ညဉ္႔သိပ္ခရီး

တင္ျပီးသား ၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ပါပဲ ။ မေဟသီမဂၢဇင္းမွာ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ေပါ့..။
မဖတ္ရေသးသူမ်ား ေက်ာ္ခ်သြားသူမ်ားအတြက္ ထပ္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္..။
ဒီ၀တၳဳေလးထဲက အေၾကာင္းအရာ အကၡရာတစ္လံုးမက်န္ဟာအမွန္တကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့တာေတြျဖစ္ျပီး
ဒီ၀တၳဳေလးထဲက တိုင္နဲ႔ေခါင္းေဆာင့္ျပီးငိုေၾကြးခဲ့ရတဲ့ သမီးအႀကီးမေလးက
အခု၀တၳဳေတြ ကဗ်ာေတြေရးေနတဲ့ အိျႏၵာေပါ့ေလ..။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ခရီး(၁)။

ညဟာ ဘ၀ေတြရဲ႕ အံ၀ွက္တစ္ခုလည္းျဖစ္ျပန္တယ္။
စိုစြတ္ ေမွာင္အိ ေနတဲ့ အေမွာင္မွာ အနံ႔တစ္ခုက ေစးကပ္ေပ်ာ္၀င္ေနလိမ့္မယ္။
တစ္စံုတစ္ခုေသာအဲဒီ့အနံ႔ကစိတ္ေတြကိုထိတ္ပ်ံ႕လြင့္ေမ်ာေစတတ္သလား...။
မွတ္ အကိုက္ခံလိုက္ရတဲ့ ခိုင္းႏြားတစ္ေကာင္ရဲ႕အေရျပားလို ရထားက သူ႔ကိုယ္ကို လႈပ္ခါလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ပလက္ေဖါင္းေပၚေျခစံုခ်မိ လိုက္ၾကၿပီ။
ရထာားရဲ႕ ဥၾသသံဟာ ညဉ္႔သန္းေခါင္မွာ လိုတာထက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႀကီးကို က်ယ္ေလာင္ျမည္ဟီးလြန္းေနတယ္..။
အေမွာင္ ထဲကို တိုး၀င္သြားတဲ့ ရထားကို ေငးၾကည့္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ေတြေ၀မြန္း ၾကပ္စရာ ေကာင္းသလို႐ွိၿပီး သိပ္လည္း လ်ိဳ႕၀ွက္သဲဖို ဆန္ေနတယ္။

ရာဆာအာရာဖတ္ဟာ သူပိုင္ေျမႀကီးကို တယုတယ ဆုတ္ယူ နမ္း႐ိႈက္တယ္ဆိုတာ ႐ူးသြပ္မႈတစ္ခုလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာျဖစ္မယ္မထင္ဘူး..။
တစိမ့္စိမ့္တိုး ၀င္လာတဲ့ အားအင္ေတြနဲ႔ ႏွလံုးသားက တဖ်တ္ဖ်တ္ခါလာ တယ္..။ ရင္ျပင္ တစ္ခုလံုး လိႈက္လွဲ ေၾကကြဲလာခဲ့တယ္။
အ႐ွိန္ၿငီးၿငီးေလာင္ကြၽမ္းေနတဲ့မီးလံုးတစ္လံုးလိုလိမ့္လာခဲ့တာမို႔နီးစပ္ရာေတြကို ကူးစက္ေလာင္ကြၽမ္းလိမ့္ဦးမွာလည္း ေသခ်ာေနတာေပါ့..။

ခင္ပြန္းသည္ကိုမႏိုင္မနင္းတြဲပိုးၿပီးဘူတာကခံုတမ္းေလးေပၚမွာ လွဲမွီ ေနလိုက္ေစတယ္..။
ဇက္က်ိဳးၿပီး ဦးေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို လက္ဖ၀ါးေလးႏွစ္ဘက္နဲ႔ အသာညႇပ္အုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း အကိုႀကီး ေရာက္ၿပီသိလား.. ၊
တိုးတိုးဖြဖြေလး ေပမယ့္ လိႈက္ လွဲတုန္ခါ ေနတယ္..။
အင္းလို႕မပီမသ ညည္းညဴသံနဲ႔ ျဖဴေဖြးေအးစက္ခ်င္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ မထိမ္းခ်ဳပ္ ႏိုင္ခဲ့ဘူး..။
ကိုႀကီးသက္ေရာ သက္သာရဲ႔လား..၊ ကေလး ေတြဆီ ေရာက္ ေတာ့မွာေလ..၊
ခပ္ျမန္ျမန္ညိမ့္ျပလိုက္တဲ့ ေခါင္းအဆတ္ကိုၾကည့္ၿပီး အား တက္လာ သလို႐ွိသြားမိတယ္..။
ညက ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ေကာင္းေလာက္ ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားျပန္တယ္..။
ဒီေန႔မွ ခရီးအသြား အလာေတြ မ႐ွိသေလာက္ နည္းပါး ေနခဲ့တာလား..။
အေျခအေနက တစ္မ်ိဳး ေက်နပ္စရာ ေကာင္းေနခဲ့ျပန္တယ္..။
ဒါေပမယ့္ဆိုက္ကားက ႀကိဳမွာမထားရေတာ့ တစ္စီးမွကို မ႐ွိဘူး…….. ကိုႀကီး..။
ကြၽန္မ အိမ္ကိုသြားႏိုးမွရမယ္..။ အိမ္မွာ သိန္း၀င္း ဆိုက္ကား ႐ွိတယ္ေလ..။
ကိုႀကီးဒီေနရာေလးမွာပဲေနခဲ့ေနာ္ ။
ၿငိမ္သြားတဲ့အေျဖေၾကာင့္ေနရာကေ႐ႊ႕လို႔မရျပန္ဘူး..။
လက္ဖ၀ါး ခ်င္း တင္းတင္း ဆုတ္ကိုင္ထားတဲ့ အေတြ႕ဟာ ႏွလံုးအိမ္ခ်င္းကို
အက်စ္ လစ္ဆံုးခ်ည္ေႏွာင္ထားသလို႐ွိေနတယ္..။
ဒီလိုအခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏိုင္ၾကေလာက္ေအာင္
အျပန္လွန္ အားကိုးေနခဲ့မိၾကတယ္။
ၾကင္နာျမတ္ႏိုးေနမိခဲ့ၾကတယ္။
ေအးအတူ ပူအမွ်၊ ဆိုးတူ ေကာင္းဘက္ ဆိုတာေတြနဲ႔ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ဆိုတာက စိတ္၀ိဥာဥ္ေတြကို
ေစးေစးပိုင္ပိုင္ ခိုင္မာ သိပ္သည္းေနေစခဲ့တယ္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေသာက အျပည့္နဲ႔ ဆုေတာင္းေပးေနၾကမယ့္ မ်က္၀န္းေတြကို ျမင္ေယာင္ သြားမိေသးရဲ႕..။
ဒီလိုအေျခ အေနမ်ိဳးနဲ႔ ဒီလို ဒုကၡအတိုင္းအတာ အထိေတာ့ ဘယ္သူမွ ပူပင္ေတြးထင္မိၾကလိမ့္မယ္ မထင္ဘူး..။
လက္ဖ၀ါး ကို မသိမသာေလး ေျဖခ်လိုက္ၿပီး.. ။
ေနာ္...အကိုႀကီး ခဏေလးပါ ၊ သိပ္မွမေ၀းတာလို႔ ခပ္တြဲ႕တြဲ႕ ေျပာလိုက္ ျပန္ေတာ့မသိမသာေလးေခါင္းၿငိမ့္ျပ႐ွာတယ္..။
စိတ္မခ်ဘူးတစ္ေယာက္တည္း ဆိုတာကိုမ်က္၀န္းေတြနဲ႕ပဲ႔တင္ထပ္ေအာင္ေျပာလိုက္ေတာ့။
အို...ဒါ...ကြၽန္မၿမိဳ႕ပဲဟာ ကိုႀကီးကိုသာစိတ္မခ်တာလို႔ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ပဲ
ေႏြလယ္တည့္တည့္ရဲ႕ညသန္းေခါင္ဟာ ေလပူေတြနဲ႔ေခြၽးေစးျပန္ ေနခဲ႔တယ္..။

ညထဲမွာ ေပ်ာ္၀င္ေနတဲ့ရနံ႕ေတြက ပိုၿပီးသိပ္သည္း လာသလိုပဲ..။
ခံုတန္းလ်ားေလးကိုမွီထားတဲ့ေခါင္းငိုက္စိုက္ပံု႐ိိပ္ကိုအေကြ႔ေနရာမေရာက္ခင္အထိ
သမင္လည္ျပန္ လွည့္ လွည့္ ၾကည့္ေနမိတယ္..။
စူးစူး၀ါး၀ါး ထိုးေဟာင္လိုက္တဲ့ ေခြးေတြကိုေတာ့ ဘာအေရး လဲ..။
အေကြ႔ေက်ာ္တာနဲ႔သုတ္ေခ်တင္လိုက္တဲ့ေျခဖ၀ါးေတြမွာ ဒီေလာက္ေလာင္ၿမိဳက္ ေၾကကြဲ၊
ပူပန္စိုး႐ြံ႕မႈေတြ လိမ္းက်ံထူထဲေနခဲ့လိမ့္မယ္မွန္းဘယ္တုန္းကမွ မေတြး ထင္တတ္ခဲ့ဘူး။

ဒီလမ္းေတြေပၚမွာဆယ္ေက်ာ္သက္မေလးတစ္ဦး ႏွစ္ဘက္ခြဲၿပီးခ် ထားတဲ့ က်စ္ဆံၿမီးေလးရဲ႔ အရိပ္ေတြ စြန္းထင္ေနခဲ့ဖူးၿပီး ၊ ၾကည္ စင္ခ်ိဳ ေအးေနတဲ့ ရယ္ေမာသံေတြ ဖိတ္က်ေနခဲ့ဘူးတာေပါ့။
ဆယ္တန္းေအာင္ဖို႔ဆိုတာသိပ္ကိုခက္ခဲၿပီး ပညာတတ္ ႐ွားပါး ခက္ခဲတဲ့ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ၁၅ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးနဲ႔ ဆယ္တန္း ကိုႏွစ္ခ်င္း ေပါက္ေအာင္ျမင္သြားခဲ့တဲ့သမီးအတြက္
အေဖတစ္ေယာက္ရဲ႕ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားမႈေတြ၊ အနာဂါတ္အသစ္ေတြ လိမ္းက်ံေနတာေပါ့..။
ဟိုး..ေခါင္တယ္ဆိုတဲ့နယ္ကိုမွတာ၀န္သြားက်တဲ့ ေက်ာင္းဆရာမ ေပါက္စေလး အတြက္ေဆြမ်ိဳးညာတိေတြရဲ႕ စိုးရိမ္ေသာက၊ပူပင္ေၾကာင့္က်ေတြ ထပ္ထပ္ၾကမ္းခဲ့ဖူး တာေပါ့။
အခုဒီလမ္းကိုျဖတ္ေလ်ာက္ၿပီး၊
သန္းေခါင္သန္းႏႊဲမွာ ေသေကာင္ ေပါင္း လဲျဖစ္ေနတဲ့ခင္ပြန္းသည္ကိုတြဲၿပီး၊
ေသာကတစ္ထုတ္တစ္ပိုးနဲ႔ ႐ုတ္ တရက္ႀကီး ေရာက္ခ် လာတဲ့ သမီးႀကီးကို ဖေအက ဘယ္လို ႏွလံုးသား နဲ႔ဆီးၾကိဳမွာပါလိမ့္..။
လ၊ ရက္ ႐ွည္႐ွည္သူတို႔ေဘးက႐ုတ္တရက္ေပ်ာက္႐ွေနတဲ့ ၊
ေဖႀကီးကိုပို ခ်စ္ပါတယ္လို႔ အတိအလင္းေၾကာ္ျငာထားခဲ့တဲ့ သူတို႔ ဖေအ လူမမာကို သူ႕သားသမီးႏွစ္ေယာက္က ဘယ္လိုနာက်ဥ္တုန္လႈပ္မႈမ်ိဳးနဲ႔ လက္ခံမွာပါ လိမ့္..။

အေမွာင္ထဲကို တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕တိုး၀င္ေနပံုဟာ ဘယ္ေနရာမွာ အဆံုး သတ္မယ္မွန္းမသိတဲ့ တြင္းနက္ႀကီးထဲကို အ႐ွိန္ျပင္းျပင္း ပစ္ခ်ခံလိုက္ ရတဲ့ ခဲ တစ္လံုးလို႐ိွေနလိမ့္မလား။
အ႐ွိန္ၿငီးၿငီး ေလာင္ကြၽမ္းေနတဲ့မီးေတာက္ေတြဟာ.. ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္ ပူေလာင္ဖို႔ ေတာ့ ေမ့ေလ်ာ႔ေနတတ္ ၾကျပန္တယ္.။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ခရီး(၂)။

ညဟာ မူးေ၀ မိန္းေမာေစႏိုင္တဲ့ရနံ႔ေတြကိုသို၀ွက္ထားတဲ့ လွပ ေမႊးပ်ံ႕လြန္းတဲ့ ပန္း႐ိုင္းတစ္ပြင့္လည္းျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဆတ္ဆတ္ေကာ့ေကာ့ ႏိုင္လြန္းလွတဲ့ ေလျပည္မွာ ႏွလံုးသား တစ္ခုလံုးကလည္း တဆတ္ဆတ္ခါခ်င္ေနခဲ့တဲ့ ။
ဒီကိစၥမွာ ညရဲ႔ ဖ်ား ေယာင္းမႈ က ၁၀ရာခိုင္ႏႈန္း ၊ ခ်စ္တတ္ျခင္းက ၆၀ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ ၊ အား ကိုးေလးစားျခင္းတို႔က ၃၀ရာခိုင္ႏႈန္းတို႔ တိတိက်က် ပါ၀င္ေနလိမ့္မယ္..။
ရပ္႐ြာကို သိပ္ခ်စ္ၿပီး အစစအရာရာ ဦးေဆာင္ဦး႐ြက္နဲ႔ ေလးစား အားကိုးၾကရတဲ့ ၊
တည္ၾကည္ေျဖာင့္မတ္ သေလာက္ ၊ မတရားဘူးထင္ရင္ ဘယ္သူ႕အတြက္မဆို နည္းနည္းေလးမွ ေခါင္းငံု႕မခံတတ္တဲ့ဲ့၊
ရင္ဆိုင္ေျဖ႐ွင္း ေပးဖို႕လည္း အၿမဲတမ္းအဆင္သင့္႐ွိေနတတ္တဲ့၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သေလာက္ ၊ေသြးေအး တည္ၿငိမ္တဲ့၊
ကိုယ့္ထက္ ကိုးႏွစ္တိတိႀကီးၿပီး ကိုယ့္အေပၚ၊ၾကင္နာတတ္လြန္းတဲ့ လူမ်ိဳးကို ခင္ပြန္းအျဖစ္ ေ႐ြးခ်ယ္မိလိုက္တာဟာ ေနာင္တရ စရာလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ထင္မိမွာမဟုတ္ဘူး..။
သူ ဦး ေဆာင္ဦး ႐ြက္ျပဳမယ့္ အိမ္ေထာင္ ဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေႏြးေထြး သာယာေနလိုက္မလဲေပါ့..။
ဒါေပမယ့္ အျဖဴ႐ွိၿပီး အမည္း႐ွိသလိုမ်ိဳး ၊ ဒီက ႐ြာ ေဟာင္း နဲ႔႐ြာ သစ္လို ဆန္႔က်င္ရာအရပ္ကို တစ္စတစ္စေ၀းကြာေနၾက သလိုမ်ိဳး၊
ခ်စ္သူေတြ ႐ွိတဲ့ အရပ္မွာပဲ မုန္းသူလည္း ႐ွိေနႏိုင္ေသးတဲ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ နည္း နည္းေလး ေတာင္ ေတြးထင္ မၾကည့္တတ္ခဲ့ၾကဘူး..။
သူတို႔ရဲ႕ ေဂၚမစြံ လူပ်ိဳႀကီး နဲ႔ သိပ္ကို ယဥ္ေက်းလွပတဲ့ တစ္႐ြာသူ ဆရာမေလးတို႔ ဇာတ္လမ္းကို ၀မ္းသာအားရေျပာ ေနၾကမယ့္ ႐ြာသူ ႐ြာသား ေတြရဲ႕ ညခ်မ္းမွာ
ေဖေဖက သူ႔အားအထားဆံုး သမီးႀကီး အတြက္ တိတ္တဆိတ္ မ်က္ရည္က် ေနခဲ့႐ွာသတဲ့။

ဟင့္အင္း..။

ညဥ့္ေလဟာ ရင့္႐ိုင္းစိုစြတ္ေနေပမယ့္ အရာရာကို ေမ့ေလ်ာ့ခ်င္ ေလာက္ေအာင္ ခ်ိဳအီေႏြးေထြးေနခဲ့တယ္.။
တစ္စိတ္တည္းတစ္၀မ္းတည္းၿမဲၿမဲ ဆုတ္ကိုင္လိုက္ၾကတဲ့ တြဲလက္ေတြဟာတစ္သက္လံုးအတြက္ေပါ့..။
ခ်စ္သူ႕ရင္ခြင္သည္ကား ၿငိမ္းခ်မ္းနယ္ေျမဆိုတဲ့သီခ်င္းစာသားေတြက
တျဖည္းျဖည္းလွပသိပ္သည္းလာခဲ့တယ္..။
အို.....သံသရာဆြဲဆန္႔လို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႐ွည္ပါေစေတာ့ကြယ္..။
အေဖတူတဲ့ သမီးနဲ႔၊ အေမတူတဲ့ သားေလးကို တယုတယ ပ်ိဳးေထာင္ၾကရမယ့္ လက္ေတြဟာဘယ္ေတာ့မွမကြဲကြာႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး ေပါ့..။
တစ္ေယာက္ရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ဟာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံ ျဖစ္လာၿပီး.. ၊
တစ္ေယာက္ေျခသံေတြနဲ႕ တစ္ေယာက္ခရီးဆက္ခဲ့ၾကတယ္..။
ၾကမ္းတမ္း ခက္ထန္တယ္ဆိုတဲ့ ေန႔ေတြ ရက္ေတြကိုေတာင္မွ အတူ႐ွိေနၾကတယ္ဆိုတာတစ္ခုနဲ႔တင္ ခ်ိဳၿမိန္ေနတတ္ခဲ့ၾကတာ...။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ခရီး(၃)။

ညဟာ က်ိန္စာေတြကို သံစဥ္သြင္းထာတဲ့ ေတးသီခ်င္း တစ္ပုဒ္ လည္းျဖစ္ျပန္တယ္။
႐ိႈက္ထုတ္ရလြန္းေနတဲ့ သက္ျပင္းပူပူေတြနဲ႔ ေလထု တစ္ခုလံုးပါးက်ဲသလို႐ွိေနတယ္။
ညထဲမွာ စိမ့္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ရနံ႔ေတြဟာ စိမ္းေ႐ႊ ႐ိုင္းစိုင္းၿပီး တစ္စတစ္စ စိုးရိမ္လႈပ္ခတ္စရာ ေကာင္းလာၾကတယ္။
မဟုတ္ဘူး..။
မျဖစ္ႏုိင္ဘူး....ဆိုတဲ့ အထပ္ထပ္ပဲ႔တင္ေနတဲ့မွတ္ ခ်က္ကို လက္ေလ်ာ့ လိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ေဆး႐ံု၀န္းထဲက ေသြး႐ႈူးေသြး တမ္းထြက္ေျပးလာခဲ့တယ္..။

တစ္ရံမလပ္အပ္ထားမိတဲ့ မ်က္ႏွာတစ္ခုရဲ႕ အရိပ္အေျခကို ဘယ္သူက ပိုသိႏိုင္ဦးေတာ့မွာလဲ...။
ေဆး႐ံုတင္တာေနာက္က်သြားတယ္ဆိုတဲ့ဆရာ၀န္ရဲ႕မွတ္ခ်က္ဟာသိပ္ကို နာက်ည္းေၾကကြဲစရာ ေကာင္းတဲ့မွတ္ခ်က္တစ္ခုပဲ..။
ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေနာက္ဆန္ငင္မေနရေတာ့ေအာင္ သတိ လံုးလံုး ကင္းမဲ့ ေနတာလို႔အေကာင္း ဘက္ကေတြးၾကည့္ရမလား..။
ႏႈတ္ဆက္မွာၾကားျခင္းကို ေဖၚေဆာင္မယ့္ အၾကည့္ယဲ့ယဲ့ေလးတစ္ခ်က္မွေတာင္ရခြင့္မ႐ွိေတာ့တာဟာ ဘ၀ရဲ႕ေနာက္ထပ္ ဆံုး႐ႈံးျခင္းမ်ားလား..။
ေဆး႐ံုကိုခ်က္ခ်င္းမတင္ႏိုင္ဘဲသင့္ေလ်ာ္သလို ေနထိုင္ ေ႐ွာင္တိမ္္း ေနၾကခဲ့ရတာအတြက္ ဘယ္သူ႔ ကို အျပစ္ တင္ ဆဲေရး ပစ္လိုက္ ရမလဲ..။
အို.. ဒီေလာက္ ခြၽဲတဂူးဂူးနဲ႕ မခ်ိမဆန္႔ နာက်ဥ္ ပင္ပမ္း လြန္းေနတဲ့ ခင္ပြန္းကို ဘာမွ ျဖည့္ဆည္း၊ေဖးမ မေပးႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဇနီး သည္တစ္ေယာက္အျဖစ္ နဲ႔
စိတ္ေလ်ာ့လက္ေလ်ာ့ႀကီး ဇိမ္ေျပ နေျပထိုင္ ၾကည့္ေနရဦးမွာလား..။
ခ်စ္သူ႕ရဲ႕ႏႈတ္မဆက္ႏုိင္ေတာ့တဲ့တစိမ့္စိမ့္ခြဲခြာသြားျခင္းမွာ တျဖည္း ျဖည္း က်န္ေနရစ္ရမွာလား..။
မခံႏိုင္ဘူး...။

မမႀကီးဆိုတဲ့ အငယ္မရဲ႕ အသံကိုလည္းမၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး..။
အသားကုန္ေျပးထြက္လာတဲ့ေျခလွမ္းေတြဟာ ဘူတာေဘးကျဖတ္လာေတာ့
ေဆာင့္အဆြဲခံလိုက္ရသလို ရပ္တန္႕သြားခဲ့တယ္။
ေမွာင္မဲတိတ္ဆိတ္ ေနတဲ့ ဘူတာရဲ႕ေခ်ာင္က်က် ေနရာက ထိုင္ခံုေလးေပၚမွာ...။
အိုဘယ္လိုမွ စိတ္မခ်ႏိုင္ပါဘူးဆိုတဲ့ မ်က္၀န္းအၾကည့္ေတြ..။
လက္ဖ၀ါးေတြကိုမလြတ္တမ္း တင္းၾကပ္ေနေအာင္ဆုတ္ကိုင္ထား တဲ ့ေနာက္ထပ္ လက္ဖ၀ါး ေတြ...။
အို ဘုရား... ဘုရား.. ၊ သူ႔ရဲ႕ အဆမတန္ တင္းမတ္ထားရတဲ့ စိတ္ ေတြကို သမီးနဲ႔သားကို ေတြ႕ၿပီးသြားလို႔ ေလ်ာ့ခ်လိုက္တာလား..။
ဒီေလာက္႐ိုးစင္းတဲ့မိသားစုထဲကို ဒီေလာက္ရက္စက္ဆိုး၀ါးတဲ့ကံၾကမၼာမ်ိဳး
ေရာက္လာတယ္ဆိုတာကေရာ ဟုတ္ႏိုင္ပါ့မလား..၊
အခက္အခဲ၊ အၾကပ္ အတည္းေတြၾကားထဲက အုတ္ဖိုသြားခ်င္တယ္ ဆိုတာကေရာ...
သားနဲ႔ သမီးကို ဘယ္လိုေျပာျပရမလည္း..။
ေဖႀကီးက မႏိုးေသး ဘူးလားလို႔ ေမးတတ္တဲ့ အငယ္ေကာင္ေလးရဲ႕ ေမးခြန္းေတြ၊
မေအရဲ႕ မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာေျခၾကည့္ေန႐ွာတဲ႔အႀကီးမႀကီးရဲ႕မ်က္၀န္းေတြ...
အို အဆံုးအစမ႐ွိတဲ့ ေလဟာနယ္ထဲကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ တစ္စစီ ေပါက္ကြဲလြင့္စင္ ထြက္သြားသလိုလို..။

သမီးဆိုၿပီး ဆြဲေပြ႔လိုက္တာဟာ ေဖေဖပဲ..။
ထံုက်ဥ္ ေအး စက္ေနတဲ့ ႐ုပ္ခႏၲာတစ္ခုလံုးကို အားမရႏိုင္ေတာ့ဘူး..။
နာက်ဥ္ ပူျပင္း ေနလြန္းတဲ့ စိတ္အေျခအေနကို ခံႏိုင္ရည္မ႐ွိေတာ့ဘူး..။
ဒိုင္းကနဲ ေဆာင့္တိုက္လိုက္တဲ့အသံနဲ႔ ဦးေခါင္းတစ္ခုလံုး နာက်ဥ္မူးေ၀သြားေတာ့မွ မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္စီးက်လာခဲ့တယ္..။
ဟုတ္တယ္ ေဖေဖ..ရဲ႕ ... သူ..။

ေဖႀကီးျပန္လာၿပီတဲ့ ဆိုၿပီး ေလွခါးက တဒိုင္းဒိုင္း ဆင္းခ်သြား တဲ့ သမီးႀကီးကို မတားျမစ္မိေတာ့ဘူး..။
ဗလံုးဗေထြး ေအာ္ဟစ္သံနဲ႕ အိမ္ေပၚ ျပန္ေျပးတက္လာၿပီး ေသြးပ်က္ခမန္း လူးလွိမ့္ငိုယိုေနတဲ့ တိုင္နဲ႔ေခါင္းနဲ႔ပစ္ေဆာင့္ခ်လိုက္တဲ့ သမီးၾကီးကို မေခ်ာ့ျမႇဴ၊မေဖ်ာင့္ဖ်ႏိုင္ေတာ့ဘူး..။
အိပ္မႈန္စံုမႊားေလးနဲ႔ထထိုင္ၿပီး အားလံုးကိုေၾကာင္ေၾကာင္အအေလးေငးေန႐ွာတဲ့ သားငယ္ေလးကိုမေထြးပိုက္မိေတာ့ဘူး..။
သမီး ငိုလိုက္စမ္း..။
ငိုခ်လိုက္ စမ္းဆိုၿပီး တအိအိ႐ိႈက္ငို ေနတာ ေဖေဖပဲေပါ့..။

အို...။ မနက္ျဖန္ဆို ဘာေတြျဖစ္ဦးမွာပါလိမ့္..။
အခု..အတူတကြရင္ဆိုင္ေျဖ႐ွင္းေနရသမွ်ေတြကို ဒီအတိုင္းပစ္ခ်ခဲ့ၿပီး တကယ္ပဲထြက္ခြာသြားၿပီလား...။
ဥိးေဆာင္ဦး႐ြက္နဲ႔ ဒီမတရားသျဖင့္ လီဆည္ခင္းက်င္းထားတဲ့ အမႈအခင္းကို ေသြးေအးေအး ဦးေဏွာက္ ႀကီးႀကီးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေျဖ႐ွင္း မေပးခဲ့ေတာ့ဘူးလား..။
ဘယ္ေလာက္မ်ား...ေနာက္ဆန္တငင္ငင္နဲ႔ထြက္ခြာသြားလိုက္ရမယ့္ ခရီးႀကီးလဲ..။
ဘာေတြကိုမ်ားတတြတ္တြတ္မွာၾကားခ်င္ေနလိုက္မလဲ..။
အသက္သံုးဆယ္စြန္းစြန္း ေျမျဖဴနဲ႔ ကေလးပုခက္ကိုပဲ ကိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဇနီးသည္ေလးရဲ႕ လက္ဖ၀ါး အစံုအတြက္ ဘယ္ေလာက္ စိုးရိမ္ေၾကာင့္က် သြားလိုက္ ႐ွာမလဲ..။

ညက တျဖည္းျဖည္း ေအးစက္ရင့္ေရာ္ေနခဲ့တယ္..။
ညရဲ႕ရနံ႔ဟာ မခံမရပ္ႏိုင္အာင္ကို ညႇီေဟာက္ေနခဲ့တယ္…။
ရင္ဆိုင္ရဦးမယ့္ေန႔ရက္ေတြအတြက္ အသင့္ျပင္ထားရဦးမယ္ မဟုတ္လား..။
ငိုခ်လိုက္ပါ မမႀကီးရယ္ဆိုတဲ့ ညီမလတ္ကို ေအာ္ေငါက္ ပစ္လိုက္မိတာလား..။
ေလာေလာဆည္မွာေတာ့ မ်က္၀န္းအားလံုးနဲ႔ အေ၀းဆံုးကို ထြက္ေျပးခ်င္ေနခဲ့တယ္..။

ေႏြလည္ညရဲ႕ ေလျပည္ ႐ိုင္း႐ိုင္းဟာ ရင္ထဲကမီးေတြကိုေႁမႇာက္ပင့္ ေပးေနခဲ့ေသးလား..။
အထံုးအေႏွာင္မဲ့ ဖြာ၀ဲက်ေနတဲ့ဒီဆံႏြယ္ အ႐ွည္ႀကီးကို ခ်စ္သူက သိပ္ျမတ္ႏိုးတာေပါ့..။
လမ္းမီးေရာင္ေအာက္မွာ ရဲျမေနေအာင္ပြင့္ခဲ့တဲ့ စိန္ပန္းပြင့္ခ်ပ္ အေႀကြေတြကို အသာဖြဖြ ေလ်ာက္ေကာက္ေနမိေတာ့ ေဖေဖက စိုးရိမ္ တႀကီး ရပ္ၾကည့္ေန႐ွာတယ္..။
အနီေတြ..။ ရဲရဲေတာက္ေနတဲ့ အနီေတြ ။ အို အကိုႀကီး သိပ္ကိုၾကိဳက္တဲ့ အေရာင္ေပါ့ကြယ္..။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ခရီး(၄)။

ညက အလြမ္းနဲ႔ ရန္ၿငိဳးေတြကို ေၾကာင္လက္သည္းလို ၀ွက္ထား ေပးႏိုင္ တယ္။
နဖူးျပင္ကို ေႏြးညက္သြားေစတာဟာ ႏႈတ္ဆက္အနမ္းေပါ့..။
ကေလးေတြရဲ႕ျခင္ေထာင္ကိုအသာေလးျပန္ခ်ထားလိုက္တဲ့သူ႔မ်က္ႏွာက ဆံုး ျဖတ္ ခ်က္ေတြနဲ႔ ရဲရင့္ခိုင္မာေနခဲ့တယ္..။
အစစအရာရာ စိတ္ခ်ပါရေစဆိုတာ တတြတ္တြတ္ေျပာေနခဲ့တဲ့ စကားေပါ့..။
ေၾကကြဲညိႇဴးငယ္လြန္းေနတဲ့ မ်က္၀န္း ေတြကေတာ့ မျမင္ ရက္စရာပါ ပဲ..။
ပုဂၢလိကဆန္တဲ့အျပင္ အေတာ့္ကို သိမ္းဖ်င္းေအာင္တန္းက် တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ ရန္ၿငိဳး ရန္ႀကြင္းေတြကို အေျခခံထားၿပီး
အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔ လုပ္ဇာတ္ဆင္ဖြဲ႔ႏြဲ႕ထားတဲ့ ဥပေဒအခင္းအက်င္းမွာ သူမပါ ကန္႔လန္႔ပါ ေနတာ အတြက္ သူက ရင္ထုမနာ ျဖစ္ေနခဲ့႐ွာတယ္..။
တရားကို နတ္ ေစာင့္တယ္..၊ ငါ တုိ႔ သစၥာတရားက ငါတို႔ကိုကယ္တင္လိမ့္မယ္ ဆိုတာကို သူက ယံုယံုၾကည္ၾကည္ထက္ထက္သန္သန္ႀကီး ေျပာဆိုေနခဲ့႐ွာ ေသးေပါ့..။
ဒါဟာ ကိုယ္သားသမီးေတြရဲ႕ အနာဂါတ္အတြက္နဲ႕ပါဆိုင္တယ္ ဆိုတာက ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္လိုလႊတ္လွ ေနခဲ့တယ္..။

သူတို႔ကိုမႏိုးေတာ့ဘူးေနာ္ဆိုတာ တို႔ေတြ ရက္ရက္ စက္စက္ ႀကီးကို မွားခဲ့ၾကတဲ့အမွား...ပဲ။
ကေလးေတြအတြက္ သူ႕ဖခင္ရဲ႕ ခပ္ၾသၾသၾကီး ရယ္ေမာလိုက္သံကို ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ၾကား ႏိုင္ၾကရဦး မယ္ ေပါ့..။
သူ႔အေဖလက္ေမာင္းကို အလုအယက္ခိုစီးၿပီး ေဖေဖႀကီး ကိုခ်စ္ တယ္ဆိုတဲ့ ေတးသီခ်င္းကို အသံကုန္သီေကြၽးခြင့္လည္ထပ္ရၾကဦး မယ္ပဲေပါ့။

ကိုႀကီး ေသြးတက္စာေတြမစားနဲ႔ေနာ္..။
အေအးသိပ္မခံနဲ႔ေနာ္ ဆိုတာခင္ပြန္းသည္တစ္ေယာက္အတြက္ဇနီးသည္ရဲ႕ေၾကာင့္က်..။
အကိုအႀကီး ဆံုးအတြက္ အငယ္ဆံုးညီမေလးရဲ႕ စိုးရိမ္ေသာကေတြလို႔လည္း ေျပာလို႔ ရေနေသးရဲ႕ကြယ္.. ။
တစ္စတစ္စအေမွာင္ထဲကိုတိုး၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ၿပီး အံကို တင္းတင္းႀကိတ္ထားမိခဲ့တယ္..။

အမွန္ေတြက မွားသြားသလား..၊ အမွားေတြအားလံုးမွန္သြားခဲ့တာ လား..။
အမွန္တရားဆိုတာအင္အားလား၊ေငြေၾကးဓနလား၊လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြလား..။
ဘယ္လို ေျဖ႐ွင္းရမယ္မွန္းမသိတဲ့ ပုစၦာ တစ္ပုဒ္ကို အတူတကြ ေျဖ႐ွင္းၾက ဖို႕ဖန္တီးလာခဲ့တယ္ေလ..။
အျငင္းပြားမႈေတြ ၊အတၲမာနေတြ၊ေဒါသေမာဟေတြ၊စြဲခ်က္ပုဒ္မေတြ၊ တရား တေဘာင္ေတြ၊ ေနာက္ဆံုး စစ္ပြဲေတြ...၊
တစ္ေျမတည္းေန တစ္ေရတည္းေသာက္၊ တစ္ေက်ာင္းတည္းတက္ တစ္စာထဲအံခဲ့ၾကတဲ့၊ လည္ပင္းဖက္ ေပါင္းေဖာ္လာၾကသူေတြမွာေတာင္
ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ ကိုယ္စြဲထင္ရာနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ဘာကိုမွသတိမရႏုိင္ ေလာက္ေအာင္
နာက်ည္း မုန္းတီး တတ္ၾကတယ္၊
ရက္စက္ ေကာက္ က်စ္ႏိုင္ၾကတယ္ဆိုတာကို ဒီ႐ြာေလးကို ေရာက္မွ ေသေသခ်ာခ်ာ သိ႐ွိသြား ခဲ့ရတယ္..။
အို ကိုႀကီးနဲ႔အတူ အရာရာကို ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ဖို႔ အဆင္ သင့္႐ွိေနပါတယ္လို႔ ေသြး႐ူးေသြးတမ္းဆန္ဆန္ အထပ္ထပ္ေျပာ ေနမိခဲ့ေသး ရဲ႕...။

ဘ၀ထဲက တိုက္ပြဲငယ္တစ္ခုလို၊ ကိုယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္း႐ွိသမွ် ေက်ာ ခ်င္းကပ္ၿပီး ႐ြတ္႐ြတ္ခြၽံခြၽံ ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ၾကဖို႔ ႏွလံုးေသြးေတြ နဲ႔ရင္းၿပီး
သစၥာျပဳလိုက္ၾကခ်ိန္မွာ ကံၾကမၼာဆိုတာႀကီးကိုေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့ ေနခဲ့မိၾက ပါေရာ....။

ဒီညမွ ခြၽဲခြၽဲ ငင္ငင္ ျမည္ေကြၽးေနတဲ့ ဥၾသငွက္ကေလးဟာ.. ဖိတ္လွ်ံက်ေနတဲ့ အလြမ္းေတြကို ျမင္ေတြ႔ သြားေလလို႔မ်ားလား..။
ညထဲမွာ စိမ့္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ခရမ္းေရာင္ေတြဟာ စိတ္ညစ္ညဴးစရာ သင္းထံု ေနခဲ့တယ္..။

ခ်စ္သူနဲ႔ ေကြကြင္းရျခင္းဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြ…...။
အို...အဲ ဒီ အခ်ိန္မွာ အဲဒီစကားစုေတြက ထင္သေလာက္ ေလးပင္ မေနၾကေသးဘူး..။
ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီးေမႊးၾကဴလိုက္တဲ့ အနမ္းမွာေတာ့ အလြမ္္း က်င္က်င္ ေတြနဲ႔ အနာတရေတြက မိႈင္းအံုလို႔ရယ္...။
ခ်စ္သူက သူ႕ပါးျပင္ေပၚစြန္းသြားတဲ့ သူမမ်က္ရည္ေတြကို တယုတယ တျမတ္တႏိုး သယ္ေဆာင္သြားေလရဲ႕..။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ခရီး(၅)။

ညဟာ မဆံုးႏိုင္ေသးတဲ့ ခရီးၾကမ္း တစ္ခုလည္းျဖစ္ေသးရဲ႕..။
ေမွာင္မည္းတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့သန္းေခါင္ယံခရီးမွာ ေငးခ်င္ရာ ေငးေန ရတာက စိတ္ေတြ ေနလို႔သိပ္ေကာင္းတာေပါ့...။
ေကာင္းကင္မွာေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ခ်ားခ်ား ထင္ေနတဲ့ၾကယ္ေတြကို ေယာင္ရမ္းၿပီး ေရတြက္ၾကည့္ေနမိေသးရဲ႕..။ဟိုးေ၀းေ၀းကလြင့္ေၾကြသြားတဲ့ ၾကယ္ဟာ သူပဲျဖစ္မွာပါ..။
ေအးျမလတ္ဆတ္ေနတဲ့ ေလထဲမွာခပ္ျမျမပါေနတာဟာ ဘာရနံ႔ ေတြလဲ..။
ရင္ဆိုင္ႀကံုေတြ႔ရဦးမယ့္ အနာဂါတ္အတြက္ လႈပ္႐ွားစိတ္ ေစာ လြန္းေနရတဲ့ ေဇာရနံ႕ေတြမ်ားလား…။
ဟိုး…တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ေ၀းက်န္ရစ္တာဟာ သူ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ထိန္ေတာ ဆိုတဲ့႐ြာေလးေပါ့..။
ႀကီးေတာင့္ႀကီးမားနဲ႔ ပိုးပန္းစဥ္က႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္း အၿပံဳးကိုျမင္ေယာင္မိလိုက္ေတာ့ ရင္ကနင့္သြားေအာင္နာက်ဥ္လာမိျပန္တယ္..။
မ်က္ရည္ဆိုတာကို ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္မွ က်ႏိုင္ေတာ့မလဲ..။
ဘ၀မွာ မ်က္ရည္ထက္ ေလးနက္ခန္႕ထည္တဲ့ အရာ႐ွိေန ေသးတယ္ဆိုတာကုိ တအံ့တၾသ သင္အံသိ႐ွိ လိုက္ရၿပီေလ..။

အကိုႀကီး အခုဆို ဘယ္ေနရာမွာလဲဟင္..။ သင္သြားလိုရာသြား ႏိုင္သည္ဆိုတဲ့အတိုင္း အမွန္တကယ္ပဲ လြတ္ေျမာက္ခ်မ္းသာ ခြင့္ရ႐ွိ သြားၿပီလား..။
ဟုတ္ပါ့မလား..။
ဟုတ္မွာပါ…..။
ဟုတ္ပါေစကြယ္..။

သူမကေတာ့ သူနဲ႔အတူသြားရမယ္ဆိုတဲ့ခရီးၾကမ္္းကို တစ္ေယာက္ တည္း ရဲရဲ၀့ံ၀ံ့ လွမ္းထြက္ခဲ့ပါေရာ..။
သူေျပာဖူးတဲ့ တရားကိုနတ္ေစာင့္ တယ္ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ သစၥာတရား ကို ရဲရဲရင့္ရင့္ႀကီး အေဖၚျပဳလို႔ရယ္ေလ..။
မနက္ဖန္ဆိုဘာေတြျဖစ္လိမ့္ဦးမလဲ..။

အေမွာင္ေတြၾကားထဲမွာ မျမင္ရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေမွာင္အိ က်န္ရစ္တဲ့႐ြာ ေလးဆီကို လွမ္းေမွ်ာ္ မေနေတာ့ဘူး..။
ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေန႐ွာတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ပါးျပင္ကို စိတ္ကူးနဲ႔ ေမႊးျမ ၾကည့္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး..။
ကေလးတို႔ရဲ႕ အနာဂါတ္မွာ ေမေမက ၾကက္သအုပ္မႀကီးလို ဘယ္သိမ္းစြန္ငွက္ကိုမဆို ရင္ဆိုင္ဖို႕ ရဲရင့္ ေနမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ တိုးတိုးဖြဖြေလး ကတိေပးခဲ့တယ္..။
ပံုျပင္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ သားေလးအတြက္ သိပ္ကို စိတ္၀င္စား စရာေကာင္းၿပီး တုန္လႈပ္အံၾသစရာ၊ နာက်ည္း႐ြံ႐ွာစရာ ပံုျပင္ေတြ သယ္ ေဆာင္ လာႏိုင္ခဲ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕..။
ပန္းပြင့္ေလးေတြကို သိပ္ခ်စ္တတ္ၿပီး.. ႏွလံုးသား ႏူးည့ံလြန္းတဲ့ သမီးႀကီးအတြက္ ဆိတ္ဖလူးပန္းေျခာက္ေလးေတြကိုလက္ေဆာင္ေပးလိုက္ရင္ေတာ့ေပ်ာ္႐ႊင္ေက်နပ္သြားေလမလားပဲ..။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ဘ၀ဆိုတာမွာ ထင္မွတ္မထားပဲ ယုတ္မာ ရက္ စက္ လြန္းစြာ ခ်ံုဳခိုတိုက္ခိုက္တတ္တဲ့ ရန္သူေတြ႐ွိေနတတ္တဲ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ ေရေရ လည္လည္ ေျပာကိုေျပာထားရဦးမယ္....။

တျဖည္းျဖည္းအလင္းေဖါက္လာတဲ့ညဟာက်ဲေတာက္ေတာက္ႏုိင္ လာတယ္..။
ညေတြရဲ႕ ဟိုမွာဘက္မွာ အလင္းဆိုတာ ႐ွိေနႏိုင္ေသး တာပဲ..... ။

မနက္ဖန္မွာ ဘာျဖစ္လာလိမ့္ဦးမလဲ.။

မနက္ဖန္ဆို ဘာေတြရင္ဆိုင္ရလိမ့္ဦးမလဲ..။

အို... ေလာေလာဆည္မွာေတာ့ အလင္း အနက္ေတြ ခ်ယ္သ ထားတဲ့ ညရထားကို စီးနင္းလာခဲ့တယ္.။ ။


အိႁႏၵာ(၁၆.၂.၂၀၀၇)

(မေဟသီမဂၢဇင္း-၂၀၀၇ ခုႏွစ္)