဗ်ာ စိတ္နဲ႔ေရးတဲ႔စာ
စိတ္နဲ႔သြားတဲ႔... အဲ႔ဒီ
“စိတ္ခ်ည္းသက္သက္.. ခရီး” ကို
စိတ္ေတြ လြင့္ရင္း လႊင့္ရင္း
ဖတ္ေတြးေတြးေနလိုက္တာ.. ဘဝင္ေတြက်လို႔..

ႏွစ္သက္စြာျဖင့္..

ကိုရင္ေနာ္ ခင္ေလးငယ္

MANORHARY said...

........
........................
ကဗ်ာဆန္ေသာနာက်င္မႈအဖြဲ႕အႏြဲ႕မ်ား
ၾကည္ေအးကိုလည္းသတိရေစတယ္
အိၿႏၵာညီမငယ္........စိတ္ခ်ည္းသက္သက္
သြားတဲ့ခရီးေတြမွာဆံုၾကမယ္...

Moe Myint Tane said...

ဒီအေၾကာင္းေတြကို ၀တၳဳတို..ေလးတစ္ပုဒ္ခ်ေရးထားရဦးမည္ေပါ့...
ေနာက္...ဖတ္မရေလာက္တဲ့...စာရြက္အပိုင္းအစေလးေတြျဖစ္ေအာင္
တျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆုတ္ျဖဲပစ္ရဦးမည္ေပါ့....
ေနာက္.....ဟက္ဟက္ပက္ပက္...
ေနာက္ေတာ့ သည္းသည္းထန္ထန္.......

အို…
ကိုယ္လားကြယ္..
ေဟာဒီ့ခရီး…
စိတ္ခ်ည္းသက္သက္..သြားမိၿပီ.။


သိပ္ကို တိုက္ဆိုင္လြန္းသြားျပီ။
ခရီးေတြ...ခရီးေတြ...
စိတ္ခ်ည္းသက္သက္နဲဲ႔ သြားေနၾကရရဲ႕...
တစ္ခမ္းတစ္နားလည္း ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေနၾကရဲ႕...
တေမ႔တေမာလည္း လြင္႔ေမ်ာေနၾကရဲ႕...
လူမသိ သူမသိ က်ဆံုးလို႔လည္း ေနၾကရဲ႕...

ကဲ...ရင္ဘတ္ခ်င္းတီးခတ္တဲ႔ ဂီတေတြ အတြက္ နရည္စည္း၀ါးေတြ မွန္ဘို႔လိုတာလား...
မထင္မိဘူး...တကယ္႔ကို မထင္မိဘူး..
ဘ၀ေတြမ်ားစြာထဲက ဘ၀ဆိုတာကို က်င္ယူဘို႔အတြက္ ခ်စ္ျခင္းေတြမ်ားစြာထဲက အညတရေမတၱာတရားေတြကို စြန္႔ပစ္ ေက်ာခိုင္း...
အို....ဒီဒြ ႏၱယာၾကီးမွာ စိတ္ခ်ည္းသက္သက္တဲ႔လားကြယ္....

ေနာက္ဆံုးေတာ႔....

ကဗ်ာဆိုတာ စိတ္က်ဴးလြန္ခဲ့သမွ် ျပစ္မႈေတြအတြက္ အခိုင္လံုဆံုး သက္ေသခံပစၥည္းတစ္ခု ျဖစ္သည္ပဲ..။


စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ
မိုးျမင္႔တိမ္

emayarKhin said...

စိတခ်ည္းခ်ည္းသက္သက္.....ခရီး
အေတြးေတြေရာစကားလံုးေတြပါ......ေကာင္းလိုက္တာ..မ..ရယ္........
နင္႕နင္႕နဲနဲခံစားသြားတယ္..........

ေဆာင္းယြန္းလ said...

အို…
ကိုယ္လားကြယ္..
ေဟာဒီ့ခရီး…
စိတ္ခ်ည္းသက္သက္..သြားမိၿပီ.။

အို…
ကိုယ္လားကြယ္..
ေဟာဒီ့ခရီး…
စိတ္ခ်ည္းသက္သက္..သြားမိၿပီ.။

အို…
ကိုယ္လားကြယ္..
ေဟာဒီ့ခရီး…
စိတ္ခ်ည္းသက္သက္..သြားမိၿပီ.။
ညီမရဲ့ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ ေရရြတ္ေနတဲ့ကဗ်ာတစ
အကို႔စိတ္ထဲကိုလည္း ထိရွသြားခဲ့တယ္...
အကိုတို႔တေတြ စိတ္ေတြနဲ႔ထြက္ေနခဲ့မိတဲ့ ခရီးေတြက
မိုင္ေပါင္းကုေဋမက ရွိခဲ့ၾကၿပီေနာ္...ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုးတဲ့ ခရီးေတြပဲေပါ့ ညီမေရ...

Ðaywalker[Soul] said...

အစ္မ မသက္ဇင္ ရဲ႕ ပုိစ္႔ထဲမွာ အိႁႏၵာ ရဲ႕ ကဗ်ာေလးကို ထည့္ညႊန္းထားလို႔ အဲဒါေလးဖတ္ၿပီး ေရာက္လာတာ...။ ကဗ်ာခ်စ္သူခ်င္းမို႔ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ခင္မင္မိေၾကာင္းပါ....၊ ကဗ်ာေကာင္းမ်ား ဆက္လက္ ေရးသားႏိုင္ပါေစ...

မသက္ဇင္ said...

ငါ့ပါးျပင္ထက္..
မ်က္ရည္စက္ေတြ….
အံ့ၾသေတြေ၀..
ဒါတကယ္လား…တကယ္ပဲလား..
ေျခာက္ခ်ားစိုးထိတ္…ဆြံ႕အတိတ္လို႔…

ေလ်ာ့မတြက္ရဲ..ရင္ထဲျငိဳးညံ..
ရင္ခုန္သံဟာ…ငရဲေတးသြား..
ငါ့အားေျခာက္လွန္႔..

ရင္ထဲ စြဲၿငိလိုက္တာ ကဗ်ာ ဆရာမရယ္

HAPPY CLOUD said...

အထက္မွာ ေျပာသြားၾကတာေတြက ေနာက္လူေျပာစရာမက်န္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး(မေျပာတတ္တာလည္း ပါတာေပါ့ေလ)။ ေ၀ါဟာရ အဖြဲ႔အႏြဲ႔နဲ႔ခ်ည္း ခင္းက်င္းထားတဲ့ ျပတိုက္ထဲ ေရာက္လာသလိုပဲ။ အေလးျပဳသြားပါတယ္ဗ်ာ။

ပက္ပက္စက္စက္ ေလးစားတဲ့
မိုးေမာင္(Myanmar Idol)

Unknown said...

ဘာေတြေရးထားမွန္းကို မသိေလာက္ေအာင္ဘဲ။
ရည္ရြယ္ခ်က္ကဘာလဲ။ မက္ေဆခ့်္က ဘာကိုေပးခ်င္တာလဲ။
ဖတ္သာပီးသြားတယ္ ဘာမွန္းကိုမသိဘူး။
;)

Unknown said...

ကဗ်ာဆိုတာ စိတ္က်ဴးလြန္ခဲ့သမွ် ျပစ္မႈေတြအတြက္ အခိုင္လံုဆံုး သက္ေသခံပစၥည္းတစ္ခု ျဖစ္သည္ပဲ..။

အစမွာတင္ ရင္ဘတ္ထဲေစာင့္၀င္ေတာ့တာပဲ...။ အလယ္တစ္ခုလံုးလဲ မ်က္ေတာင္မခတ္မိ...။ အဆံု႕းၾကမွ သက္ျပင္းတစ္ခု ထြက္ခတ္ခပ္သြားေလရဲ႕....။

အိျႏၵာ said...

Maung ေရ

ဘာမွန္းမသိေပမယ့္ ဆံုးေအာင္ဖတ္ေပးသြားတာအတြက္
ေက်းဇူးပါ..။
ရည္ရြယ္ခ်က္က ေထြျပားေနတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္နဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႔ အာရံုလြင့္ပါးမႈေတြကိုျပခ်င္တာပါ..။
လူေတြဟာ..စိတ္ေတြနဲ႔ ဘယ္လိုခရီးေတြကို ေရာက္ေအာင္သြားေနၾကသလဲ ဆိုတာမ်ိဳး..
ေနာက္...ငါ ဒီခ၇ီးကိုသြားခဲ့တယ္ေဟ့ လို႔ ၀န္ခံရဲတဲ့ သိတၱိမ်ိဳး....ရွိမရွိ..

ရွင္းတာကပါထပ္ရႈပ္ေနမလားမသိ..။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..

ဒီပိုစ္ေလးကို လာေရာက္ဖတ္ၾကသူေတြ
မွတ္ခ်က္ကေလးေတြ ေရးေပးသြားၾကသူေတြအားလံုး
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.။

Unknown said...

“ကဗ်ာဆိုတာ စိတ္က်ဴးလြန္ခဲ့သမွ် ျပစ္မႈေတြအတြက္ အခိုင္လံုဆံုး သက္ေသခံပစၥည္းတစ္ခု” စာသားက ရင္စည္ကုိလာထိၿပီး ပဲ့တင္သံေတြအထပ္ထပ္ စိတ္ကုိ ရုိက္ခတ္သြားတယ္၊ စိတ္ခ်ည္းသက္သက္ခရီး- ဒီခရီးကုိ အိပ္ရင္းနဲ႔လဲ သြားေနရရဲ႕။ သြားေနအုံးမယ္ စိတ္ရိွသေရြ႕ေပါ့။ စိတ္ခရီးေတြ မ်ားမ်ားဖန္တီးေရးသားနုိင္ပါေစ။

ေဇေဇာ္ said...

ၿပီးေအာင္ ဖတ္ၿပီးရင္ အဓိပၸါယ္တစ္ခုခုဆီ ေရာက္မယ္ထင္ေနတာ...၊ ေထြျပားေနတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္နဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႔ အာရံုလြင့္ပါးမႈဆိုတာႀကီးကို ေရးထားလို႔မ်ား နားမလည္တာမ်ားလား...။ နားမလည္ေပမယ့္ အားေပးေနပါတယ္ အစ္မေရ...။

pandora said...

စိတ္ခ်ည္းသက္သက္ခရီးကို စိတ္နဲ႕ကိုယ္နဲ႕ မကပ္တကပ္အခ်ိန္မွာမွ လာဖတ္မိရင္း ေမ်ာပါသြားခဲ့ပါတယ္။

-----ဧဏီမင္း said...

မၾကီး မသက္ဇင္မွတဆင့္ အလည္ေရာက္ပါ၏..ေကာင္းပါဘိ..အဆင္ေျပပါေစ...

အ႐ုပ္ကေလး said...

အစအဆံုး ေသခ်ာဖတ္သြားတယ္ .. တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေလးေတြမွာ စိတ္ထဲ နင့္္နင့္သြားတာေလးက
အေရးအသားေကာင္းတဲ့ မႀကီး အေတြးနဲ႔ အေရးေၾကာင့္
ဆိုတာ နားလည္သလို တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေလးေတြမွာ ခံစားမႈေလးေတြနဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေတာ့ ဟိုအေ၀းကို လြင့္လြင့္သြားသလို ဟာဟာသြားတယ္...။
ပို႔စ္ရဲ႕ ျပည့္၀မႈ အႏွစ္သာရကို အလံုးစံုမသိဘူး ..။
ဖတ္လို႔ေကာင္းသလို စိတ္ကို ဆြယ္ထားတဲ့ပို႔စ္တစ္ပုဒ္မို႔
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ လာဖတ္ဦးမယ္ ..။
မေတြ႕တာ ၾကာၿပီ .. မႀကီး ..။

လုလင္ငယ္ေသြး said...

အစ္မေရ၊ ေနာက္က်လို ့ခြင့္လႊတ္ဗ်။ အေပၚက ေျပာထားတာေတြက ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာေတြပါပဲ။ အစ္မရဲ့ တကယ့္ခံစားခ်က္ကေန ေတြးယူတာလား သိခ်င္စမ္းပါဘိ၊ အစ္မရဲ့ ေမာင္ ကိုေရာ ဒီလုိဟာေလးေတြ ျပျဖစ္လား၊

အိျႏၵာ said...

လုလင္ငယ္ေသြးေရ...

ဘယ္ျပမလဲဟ...
ရႈင္းမရ ျဖစ္သြားမွာေပါ့..ဟားဟား.

HAPPY CLOUD said...

“လုလင္ငယ္ေသြးေရ...
ဘယ္ျပမလဲဟ...
ရႈင္းမရ ျဖစ္သြားမွာေပါ့..ဟားဟား.”


ဟင္း..ဟင္း.. ရြာျပန္မွ အိမ္တိုင္ရာေရာက္.. ပရင့္ထုတ္ၿပီး သြားျပအံုးမယ္.. ေနာက္ေတာ့မွ မ်က္ရည္ေလး စမ္းစမ္း.. စမ္းစမ္းနဲ႔ မိုးေမာင္ နင္အေတာ္ရက္စက္ပါလား မေျပာနဲ႔။

မိုးေမာင္

Eaindra said...

ေသဦးမယ္..

ကေလး ကေလးအရာကို မေနဘူး...

အ႐ုပ္ကေလး said...

တစ္ေခါက္ ထပ္လာဖတ္သြားတယ္ .. ပို႔စ္ေလးကို
အမွတ္ရေနတယ္ ..။

su wai said...

အစ္မေရ...
၀တၳဳတုိေလးက ဆြဲေခၚသြားတာ ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ သူမ ေနရာမွာ တခါတည္း ေမ်ာပါၿပီး ေမာလိုက္တာ.. ေမွာ္၀င္လက္နဲ႔ ေရးဖြဲ႔ထားတဲ႔ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ထင္ပါရဲ႕..။

သင္း said...

သူငယ္ခ်င္း
ဒါေလးကို လာဖတ္ေနတာ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး
အျမဲတမ္း အားေပးေနပါတယ္

ညီအကိုမ်ား said...

အစ္မေရ အရမ္းေကာင္းတယ္ပဲ ေျပာတတ္ေတာ့တယ္..

ခင္မင္ေလးစားလ်က္
မိုုးၾကယ္