ျမယာပင္ႀကီးေအာက္မွာ သင့္ကို နံနက္ခင္းထဲက ထြက္ခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး..

သင့္ကို နံနက္ခင္းထဲက ထြက္ခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး..

ေဟာဟုိ႕က
ေရႊသားေရြေရာင္နဲ႔
ဘယ္ေတာ့မွ တိမ္ဆိုင္မဖံုးတဲ့
လူ၀င္စားၾကယ္တစ္စင္းက.
မင္းေဖေဖေပါ့...ေခတ္ေန..
သူ႔ကိုယ္သူ
ဘယ္တန္ေၾကးတပ္ရမွန္းမသိတဲ့
ေက်ာက္မ်က္လည္ရြဲလို႔..
သူ႔ပရိတ္သတ္ရဲ႔ လည္တိုင္မွာ..
တဖ်တ္ဖ်တ္လင္းပခဲ့တယ္ ေခတ္ေန...
သူက စကားလံုးေတြကို..
သူ႔ ေမွာ္အတတ္နဲ႔ ျပဳစားက်ံဳးသြင္းျပီး..
အဲဒီ့စကားလံုးေတြနဲ႔
လူေတြကို ညႇိဳ႕ ပစ္ခဲ့တာ..ေခတ္ေန...
သူက ပန္း၀တ္မႈန္ခ်င္းထိမိခိုက္မိတာက အစ
အိုဇုန္းလႊာအေပါက္အျပဲကို.ဖာခ်င္ေထးခ်င္တာအဆံုး..
ရင္ဘတ္နဲ႔တစ္လံုး..
ခံစားတတ္သူေပါ့..ေခတ္ေန..
သူက သူ႔နွလံုးအိမ္ရဲ႔ေထာင့္စြန္းမွာ..
ဆိတ္ဖလူးပန္းရဲ႕ရနံ႔ေတြကို...
တယုတယပ်ိဳးေထာင္ ထိန္းေက်ာင္းခဲ့တယ္ ေခတ္ေန
ေခတ္ေန..ေရ..
ပညာရွိေတြဟာ..သတိျဖစ္ခဲၾကသတဲ့..
တစ္ခါတစ္ခါ မင္းေဖေဖဟာ..
ငါတုိ႔တန္ဘိုးထားမိသေလာက္..
သူ႔ကိုယ္သူတိုက္ရိုက္အခ်ိဳးနဲ႔ ေမ့ခဲ့ေလ်ာ့ခဲ့ထင္ပါရဲ႕....
ငါတို႔သူကို စိတ္ဆိုးေနၾကတာ...
ဒီအသက္အရြယ္မွာ
ေသျခင္းတရားက သူနဲ႔ဘာဆိုင္ေသးလဲကြာ...
ဟုတ္တယ္..
ငါတို႔..
သူ႔ကို
နံနက္ခင္းထဲက ထြက္ခြင့္မေပးႏိုင္ဘူး......။ ။

အိျႏၵာ

ျမယာပင္ႀကီးေအာက္မွာ

ျဖည္လုိ႕မရတဲ့ အထုပ္ ပုိက္ထားသလုိမတင္မက်ႀကီး
ဤခရီးေတြ နီးမလုိနဲ႕ ေ၀းခဲ့ၾက
ပြင့္မလုိနဲ႕ ငုံသြားၾက ၾကယ္ေတြ
မရွိခုိးႏုိး ရွိခုိးႏုိး
ေႂကြခဲ့တယ္ ေ၀ခဲ့တယ္
သမုိင္း ေရးဖုိ႕ အကၡရာ ပ်ဳိးခဲ့တယ္
ဘယ္မွာလဲ မီးေတာက္တစ္ခုနဲ႕ ရစ္သမ္မိခဲ့တဲ့အခါ
ရႊန္းလဲ့ေသာ ၾကယ္ဟာ
ျမယာပင္ႀကီးေအာက္မွာ
……………………………..
……………………………….
ထိပ္ထားေရ….ထိပ္ထားေရ
ေအာ္သံေတြ ေ၀းသြားခဲ့ေတာ့တယ္။ ။

တည္ရ