August 15, 2009

အခု ဘယ္ႏွစ္မိုင္႐ွိေနၿပီလဲ.. ခရီး

မင္း က်စ္ေနတဲ့ ႀကိဳးက ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ..
အဲဒီ့ႀကိဳးက အာဃာတဆက္ထံုးေတြနဲ႔ခ်ည့္နဲ႔..

ငါတို႔ဟာ ကြဲလြဲဖို႔ ခ်စ္မက္မိၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕..။


မင္းႏွလံုးအိမ္ထဲမွာ ဘယ္အရာေတြ စံုးစံုးခ်ဳပ္သြားလဲ

ငါ့ မ်က္၀န္းအိမ္ေတြမွာ ဘယ္အရာေတြ ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနသလဲ....

မင္းနဲ႔ ငါ့ရဲ႕အၾကားမွာ..... ၊
အရာရာဟာ.....
ျပတ္ ျပတ္ သား သား ျပင္းထန္သြားခဲ့ၿပီ..၊

မင္း တည္ခင္းလိုက္တဲ့ ညစာစားပြဲက

ၾကယ္ေတြကိုေတာင္ မူးေ၀ေစခဲ့တာေရာ သိလား..

ေသြးထဲမွာ တရိပ္ရိပ္တက္ေနတဲ့ ထမင္းဆိပ္ေတြကိုေတာ့

လရိပ္မွာ လက္ထိုးအန္ပစ္ဖို႔ လင့္ေမွ်ာ္ေနၾကၿပီ..။


ဇာတ္လမ္းက သိပ္႐ွင္းလြန္းေနေတာ့

သိသိႀကီး မင္း ဆက္ဟန္ေဆာင္မေနပါနဲ႔ေတာ့ကြာ

ငါက မင္းကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ တန္ဖိုးထားခ်င္သလိုမ်ိဳး

မင္းက ငါ့ကို အေတာ္အသင့္ ေလးစားဖို႔ေတာ့ေကာင္းခဲ့တယ္..။


ဘာ ေတြ မွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္မေမွ်ာ္လင့္ဘူး..

ဘာ ေတြ ကို မွ ခမ္းခမ္းနားနား မပိုင္ဆိုင္လိုပါဘူး..

ငါတို႔ ဥယာဥ္ထဲက ပန္းေတြ ေမႊး ပ်ံ႕ သင္း ရီ ဖို႔.....၊

ဘာ ကို မွ ေလာဘတႀကီး မတပ္မက္ပါဘူး..

ဘာ ေတြ ကို မွ မတန္တရာ တမ္းတေနတာ မဟုတ္ဘူး..

ငါတို႔ ေသာက္သံုးေနတဲ့ေရေတြ ေအး သန္႔ လင္း ၾကည္ ဖို႔..


တကယ္ဆို.......
ငါတို႕က

ေက်ာသားရင္သားမခြဲျခားတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးရဲ႕ေအာက္

စိတ္ႀကီး၀င္ေလာက္စရာ ေပါက္ေရာက္ခဲ့သူေတြမဟုတ္ဘူးလား..။


ငါ့၀ိဉာဥ္မွာ တြယ္ကပ္ေနတဲ့ အခ်စ္စိတ္ဆိုတာ

မင္းသေဘာေပါက္ထားတာထက္ နီေစြးလွပေနေပမယ့္..

မင္းရဲ႕ ေခ်ာင္အက်ဆံုး ႏွလံုးသားေထာင့္ထဲက

အေရးႀကံဳတိုင္း ထုတ္ထုတ္သံုးတတ္တဲ့

အႀကီးက်ယ္ဆံုး ေမတၲာဓါတ္ဆိုတာက ဒါမ်ိဳးလား..။


မင္းဆုပ္ကိုင္ထားသမွ်ေတြကို အကုန္အစင္ပစ္္ခ်ထားရစ္ခဲ့

ငါ႔ ဆႏၵေတြကို ခဏေခါက္သိမ္းထားလိုက္မယ္.
ဒီကေန႔..

ငါတို႔ရဲ႕ ပကတိမ်က္ၾကည္လႊာေတြနဲ႔..

အ႐ွိကိုအ႐ွိအတိုင္း ႐ႈေမ်ာ္ခင္းကို ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္ရေအာင္..


ခုခ်ိန္မွာ
ေလထုထဲက ေအာက္ဆီဂ်င္ေလာက္ကို
သံသယ၀င္မေနသင့္ေတာ့ဘူး..။

တကယ့္ကို.
ကိုယ့္အရိပ္နဲ႔ကိုယ္ေတာင္
စိတ္ခ်လက္ခ်မအိပ္စက္ရေသးပါဘူး.....

ကိုယ္စိုက္ပ်ိဳးမိသမွ် စိတ္စိုက္ခင္းထဲက
ကိုယ္တိုင္ရိတ္သိမ္းလို႔ မရႏိုင္ေသးတဲ့

ယံုၾကည္ခ်က္ဆိုတာကို ေက်ာမသပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး..။

ငါ ညည္းညဴမိသမွ်ေတးခ်င္းေတြအားလံုးက.....
ေရေမ်ာကမ္းတင္ျဖစ္လြန္းေတာ့

ငါ ေျပာတတ္တဲ့ပံုျပင္ေတြကိုလည္း
သားကပ်င္းရိလြန္းၿပီ..ေလ..။


ၾကက္လိုယက္႐ွာခဲ့ၾကတဲ့ လက္ေတြက.

ေမ်ာက္တစ္ေကာင္လို တြဲေလာင္းခိုရျပန္တယ္ဆိုလည္း
ဘယ္ဆန္းမလဲ..


အဲသလို ျပင္းထန္ခဲ့တဲ့ ေလနီၾကမ္းရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ

လြမ္းေလာက္စရာ ေလျပည္ေလညႇႇင္း ႐ွိ မ ႐ွိ...။


အို…..!

အခု ကိုယ္လာခဲ့တဲ့ခရီးရဲ႕

အ ေ၀း...
အ နီး......

ဘယ္ယာဥ္ကိုပဲစီးစီး ၿငီး.. ေငြ႕... ၿပီ ။ ။


အိႁႏၵာ

ေရးထားျဖစ္တာေတာ္ေတာ္ၾကာပါျပီ..၊ အသစ္ကလည္းမေရးျဖစ္ေတာ့ ဘာတင္ရင္ေကာင္းမလဲ
ေလွ်ာက္ေမႊရင္း ထြက္လာတာပါ..၊ ၀မ္းသာအားရေပါ့......၊ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္..။

14 comments:

pandora said...

"အဲဒီ့ႀကိဳးက အာဃာတဆက္ထံုးေတြနဲ႔ခ်ည့္နဲ႔..
ငါတို႔ဟာ ကြဲလြဲဖို႔ ခ်စ္မက္မိၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕..။ "

ဘယ္ယာဥ္ကိုစီးၿပီး ထြက္လာတဲ့ ကဗ်ာေလးလဲ
ဘယ္တုန္းကေရးတာလဲ
ဘာေၾကာင့္လဲ
မေမးေတာ့ဘူးေနာ္

emayarKhin said...

မင္းႏွလံုးအိမ္ထဲမွာ ဘယ္အရာေတြ စံုးစံုးခ်ဳပ္သြားလဲ
ငါ့ မ်က္၀န္းအိမ္ေတြမွာ ဘယ္အရာေတြ ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနသလဲ....
မင္းနဲ႔ ငါ့ရဲ႕အၾကားမွာ..... ၊
အရာရာဟာ..... ျပတ္ ျပတ္ သား သား ျပင္းထန္သြားခဲ့ၿပီ..၊

မေရ....အၾကိဳက္ဆံုးစာသားေလးပါ....။။။

မယ္႔ကိုး said...

မေရ...

ဘယ္ယာဥ္ကိုပဲစီးစီး ၿငီး.. ေငြ႕... ၿပီ ... တဲ႔လား။

ငါ့၀ိဉာဥ္မွာ တြယ္ကပ္ေနတဲ့ အခ်စ္စိတ္ဆိုတာ
မင္းသေဘာေပါက္ထားတာထက္ နီေစြးလွပေနေပမယ့္..
.
ဆိုခဲ႔ၿပီးမွ

အဲသလို ျပင္းထန္ခဲ့တဲ့ ေလနီၾကမ္းရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ
လြမ္းေလာက္စရာ ေလျပည္ေလညႇႇင္း ႐ွိ မ ႐ွိ...။
ဆိုေတာ့

ထိိထိရွရွ သံေဝဂ ရေစတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။

အိုင္လြယ္ပန္ said...

ဒီလိုေလးလည္ တစ္မ်ိဳးေကာင္းတာပဲအစ္မေရ ...

Unknown said...

အစ္မေရ...
ကဗ်ာဟာ ၀ိုင္တစ္ခြက္ဆိုပါစို႔
ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့ေနာ္...။
ဟဲဟဲ...အၿမဲတမ္းအားေပးေနပါတယ္။

Sein Lyan Tun said...

အို…..!
အခု ကိုယ္လာခဲ့တဲ့ခရီးရဲ႕
အ ေ၀း...
အ နီး......
ဘယ္ယာဥ္ကိုပဲစီးစီး ၿငီး.. ေငြ႕... ၿပီ ။

တကယ္ၿငီးေငြ႔ေနၿပီး မမ

ေလနီႀကမ္းေတြ ထန္ေနတဲ့ ဘဝမွာ

ေရေမ်ာကမ္းတင္ဘဝနဲ႔


ႀကက္လို ယက္ရွာေနခဲ့ေပမယ့္

ေမ်ာက္တစ္ေကာင္လို သစ္ကိုင္းလြတ္ေနလို႔

မွီရာကိုင္းမွာ တြဲေလာင္းခိုေနရတဲ့ဘဝ...

ဒီဘဝ ၿငီးေငြ႔လာၿပီး...

အခုဘယ္ႏွမိုင္ရွိေနၿပီးလဲေတာ့မသိ....

လမ္းဆံုးခ်င္ၿပီး....


ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင့္

ဖိုးစိန္

MANORHARY said...

အို
အခုကိုယ္လာခဲ့တဲ့ခရိးရဲ႕
အေဝး
အနီး
ဘယ္ယာဥ္ကိုပဲစီးစီး
ၿငီးေငြ႕ၿပီ..................

အဲဒီဆက္ထံုးေတြနဲ႔ၾကိဳးကလည္း
ခပ္တည္းတည္းနဲ႔ အယံုအၾကည္မဲ့ေစခဲ့

အရာအားလံုးကိုအန္ထုတ္ပစ္လုိက္တဲ့ထဲ
ညက
အနာဂါတ္ေတြပါေဝါကနဲပါသြားခဲ့

သံသယနဲ႔အေမွာင္ကလြဲလို႔
ဘာကိုမွ ငါမၿမင္ရေတာ့ဘူး ....

MANORHARY said...

အို
အခုကိုယ္လာခဲ့တဲ့ခရိးရဲ႕
အေဝး
အနီး
ဘယ္ယာဥ္ကိုပဲစီးစီး
ၿငီးေငြ႕ၿပီ..................

အဲဒီဆက္ထံုးေတြနဲ႔ၾကိဳးကလည္း
ခပ္တည္းတည္းနဲ႔ အယံုအၾကည္မဲ့ေစခဲ့

အရာအားလံုးကိုအန္ထုတ္ပစ္လုိက္တဲ့ထဲ
ညက
အနာဂါတ္ေတြပါေဝါကနဲပါသြားခဲ့

သံသယနဲ႔အေမွာင္ကလြဲလို႔
ဘာကိုမွ ငါမၿမင္ရေတာ့ဘူး ....

မြန္ said...

ဖတ္သြားတယ္ မ
ဝမ္းသာအားရေပါ႔
ဘာ ေတြ မွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္မေမွ်ာ္လင့္ဘူး..
ဘာ ေတြ ကို မွ ခမ္းခမ္းနားနား မပိုင္ဆိုင္လိုပါဘူး..
ငါတို႔ ဥယာဥ္ထဲက ပန္းေတြ ေမႊး ပ်ံ႕ သင္း ရီ ဖို႔.....၊
ဘာ ကို မွ ေလာဘတႀကီး မတပ္မက္ပါဘူး..
ဘာ ေတြ ကို မွ မတန္တရာ တမ္းတေနတာ မဟုတ္ဘူး..
ငါတို႔ ေသာက္သံုးေနတဲ့ေရေတြ ေအး သန္႔ လင္း ၾကည္ ဖို႔..
အဲဒီနားေလးကိုေတာ႕ မ်ွေဝခံစားတဲ႔စိတ္နဲ႕ တေလးတစားဖတ္မိပါရဲ႕

minn thuka said...

သူကိုယ္တိုင္ေမ့ေနတဲ့ကဗ်ာ လက္စမသတ္ခင္မွာ က်ေနာ္႔ကို ရြတ္ျပခဲ့ဖူးတယ္
အဲတုန္းက က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့စကားပဲထပ္ေျပာရမွာေပါ့..။
အဲတုန္းက ေနာက္ဆံုးအပိုဒ္မပါေသးဘူး..
ပထမ ရြတ္ျပျပျခင္း အခ်စ္ကဗ်ာပဲထင္ခဲ့တာ
မသိစိတ္က ..လက္မခံခ်င္ဘူး...
ဘာလို႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြ ဒီေလာက္သံုးထားရသလဲ..တခုခုေပါ့ေလ
ဒါနဲ႔...ထပ္ရြတ္ခိုင္းမိတယ္..
""ဘာ ေတြ မွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္မေမွ်ာ္လင့္ဘူး..
ဘာ ေတြ ကို မွ ခမ္းခမ္းနားနား မပိုင္ဆိုင္လိုပါဘူး..
ငါတို႔ ဥယာဥ္ထဲက ပန္းေတြ ေမႊး ပ်ံ႕ သင္း ရီ ဖို႔.....၊
ဘာ ကို မွ ေလာဘတႀကီး မတပ္မက္ပါဘူး..
ဘာ ေတြ ကို မွ မတန္တရာ တမ္းတေနတာ မဟုတ္ဘူး..
ငါတို႔ ေသာက္သံုးေနတဲ့ေရေတြ ေအး သန္႔ လင္း ၾကည္ ဖို႔.."'
ထပ္ျပီး ခိုင္မာေစတာကေတာ့
"ငါ ညည္းညဴမိသမွ်ေတးခ်င္းေတြအားလံုးက.....
ေရေမ်ာကမ္းတင္ျဖစ္လြန္းေတာ့
ငါ ေျပာတတ္တဲ့ပံုျပင္ေတြကိုလည္း
သားကပ်င္းရိလြန္းၿပီ..ေလ..။"
......
က်ေနာ္ သူ႔ကိုအဲညက နားေထာင္ျပီးတာနဲ႔ေျပာခဲ့တယ္..ဒါ အခ်စ္ကဗ်ာမဟုတ္ဘူး...သူဝန္မခံသလို မျငင္းခဲ့ပါဘူး...
လတ္တေလာအေျခအေနနဲ႔ ညီမွ်ျခင္းခ်ၾကည့္ရင္...အခုမွဖတ္ရတဲ့ ေနာက္ဆံုးအပိုဒ္က ...မုန္တိုင္းတခုလို ၾကိဳသိေနနိုင္ပါရက္နဲ႔ ကာကြယ္ရခက္တဲ့ ဒုကၡကို ငိုခ်င္းခ်လိုက္တာပဲ...
ေသခ်ာတယ္ ဒါဟာ အခ်စ္ကဗ်ာမဟုတ္ပါ...
လက္ကုန္ျမဳပ္ထားတဲ့ သိုက္စာ...
အျမင္ကြဲလြဲနိုင္ပါသည္..။

Yu Ya said...

ကဗ်ာေလး လာေရာက္ခံစား ဖတ္ရႈသြားပါတယ္ အစ္မေရ..

yu ya

လင္းဒီပ said...

အခ်စ္ကဗ်ာမဟုတ္ခဲ့ရင္ ခြဲခြာျခင္းဆီကိုေရာက္ဖို႕ အစျပဳေနတဲ့ နာက်ည္းျခင္းေတးသံ...။

ေဆာင္းယြန္းလ said...

ကိုမင္းသုခေၿပာခဲ့သလိုပဲ
ဒါဟာအခ်စ္ကဗ်ာတပုဒ္မဟုတ္ခဲ့ေလဘူးလို႔ဆိုခ်င္တဲ့
ခံစားသူရဲ့ဆႏၵအတိုင္းပဲ ကဗ်ာကိုရွိၾကေစသတည္းေပါ့

ဝမ္းသာအားရတင္ေပးလိုက္တာကို ဝမ္းသာအားရဖတ္မိေပမယ့္
ဝမ္းနည္းမႈေတြက အလိပ္လိုက္တက္တက္လာေပါ့ညီမေလးေရ

မင္း တည္ခင္းလိုက္တဲ့ ညစာစားပြဲက
ၾကယ္ေတြကိုေတာင္ မူးေ၀ေစခဲ့တာေရာ သိလား..
ေသြးထဲမွာ တရိပ္ရိပ္တက္ေနတဲ့ ထမင္းဆိပ္ေတြကိုေတာ့
လရိပ္မွာ လက္ထိုးအန္ပစ္ဖို႔ လင့္ေမွ်ာ္ေနၾကၿပီ..။

စကားလံုးတိုင္းကိုႏွစ္သက္မိပါတယ္ညီမေလးေရ

Moe Myint Tane said...

အို…..!
အခု ကိုယ္လာခဲ့တဲ့ခရီးရဲ႕
အ ေ၀း...
အ နီး......
ဘယ္ယာဥ္ကိုပဲစီးစီး ၿငီး.. ေငြ႕... ၿပီ ။ ။


အခုအခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေနတဲ႔ စိတ္ခံစားမႈနဲ႔ တစ္ထပ္ထဲဘဲ မၾကီး။


စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ
မိုးျမင္႔တိမ္