ဖိုးမိႈက္နဲ႔..ဖြားေရတိုက္

က်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျမင္ေနေတြ႔ေနရတဲ႔ ဘ၀အေမာေတြကို ကူးယူခံစားမိခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ပါ ။

(၁)

ၾကည္စင္ျပာလဲ့ေနတဲ့ေကာင္းကင္ျပင္မွာ ႐ုတ္ခ်ဥ္းမည္းပ်ိဳ႕လာတဲ့တိမ္တစ္အုပ္နဲ႔အတူ က်ီးေတြပါ ၿပိဳက်လာခဲ့ တယ္။ သဲကနဲေျပးဆင္းလာတဲ့ မိုးေပါက္ေတြဟာေကာင္းကင္ကျမားအစင္းစင္းကို ပစ္ခ်လိုက္သလိုမ်ိဳး။ ခ်ိမ္းကနဲ ျမည္ဟီးသံနဲ႔ ၀င္းကနဲလင္းပ်က္သြားတဲ့ ခပ္ေကြးေကြးအလင္းတန္းဟာ ေလးကိုင္းတစ္ခုမ်ားလား။ ဒါဆိုရင္ အဲဒ့ီေလးကိုင္းဟာ မီးနဲ႔အတိၿပီးတယ္ ။ အနီးအနား ပလက္ေဖာင္းလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကလူေတြ၊ မနီးမေ၀း ေစ်းတန္းေလးက ေစ်းသည္ေစ်း၀ယ္ေတြရဲ႕ မေက်မနပ္ ေဒါသတသံေတြ ၊ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ညည္း ညဴသံေတြကိုၾကားေတာ့ အဖိုးႀကီးက ခပ္ဟက္ဟက္ ရယ္ခ်ပစ္လိုက္တယ္..။
*
အဖိုးႀကီးမွာဆို အခုပူခ်င္ပူ အခုမိုး႐ြာခ်င္႐ြာေနတဲ့ သဘာ၀တရားႀကီး ကိုအေရးလုပ္ ေနရေလာက္ေအာင္ စိတ္မလပ္႐ွာဘူး အဖိုးႀကီးက သူ႔ရဲ႕ ခပ္ခြင္ခြင္႐ွိေနတဲ့ ေျခေထာက္ေတြ ေထာ့ေထာ့က်ိဳးက်ိဳးနဲ႕မိုးလြတ္ရာဆိုင္ ထဲကို၀င္သြားေတာ့ “ဟာ...မင္းေမာ္ ကြန္းလာၿပီ” ဆိုၿပီး သိပ္အစအေနာက္သန္တဲ့ ဆိုင္႐ွင္က လွမ္းေျပာလိုက္ တယ္..။ အားလံုးက သူ႔ကို ရူးစပ္စပ္လူတစ္ေယာက္လို၊ ေပါပ်က္ပ်က္လူတစ္ေယာက္လို သတ္မွတ္ေနၾကတာ ေသခ်ာတာေပါ့..။ တစ္ခါတစ္ခါ သူဟာတစ္ကယ္ပဲ ရူးေနခဲ့ၿပီလားလို႔ အဖိုးႀကီး ဆန္းစစ္ ေနမိတယ္..။
ငါဟာ ရူးေနၿပီလား..၊

ဒါမွမဟုတ္ရူးခ်င္ေနတာလား..၊
ဒါမွမဟုတ္ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလား..။

*
အဖိုးႀကီးက သူ႔ကိုယ္သူ ရူးမရူး ေတြးၾကည့္မိေနတာကိုက သူဟာမရူးဘူးလို႔ သ႔ူဖာသာျပန္သိေနတယ္..။ ဟုတ္ တယ္ သူသားငယ္ကို ၾကည့္လိုက္မိရင္ေတာ့ သူဟာ အမွန္တကယ္မရူးေၾကာင္း ေသခ်ာေနတာေပါ့ေလ..။ “ဖိုးမိႈက္ ဒီေန႔ အသက္ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္လဲ” ဆိုတဲ့ အေမးကို သူခပ္ေတြေတြႀကီး ျပန္ၾကည့္ေနလိုက္မိတယ္..။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ႐ႊင္ ေနရင္ေတာ့ အဖိုးႀကီးက သူအဲဒီ့အတိုင္းရပ္ထားလိုက္ခ်င္တဲ့ အသက္အ႐ြယ္ေတြကို ေလ်ာက္ ေျပာပစ္လုိက္တယ္..။
*
ဥပမာ ႏြားနဲ႔ဖက္ၿပီး ကိုင္းထြန္ေနတဲ့ အဘရဲ႕ေဘးမွာ အလုပ္ကူ႐ႈပ္ေပးခဲ့ရတဲ့ အ႐ြယ္မ်ိဳးေပါ့..၊ ဥပမာ ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာကာစ သိပ္ကို႐ိုးအသိမ္ေမြ႔တဲ့ အညာသားလူညိဳထြားႀကီး အ႐ြယ္မ်ိဳးေပါ့၊ ဥပမာ သစၥာသိပ္႐ွိတယ္၊ အရမ္းအားကိုးရတယ္လို႔မန္ေနဂ်ာက အရမ္းပစားေပးခံထားရတဲ႔ ဆိုက္တာ၀န္ခံေပါက္စအ႐ြယ္မ်ိဳးေပါ့၊ သူအျမဲ တမ္း ျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့အ႐ြယ္က မ်က္၀န္းစင္းစင္းနဲ႔ နဖူးမွာမွည့္နက္ႀကီးထင္းနက္ေနတဲ့ ျဖဴျဖဴခဲခဲေကာင္မေလးကို ရင္ခုန္လႈပ္႐ွား ေနရတဲ့အ႐ြယ္ပါ...။ ေကာင္မေလးကို ခိုးယူေျပးတဲ့အရြယ္ကိုေရာ၊ သိပ္ကို္ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္႐ႊင္စရာ ေကာင္းတဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးအရြယ္ေတြကိုေရာ.........ေပါ့..။ အဲဒီ့ အသက္အ႐ြယ္ေတြကို သူမၾကာခဏ ေျပာျဖစ္ တာကိုေတာ့ မွတ္မိေနခဲ့တယ္..။

ေနာက္ သူေမ့ထားခ်င္တဲ့ အ႐ြယ္ေတြက ေရာ..၊
သိပ္မ်ားလြန္းတယ္..။

*
ဒီေတာ့ အဖိုးႀကီးက သူ႕အသက္ကို သူရပ္ခ်င္တဲ့ ေနရာမွာ ရပ္ထားလိုက္တယ္..။
အခုဆို သူ႔ကိုသူ အသက္ဘယ္ေလာက္႐ွိလို႔႐ွိမွန္းကို အမွန္တကယ္သတိမရေတာ့ဘူး..။ သူဆံပင္မညွပ္ျဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ သတိမရေတာ့ဘူး၊ သူအခု၀တ္ထားတဲ့ အက်ႌအေရာင္ဟာ ဘာေရာင္ျဖစ္ခဲ့လဲ ဆိုတာကို လဲ သတိမရေတာ့ဘူး..။ သူ႕ရဲ႕ မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ေတြက ဘယ္ေလာက္အထိ ႐ွည္လ်ားညစ္ေပေနၿပီလဲ၊ အခုသူရဲ႕႐ုပ္ရည္က ဘယ္လိုပံုစံမ်ား ျဖစ္ေနၿပီလဲဆိုတာမ်ိဳးလဲ မေတြးမိေတာ့ဘူး....။ သူ႔နာမည္အရင္းကို တစ္ေယာက္ေယာက္ကေခၚရင္ေတာင္ မထူးတတ္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အဖိုးႀကီးက သူ႕ကိုယ္သူ အမွန္တကယ္မ်ား ရူးသြားၿပီလားလို႔ စိုးရိမ္တႀကီး႐ွိေနတတ္တာ ျဖစ္တယ္..။
“ဒီေန႔ ဖိုးမိႈက္ အခါမက်ဘူးကြ ၊ ဒါဆို ဖိုးမိႈက္၊ ဖိုးမိႈက္ ရဲ႕ ဒီေန႔ အတြက္နာမည္ကေရာ..”
““ေဒြး””လို႔ တစ္ခြန္းထဲေျဖေပးလိုက္ၿပီး၊ ေနရာက ထထြက္လာခဲ႔လိုက္တယ္..။
မိုးကလဲ သည္းႀကီးမည္းႀကီး႐ြာေနရာက ျဖဳန္းကနဲ ဆိုသလိုပဲ ျပန္တိတ္သြားျပီေလ..။
တဟားဟား...ရယ္ေမာက်န္ရစ္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးဟာ အဖိုးႀကီးရဲ႕နားခိုရာတစ္ခုေပါ့..။ လက္ဖက္ရည္ က်က်တစ္ခြက္မွ မေသာက္ရရင္ တစ္ေန႔လံုးေနလို႔မျဖစ္တဲ့ အဖိုးႀကီးက အဲဒီ့ဆိုင္ေလးရဲ႕ ေဖါက္သည္ တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ေသးရဲ႕..။ စိတ္လိုေနတဲ့ တစ္ခါတစ္ေလမွ ဆိုင္႐ွင္က ဒီလိုရယ္ရယ္ေမာေမာေတြ ေလ်ာက္ေျပာၿပီး အဖိုးႀကီးကို လက္ဖက္ရည္လွဴတတ္ေပမယ့္ စိတ္မလိုတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာ ““အဖိုးႀကီး လူ႐ႈပ္ ေနတယ္.....သြား”” ဆိုတာမ်ိဳး မာန္မဲလုပ္တတ္တာကို အဖိုးႀကီးက ဘယ္လိုမွကိုမေနဘူး။ ဘယ္ေန႔၊ ဘယ္အခ်ိန၊္ ဘယ္အေၾကာင္းနဲ႔မွာျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လိုပါးစပ္မ်ိဳးနဲ႕ ေသာက္ေသာက္ မေျပာင္းလဲပဲ ဒီအ တိုင္း ႐ွိေနတတ္တာ လက္ဖက္ရည္ပဲ႐ွိတယ္လို႔ အဖိုးႀကီးသိထားႏွင့္တာက ၾကာၿပီေလ..။

(၂)

တကယ္ဆို ဒီေန႔မနက္လမ္းထဲကို ၀င္စကတည္းက အဖိုးႀကီးရဲ႕ စိတ္ေတြ ညစ္ေနာက္သြား ခဲ့တာျဖစ္တယ္..။ အဖိုးႀကီးက မနက္လင္းလို႔ စမ္းေခ်ာင္းရပ္ကြက္ေလးထဲကို ၀င္လာၿပီဆိုရင္ အရင္ဆံုးလုပ္တာက ဆီဆံုလမ္း ေထာင့္က ခိုစာဆိုင္မွာ ခိုစာေတြ၀ယ္ၿပီး အဲဒီ့အနားမွာပဲ အဆင္သင့္ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ခိုေတြကို အစာေကြၽးေတာ့ တာ။ သူအျမဲမျပတ္လုပ္လာတာ ႏွစ္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ ၾကာေနၿပီ။ တိတိက်က်ဆိုရရင္ သူသိပ္ကိုအားကိုးခ်စ္ခင္ တဲ့ သူ႔သားႀကီးဟာ သူတို႕ဘ၀ထဲက ေပ်ာက္႐ွသြားတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာၿပီးကတည္းကေပါ့..။ သားႀကီးဟာ သူ႕ဆံုး႐ံူးလက္စေတြရဲ႕ ေနာက္နားက တန္ဖိုးအႀကီးဆံုးနံပါတ္စဥ္အသစ္ေပါ့..။
*
ခိုစာေတြ ေကြၽးေနတဲ့အခ်ိန္တိုင္းမွာ သားႀကီး.... တစ္ေယာက္စသျဖင့္ သူ႔စိတ္ကူးထဲ ျဖစ္ေပၚေနတာေတြ အတိုင္း၊ သူ႔ဆႏၵ ေတြ႐ွိတဲ့အတိုင္း တတြတ္တြတ္ ဆုေတာင္းေနတတ္တယ္..။ ခိုစာေရာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကလည္း အဖိုးႀကီးကို ေစ်းဦးေပါက္ အားေပးတာလည္းျဖစ္လို႔မို႔ အျမဲတမ္း ပိုပိုသာသာ ေပးလိမ့္႐ွိတယ္..။ ေနာက္ သူေစ်း ေရာင္းဖို႔ကလြဲၿပီး တျခား ဘာဘာ ညာညာေတြလည္း အဖိုးႀကီးကို စပ္စုမေနဘူးေလ။
*
ဒီေန႔မနက္ေတာ့ ဓါတ္ႀကိဳးတမ္းေပၚမွာ ေတြေတြ ငိုင္ငိုင္ႀကီး စီတမ္းနားေနၾကတဲ့ ခိုတစ္အုပ္ကို အရင္ဆံုး သတိ ထားမိလိုက္တယ္..။ ခါတိုင္းဆို သူတို႔က ေကြၽးမယ့္သူမ႐ွိေသးလဲ ကုလားမကိုညာၿပီး ေတာင္းေနၾက..။ ေနာက္ ေရာင္းေနၾကေနရာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္လွမ္းမွာ ငိုမလိုမ်က္ႏွာထားနဲ႔ ထိုင္ေနတဲ့ခိုစာသည္ကိုေတြ႕ေတာ့ အဖိုးႀကီး အူလ်ားဖါးလ်ား ေျပးသြားလိုက္မိတယ္..။

*

ငွက္ေတြ ၾကက္ေတြက တဆင့္ ကူးစက္တတ္တဲ့ ေရာဂါဆိုတာ ေပၚေနလို႔ ေရာဂါဆိုတာေပၚေနလို႔ အိမ္႐ွင္က သူ႔အိမ္ေ႐ွ႔မွာ ခိုစာေရာင္းတာ လက္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုတာရယ္ ကြၽန္မေရာင္းလာတာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ၿပီဆိုလားရယ္က နားလည္လို႕ရ လိုက္ေတာ့ အဖိုးႀကီး ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိေအာင္ ေတြေတြငိုင္ငိုင္ႀကီး ရပ္ေနမိတယ္..။ ဓါတ္ႀကိဳးတမ္းေပၚက ခိုေတြလိုပဲေပါ့..။
*
ခိုစာသည္ေျပာတာကို သူဘယ္လိုမွ ဥာဏ္မမွီႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္..။ ဘာျဖစ္လို႕ ဒီငွက္ေတြက အခုမ ဒီေရာဂါ ေတြကို သယ္ေဆာင္လာၾကတာလဲ၊၊ ဒီငွက္ေတြက ေရာဂါေတြ သယ္ေဆာင္လာတယ္ဆိုေတာ့ ဒီငွက္ေတြကို သယ္ေဆာင္သြားဖို႔ အဲဒီ့ေရာဂါေတြကို ေပးလိုက္တဲ့သူကေရာ ဘယ္သူလဲ။ ဒီခိုအုပ္ကေရာ ဘယ္အစာေတြကို စားေသာက္ၾကပါ့မလဲ....။ သူ႔သားႀကီးကေရာ..။ သည္းကနဲမိုးေျပးမွာ ခိုေတြလည္း ေဆာက္တည္ရာမဲ့ၾကေပါ့...။
အဖိုးႀကီးက စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ မိုးခိုေနလိုက္တယ္.။
အဖိုးႀကီးက စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ က ထထြက္လာခဲ့တယ္..။
အဖိုးႀကီးက စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္နဲ႔ “အမိႈက္ေတြ.........................”လို႔ က်ံဳးေအာ္ပစ္လိုက္တယ္..။
ဟုတ္တယ္ ဘာေတြကိုမွ ခဲရာခဲဆစ္ေတြ ေလ်ာက္ၿပီး ေတြးေတာပူပန္မေနေတာ့ဘဲ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္တာ အေကာင္းဆံုးဆိုၿပီး အသံထပ္ႁမွင့္ၿပီး ေအာ္လိုက္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ေဖါက္ သယ္ေတြထြက္လာၾကတယ္..။ တစ္ခ်ိဳ႕ မၾကားလိုက္ၾကတဲ့ သူေတြကို “ဖိုးမိႈက္လာေနၿပီ”လို႕ လွမ္းအသိေပးတဲ့သူေတြက ေပးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ အခန္းေတြအတြက္ အဖိုးႀကီးက ႀကိဳးဆြဲၿပီး အသိေပးလိုက္တယ္..။ ေျမညီထပ္ကလူေတြက အခန္းေ႐ွ႕မွာ အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနတတ္ၾကတယ္..။ အထပ္ျမင့္မွ လူေတြက ေလွခါးအတိုင္းဆင္းလာၾကတယ္..။ ကြၽတ္ကြၽတ္ အိပ္ႀကီး အိပ္ငယ္နဲ႔ စုထုပ္ထားတဲ့ အမိႈက္ေတြရဲ႕ မသတီစရာ အထိအေတြ႔ေတြ၊ ဆိုး႐ြားတဲ့ အနံ႔အသက္ေတြကို အဖိုးႀကီးက ယဥ္ပါးေနၿပီ။ ေျပာရရင္ အဲဒါေတြက အဖိုးႀကီးရဲ႕ေက်းဇူး႐ွင္လို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရတယ္..။ စမ္းေခ်ာင္းထဲက မစြမ္းမသန္ စိတ္လက္မျပည့္ဘဲ ႐ွာစားေနတဲ့ အဖိုးႀကီးဆိုတဲ့ က႐ုဏာနဲ႕ အဖိုးႀကီးကိုမွ ေစာင့္ေစာင့္ၿပီး အမိႈက္ပစ္တတ္ၾကတာ..။
*
အဖိုးႀကီးက သူ႕နာမည္ဟာ ဘယ္တုန္းကတည္းက ဖိုးမိႈက္ျဖစ္သြားသလဲေတာင္ သူ႔ဟာသူ မသိလိုက္ေပမယ့္ အခုေတာ့ အဲဒီ့နာမည္ကို သူနဲ႔အရမ္းလိုက္တယ္ဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို သေဘာက်ေနမိတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးမိႈက္ရဲ႕ ခ်စ္ဇနီးကေတာ့ ဖိုးမိႈက္ကို ဖိုးမိႈက္လို႕ ေယာင္ယမ္းၿပီးေတာ့ေတာင္ မေခၚ႐ွာဘူး.။

“ကိုခ်ိဳ.........တဲ့”
ကိုခ်ိဳဆိုတဲ့ နာမည္အရင္းကိုပဲ ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ေခၚလိမ့္႐ွိတယ္..။
အဖိုးႀကီးကေတာ့ အဖြားႀကီးအဲဒီ့လိုေခၚလိုက္တိုင္း မ်က္ရည္ကလည္ခ်င္လာျပန္တယ္..။
အဖိုးႀကီးကလည္း သူ႔မိန္းမကို မေ႐ႊျမလို႔ပဲ ေခၚၿပီး “ဖြားေရတိုက္”လို႔ ေခၚသမွ်သူေတြကို စိတ္တိုေနတတ္တာ..။

အဖိုးႀကီးက သူ႕ကိုယ္သူ အမိႈက္တစ္စလို႕ ထင္လာတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ဒီအမိႈက္ေတြကို အခေၾကးေငြယူၿပီး သတ္မွတ္တဲ့ေနရာမွာ သြားပံုေပးတဲ့အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္လာခဲ့တယ္။ ဟုတ္တာေပါ့..။ အမိႈက္ဆိုတာ အသံုး၀င္ တာေတြအကုန္လံုးကို အကုန္အစင္ ယူငင္ထားၿပီးေတာ့မွ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ အသံုးမ၀င္ေတာ့တဲ့ အရာေတြေလ..။ အဖိုးႀကီးက အဲဒီ့လို ေလးေလးနက္နက္ေတြ မေတြးျဖစ္ေအာင္ေနခဲ့တာၾကာၿပီ..။
*
သူ႔ဘ၀ကို အမိႈက္တစ္စလို ႐ြံ႐ြံ႐ွာ႐ွာ အလွဲအက်င္းခံလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ေမ့ထားခဲ့တာကလည္း ၾကာၿပီေလ..။ အမိႈက္ေပမယ့္ အဲဒီ့အမိႈက္ေတြက သူတို႔မိသားစုရဲ႕ ၀မ္းေရးကိုအေတာ္အသင့္ ေျပလည္ေစႏိုင္ ေၾကာင္းကိုေတာ့ အဖိုးႀကီးကဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာျပေနမွာ မဟုတ္သလိုမ်ိဳး ဘယ္သူကမွလည္း “ဖိုးမိႈက္ ခိုင္လာ ၿပီလား” ဆိုတာမ်ိဳး စတာေနာက္ တာထက္ပိုၿပီး အမိႈက္ေတြကို စိတ္မ၀င္စားၾကပါဘူး..။ ဒါေတာင္ သူနဲ႔အၿပိဳင္ စီးပြားလုဘက္ေတြ တစ္ေန႔တစ္ျခား မ်ားမ်ားလာလို႔ တစ္ခါတစ္ေလ အဖိုးႀကီး စိတ္ညစ္ညစ္ေနရ ေသးပါေကာ..။ မင္းလမ္းေထာင့္က ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ၿပီးရင္ အဖိုးႀကီးရဲ႕ေဖါက္သည္အိမ္ေတြ ျပည့္သြားၿပီ။

(၃)

အဖိုးႀကီးကအေတာ္အသင့္ ေလးလံလာၿပီျဖစ္တဲ့ သူ႕အိပ္ေတြကို ဗာဒံပင္ေျခ၇င္းမွာခ်လိုက္တယ္..။ အပင္က လည္း အဖိုးႀကီးလို ခပ္အိုအိုခပ္ကိုင္း ကိုင္းပဲ႐ွိေနတယ္..။ ၾကည့္ရတာငွက္ေတြေတာင္ အေတာင္ေညာင္းလို႔မွ နားခ်င္စရာမ႐ွိဘူး..။ အဲဒီ့အပင္က အဖိုးႀကီး ေရာင္းေနၾက အမိႈက္ ဆိုင္နဲ႔လည္း သိပ္မေ၀းဘူး၊ (သူကေတာ့ အမိႈက္ဆိုင္လို႔ပဲေခၚတယ္..၊ အေဟာင္းအျမင္း အတိုအစေတြမွန္သမွ် စု၀ယ္တဲ့ဆိုင္ေပါ့)။ ေနာက္ သူ႔မွာပါလာ သမွ်ပစၥည္းေတြကိုလည္း ေအးရာေအးေၾကာင္း ေရြးခ်ယ္လို႔ရေသးတယ္ေလ..။
*
ကတ္ထူစကၠဴေတြ၊ ေရသန္႔ပုလင္းအလြတ္ေတြ ၊ သားေရစိမ္းပါတဲ့ ဖိနပ္အျပတ္ေတြ၊ အရက္ပုလင္း၊ ဘီယာ ပုလင္းခြံေတြ..၊ တစ္ခါတစ္ေလ ကံသိပ္ေကာင္းရင္ သံတိုသံစေတြ ဘက္ထရီအိုး အေဟာင္းအပ်က္ေတြ ပါလာႏိုင္ေသးတယ္ေလ..။ အဖိုးႀကီးက လံုးလံုးပစ္လိုက္ရေတာ့မယ့္ ပစၥည္းေတြ၊ ျပန္ေရာင္းလို႔ရႏိုင္မယ့္ အရာ ေတြ၊ အိမ္မွာအသံုးတည့္ႏိုင္မယ့္ဟာေတြ၊ ေနာက္အသက္သာဆယ့္ငါးႏွစ္ ေက်ာ္ေနေပမယ့္ငါးႏွစ္သား အသိေလာက္နဲ႔ အားကစားမက္တုန္း သားငယ္အတြက္ ကစားစရာအက်ိဳးအပ်က္ေတြ စသျဖင့္ စနစ္တက်ေ႐ြး ထုတ္လိမ့္႐ွိတယ္..။
*

ေနာက္ အဲဒါေတြကို ေရာင္းခ်ၿပီး ၊ အဲဒီ့ကရတဲ့ ေငြစေၾကးစေလးေတြရယ္၊ အမိႈက္တစ္ထုတ္ကို ငါးဆယ္ ၊ တစ္ရာ၊ တစ္ခါတစ္ေလ သဒၵါကြၽံတတ္တဲ့ သူေဌးတို႔သေဘာသဘာ၀အရ ပိုပိုသာသာေပးကမ္း တတ္တာေလးတြရယ္ကို စုစပ္ၿပီး မေရႊျမမွာလိုက္တဲ့ တိုတိုထြာထြာေလးေတြ ေလ်ာက္၀ယ္ေပါ့.....၊ ပိုလာခဲ့ရင္ေတာ့ အဲဒီ့ေငြစေလးကို သူ႕အက်ႌ ညစ္ဖါးဖါးႀကီးၾကားထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ထုပ္လို႔ေပါ့..၊ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ မေရႊျမတို႔ ေက်ာက္ေလာင္းတဲ့ဆိုဒ္က ၾကည့္ျမင္တိုင္၊ စမ္းေခ်ာင္းထဲမွာပဲဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ့ဆိုဒ္ေ႐ွ႕ မွာၿပီးတဲ့အထိ သြား ေစာင့္ေနလိုက္ၿပီး အတူတူျပန္ၾကတယ္..။

*

အခုလဲ အဖိုးႀကီးက သူလုပ္ေနၾကအတိုင္းပစၥည္းေတြကို တစ္ခုစီေရြးထုတ္ေနလိုက္တယ္..။ ဒီေန႔ဟာမေန႔က ေလာက္မဆိုးေပမယ့္ သိပ္ေတာ့မလြမ္းေလာက္ဘူးလို႔ အဖိုးႀကီးစိတ္တြက္တြက္ၾကည့္ လိုက္မိတယ္..။ လူေတြဟာ အရင္လိုမဟုတ္ၾကေတာ့ဘူး.။ အမိႈက္ကို အမိႈက္အတိုင္းပဲစြန္႔တတ္ေနၾကၿပီ..။ ေနာက္ဆံုးမွာ အလံုးလိုက္ကေလး ကပ္ေနတဲ့ တစ္႐ူးလံုးေလးကို စပ္စပ္ စုစုျဖည္ၾကည့္လိုက္တယ္။
အဖိုးႀကီးရဲ႕ရင္ျပင္ဟာေအာင့္တက္သြားရေလာက္ေအာင္ ေဆာင့္ခုန္သြားတယ္..။
အဖိုးႀကီးက သူ႔လက္ထဲက တစ္႐ူး ထုတ္ကေလးကို အလန္႔တၾကား လႊတ္ပစ္လိုက္တယ္..။
ေနာက္ အဖိုးႀကီးဟာ ဂမူး႐ူးထိုးေျပးေကာက္လိုက္ျပန္တယ္..။
အဖိုးႀကီးဟာ ေဘးေဘးဘီဘီကို က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ၾကည့္လိုက္တယ္..။
အသက္ျပတ္သြားတဲ့လူလို ေတြေတြႀကီးငိုင္က် သြားရာက ျဗဳန္းကနဲ တဟုန္ထိုး ေျပးထြက္သြားခဲ့တယ္..။ အဲဒီ့ေန႔မွာ လမ္းထဲကတစ္ျခားအမိႈက္ေကာက္ၾကတဲ့ ကေလးေတြဟာ အဖိုးႀကီးေရြးဆယ္ထားၿပီးျဖစ္တဲ့ ပစၥည္း ေတြကို လုၾက၊ ယက္ၾကရင္းရန္ေတြျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီ့ေန႔မွာ ဗာဒံပင္နဲ႔အနီးဆံုးအိမ္ေတြက ပြစာတက္၊ ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနတဲ့ အမိႈက္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး၊ အခေၾကးေငြယူထားရက္နဲ႕ အမိႈက္ပံုကို ေရာက္ေအာင္မပို႔ ၾကရေကာင္းလား လို႔ေမတၱာပို႔ၾကတယ္..။

*

အဲဒီ့ေနာက္ေန႔ေတြမွာ ေရာက္မလာတတ္ေတာ့တဲ့ အဖိုးႀကီးအေၾကာင္းကို တစ္ေယာက္စႏွစ္ေယာက္စက စကားစပ္ၾကၿပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပဲ႐ွိေနခဲ့ၾကတယ္..။ အဲဒီ့ေန႔ အဖိုးႀကီးေနာက္ဆံုးအမိႈက္ေကာက္ခဲ့တဲ့ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္မွာကေတာ့ ဆိုင္႐ွင္မက ေဘစင္ေပၚမွာ တစ္႐ူးနဲ႔ထုပ္ၿပီး ခဏတင္ထားမိတဲ့ သူ႔ တစ္က်ပ္ခြဲသား ႐ွိတဲ့ Foot Chain ေပ်ာက္သြားတဲ့အမႈနဲ႔ သန္႔႐ွင္းေရးေကာင္မေလးေတြ ၀န္ထမ္းေကာင္မေလးေတြကို ပြက္ေလာ႐ိုက္ေအာင္ ဆူပ၊ေအာ္ဟစ္ ထုေထာင္း ေနေလရဲ႕..................။

(၄)

အံု႔မိႈင္းေတြတဲ့ မိုးညိဳ႕ညိဳ႕ေတြက ဘယ္ေတာ့မွ ၾကည္စင္ႏိုင္မွာလဲ..။ ခပ္၀ါး၀ါးလွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ဘက္ကမ္းဟာ ခုလိုၾကေတာ့လည္း ရင့္က်က္တည္ၾကည္လို႔..။ သုတ္ကနဲတိုက္လိုက္ တဲ့ေလမွာ မိုးနံ႔ေငြ႔ေငြ႔ပါ ေနၿပီ။ ဖြားေရတိုက္က မိုးကာစကို လံုေနေအာင္ ဆြဲစိထားလိုက္တယ္..။ ဖြားေရတိုက္ရဲ႕ စိတ္ေတြဟာ ရာသီဥတုလိုပဲ ညစ္ေထးမိႈင္းအံု႔လို႔..။ အထူးသျဖင့္ စိုးရိမ္ေၾကာင့္က် စိတ္ေတြနဲ႔ ပူေလာင္ေနခဲ့တယ္။ အလုပ္ ဘယ္လိုမွ သြားခိုင္းလို႔မရေတာ့ပဲ ကေယာင္ကတမ္း၊ ေၾကာင္္တက္တက္႐ွိေနတဲ့ ဖိုးမိႈက္ဟာတကယ့္ကို ႐ူးခ်င္လာၿပီလား..။ ဖိုးမိႈ္က္ဟာ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ ဦးေႏွာဏ္ေကာင္းေၾကာင္းကို ဖြားေရတိုက္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွမသိႏိုင္ပါဘူး..။ ဖိုးမိႈက္ ခံစားခဲ့ရတဲ့စိတ္ဒုကၡ၊ ကိုယ္ဒုကၡေတြကို ျပန္ေတြးလိုက္မိတိုင္း ဖြားေရတိုက္ရဲ႕ ရင္ျပင္က တစစ္စစ္ နာက်င္ေခ်ာက္ခ်ားလာခဲ့တယ္.။ အခုပဲျဖစ္ပ်က္ လိုက္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုလို မ်က္ရည္ ေပါက္ေပါက္က်ရတုန္း.....။
*
၀ဲကနဲ ေ၀ရီလာတဲ့မ်က္ရည္ေတြကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ပုတ္ခတ္ပစ္လိုက္ရင္း ဖြားေရတိုက္က သူတို႔ဒီေန႔ ေက်ာက္ ေလာင္းရမယ့္ တိုက္ႀကီးကို ေမာ္ၾကည့္လိုက္တယ္..။ ခန္႔ခန္႔ညားညားႀကီး မတ္မတ္ထီးထီး တည္႐ွိေနတဲ့ တိုက္ႀကီးမွာ သူတို႔ေခြၽးစက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္၀င္ေနပါလိမ့္..။ အေဆာက္အဦတစ္လံုးရဲ႕ ခိုင္ခံ့မႈမွာ သူတို႔ရဲ႕ေခြၽးစက္ေတြကေရာ အခ်ိဳးအစားတစ္ခုအေနနဲ႔ပါ၀င္ေနသလားဆိုတာေတြအထိေတာ့ ဖြားေရတိုက္ မေတြးေတာတတ္တာပါ..။
*
အခုဆို စူးေျပာင္ေနတဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ေအာ္ေငါက္ပစ္လိုက္ဖို႔ ၀န္မေလးတဲ့ဖြားေရတိုက္တို႔ ကန္ထ႐ိုက္မေတာင္ အသံသိပ္မထြက္ခ်င္ေတာ့ဘူး..။ သူေျပာေျပာေနတတ္တဲ့ တိုက္ေတြကို ကြန္ကရစ္ကား ေတြနဲ႔ပဲ ေလာင္းၾကေတာ့တယ္ဆိုလား မဆိုႏိုင္တာေတြကို ဖြားေရတိုက္တို႔ပါေရာၿပီး စိတ္ညစ္တတ္ေနၿပီ။ အခုတေလာ အခုတေလာဆိုတာထက္ ကိုခ်ိဳအမိႈက္ေကာက္ မသြားကတည္းက အလုပ္ကေလး ဆက္ေနတာကိုပဲ ဖြားက ေက်းဇူးေတြတင္လို႔ေလ..။
*
ယိုးဒယား ပလပပ္စတစ္ျခင္းစုတ္ေလးထဲက ကြၽတ္ကြၽတ္အိပ္အမာထဲကို ဆိုဒ္ကေသာက္ေရေတြျဖည့္ၿပီး...၊ ဖိုက္ဘာတု ေရခြက္ကေလးကို ေဆးေၾကာထားလိုက္ရင္း.. လြင့္လြင့္၀ဲ၀ဲေ၀ခ်င္ေနတဲ့ စိတ္ေတြကို အဖြားႀကီးဒီ့အတိုင္း လႊတ္ခ်ပစ္ခ်င္ေနခဲ့တယ္..။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အိမ္ကို ျပန္ေျပးလိုက္ခ်င္ေနတာ..။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကိုခ်ိဳ “႐ွင္ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲဟင္” ဆိုၿပီး မေျဖမခ်င္းေမးပစ္လိုက္ခ်င္တာေပါ့..။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ....။
အို ျဖစ္ႏိုင္ရင္ဆိုတဲ့ စကားစုမွာ ဘာေတြ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္၀င္ေနပါလိမ့္..။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဆိုတဲ့ စကားဟာ ဖြားေရတိုက္ရဲ႕ ရင္ကို တဒိုင္းဒိုင္းခုန္တက္လာေစခဲ့တယ္..။
ဟုတ္တယ္ .. ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္..
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဘာသတင္းအစအနမွမရေတာ့တဲ့ ဟိုး...အထက္မွာ အလုပ္သြားလုပ္တယ္လို႔ပဲသိရတဲ့ သားႀကီးကို ျပန္ေခၚလိုက္ခ်င္တာေပါ့..။
အို ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သတင္းအစအနေလးျဖစ္ျဖစ္ ရခ်င္လိုက္တာကြယ္.....။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ စိတ္ဒုကၡလူဒုကၡေတြနဲ႔ ေရေႏြးဆူဆူ အေလာင္းခံထားရတဲ့သစ္ပင္လို ဘယ္လိုမွ အညြန့္မလူႏိုင္ ေတာ့တဲ့ ကိုခ်ိဳရဲ႕အတိတ္ေတြကို အျမစ္ကေနတူးဆြၿပီး ေကာ္ထုတ္ေပးလိုက္ခ်င္တာေပါ့..။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္.. သားငယ္ေလးကိုလည္း...............
*
“ေရတိုက္.. ေရတိုက္...” ဆိုတဲ့အသံက ဖြားေရတိုက္ရဲ႕ စိတ္ေတြကို ဆြဲလႈပ္ပစ္လိုက္တယ္..။ အေျပးအလႊားသြားၿပီး ေသာက္ေရတစ္ခြက္ ခပ္ေပးလိုက္ေတာ့ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနတဲ့ လက္အစံုက အငမ္းမရလွမ္း႐ွာတယ္..။ လည္ေခ်ာင္းထဲကို မနားတမ္းေျပးဆင္းသြားၾကတဲ့ ဖြားေရတိုက္ရဲ႕ေရေတြက သူတို႕ အပမ္းကို ဘယ္ေလာက္မ်ား ေျပေပ်ာက္ေစႏုိင္မွာပါလိမ့္......။ တဒီးဒီး စီးထြက္ေနတဲ့ ေခြၽးေစးထန္းထန္းေတြကို ဒီေရတစ္ခြက္က ဘယ္လိုမ်ား တိတ္ေစႏိုင္မွာလဲ..။
*
ဖြားေရတိုက္တို႔ အားေကာင္းေမာင္းသန္ မဆလာ႐ြက္ေနတုန္းက ဒီကေလးမေလးက ေရတိုက္သမေလးေပါ့..။ ဟိုလူ ေအာ္ဒီလူေငါက္နဲ႔ေပါ့..။ အခုေတာ့ အ႐ြယ္ထက္ေတာ္ေတာ္ေလး အိုစာပိန္ေလ်ာ္ေနတဲ့ သားသည္အေမ ျဖစ္ေနပါၿပီေကာ..။ သူ႕ေယာက္က်ားက ဘယ္မွာပါလိမ့္....။ ဖြားေရတိုက္အေတြးစကို ေၾကာက္လန္႔တၾကား ျဖတ္ခ်ပစ္လိုက္တယ္..။ သူ႕သားႀကီးလို အဆက္အေပါက္မ်ိဳးနဲ႔ ႐ုပ္ရည္ေလးေတာင္ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ ထင္မိတဲ့ ကေလးကို “သားေလး ေရေသာက္ဦးမလား”လို႔ ခပ္ဖြဖြ ေမးလိုက္ေတာ့ ဖြားေရတိုက္ေတာ္ေတာ္ေမာေနၿပီ..။ အခုဆို ဖြားေရတိုက္လည္း မီးစာေတြကုန္ ဆီေတြခမ္းလုနီးပါးကို အင္ေတြအားေတြ ခြၽတ္ခ်ံဳက်ေနၿပီ...။ ကြန္ကရစ္ကို အံုးေမႊးလံုး႐ိုက္ၿပီး ဒူးမႏွိပ္ေၾကး ႐ွစ္လႊာအထိသယ္လာခဲ့တာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္၊ ဘယ္ႏွစ္မိုးပါလိမ့္..။ ဖြားေရတိုက္က ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူတို႔ဘ၀ကို ဗီြဒီယို တိတ္ေခြတစ္ေခြလို ရစ္ပစ္လိုက္ခ်င္တာ.။
*
အခုေတာ့ အားေကာင္းေမာင္းသန္႐ြက္လံုးေကာင္းတဲ့ မျမဟာ တစ္ေန႔ တစ္ေထာင္ ေန႔စားခနဲ႔ ႐ြက္လံုးေကာင္း ေကာင္းနဲ႔ ႐ြက္ေနၾကတဲ့ အလုပ္သမားေတြကို ေသာက္ေရလိုက္တိုက္တဲ့ ေရာဂါသည္ အဖြားႀကီးေပါ့..။ ကိုခ်ိဳေျပာသလို နဖူးကမွည့္ကိုပဲ မွတ္မိစရာ႐ွိေတာ့တဲ့ ေသာကဒုကၡ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ မိန္းမအိုႀကီးေပါ့..။ သူတို႔ ေခၚသလို “ဖြားေရတိုက္“ေပါ့..။
*
ေတြေတြေငးေငးႀကီး႐ွိေနတဲ့ အဖြားႀကီးခမ်ာ ေနမေကာင္းဘူးလားလို႔ ေမးလိုက္တဲ့ ကန္ထ႐ိုက္ကို ေကာင္းပါ တယ္လို႔ ပ်ာပ်ာသလဲေျဖလိုက္ရေသးတယ္။ စို႕ကနဲသီတက္လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြက မိုးနဲ႔ေရာသြားမွာ ပါေလ..။ ရင္ျပင္တစ္ခုလံုးက နာက်ဥ္လာရင္ ေမာၿပီးၾကပ္တက္လာတာကိုလည္း သူမက က်င့္သားရခံႏိုင္ရည္႐ွိေနခဲ့ၿပီ..။ ဖြဖြေလးလိပ္ကုိင္ထားမိတဲ့ တစ္ေထာင္တန္ေငြစကၠဴ ေသးေသးေလးဟာ ဒီေန႔အတြက္ လုပ္အားခေပါ့..။ ဖြားေရတိုက္ခမ်ာ တစ္ျခားဘာကိုမွ မစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ..။

(၅)

၀င္လုဆဲဆဲေနေရာင္က ခပ္လြင္လြင္ပါးလ်သြားတဲ့ မိုးတိမ္တိုက္ေတြအၾကားကို ေနျခည္္ျဖာက်ေနပံုဟာ ႏူးည့ံေဖ်ာ့ေရာ့ေန သလို႐ွိေနတယ္..။ အေတာ္အသင့္ ၾကည္လင္သြားတဲ့ ရာသီဥတုကို ဖြားေရတိုက္ေက်းဇူး တင္လိုက္တာ..။ ညေနေစာင္းေစာင္း မိုးေလသည္းသည္းမွာ စက္ေလွတစ္စီးနဲ႔ ရန္ကုန္ျမစ္ကို ျဖတ္ျပန္လိုက္ရ တာဟာ အေလာင္အစားတစ္ခုကို ေၾကးႀကီးႀကီးနဲ႔ ထပ္ထား ရသလိုမ်ိဳးေပါ့..။
*
“ဖြားေရတိုက္ေရ ဒီမွာဖိုးမိႈက္အတြက္ လက္ဖက္ရည္”ဆိုတာကို အဖြားႀကီးက အေမေရ ဒီမွာအေဖ့အတြက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုတာမ်ိဳး ၾကားၾကားေနတတ္တာ..။ သားႀကီးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုဆင္တဲ့ ဒီကေလးကို ကိုခ်ိဳကလည္း ခ်စ္ခင္ေန႐ွာတယ္ေလ..။ သားႀကီးသာ ႐ွိရင္ဆိုတာရဲ႕ ေနာက္မွာအဖြားႀကီးက သူေတြးခ်င္ ျဖစ္ခ်င္ေနတာေတြကို ထည့္ေတြးေနမိျပန္တယ္..။
*
အဖြားႀကီးရဲ႕ရင္ျပင္ဟာ တစစ္စစ္နာက်င္လာျပန္တယ္..။ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာျပန္တဲ့ သူ႔မ်က္ရည္ေတြကို သူရဲ႕လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြက သိပ္ထူးဆန္းမေနေတာ့ဘူး..။ တကယ္ဆို ကိုခ်ိဳလိုက္႐ွာလည္း ဘယ္ေတြ႕ႏိုင္္ မွာလဲ။ ဆယ္သံုးႏွစ္သားကတည္းက ထားရစ္ခဲ့ရတဲ့ သားကိုအသက္ အစိတ္ပတ္၀န္းက်င္ လူေကာင္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွတ္မိႏိုင္မွာလဲ.။
“ကိုခ်ိဳ ႐ွင္ကြၽန္မတို႔ကိုထားသြားခဲ့တာဆယ္ႏွစ္ ေက်ာ္ ေတာင္မွပါလား...”
အတိတ္ဆိုးႀကီးက ဖြားေရတိုက္ရဲ႕ စိတ္အစဥ္ထဲကို ေလနီၾကမ္းတစ္ခုလို ၀င္ေမႊလာျပန္ေတာ့ အဖြားႀကီးရဲ႕ ရာသီဥတုတစ္ခုလံုး ႐ုတ္ခ်ည္း မည္းေမွာင္႐ိုင္းစိုင္းလို႕ေပါ့..။ သိပ္ကိုတိက်ေသခ်ာတဲ့ သစၥာေတာ္ခံဆိုဒ္တာ၀န္ခံ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဖိုးမိႈက္၀င့္ထည္စဥ္ ကာလက သူမကလည္း ျဖဴျဖဴႏြဲ႕ႏြဲ႕ ဇနီးေခ်ာတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ ေပ်ာ္လို႔ေမာ္လို႔ေပါ့..။
*
ညိဳေမာင္းထြားက်ိဳင္းၿပီး သြက္လက္က်န္းမာတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ကို ျမတ္ႏိုးအားကိုးလို႕မဆံုးေပါ့..။ သားႀကီးကလည္း ဆိုုက္မန္ေနဂ်ာႀကီး မၾကာခဏေပးတတ္တဲ့ မုန္႔ဖိုးေတြကို ကိုင္ၿပီး ခုန္လို႔ျမဴးလို႔ေပါ့..။ မွတ္မွတ္ရရ ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္တာေရာမဆိုင္တာေရာ အလုပ္ျမင္မေနႏိုင္ပဲ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ လုပ္တတ္တဲ့အတြက္၊ သိပ္ကိုတိက် ေသခ်ာၿပီး ႐ိုးသားတဲ့အတြက္သူေဌးကို လစာတိုးေပးဖို႔ ေျပာေပးမယ္လို႔ မန္ေနဂ်ာဆိုတဲ့ေန႔က သားငယ္ေလး ကိုယ္၀န္႐ွိေၾကာင္း သိလိုက္ရတဲ့ေန႔ေပါ့..။
*
မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီ့ေန႔ညမွာပဲ ဆိုဒ္ထဲမွာ သူခိုး ေတြဖမ္းၾက၊ ၀႐ုန္းသုန္းကားေတြျဖစ္ၾက၊ ႐ိုက္ၾက၊ ႏွက္ၾက၊ သူ႔တာ၀န္ခ်ိန္မဟုတ္ပဲ ကင္းထလွည့္မိတဲ့ကိုခ်ိဳဟာ သူ႕ကိုဖမ္းတာေတာင္ ဖမ္းလို႔ဖမ္းမွန္းမသိေသးဘူး..။ သူ အားႀကိဳးမန္တက္ ဖမ္းေပးခဲ့တဲ့ သူခိုးဟာ အသတ္ခံလိုက္ရတယ္ဆိုတာလည္း မသိေသးဘူး။ သူသိပ္ေလးစား ခ်စ္ခင္တဲ့ သူ႕ဆရာဆိုဒ္မန္ေနဂ်ာႀကီးရဲ႕ ထြက္ခ်က္ေတြမွာေတာ့ သူဟာသူခိုး..၊ သူဟာ လူသတ္ေကာင္..၊ သူ ဟာ လူရမ္းကား၊ ဘိလပ္ေျမနဲ႔သံေခ်ာင္းေတြကို ကားအစီးလိုက္ ထုတ္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့တာ သူေပါ့..။
*
အဖြင့္အပိတ္မွန္မွန္ မင္ေသေသ၊ ဇာတ္အိမ္ ဇာတ္လမ္းခိုင္ခိုင္ခံ့ခံ့၊ အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔ အင္နဲ႔အားနဲ႔ ၀ိုင္း၀န္းထြက္ဆိုၾက တဲ့ အမႈအခင္းမွာ သူဟာ ရာဇ၀တ္ေကာင္ေပါ့..။ ကိုခ်ိဳဟာ ႐ုတ္တရက္ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ အျဖစ္ အပ်က္အားလံုး ကို ဘယ္လိုမ နားမလည္ႏိုင္သလို လက္လဲမခံႏိုင္ဘူး..။ ဘာတစ္လံုးမွကို မေျပာႏိုင္ မေျဖႏိုင္ေအာင္ ေၾကာင္အ တုန္လႈပ္ေနခဲ့တယ္..။ မယံုၾကည္ႏိုင္လြန္းလို႔ မ်က္၀န္းအစံုဟာ ျပဴးက်ယ္၀ိုင္းစက္ေနခဲ့တယ္..။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး မွာ႐ွိတဲ့ ေသြးေၾကာေတြက ေပါက္ထြက္လုမတတ္ နီရဲတင္းမာေနခဲ့တယ္.. တစ္ကိုယ္လံုးလည္း တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္ေန႐ွာတယ္..။
*
ဖိုးမိႈက္ဟာ စကားဆိုလို႕ မ်က္ရည္ပူေတြအသြယ္သြယ္ၾကားက သူမကိုၾကည့္ၿပီး တစ္ခြန္းထဲပဲေျပာခဲ့တယ္..၊ “မေရႊျမ ငါ မဟုတ္ဘူးတဲ့..” သူ႔မကလည္း အၾကြင္းမဲ႔ကိုယံုၾကည္တာ..။ သူမ်ားပစၥည္းဆို စိတ္နဲ႔ေတာင္ မပစ္မွားဘူး၊ သူမ်ားအသက္ဆို ျခင္တစ္ေကာင္ သတ္ဖို႔ေတာင္ ၀န္ေလးတယ္ဆိုတာ ကိုခ်ိဳ႕အတြက္ လြန္လြန္ ကဲကဲ တင္စားထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးေလ..။
*
ဖိုးမိႈက္ အနာက်ည္းဆံုးကေတာ့ မန္ေေနဂ်ာက သူေဌးကိုေျပာခဲ့တဲ့ “ဆရာရယ္ ကြၽန္ေတာ္မွားတာပါ သူခိုးကို ဓါး႐ိုးကမ္းခဲ့မိတယ္” ဆိုတဲ့ စကားပဲလို႔ ဖိုးမိႈက္က သူစိတ္ရရင္ေတာ့ ထထေျပာတတ္တယ္..။ တစ္ခါတစ္ေလ “႐ုပ္႐ွင္ေတြဗြီဒီယိုေတြထဲကလို ငါ့သားႀကီးကို လက္စားေခ်ခိုင္းရရင္ ေကာင္းမွာလို႔ ငါတစ္ခါတစ္ခါ ေတြးခဲ့ဘူး တယ္ဟ” လို႕ ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ ေျပာတတ္သလိုမ်ိဳး သူမ႐ွိဘဲ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ ေမြးဖြားႀကီးျပင္း လာရတဲ့ ၾကားထဲ ဥေဏွာက္လည္း ပံုမွန္မ႐ွိ႐ွာတဲ့့ သူ႔သားငယ္ေလးကိုလည္း မ်က္ရည္အ၀ဲသားနဲ႔ ထိုင္ၾကည့္ ေနတတ္ ေသးရဲ႕.။
*
သားႀကီးသတင္းကို သိသိခ်င္း ဖိုးမိႈက္ျဖစ္သြားတဲ့ နာက်ဥ္ေၾကကြဲမႈကို ဖြားေရတိုက္ ျပန္ေတာင္ ျမင္ေယာင္ မၾကည့္၀့ံ ဘူး..။ ဖိုးမႈိက္က ခုထိ ေငြစေလး နည္းနည္းမ်ားရလာရင္ သူ႕သားႀကီးကိုလိုက္႐ွာမယ္၊ သတင္းစံုစမ္း ဦးမယ္ဆိုၿပီး မၾကာခဏ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတတ္ေသးတာကိုလည္းဖြားေရတိုက္က ၾကင္နာ နားလည္ေနခဲ့ တယ္..။ တကယ္ဆို သူ႔သားႀကီးက သူ႔၀ိဥာဏ္ေတြ ေတာက္စားမယ့္ အသစ္စက္စက္ သူ႔ကိုယ္ပြားေလး မဟုတ္လား..။ သူ႕ကိုယ္သူ အသစ္ျပန္လည္ဖြင့္ႏိုင္မယ့္ တံခါးတစ္ခ်ပ္ မဟုတ္လား..။ တဆင့္စကား တစ္ဆင့္နားအရေတာ့ မန္ေနဂ်ာႀကီးဟာ အခုေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္း႐ွင္ႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ထားစရ ေနရာကို စဥ္းစဥ္းစားစား႐ွာ ေနရေလာက္ေအာင္ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ ေနၿပီတဲ့..။
*
အဲဒီ့လိုနဲ႔ ဖိုးမိႈက္ဟာ စကားဟဟမေျပာပဲသူစိတ္သက္သာသလို အေနအထားအတိုင္းပဲ ေနေန ႐ွာေတာ့တယ္..။
ဒါေပမယ့္ သူ မ႐ူးေသးဘူး...ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု အဖြားက သူမကိုယ္သူမ သံသယ၀င္ခ်င္လာတယ္..။ တစ္စံုတစ္ရာကို အေလးအနက္စဥ္းစားသလို ငိုင္ေနလိုက္၊ ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္႐ြတ္လိုက္နဲ႔ ဖြားေရတိုက္ကို မလံုမလဲလိုလို အလန္႔တၾကားလိုလို ၾကည့္ၾကည့့္္ေနတတ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြကို မသကၤာခ်င္ေတာ့ဘူးေလ..။ ေလာကဓံကို ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္ၿပီး စိတ္ဓါတ္မာမာနဲ႔ ေျဖ႐ွင္း ဦးေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ဖြားေရတိုက္က သူ႕ခင္ပြန္းသည္န႔ဲ ပတ္သက္လာရင္ အလိုလို၀မ္းနည္း ညံ့သက္ေနတတ္ေတာ့........။
*
ဖြားက မ်က္ရည္ေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္ခ်ပစ္လိုက္ရင္း နီးကပ္လာတဲ့ ကမ္းဆီကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ေနမိတယ္..။ ေန၀င္ဖ်ိဳးဖ်ဟာ မိုးရိပ္မိုးေယာင္ေၾကာင့္ ညစ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ေအးစက္ ထိုင္းမိႈင္း ေနခဲ့တယ္..။ ဒီတစ္ခ်က္ေလအေ၀ွ႔မွာ ေတာ့ မိုးကဆက္ဆက္ ပါလာခဲ့ပါေရာ..။

(၆)

မိုးက ခပ္စိတ္စိတ္႐ြာခ်ေနျပန္တယ္..။ ေကာင္းကင္ကေတာ့ ျမင္မေကာင္းေအာင္ကို မည္းနက္လို႔၊ အခဲလိုက္ အခဲလိုက္ ႐ွိေနၾကတဲ့ မိုးသားေတြဟာ အခုကိုၿပိဳက်ေတာ့မလိုမ်ိဳး....။ မိုးဟာဘယ္ေတာ့မွွ တိတ္ခ်င္တဲ့ပံု မေပၚပါ ဘူး..။ အဖြားႀကီးက ကမ္းနားမွာ“ေရႊဆြဲႀကီး အႀကီးႀကီး၊ ေရႊဆြဲႀကီး အႀကီးႀကီး”နဲ႔ ေအာ္ဟစ္ခုန္ေပါက္ ေျပးလႊားေနတဲ့ စိန္တိုးကို ေတြ႕ေတာ့ သားေလးေျပာေနတာက နမိတ္ေကာင္းလိုက္တာဆိုၿပီး ထိတ္ကနဲေတာင္ ၀မ္းသာသြားေသးတာ..။
*
မနက္အိမ္က ထြက္လာေတာ့ သားလုပ္တဲ့သူကို ဖြားေရတိုက္ဘ၀မွာ တစ္ခါမွမျမင္ဘူး ေလာက္စိတ္ဆိုးေနတဲ့ သ႑န္မ်ိဳးႀကီးနဲ႔ ေသြးရူးေသြးတမ္းဆန္ဆန္ ဗလံုးဗေထြး စကားလံုးေတြနဲ႔ ႏွင္ထုတ္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ျမင္ကြင္းဟာ ဖြားေရတိုက္အတြက္ ေနာက္ဆံုးျမင္ကြင္းတဲ့..။ အဖြားႀကီးက ၾကပ္တက္ေနတဲ့ သူရဲ႕အသက္႐ူလမ္းေၾကာင္းကို ပင့္ပင့္ၿပီး အသက္ကိုလု႐ူေနရတယ္..။
*
မ်က္လံုးကိုစံုပိတ္ထားေပမယ့္ သူမမ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ တစ္စံုတစ္ရာကို အလြန္အမင္း ေၾကာက္လန္႔ စိုး႐ြံ႔ ပူပန္ ရိပ္ေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးျပဴးႀကီးေတြနဲ႔ လက္သီးႏွစ္ဘက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားတဲ့ ဖိုးမိႈက္ရဲ႕ ေအးစက္စျပဳေနတဲ့ ႐ုပ္ခႏၶာကိုပဲ ျမင္ေယာင္ေနခဲ့တယ္..။ မနက္ကတင္ သူ႔ထမင္းထုတ္ကို ကိုယ္တိုင္ထုတ္ ေပးေနေသးတဲ့ ဖိုးမိႈက္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားလဲ... ဘာေရာဂါမွေထြေထြထူးထူးႀကီးမ႐ွိတဲ့ အေကာင္း သားႀကီး က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ဖိုးမိႈက္ကို ေသေအာင္သတ္လိုက္တာ.....
“ဘယ္အရာလဲ....”
“ဘယ္လို ေရာဂါမ်ိဳးမ်ားလဲ..”
ဖြားေရတိုက္က ေၾကေၾကကြဲတႀကီးနဲ႔ အပူတျပင္း ေမးေန႐ွာေသးတယ္.. ဖြားေရတိုက္က သူဖိုးမိႈက္ဖို႔ ၀ယ္လာတဲ့ လက္ဖက္ရည္ထုပ္ကေလးကို ဘယ္ေနရာမွာထားလိုက္မိမွန္း သတိမရႏိုင္ေတာ့ဘူး...။ ဖြားေရတိုက္က ႐ုတ္တ ရက္ႀကီးဆိုသလို ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ကံၾကမၼာကိုလိုက္မမွီႏိုင္႐ွာဘူး...။ ဖြားေရတိုက္မွာ သူ႕ရင္၀က ေလာင္ၿမိဳက္ တက္ေနတဲ့ အပူမီးအဟုန္က ျငိႇမ္းသတ္ ႏိုင္ဖို႔ လည္း အင္အား မ႐ွိေတာ့ဘူး။
*
“ကိုခ်ိဳ ၊ ႐ွင္ ကေတာ့ ဒီဘ၀ႀကီးက အမွန္ တကယ္လြတ္ေျမာက္သြားၿပီေပါ့ ”
ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ေျပာေနမိေပမယ့္... ေနာက္ ဆံတင္းတင္းနဲ႔ စိတ္မေျဖာင့္လက္မေျဖာင့္ဘ၀ကူး႐ွာတာ အတြက္ ယူက်ံဳးမရျဖစ္ရတာေတြ၊ဘယ္လို အလွဴဒါနေတြလုပ္ၿပီးအမွ် ေ၀ရပါ့လို႔လည္း စိုးရိမ္ပူပင္ရတာေတြ၊ ေနာက္ အရာအားလံုးနဲ႔ ရင္ျပင္ တစ္ခုလံုးက လိႈင္းထန္ ေျဗာင္းဆန္ေနခဲ့တယ္.။.
ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပဲသူျဖစ္ခ်င္ရာေတြကို ျဖစ္ခ်င္ သလို ေလ်ာက္ျဖစ္သြားၿပီး ဒီလိုပဲ ၿပီးစလြယ္အဆံုးသတ္လိုက္ရတဲ့ အရာ မ်ိဳးလား............။
*
လည္ေခ်ာင္းတစ္ခုလံုးက ညွစ္ထားသလို နာက်င္ေနျပန္ေတာ့ ငိုသံေတြ ထြက္က် မလာႏိုင္ဘူး..။ ပူျပင္းေလာင္ ျမိဳက္လြန္းတဲ့ ႏွလံုးသားက မ်က္ရည္ေတြ အားလံုးကို ခမ္းေျခာက္သြားေစခဲ့ၿပီလား..။ အေခါင္းႀကီးက်န္ေတာ့သလို လပ္ဟာလြင့္ေမ်ာေနတဲ့ သူမကို ဘယ္သူေတြကေဖးမေပးထားသလဲ..၊ ေသခ်ာေနတာ သူမဟာ လူတန္းေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ျခားျခားနဲ႔ ေရာေႏွာပါလာခဲ့တယ္..။
“ကိုခ်ိဳ ဒါ ႐ွင္နဲ႔ကြၽန္မ အတူတူသြားခြင့္ရတဲ့ ေနာက္ဆံုးခရီးေပါ့...”
“႐ွင္ကြၽန္မဘ၀ထဲကေနာက္တစ္ႀကိမ္ထြက္သြားဦးမယ္ေပါ့....”
“႐ွင္ ဘယ္ေတာ့မ်ားျပန္လာခဲ့ဦးမလဲ....”
“ကြၽန္မကေရာ႐ွင့္ကိုဘယ္အခ်ိန္အထိေစာင့္ေနႏိုင္မွာလဲ.....”
“ေမႀကီး ဆြဲႀကိဳးႀကီး အႀကီးႀကီး..၊ ေဖႀကီး” စသျဖင့္ ေတာတစ္လံုး ေတာင္တစ္လံုးေျပာၿပီး ေျပးေျပးလႊားလႊား ပါလာတဲ့ သားငယ္ေလးကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က အတင္းဦးခ်ခိုင္းေနတယ္..။
ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ...။
ဖြားေရတိုက္ကေရာ.......၊
ဖြားေရတိုက္ ဘာလုပ္လိုက္ရမွာလဲ....။
“ ဟင္........”
“ကိုခ်ိဳ.. ကြၽန္မ ဘာလုပ္ လိုက္ရမွာလဲ...”
ဖြားေရတိုက္ေျမစိုင္ခဲေတြေပၚကိုမ်က္ႏွာအပ္ခ်ပစ္လိုက္တယ္..။ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးႏိုင္ေနတဲ့သားလုပ္သူရဲ႕ စကားေတြ ကို သူမအပါအ၀င္ ဘယ္သူကမွစိတ္မ၀င္စားၾကသလိုမ်ိဳး....... က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားတဲ့ ဖိုးမိႈက္ရဲ႕လက္ကို
ျဖည္ၾကဖို႔ကိုလည္းေတြးေတာင္ ေတြးမၾကည့္မိၾကဘူးေလ..။

အိႁႏၵာ
(၁၀.၉.၂၀၀၇)
( ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ မတ္လထုတ္ ပန္းအလကၤာမဂၢဇင္း..မွာ.ပံုႏွိပ္ေဖၚျပခဲ့ပါတယ္။)

Type the rest of your post here.