လမ္းမေပၚ စြန္းထင္းက်န္ရစ္တဲ့
ကိုယ့္အရိပ္ေတြကိုယ္ လွဲက်င္းဖို႕..
သမီး...
ေနာက္တစ္ေခါက္ေလာက္..
ထပ္ေလွ်ာက္ၾကည့္ခ်င္တယ္ ..ေမေမ
ေျခခင္းလက္ခင္းသာမယ့္ဆည္းဆာေရာင္ျခည္ထဲ..
တိမ္ေတြဘယ္အေရာင္နဲ႔ ၀င္းမွည့္ေနၾကမလဲဆိုတာ
သမီးမ်က္၀န္းေတြထဲ..
လာလာ ငို ေနၾကတဲ့ ကဗ်ာပါ.
ဘ၀ဆိုတာ..
နာက်င္လြမ္းေမာျခင္းေတြကိုမွ..
လွလွပပ
ဖူး ငံု သီး ပြင္ ့ျပ ေနတဲ့..
အႏုပညာတစ္ခုေလာက္ပါ...ေမေမရယ္..
ေဟာသည့္..
အထီးက်န္ျခင္းေတာင္ေျခမွာ..
လာလာေ၀ျပေနတဲ့...ျမဴႏွင္းက
ဘယ္ဘ၀က အခ်စ္ေၾကြး ျဖစ္လိမ့္မလဲ....
ေမေမေရ...
သမီး...တြန္းတင္လိုက္တဲ့ေက်ာက္တံုးကို..
သမီး..ကိုယ္တိုင္တြန္းခ်ပစ္ခဲ့တာ.. ။
အိျႏၵာ
(၁၄.၉.၂၀၀၉)
18 comments:
မ်က္၀န္းေတြထဲ..
လာလာ ငို ေနၾကတဲ့ ကဗ်ာေတြၾကား
ဖူး ငံု သီး ပြင္ ့ျပ ေနတဲ့..
အႏုပညာတစ္ခုေလာက္ပါဟာ ကဗ်ာနဲ႔ပင့္သက္တူရင္
အားလံုးလွေနမွာပဲေနာ္ ..။
ေနာက္ေန႔မွ ထပ္လာဖတ္မယ္ .. ခုေတာ့ အိပ္ၿပီ ..။
ခ်စ္ရဆံုးမႀကီးရဲ႕
ခ်စ္ရဆံုး .. ေမာင္ငယ္ေလး ..
idulize (အ႐ုပ္ကေလး)
ဝဋ္ေၾကြးေတြက ၿပန္တက္လာလိုက္
ကိုယ္ကၿပန္ေၿခဖ်က္လုိက္နဲ႔
ဘဝဟာ ဒီလိုပါပဲ...
ဒါထက္ စကားမစပ္
ညီမေလးနာမည္က
sisyphus တဲ့လား :))
ဒို႔အစ္မ ေျပာတဲ႔..
ဘ၀ဆိုတာ..
နာက်င္လြမ္းေမာျခင္းေတြကိုမွ..
လွလွပပ
ဖူး ငံု သီး ပြင္ ့ျပ ေနတဲ့..
အႏုပညာတစ္ခု ဆိုတာေလးကို ေတြးၾကည့္ေနမိတယ္..
ဘယ္ဘဝက အေႂကြးျဖစ္ျဖစ္ အေႂကြးဆိုတာကေတာ႔ ႐ွိတာ မေကာင္းဘူး.. ျမန္ျမန္သာ ဆပ္လိုက္ပါ..
ေနာက္ဆံုး အပိုဒ္ေလးကလည္း ေတြးခ်င္စရာေလးမို႔ ထပ္ေတြးလိုက္ျပန္တယ္..
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္..
တြန္းခ်လိုက္တဲ့ ေက်ာက္တံုး အေနာ့္ဆီ ျပိဳလာျပီး အိပ္မက္ေတြ ပိခံရမွာ စိုးလို႔ မနက္မွ တေခါက္ ျပန္လာဖတ္ေတာ့မယ္။ း)
ေဟာသည့္..
အထီးက်န္ျခင္းေတာင္ေျခမွာ..
လာလာေ၀ျပေနတဲ့...ျမဴႏွင္းက
ဘယ္ဘ၀က အခ်စ္ေၾကြး ျဖစ္လိမ့္မလဲ....
(အေၾကြးေတြေတ့ာ ေၾကေအာင္ ဆပ္သြားမွပါပဲေလ)
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္
ဟုတ္တယ္အစ္မ eaindra sisyphus တဲ့..:P
အဲဒီေက်ာက္တုံးကို တြန္းတင္လိုက္ ျပန္တြန္းခ်လိုက္နဲ႕ လက္ေမာင္းေတြလည္း အေတာ္ၾကီးလာျပီ..။
“တိမ္ေတြဘယ္အေရာင္နဲ႔ ၀င္းမွည့္ေနၾကမလဲ”
“အထီးက်န္ျခင္းေတာင္ေျခ”
“ဘယ္ဘ၀က အခ်စ္ေၾကြး”
စာလံုးေလးေတြ ေသခ်ာသိမ္းျပီး သယ္သြားျပီ အစ္မ...။
အဲဒါဟာ ၀ဋ္ေၾကြးဆိုလည္း ဒီဘ၀ေတာ႔ ဒီေတာင္ေျခမွာပဲ တရားအားထုတ္ရင္း ေက်ာက္တံုးလွိမ္႔တမ္း ကစားရင္းပဲ ေက်ေအာင္ဆပ္လိုက္ပါေတာ႔ အမိငယ္.. ခြိ... နာတြ..
တြန္းတင္ဖို႔ကို အရိပ္တၾကည္႔ၾကည္႔
တြန္းခ်ၿဖစ္လိုက္ေတာ႔ လည္း ကိုကိုယ္တိုင္
သံသရာထဲမွာ ...။။။
မေရ... မယ္ငိုၿပီး ဖတ္သြားတယ္ ...
သူ႔ေၾကြးရွိက ဆပ္ရလိမ့္မယ္တဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္က ေျပာခဲ႔တာ။
ျမန္ျမန္ဆပ္လို္က္ပါေနာ္ မ =)
မယ္ေတာ့ ...
သိမ္ငယ္သူကိုမွု ျပက္ရယ္ျပဳတတ္လည္း
ဝဋ့္ေၾကြးေတြ ႀကိဳးစားေျဖမယ္။
လို႔ ေရးထားတယ္။ သံသရာေၾကာက္လို႔ပါ မရယ္ =)
ဘ၀ဆိုတာ
နာက်င္လြမ္းေမာျခင္းေတြကိုမွ
လွပစြာဖူးပြင္႔ပစ္လိုက္တာတဲ႔လား...
ဒါဟာ အႏုပညာတစ္ခုျဖစ္ခဲ႔ရင္
ေသခ်ာတယ္ ရင္ဘတ္နဲ႔ထုဆစ္တာ...
အထီးက်န္ျခင္းေတာင္ေျခမွာ ေ၀ျပေနတဲ႔ႏွင္းေတြထဲ
တိမ္ေတြေကာ ဘယ္အေရာင္နဲ႔မွည္႔ၾကမလဲ...
စကၡဳကျဖာျဖာက်လာတဲ႔ ကဗ်ာေတြထဲမွာဘဲ
ကိုယ္႔အရိပ္ကိုယ္ ျပန္ျပန္ရွာေနမိတယ္...
တကယ္ေတာ႔
ကမၻာျပိဳမယ္႔ေန႔မွာမွ...သားက
ထင္းေျခာက္ရွာခဲ႔မိတာပါ..အေမ။
မၾကီးကဗ်ာေလးကို ခံစားျပီး ကဗ်ာနဲ႔ဘဲမန္႔ေပးခဲ႔တယ္ မၾကီး။
စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ
မိုးျမင္႔တိမ္
ဟုတ္တယ္..ဘ၀ ဆိုတာ..တကယ္ေတာ့..အလြမ္းဇတ္ထုပ္ပဲ။ ေပ်ာ္စရာေတြ ပါခဲ့ရင္ေတာင္..လိုက္ကာၾကီးက်..က်လာေတာ့..လြမ္းဖို႕ေကာင္းလိုက္တာ။
အလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ပန္းခ်ီကားေလးက အသံသာလိုက္တာေနာ္...။ ဒီကဗ်ာက စကၡဳနဲ႔ ဖတ္တာထက္စာရင္ ကဗ်ာဆရာမကိုယ္တိုင္ ရြတ္ျပတာကို နားေထာင္ရင္း ကဗ်ာထဲမွာ စီးေမ်ာသြားတာက ပိုအရသာရွိမလားပဲ...။ လမ္းမဆိုတဲ့ အသံုးေလးကိုပဲ ကာလာ ေျပာင္းၾကည့္ခ်င္တယ္...။
အရင္တင္ခဲ့တဲ့ကဗ်ာ(.......ၿမိဳ႔) ကို စေျပာခ်င္ပါတယ္..
စကားလံုးေတြအေနနဲ႔ တစ္ေၾကာင္းခ်င္း မာန္ပါျပီးလွပါတယ္
ဒါေပမဲ့...အရမ္းကို ဲျပစ္ခဲလြန္းေတာ့ ကဗ်ာက အိပ္သြားတယ္
ကဗ်ာတပုဒ္လိုခံစားလို႔မရေအာင္ က်ေနာ္ညံ့လြန္းတာပါ..
အဲလိုျဖစ္ေတာ့ခဏခဏျပန္ဖတ္မိတယ္ ...စိတ္က ပင္လယ္ရပ္ျခားမွာ
လက္က်န္ဘဝကို စမ္းတဝါးဝါး အာမခံ လာေလ်ာက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႔
ညဥ့္ဦးယံ အလိုမက်ျခင္းမွတ္တမ္းတပုဒ္လိုပဲ ျမင္ေနမိတယ္...ေနာက္ဆံုး အနုပညာ
အခံ ေသးႏုပ္လွတဲ့ ကိုယ္ကိုကိုယ္ပဲအျပစ္တင္မိေတာ့တယ္..။
ကဗ်ာဆရာမ..အတင္းဖန္တီးထားသလိုပဲဗ်ာ..။
.........
အခု ကဗ်ာေလး“ အလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ ပန္းခ်ီ” ဖတ္လိုက္ရေတာ့
ေျပာက္ေနတဲ့ အိျႏၵာ ကို ျပန္ေတြ႔လိုက္ရတယ္...
ဘဝပဲေရးေရး အခ်စ္ပဲေရးေရး ကဗ်ာဟာကဗ်ာလို အသက္ဝင္မွလွတာ
မိခင္ကို တမ္းတ ျပီး ( ဒါက အေယာင္ျပ သက္သက္) ဒါမွမဟုတ္
ပဲ့က်သြားတဲ့ ရင္ဘတ္အပိုင္းအစေတြ နွေျမာတသသျဖစ္ေနတာကို
စကားလံုးေလးေတြ ေရြးျပီးဖြဲ႔သြားတာ အရမ္းအဆင္ေျပပါတယ္..။
ပထမဆံုး အပိုဒ္က လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ကို
ေနာက္ဆံုးအပိုဒ္ မွာ မာန..ေဒါသ ေတြနဲ႔ အံတင္းလိုက္တဲ့ပံုက
ဒီကဗ်ာကို ပိုအသက္ဝင္ေစတာပါ..
အဲလိုပဲ ပထမ အပိုဒ္က ဒဏ္ရာေတြ ေမ့ပစ္ခ်င္စိတ္...ရခဲ့ရင္ အစက
ျပန္စခ်င္စိတ္ကို
တတိယ နဲ႔ စတုတၳ အပိုဒ္မွာ ေၾကေၾကနပ္နပ္ လကၡံ ခံစား ေနတဲ့..
ဆန္႔က်င္ဖက္ ရသ နဲ႔ ဆြဲေခၚသြားပံုေလး လွပါ့ဗ်ာ...
ရုတ္တရက္ဖတ္လိုက္ရင္ေတာ့ ကဗ်ာဆရာရဲ႔ အခ်စ္ဆိုတာအေပၚ
အခဲမေၾကျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရမွာမဟုတ္ဘူး..
ဒုတိယ အပိုဒ္ကေတာ့ ကဗ်ာဆရာရဲ႔ အိပ္မက္..ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို
ပစၥကၡ ရပ္တည္ေနထိုင္ျခင္းထဲ က ဒဏ္ရာေတြအျဖစ္ျပထားတာ
ေတာ္ေတာ္ေလး လွပါတယ္..
အထူးျခားဆံုးက အပိုဒ္ေတြရဲ႔ အဆံုးသတ္စကားလံုးတိုင္း
မ ဂဏန္းနဲ႔ အဆံုးသတ္ထားတာ
တန္မင္းဆက္ လက္ထက္က DU MU ဆိုတဲ့ ကဗ်ာဆရာ လို မဂဏန္းေတြပဲ
သံုးတတ္တာ သတိရမိတယ္..။
တမင္းသံုးထားတာလား မေတာ္တဆ ျဖစ္သြားတာလား
ရြတ္ဖတ္ဖို႔ အျဖတ္အေတာက္ေကာင္းသြားပါတယ္...။
ဘာေတြေရးထားမွန္းမသိဘူး လို႔ ေျပာတတ္တဲ့ စာဖတ္ပရိတ္သတ္မ်ား
အေနနဲ႔..“သမီးမ်က္၀န္းေတြထဲ..
လာလာ ငို ေနၾကတဲ့ ကဗ်ာပါ..” ဆိုတဲ့အပိုဒ္မွာ ေနရာျပပုဒ္ တခုခုထည့္
ဖတ္ပါခင္ဗ်ာ ဥပမာ...“သမီးမ်က္၀န္းေတြထဲ..(က/ ကို/ မွာ)
လာလာ ငို ေနၾကတဲ့ ကဗ်ာပါ...”ကဗ်ာဆရာက ဒန္ထားလို႔ ျမဳပ္ထားတဲ့
စကားလံုးေတြ အဲလိုရွာဖတ္ ဘာသာျဖည့္ၾကည့္ရင္းနဲ ့ ေမာ္ဒန္ကို ခ်စ္လာပါလိမ္႔မယ္
ကဗ်ာေကာင္းေလးအတြက္ ေက်းဇူးပါပဲ ဆရာမ ေရ...။
မေရ..ကဗ်ာေလးကုိယယယ
ေဆြးၿမည္႕စြာနဲ႕ဖတ္သြားေၾကာင္းပါေနာ္....
ဘ၀ဆိုတာ..
နာက်င္လြမ္းေမာျခင္းေတြကိုမွ..
လွလွပပ
ဖူး ငံု သီး ပြင္ ့ျပ ေနတဲ့..
အႏုပညာတစ္ခုေလာက္ပါ...ေမေမရယ္..
နာက်င္ၿခင္းေတြ လြမ္းေမာၿခင္းေတြက်ေတာ့ အေလ့က် ေပါက္ပင္ေတြလို ေႏြမိုးေဆာင္း ပြင့္လန္းေနႀကတယ္ေနာ္...
ေပ်ာ္ရြင္ၿခင္း ေတြကေတာ့ တမင္တကာ ယုယစိုက္ပ်ိဳး ေပါင္းသင္ေရေလာင္းတာေတာင္ အညြန္႔က မရွည္ခ်င္ေသးဘူးၿဖစ္ေနတယ္..
အထီးက်န္ျခင္းေတာင္ေျခမွာ..
လာလာေ၀ျပေနတဲ့...ျမဴႏွင္းက
ဘယ္ဘ၀က အခ်စ္ေၾကြး ျဖစ္လိမ့္မလဲ....
ဘယ္ဘဝက ဝဋ္ေႀကြးပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဒီဘဝ ဒီမွ်နဲ႔ ေက်ေအာင္ဆပ္ခြင့္ရခ်င္တယ္... ေႀကပါေစေတာ့ေလ...
ကဗ်ာေလးဖတ္ၿပီး ရင္ထဲတစ္မ်ိဳးခံစားသြားတယ္....
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင့္
ဖိုးစိန္
love your post..keep going..
အစ္မေရ..ကဗ်ာေလးမွာ ေမ်ာသြားတယ္..
ဒါပဲ ေျပာတက္တယ္...။
အသံုးႏွုန္းေလးေတြ အရမ္းလွလို႔...အားက်မိတယ္ဗ်ာ..။
Post a Comment