ေသျခင္းတရားဆိုတာမ၀တ္ဆင္ရေသးတဲ့ ၀တ္စံုတစ္စံုပါပဲ
ရွင္သန္ေနထိုင္ျခင္းကေတာ့
ဆာေလာင္မႈေတြဖိသိပ္ထည့္လာတဲ့
ခရီးေဆာင္အိပ္တစ္လံုး..ျဖစ္ေနခဲ့.......။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔
မာနဆိုတာေတာင္..
မိုး စား...
ေန စား..
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာလည္း
ဆိုက္ေဘးရီးယား သြား ရထားရဲ႔
ဥ ၾသ သံ ဆန္ လာ ေပါ့..
ဒီေန႔လဲ..စိတ္ကို တိုင္တစ္၀က္မွာ လြင့္ထူလို႔....
အခ်စ္ဆိုတာ..က
အနမ္းရွိမွပြင့္လို႔လွတဲ့ ႏွင္းဆီဖူးပါ......ကြယ္...
အလြမ္းအေဆြးဆိုတာလည္း..
နာတာရွည္အဖ်ားေသြး...ေတြပါပဲ...
ဒီလိုပါ..ပဲ..................
ေသြးေလလွည့္ပတ္မႈမညီညႊတ္တဲ့...
အေတြး..အာရံုေတြကလည္း.ေညာင္းရိလို႕..
အတိတ္ဆုိတာ..
ရြဲကုန္သည္..ဆံုးရံႈးသြားခဲ့တဲ့
ေရႊ ခြက္ အ ေဟာင္း တစ္လံုးလိုလို......
အနာဂါတ္ဆိုတာ အခ်ဥ္ေဖါက္စျပဳေနတဲ့
အိမ္မက္ အရိအရြဲေတြလိုလို........
ယံုၾကည္ခ်က္ဆိုတာကေတာ့
ေခ်ာင္းေမ်ာင္းလုပ္ႀကံသူ
အျမဲေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့
ဇာတ္လိုက္...တစ္ဦးျဖစ္ေနခဲ့.....
အင္း.......
ဒီေန႔လည္း...........
ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္ကဗ်ာဆရာမတစ္ေယာက္
West Coast လမ္းမေပၚမွာ..
လမ္း ....ေလွ်ာက္....ဆဲ....။ ။
အိျႏၵာ (၁၈.၃.၂၀၀၉)
ပံုေလးက ဒီ က
20 comments:
ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္ကဗ်ာဆရာမ ရဲ႕ အေတြးေတြကလည္း ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနတဲ့ ကၽြန္းကေလးေပၚမွာ ဘယ္သူမွမျမင္လိုက္ဘဲ ျဖတ္ေက်ာ္သြားၾကတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြလိုပဲေပါ့...။
အားပါး...ဒုတ္ကနဲ ရင္ဝတန္းေဆာင့္တာပဲ
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ဝတ္ကိုဝတ္ဆင္ရမဲ့ အဝတ္က
ဘယ္လို မ်ားလဲ၊
အာရံု ၆ ပါးလံုး တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုဆာေလာင္ေနတတ္တာေတာ့
အေသအခ်ာပဲ၊
ဝမ္းစာအတြက္ ညြတ္ရလြန္းတဲ့ခါးက ကိုယ့္ေလာက္မွ မၿမင့္တဲ့သူေတြ အတြက္ ၿဖစ္ေနေတာ့ မာန ဆိုတာဘာလဲ၊
တိုင္တစ္ဝက္ဆိုတာကိုက စစ္ရံႈးေနၿပီ၊
ဒါမွမဟုတ္ အနားယူေနၿပီ၊
အဲဒီစိတ္နဲ႔ ဘဝကို ငါတို႔ဘယ္လို ၿဖတ္သန္းက်
မွာလဲ၊ လင္းေၿမြကိုက္ၿပီး အဆိပ္မိခံေနရတဲ့
အၿဖစ္မ်ိဳး၊ တန္မတန္ ဆိုတာထက္
ဘယ္ေလာက္ထိ ဒဏ္ခံမခံ ႀကည့္ေနရတဲ့
ေပါေခ်ာင္ေကာင္း ေန႔ေတြထဲမွာ ဦးေဏွာက္ေတြလဲ မႀကာခန ေခ်ာင္ေမ်ာင္းလုပ္ႀကံ ခံေနရတယ္၊
ကဲ... အေမ့ခံ ေနရတဲ့အိမ္
အေမ့အိမ္ ကို ၿပန္ေတာ့လည္း
တံစက္မိတ္မွာ ေရသေယာက္ကမရိွ၊၊
ဝတ္စံု တစ္စံု ကိုယ္ေပၚေရာက္မလာခင္အထိ
အစ္မေရ .........
ေလွ်ာက္ၿပီးရင္းေလွ်ာက္ ...............
ခင္မင္ေလးစားစြာ
ေရွ႕ကိုေမွ်ာ္ၾကည္႔မိလိုက္ေတာ႔ အနာဂတ္ဆိုတာ စိတ္နဲ႔အလဲထပ္ရိုက္ရမယ္႔ ကစားပြဲတဲ႔။
ကဲ ဘာလုပ္ၾကမလဲ...
အရိုအေသျပဳထိုက္သူေတြကို ျပဳေနရင္းက အရိုအေသမျပဳထိုက္သူေတြကိုလည္း ျပဳေနၾကရတုန္း။
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကို တိုင္တ၀က္ထိဘဲလႊင္႔ထူႏိုင္ခဲ႔ေတာ႔..
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမႊးညင္းေတြက ယူၾကံဳးမရျခင္းေတြ စိမ္႔ထြက္တယ္...
မၾကီးေရ..
တစ္ခါတစ္ခါ မ၀တ္ရေသးတဲ႔၀တ္စံုကို ၀တ္ၾကည္႔ခ်င္ျပီ ။
စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ
မိုးျမင္႔တိမ္
“အခ်စ္ဆိုတာ..က
အနမ္းရွိမွပြင့္လို႔လွတဲ့ ႏွင္းဆီဖူးပါ......ကြယ္...
အလြမ္းအေဆြးဆိုတာလည္း..
နာတာရွည္အဖ်ားေသြး...ေတြပါပဲ...”
ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္ကဗ်ာဆရာမရဲ႕အေတြးေတြကို အသာေလး လာေငးသြားတယ္..။
ယံုၾကည္ခ်က္ဆိုတာကေတာ့
ေခ်ာင္းေမ်ာင္းလုပ္ႀကံသူ
အျမဲေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့
ဇာတ္လိုက္...တစ္ဦးျဖစ္ေနခဲ့.....
.....
ဂ်င္းေဘာင္းဘီဝတ္ကဗ်ာဆရာမေရ
ကဗ်ာေတြၿပာလြင္လန္းဆတ္..အၾကမ္းခံတတ္ဖို႔ပဲလို
တာပါေနာ့..
ေသျခင္းတရားဆိုတာ
မ၀တ္ဆင္ရေသးတဲ့ ၀တ္စံုတစ္စံုပါပဲ
ရွင္သန္ေနထိုင္ျခင္းကေတာ့
ဆာေလာင္မႈေတြဖိသိပ္ထည့္လာတဲ့
ခရီးေဆာင္အိပ္တစ္လံုး..ျဖစ္ေနခဲ့.......။
သံုးေလးေခါက္ ထပ္ဖတ္တယ္---
ရင္ထဲမွာစြဲသြားပါတယ္---ကဗ်ာဆရာမရယ္--
အစစအရာရာအဆင္ေျပပါေစ---
ေလညွင္းခံ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တယ္ေပါ့? သူမ်ားကိုေတာင္ မေခၚဘူး... း(
လမ္းကေတာ့ ေလွ်ာက္ေနရတာပါပဲေလ...
ဘယ္ဆီကိုေရာက္မယ္ ကိုယ္တိုင္ မသိႏိုင္တာတခုပဲ...
သိတယ္လို႕ ကိုယ့္ဘာသာ ယံုေနရတာကိုက ျဖစ္တည္မႈတခုပဲ မဟုတ္လား
ေသျခင္းတရားဆိုတာ
မ၀တ္ဆင္ရေသးတဲ့ ၀တ္စံုတစ္စံုပါပဲ
ရွင္သန္ေနထိုင္ျခင္းကေတာ့
ဆာေလာင္မႈေတြဖိသိပ္ထည့္လာတဲ့
ခရီးေဆာင္အိပ္တစ္လံုး..ျဖစ္ေနခဲ့.....
အလြန္ေကာင္းမြန္သပ္ရပ္ေသာ စကားလံုးေတြပဲဗ်ာ... :)
“အတိတ္ဆုိတာ..
ရြဲကုန္သည္..ဆံုးရံႈးသြားခဲ့တဲ့
ေရႊ ခြက္ အ ေဟာင္း တစ္လံုးလိုလို......”
ဟုတ္တယ္... လက္ရွိက ေရႊထီးေဆာင္းစဥ္က ျဖစ္ရပ္ေတြနဲ႔တင္ ယစ္မူးၿပီးရွင္သန္ေနမိတယ္။ ဒီကဗ်ာက ပစၥဳပၸန္ထဲကို ဆြဲထုတ္သြားတယ္ဗ်။
ခင္မင္လ်က္...
မိုးေမာင္
ဂ်ုင္းေဘာင္းဘီ ၀တ္ထားတဲ့ ကဗ်ာဆရာမရဲ့ ေဖာ္က်ဴးခ်က္ စကားေတြၾကားမွာ ဘယ္လိုမွတ္ခ်က္ေရးရမလဲမသိပဲ ရွိေနတယ္ း)
အနာဂါတ္ဆိုတာ အခ်ဥ္ေဖါက္စျပဳေနတဲ့
အိမ္မက္ အရိအရြဲေတြလိုလို........
ဆားေရစိမ္တို႔စရာ ဆိုရင္လည္း ငပိပ်စ္ပ်စ္ေလးနဲ႔ စားလို႔ရေသးတယ္ေနာ့္ အခုဟာ...က အနာဂါတ္ဆိုတာ နာျပီး ဂါတ္ ခနဲေအာ္ေနရတဲ့ ဘဲ တစ္ေကာင္လို ၈ါတ္ ဂါတ္ ဂါတ္ ။
မႀကီးေရ...
ေခ်ာင္းေျမာင္း လုပ္ႀကံေနသူေတြၾကားက
ဇာတ္လိုက္ တဲ့လား....
ျဖဴလြင့္ေနတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ...
ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ခႏာၱကိုယ္...
ခပ္မိုက္မိုက္အေတြးေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္ေနမဲ့
ပံုစံေလး ျမင္ေယာင္လာမိတယ္...
ခ်စ္ခင္ေလးစားျခင္းအားျဖင့္...
ဒီကဗ်ာေလး အရမ္းႀကိဳက္တယ္ မႀကီး ...
တင္စားထားတဲ့ သေကၤတေတြက
႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္းနဲ႕ ခံစားမႈ ႏွလံုးသားေပၚကို
ကြက္တိ ပစ္တင္လိုက္သလိုပဲ ... ျမင္တယ္ ... ေတြ႕တယ္ ... ထိတယ္ ....
အရမ္းသေဘာက်သြားမိတယ္ ...
ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္လိုက္ကေတာ့ လုပ္ႀကံတဲ့သူေတြလက္က လြတ္ေအာင္
ဒေရာေသာပါး ထြက္ေျပးေနတာနဲ႕
ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္ ကဗ်ာဆရာမကို လွမ္းမႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ေအာင္
ျဖစ္ေနေလရဲ႕ ... ။
ကဗ်ာေလးကုိအရမ္းၾကိဳက္တယ္ဗ်ာ..
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစဗ်ာ....
ေန႔သစ္ေတြလွပပါေစဗ်ာ....
ဒီေန႔လဲ..စိတ္ကို တိုင္တစ္၀က္မွာ လြင့္ထူလို႔....
အင္း...ဘဝေတြက ညီတူညီမွ်ကို ဝမ္းနည္းၿခင္းေတြၿပည့္
ေနရပါေကာလား ညီမေရ...
စိတ္ကိုတိုင္အၿပည့္ထူၿပီး ေလထဲမွာေအာင္လံတလြင့္လြင့္ စိုက္ထူႏူိင္ရမယ့္ေန႔က
ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေရာက္မယ္မသိႏူိင္ေတာ့ပါလား.....
ဘယ္အခ်ိန္ မွာ၀တ္ဆင္ရမယ္မွန္းမသိတဲ႔ ၀တ္စံုတစ္စံု
ကို ၀တ္ဆင္ဖို႔ေစာင္႔ရင္း ဘ၀ဆိုတာထဲမွာ ဘယ္အခ်ိန္ထိ
စီးဆင္းရဦးမလဲ မသိဘူး အမ။
ဆူးရင္႔
လမ္းေလွ်ာက္တုန္းပဲေပါ့ အစ္မ။
ယံုၾကည္ခ်က္ဆိုတာကေတာ့
ေခ်ာင္းေမ်ာင္းလုပ္ႀကံသူ
အျမဲေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့
ဇာတ္လိုက္...တစ္ဦးျဖစ္ေနခဲ့.....
ကဗ်ာေလး အရမ္းလွတယ္ဗ်ာ။
GOOD
Post a Comment