လြမ္းလို႔ေရးထားတဲ့..ကဗ်ာ

အိမ္ေခါင္မိုးကို ဖ်က္ခ်လိုက္သလိုမ်ိဳး
ဧၿပီမွာ....
သမီးတို႔
လိမ့္ေနေအာင္ အပူေလာင္ခဲ့ၾက။

ဘယ္လိုေျဖာင့္ခ်က္ကမွ
အေမ့ကို ျပန္မဆြတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး...
အေဖ့သေဘၤာက
အေမ့ဆိပ္ကမ္းကေနတေ႐ြ႔ေ႐ြ႕
ဆိပ္ကမ္းသစ္ကေလး အေ႐ွ႔မွာ
ေက်ာက္ခ် ရပ္နားပစ္လိုက္တာ.........ခုထိ။
အေမ့ေကာင္းကင္မွာ အလင္းေတြညိဳ႕က်သြားေပမယ့္
အေမ့မာနေတြကေတာ့ ရဲရဲလင္းလင္း ၀င္းပ
ဘာ-မွ-မ-လို-ဘူး ဆိုတာ
အေဖ့အတြက္ေနာက္ဆံုးစကား....တဲ့။
အေမ့ပုခုံးသားေတြ ၫႊတ္က်သြားေလာက္ေအာင္
ဘ၀ေတြက သိပ္ေလးလံခဲ့မွာ..
သမီးခမ်ာ ငယ္ေသးေတာ့ မသိတတ္ခဲ့ဘူး။

အခု-
အေဖ မတ္တပ္စမ္းေပးခဲ့တဲ့ ေျခဖ၀ါးမွာ
သမီး မားမားရပ္လို႔
အေဖ တြဲကူခဲ့တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေသးေသးေလးေတြက
ကြန္ျပဴတာ တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း ႐ိုက္ေနျပီ။
အေဖ အစာခြံ႔ခဲ့တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကေလးမွာ
ႏႈတ္ခမ္းနီ ဆိုးတတ္ေနေပမယ့္
အေဖ ေပးခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာက
သမီးကို ခပ္မာမာ ျပဌာန္း ထားခဲ့ေတာ့.............။

အေဖေမ့ေနခဲ့တာလား...
အေဖ့ မွာ သားေတြ၊ သမီးေတြမ်ားေနႏိုင္ေပမယ့္
သမီးမွာ အေဖတစ္ေယာက္ပဲ ႐ွိတယ္ဆိုတာေလ...။
အေဖ့ အသစ္စက္စက္ သားငယ္ေလး အတြက္
သမီးကို ေခ်ာ့ျမွဴခဲ့တဲ့ ေတးခ်င္းေတြကအဆင္သင့္၊
သမီးႀကိဳက္တဲ့ ပံုျပင္ေတြနဲ႔လည္း..
အေဖ့သားေလး အိပ္တတ္ခဲ့ ေရာ ေပါ့..။

အေဖေပ်ာ္ေနတယ္ မဟုတ္လား..

သမီးတို႔ အသည္းႏွလံုးမွာေတာ့
ကြၽဲပုခံုးကို... ထလို႕။ ။


အိျႏၵာ (၂၀၀၆ခုနွစ္၊မေဟသီမဂၢဇင္း)

ဒီကဗ်ာေလးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေျပာစရာေတြက ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္စာနီးနီးေလာက္ရွိေနခဲ့ပါတယ္.။
အရမ္းကိုခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕မိသားစု ခံစားခ်က္ေလးေပါ့..။
သူက ကိုယ့္ကို ရင္ေတြဖြင့္ ထံုးစံအတိုင္းကိုယ္ကဦးေအာင္ငို..ေနာက္ငါ့ကို ကဗ်ာေရးေပးေနာ္ဆိုေတာ့လည္း ရင္နဲ႔တစ္လံုးခံစားျပီး..ေရးခ်လိုက္တာ..
အိျႏၵာ့အေဖကေနာက္မိန္းမယူသြားတာလားဟင္လို႔ ေမးၾကတဲ့အထိေပါ့..
ေနာက္...မဂၢဇင္းထြက္လာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကိုသူ႔အေဖကိုလက္ေဆာင္ေပးဖို႔ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္မိပါတယ္.။
ေဖေဖ က ငိုင္ေနလိုက္တာဟာ.အၾကာႀကီးပဲ..၊ ငါလည္း ငိုျပီးျပန္လာခဲ့တယ္တဲ့... ဆိုေတာ့ ကိုယ္စိတ္မေကာင္းေတြထပ္ျဖစ္ရျပန္တယ္..။
(မေကာင္းလိုက္ပံုကေလ..ၾကည့္ၾကေတာ့..)
ေနာက္ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာေလးေလးနက္နက္ေတြစဥ္းစားမိျပန္တယ္....
သားသမီးဆိုတာ..ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိၾကတဲ့ ေျမစာပင္ေလးေတြပဲေနာ္..
ဘာအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ပဲ အိမ္ေထာင္တစ္ခုျပိဳကြဲသြားသြား...မိဘေတြကေတာ့ ပုဂၢလိက အာဃာေတြ ၊ နာက်ည္းမႈေတြ..၊ ေဒါသနဲ႔ မန္မာနေတြ...ေနာက္အနည္းဆံုးဂ်င္းစိမ္းနဲ႔ မိတ္သလင္ဆိုတာမ်ိဳး.နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ စိတ္အခံအမာထည္နဲ႔ ခံစားခ်က္ကို တင္းခံထားနိုင္ၾကေကာင္းေပမယ့္
မိဘႏွစ္ပါးစလံုးအေပၚမွာ ခ်စ္ျခင္းျမတ္နိုးျခင္းနဲ႔ ေလးစားတြယ္တာျခင္းေတြပဲရွိတဲ့ သားသမီးဘက္မွာ ဘယ္အရာကမွ ေဖ်ာင့္ဖ်၊ မတ္တည္ေပးႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး...
အျမဲတမ္းတစ္စံုတစ္ရာလစ္ဟာေနတဲ့..သူတို႔ရင္ထဲကို ဘယ္အရာန႔ဲမွျပည့္ႏိုင္လိမ့္မယ္...မထင္ပါဘူး..။
အခုကဗ်ာေလးထဲကေကာင္မေလးခမ်ာလည္း သူ႔အေဖ့ကို ခ်စ္ေပမယ့္ လြမ္းရံုပဲတတ္ႏုိင္ရွာတယ္ေလ...။

ဆုေတာင္း

ဆရာကိုမိုးဃ္ေဇာ္ရဲ႕ က်န္ခဲ့တဲ့.ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က ကဗ်ာေလးပါ။
ခုခ်ိန္အထိ.ပူေႏြးလတ္ဆတ္ေနတုန္းမို႔ ခံစားမိရာက႑ေလးကတဆင့္မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္.။


ေဟာဒီ့မွာ
အပ္တန္းလန္းနဲ႔ေန႔ေတြ
ပိုက္တန္းလန္းနဲ႔ညေတြ

မေသေသးတဲ့ ေသျခင္းတရားေတြ
အေသေစာတဲ့ေသျခင္းတရားေတြ
မေသသင့္တဲ့ ေသျခင္းတရားေတြ

စုတ္ထုတ္ခံရတဲ့ အတိတ္ေတြ
ပန္းထြက္ေနတဲ့ အနာဂါတ္ေတြ
သြန္ပစ္ေနရတဲ့ ပစၥဳပၸဳန္ေတြ

ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ ေဘာ္ဒီစပေရးေတြ
က်င္းတူးထားတဲ့ ဘ၀ေတြ
ဘီစကစ္မုန္႔လိုခႏၸၶာေတြ ။

လူတစ္ေယာက္
ၾကမ္းျပင္ေပၚက်ကြဲသြာတာ
လူတစ္ေယာက္ရပ္ထားရင္းပိန္ခ်ိဳင့္သြားတာ
လူတစ္ေယာက္ဖုန္ေတာထဲ လြင့္ပ်ံသြားတာ
ဘာမွ..မထူးဆန္းဘူး
ကၽြန္ေတာ့္ကို ရန္လိုေနတာ
ခင္ဗ်ားတို႔ သိပ္ပင္ပန္းမွာပဲေနာ္။

ေဟာဒီ့ေလထုထဲ.
မျမင္ရတဲ့ ပန္းေတြသာ မရွိခဲ့ရင္
မၾကားရတဲ့ သီခ်င္းေတြသာ မရွိခဲ့ရင္
နိုးတစ္၀က္အိမ္မက္ေတြသာမရွိခဲ့ရင္
ေသခ်င္တယ္။

ေသလို႔လည္း ေအးခ်မ္းသြားမွာလား..
ေသသူ႔ထံက
ေၾကးနန္းပို႔ခ်က္ရတယ္
မေသခင္ကာလ
တရားကိုနတ္ေစာင့္ပါေစသား။
လူမ်ား၊နတ္မ်ား၊ျဗဟၼာမ်ား
ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ၾကေစသား။ ။

မိုးဃ္းေဇာ္
(ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ၊၁၉၉၈ ၊ၾသဂုတ္)

“တေယာသံနဲ ကတဲ့ ကဗ်ာ”

ဒီ၀တၳဳေလးနဲ႔ Blog ေလာကဆိုတာကို ပထမဆံုးထိေတြ ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္..။ ဆရာဖိုးေမာင္ ဆရာမိုးေမာင္တုိ႔ရဲ႕
Happy Cloud မွာတင္ခဲ့ေပမယ့္ အခု မိတ္သစ္ေဆြသစ္ေတြပါ ခံစားေစခ်င္လို႔ ရယ္ ကိုယ့္စာေလးေတြျပန္စုခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ ေနာက္တႀကိမ္ တင္လိုက္ရတာပါ..။
(တကယ္က အသစ္ေရးမရလို႔ အေဟာင္းေတြကို ေခၽြတာေရးႏွင့္တင္ေနျခင္း :p) မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြလဲ..ျပန္ဖတ္ခ်င္လာရင္ဖတ္ၾကေပါ့..ေနာ....။

####################################################################

အဲသည့္မိန္းမရဲ႕ ဆံႏြယ္႐ွည္ေတြေပါ႔
လ ေရာင္ကို အငမ္းမရ ေသာက္သံုးၿပီး
ငါ႔ဂီတမွာ ရီရီမူးမူး ကခုန္ေနခဲ႔တာ
တ႐ိုင္း႐ိုင္း၊ တယဥ္ယဥ္ ဖမ္းစား ညိွဳ႕ငင္ႏုိင္လြန္းလို႔၊
ငါ့အိပ္မက္ကို၊ တစ္ဖဲ႔ ဖဲ႔ၿပီး ခ်ေကြၽးလိုက္တယ္ေလ...။

*
ဒီညရဲ႕ မီးခိုးေရာင္ ေကာင္းကင္ယံဆီမွာ လမင္းဟာ ေငြျပာေရာင္ အ၀န္းအ၀ိုင္းတစ္ခု အျဖစ္ တေ႐ြ႔ေ႐ြ႔ တည္႐ွိ ေနခဲ့တယ္။ ညရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အေရာင္ နက္နက္ဟာ လမင္းက ျဖာက်ေနတဲ႔ ေငြမင္ေရာင္ေတြနဲ႔ ခပ္စိပ္စိပ္ ယွက္ေဖါက္ၿပီး နက္မြဲမြဲ ျပာလင္းလင္း ႐ွိေနခဲ့တယ္။ လရဲ႕ေရာင္ျခည္ေတြ မက်ေအာင္ ကာကြယ္ထားႏိုင္တဲ႔ ေနရာေတြမွာေတာ႔ ညဟာ သူပိုင္အတိုင္း အခင္းလိုက္ အကြက္လိုက္ နက္ေက်ာ..လို႔၊ ဒီအုန္းပင္႐ွည္ႀကီးရဲ႕ အရိပ္ကလည္း လက္တံရွည္ တေစၦတစ္ေကာင္ ကခုန္ေနသလိုမ်ိဳးု တယိုင္ယိုင္ ယိမ္းႏြဲ႕လႈပ္ရမ္းလို႔။ လမင္းကို ေမာ္ၾကည့္ၿပီး ဆြဲဆြဲငင္ငင္ အူေကြၽးေနတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဘာ႐ွိေနမလဲ။ တိုင္တည္ ေနတာလား၊ တိုင္တမ္းေနတာလား၊ ေတာင္းပန္ေနတာလား၊ ေတာင္းခံေနတာလား.....၊ သိပ္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတယ္။
*

###

တေယာဆရာ ဒီညကို ေစာင့္ေနခဲ့ရတာ တစ္လတိတိ႐ွိၿပီ၊ ေနာက္ဆယ္ရက္ ၾကာရင္လျပည့္ည၊ ေနာက္ ငါးရက္ဆို လျပည့္ည ၊ တေန႔တုန္းက သဘက္ခါဆို လျပည့္ည...၊ မေန႔တုန္းက မနက္ဖန္ဆို လျပည့္ည.....၊ အဲသလိုမ်ိဳး။
တေယာဆရာ ဒီ႐ြာကို ေရာက္ၿပီး စိတ္လိုလက္ရ ေသေသသပ္သပ္ လုပ္ခဲ့တာဆိုလို႔ ဒီကြပ္ပ်စ္ အ၀ိုင္းတစ္ခုဘဲ ျပစရာ႐ွိတယ္၊ သူတေယာထိုး ညည္းညဴဖို႔၊ သူရီေ၀ယစ္သီဖို႔၊ သူေက်ာခင္းၿပီး အဆံုးမဲ့ ေငးေမာ လြင့္ေမ်ာဖို႔ အတြက္ဘဲ ရည္႐ြယ္တာ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ အုန္းပင္႐ွည္ႀကီးရဲ႕ပင္စည္ကို ၀န္းၾကပ္ ဖြဲ႔တည္ထားတဲ႔၊ ဒီႏွစ္ေပသာသာ ကြပ္ပ်စ္အ၀ိုင္းေလးေပၚမွာ ေငြျပာေရာင္ လင္းပေနခဲ့ၿပီ။
ဒါလျပည့္ည၊
ဒါဟာ လျပည့္ည၊ သိပ္လွတယ္လို႔ တေယာဆရာဖြဖြ သိပ္သိပ္ ေရ႐ြတ္ေနခဲ႔တယ္။
အရက္သမားအိုႀကီးေတာင္ သူ႔ေဖာပြပြ ေက်ာျပင္ႀကီးကို အုန္းပင္ႀကီးရဲ႔ ပင္စည္မွာ ရိယိုင္မွီႏြဲ႔လြန္းစြာ ကပ္ထားၿပီး သူ႔ညွင္းသိုးသိုး ဦးေခါင္းႀကီးကို သူ႔ရင္ခြင္႐ွိရာဘက္ ညႊတ္ညႊတ္စိုက္စိုက္ ခ်ထားရတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္ခဲ့ၿပီ။
*

###

တေယာဆရာကေတာ္ကေတာ႔ ဘယ္လိုမွ စိမ့္အိုင္လာႏုိင္ျခင္း မ႐ွိေတာ့တဲ့ သူမရဲ႕ႏို႔ပိန္ေလးကို အသာအယာ ဆြဲၿဖဳတ္လိုက္ၿပီး ျပာႏွမ္းမြဲေျခာက္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္း ေသးေသးေလးေပၚကို ေရစက္ေလးေတြ တစ္စက္ျခင္း၊ တစ္စက္ျခင္း ခ်ေပးေနေလရဲ႔၊
“ေအ့ေအ့သားေလးရယ္၊ ေအ့ေအ့သားေလးရယ္”
ဒီအသံဟာ ေၾကာင္ေပါက္ေလးတစ္ေကာင္ရဲ႕ “တအဲ့အဲ့” ေအာ္သံလို ၾကားမွာ ေၾကေၾကျမည့္ျမည့္ ထြက္ေပၚေနခဲ့တယ္။
"သိလားဦးဘတူ"၊ အင္း........ ။ သူတို႔စကား၀ိုင္းဟာ အဲဒီ႔လိုစတင္ေလ႔႐ွိၿပီး၊ အင္း...ထက္ စကားျပန္ ပိုမရတဲ့၊ အရက္သမားအိုႀကီး လံုးလံုးလ်ားလ်ား အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွ အဆံုးသတ္ေလ႔ ႐ွိတယ္။ တေယာဆရာ ကေတာ့ သူေျပာသမွ်ကို အင္းလိုက္ေပးေဖၚရတဲ႔ အရက္သမားအိုႀကီးကို အလြန္ခ်စ္ခင္ ေနတတ္ၿပီး၊ သူ႔အိပ္ရာ ေပၚအထိ တြဲ ပို႔ေပးေလ႔႐ွိတယ္။
*
သိလားဦးဘတူ၊
အင္း....၊
ဆိုတာကေတာ့ စကားေတြရဲ႕ အၾကားအကန္႔ အနားသတ္ တစ္ခုလို၊ မွန္မွန္ေပၚထြက္ ေနေလ႔႐ွိတယ္။ ဒီေန႔လို စကားေတြေျပာမေနဘဲ၊ တေယာကိုဘဲ ခြၽဲခြၽဲငင္ငင္ ထိုးေနတဲ႔ ေန႔ေတြမွာေတာ့ အရက္ သမားအိုႀကီးဟာ ဒီ႔ထက္ပိုၿပီး ေစာေစာအိပ္ေပ်ာ္သြားေလ႔ ႐ွိတယ္။
ဒီေန႔လို လျပည့္ညမ်ိဳးမွာ တေယာဆရာ ၀ဋ္ ေက် မပ်က္ေျပာမယ့္ အေၾကာင္းအရာကို တေယာဆရာကေတာ္ စိတ္ကုန္ အားပ်က္လြန္းစြာနဲ႔ သိေနခဲ့တယ္။ ဟိုး.....က်န္ခဲ႔တဲ႔ လျပည့္ညေတြ မွာေတာ့ ညရီတေရာမွာ(တမင္) ေလွ်ာ္ထားတဲ့ ဆံႏြယ္႐ွည္ေတြကို ဖားဖားေ၀ေအာင္ခ်ထားၿပီး...၊ အကိုင္းေတြခ်င္း ႏြယ္ယွက္ေနတဲ့၊ ယုဇနပင္စည္ကို မွီႏြဲ႔ျပီး၊ လေရာင္ေအာက္မွာ မႈန္၀င္း ေနခ်င္ခဲ့တာ။
*
“သိလား ဦးဘတူ” “အင္း...”။
ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာက္ဆံုး ေနခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာ႐ွည္တစ္ပုဒ္၊ အိပ္ေမြ႔အခ် ခံထားရတဲ႔....ကြၽန္ေတာ့္၀ိညာဥ္၊ ၾကည့္ပါဦးဗ်ာ....၊ သိပ္ကို ကြၽမ္းက်င္လိမၼာတဲ႔ အလမၼာယ္ဆရာရဲ႕ စိတ္ကူးပါးခြက္လို၊ လေရာင္႐ႊဲေနတဲ႔ ပိတုန္းေရာင္ ေႁမြေလးေတြလို၊ ကြၽန္ေတာ့္တေယာသံမွာ ေကာ့လိုက္၊ ၫႊတ္လိုက္၊ ေကြးလိုက္၊ ၀ိုက္လိုက္နဲ႔၊ “သိလား ဦးဘတူ” “အင္း...”။
ဘယ္ေလာက္လွလိုက္လဲ၊ ကြၽန္ေတာ့္ တေယာသံမွာ လိုက္ကေနၾကတာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ေတြ ခုန္ေနလိုက္တာမွ.. “သိလား ဦးဘတူ” “အင္း...”။ ေဟာဒီ့လို လျပည့္ညဘဲေပါ့.....၊ ခြၽဲငင္ ေၾကကြဲေနတဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဂီတကို အေဖၚလုပ္ၿပီး၊ စည္းခ်က္က်က် ေပ်ာင္းအိ ႏြဲ႕သြယ္ေနၾကတဲ႔ သူ႔တစ္ရပ္လံုးလံုး ဖါးဖါးေ၀ေနတဲ႔ ဆံႏြယ္႐ွည္ေတြရယ္၊ ေနာက္ ေဟာဟို ယုဇနပင္ အကိုင္းအလက္ေတြ ၾကားက လမင္းရဲ႕ အလင္းေတြ ေရာင္ျပန္ဟတ္ၿပီး တဖ်တ္ဖ်တ္လင္းလဲ့ ေနတဲ႔ ၊ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ မ်က္၀န္းေလးတစ္စံုရယ္။
“သိလား ဦးဘတူ” “အင္း...”။
အဲဒီ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ကြၽန္ေတာ္ဟာ အထီးက်န္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ “သိလား ဦးဘတူ”။ ကြၽန္ေတာ္ေလ လျပည့္ညကို၊ လျပည့္ညၿပီးကတည္းက ေစာင့္ ေနခဲ့ရတာ၊ တေန႔တုန္းက သဘက္ခါဆိုလျပည့္ည၊ မေန႔တုန္းက မနက္ဖန္ဆို လျပည့္ည၊ အဲသလိုမ်ိဳး........
*
တအဲ့အဲ့ ႐ႈိက္ညည္းေနတဲ့ သားေလးရဲ႔နဖူးက အပူေငြ႔ကိုအလန္႔တၾကား စမ္းၾကည့္ရင္း..... တေယာဆရာ ကေတာ္ ဘယ္လိုမွထိမ္းခ်ဳပ္ မ်ိဳသိပ္ႏိုင္စြမ္း မ႐ွိေတာ့ဘူး....။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဒီလိုစကားမ်ိဳးကိုဘဲ ရီရီမူးမူး ေျပာေနႏိုင္ေသးတဲ့ တေယာဆရာကို စူးစူးနစ္နစ္ နာက်ည္းေနမိတယ္။
ဟိုး....တုန္းကေတာ့ အဲဒီ႕ကဗ်ာ ဆိုတဲ့အရာကို ထဲထဲ၀င္၀င္ သိခ်င္လြန္းလို႔ သူမ်ားကို တိတ္တိတ္ေလး ေမးျမန္းခဲ့ ဖူးတယ္။ ကဗ်ာဆိုတာ သီခ်င္းလိုပဲေပါ့ ဆိုေတာ့၊ သီခ်င္းနဲ႔ကဗ်ာကို ထပ္တူျပဳၾကည့္ၿပီး နေ၀တိမ္ေတာင္နဲ႔ ရယ္ျမဴး ၾကည္ႏူးေနခဲ့ဖူး တယ္။
တေယာတစ္လက္နဲ႔ ဘယ္ကဘယ္လို ေရာက္လာမွန္း မသိတဲ့၊ ႐ုပ္ရည္သန္႔ျပန္႔ မြန္ရည္တာနဲ႔၊ ေသရည္ေသရက္ ေတာ္ေတာ္မက္ေမာ ပံုေပၚတာကိုဘဲ သိတဲ့၊ တေယာဆရာကို ဆံပင္ေတြ ဖါးဖါးေ၀ေအာင္ ခ်ျပီး လေရာင္ေအာက္မွာ ခိုးၾကည့္ ရင္ခုန္ခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႕အႏုပညာရဲ႕ ပါရမီျဖည့္ဘက္...ဆိုတာကို ဘုမသိ ဘမသိ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္႐ႊင္ ခဲ့ဖူးတယ္။ အႏုပညာ ဆိုတဲ့ စကားစုကလည္း သူမနဲ႔ အကြၽမ္းတ၀င္ကိုျဖစ္လို႔။
*
အေမ့ရဲ႕ ဆူသံဆဲသံေတြကို လစ္လ်ဴ႐ႈၿပီး သူမလို မည္းၾကဳတ္ေနတဲ့ ႐ုပ္ဆိုးမကိုမွ ယူခ်င္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ သူ႔ကို ျမတ္ႏုိးလိုက္ရတာ....။
လွတာမက္ည စာခက္ဆိုတာမ်ိဳးနဲ႔ အဲသလို ဆန္ဆန္ ေမးေငါ့ေလွာင္ေျပာင္ သံေတြကိုေတာ့ က်ဳပ္ေယာက္်ားလို စာတတ္၊ ေပတတ္၊ အဂၤလိပ္စာတတ္က ေတာ္တို႔လို ဖါး႐ိုက္၊ ငါးႏႈိက္လုပ္ ရမွာလားလို႔ ခပ္ေမာ္ေမာ္ ျပန္ပက္ခဲ့ဖူးတယ္။
က်ဳပ္ေယာက္်ားရဲ႕ ဒီေလာက္ ႏူးညံ့လွပတဲ႔ လက္ေတြဟာ ကြန္ပစ္ ၊ျမံဳးေထာင္ဖို႔အတြက္ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔အႏုပညာေတြကို သူဖန္တီးေနဖို႔လို႔ ခပ္ႂကြားႂကြား ေျပာပစ္ခဲ့ဖူးတယ္။
က်ဳပ္ေယာက္်ားဟာ တစ္ခုခုျဖစ္ခဲ့ဖူးမွာ၊
အဲသလိုမ်ိဳးနဲ႔....။ တစ္႐ြာ၀င္ တစ္႐ြာထြက္ ေစ်းေတာင္းေခါင္း တင္ၿပီး။
ဘယ္လို ေမာပန္းမႈမ်ိဳးကမွ သူ႔တေယာသံ၊ သူ႔ယစ္ယစ္ေ၀ေ၀ ကဗ်ာ႐ြတ္သံေတြကို တိုးမေပါက္ခဲ႔ဘူးေလ။ အထူးသျဖင့္ ေဟာဒီ့လို လျပည့္ညေတြမွာ “သိလား ဦးဘတူ” ကြၽန္ေတာ့္ ႏွလံုး သည္းပြတ္ထဲကေန၊ ပါးစပ္ဖ်ားကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ခုန္တက္လာလိုက္တာ။
*
..................... ဆံႏြယ္႐ွည္ေတြေပါ႔
လေရာင္ကို..................................................
ကခုန္ေနခဲ႔တာ..........................................ႏုိင္လြန္းလို႔၊
ငါ့အိပ္မက္..................................။
*
ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ပါေတာ့။
မၾကားခ်င္ဘူး...၊မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး..။
ဘာကဗ်ာလဲ၊
ဘာဂီတလဲ၊
ဘာအႏုပညာ လဲ....၊ အလကားဟာေတြ အလကား ထမင္းတစ္နပ္ေတာင္ မ႐ွာႏိုင္တဲ့ဟာေတြ၊ ႐ွင္ဘာအသံုးက်ခဲ့လဲ၊ ႐ွင္ဘာ အသံုးက်ဖူးလဲ။ ႐ွင့္ကို အထင္ႀကီးခဲ့သမွ် အလကားပဲ။
႐ွင့္မွာ ဖခင္စိတ္ဆိုတာ ႐ွိရဲ႕လား၊ ႐ွင္ဟာ ဒီတေယာ ၊ ဒီကဗ်ာ...၊ ဒီလေရာင္၊ ဒီဆံပင္ေတြကလြဲၿပီး ဘာကိုမွ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ ဘူးလား..၊ ဒီကေလးကို မီးဖြားၿပီးကတည္းက ကြၽန္မ ေစ်းမေရာင္းႏိုင္ေတာ့တာ၊ ထမင္းနပ္ မေက်ာ္ေအာင္ ႀကံဖန္ေနရတာ၊ ကေလးက ေသးရ ညွက္ရတဲ့ ၾကားထဲ ကြၽန္မႏို႔မထြက္လို႔ သားေလး တပိန္ပိန္ တလိန္လိန္၊ ေရာဂါနဲ႔တစ္လံုး ျဖစ္ေနတာ။ ဒါေတြ ႐ွင္ျမင္ရဲ႕လား..၊ ႐ွင္သိရဲ႕လား...၊ ႐ွင္နဲ႔မဆိုင္ဘူးလား..။ အခုကေလးကို ေဆးၿမီးတိုနဲ႔ မရေတာ့ဘူး၊ ကြၽန္မ ၿမိဳ႔တက္ေဆးကုခ်င္တယ္၊ ဘာနဲ႔ကုမလဲ၊ ဘယ္ပိုက္ဆံနဲ႔ ကုၾကမွာလဲ၊ ဘယ္သူ႔ဆီမွာထပ္ၿပီး ေခ်းရ ငွားရ မွာလဲ။ ႐ွင္ေတြးမိရဲ႕လား.... ဘာဖေအ လဲ၊၊ ဘာလင္ေယာက္်ား လဲ...........။ ႐ွင္ထြက္သြား.....၊ ႐ွင့္တေယာနဲ႔ ႐ွင္ထြက္သြား...၊ ႐ွင့္အႏုပညာနဲ႔႐ွင္...၊ ႐ွင့္ကဗ်ာေတြနဲ႔ ႐ွင္..ထြက္သြား..။ ႐ွင့္ အရက္ပုလင္းနဲ႔ ႐ွင္ ထြက္သြား......။
အခုထြက္သြား...၊
သြား.. ထြက္သြား။
*
လေရာင္က လန္႔ဖ်န္႔မည္းအံု႔ သြားခဲ့တယ္။ အရက္သမားအိုႀကီးေတာင္ ေခါင္းေထာင္ၿပီး မ်က္လံုးႀကီးကို ျပဴးၾကည့္လာတယ္..။ တေယာဆရာဟာ ေျပာလက္စေတြ လြတ္က်ၿပီး အံ့ၾသ မင္တက္လြန္းစြာ သူ႔မိန္းမကို ေငးေၾကာင္ၾကည့္ ေနတယ္။
တေယာဆရာရဲ႕ ရင္ဘတ္ဟာ တဖ်စ္ဖ်စ္ ေလာင္ကြၽမ္းေတာက္ေလာင္ လာတယ္။ တေယာဆရာရဲ႕ တစ္ကိုယ္လံုးဟာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါေနခဲ႔တယ္။
တေယာဆရာကေတာ္ကေတာ့ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ၿပီး အသားကုန္ ႐ိႈက္ငင္ေအာ္ဟစ္ေနရာက တျဖည္းျဖည္းျခင္း ျငိမ္ေလ်ာ့က်သြားၿပီး အႀကီးအက်ယ္ ဒါဏ္ရာရထားတဲ့ သားေကာင္ တစ္ေကာင္လို တအင္အင္ ညည္းညဴေန႐ွာတယ္။
တေယာဆရာဟာ အိမ္မက္ထဲမွာ လမ္းေလ်ာက္ေနသူလိုမ်ိဳး သူ႕တေယာေလးကို လည္ပင္းက ဆုတ္ကိုင္ၿပီး တေ႐ြ႔ေ႐ြ႔ ထြက္ခြာသြားလိုက္တာ လမင္းဟာ ျပန္မလင္းခ်င္ ေလာက္ေအာင္ ညိွဳးေရာ္ သြားခဲ့တယ္။
*

#####

တေယာဆရာကေတာ္ဟာ သူမရဲ႕ ပူေလာင္ ေယာက္ယက္မႈထဲမွာ မူးမိုက္သြားမတတ္ ႏွေမ်ာတသ လြန္းစြာနဲ႔ တသိမ့္သိမ့္ ႐ိႈက္ငင္ေန႐ွာတယ္။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းမွ စိမ့္ထြက္လာတဲ့ ေသြးစေသြးန ေတြကိုေတာင္ မသုတ္ႏိုင္ ေတာ့ဘူး။
ဒါအလင္းေရာင္.... ၊
ဒါကယ္တင္႐ွင္.......၊
ဒါသားေလးအတြက္ အသက္ဆက္ရာ.....၊
ဒါေဆးဘိုး......မသိဘူး..၊ က်န္တာမသိဘူး....၊ က်န္တာေတြမသိဘူး....။
တေယာဆရာကေတာ္ဟာ ခဏသတိလစ္ သြားခဲ့ သလား၊ တေအာင့္ေလာက္ ႐ူးႏွမ္းသြားခဲ့သလား သူမကိုယ္သူမ မေသခ်ာခဲ့ဘူး။ ဆံပင္႐ွည္ေတြ တစ္ဆယ္ သားကို တစ္ေသာင္းတဲ့၊ သူမတစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ ဘယ္တုန္းကမွ မၾကားဖူးတဲ့ ေစ်း၀ယ္သူ...၊ ဒါမွမဟုတ္..သူမဆီကုိ ဘုရား႐ွင္က ဖန္ဆင္းၿပီး လႊတ္လိုက္သလား မသိတဲ့ကယ္တင္႐ွင္။ ေငြေတြကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ၿပီး ဟိုလူ႔ လက္ထဲပါသြားတာ ေႁမြေတြအေထြးလိုက္လို႔ ျမင္လာတယ္.။ မသပ္မရပ္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ဦးေခါင္းကို လက္ဖ၀ါးနဲ႔ စမ္းၾကည့္ၿပီး သူမတဟားဟား ရယ္ေမာလိုက္မိ ေသးသလား။ ဘာျဖစ္လဲ ဘာျဖစ္ေသးလဲ.......။
*
“ဘာ...ဦးဘတူ၊ ဘာ..ေျပာတယ္...၊ ကိုေမာင့္ကို သမန္းကုန္းဘူတာမွာ ေတြ႔ခဲ့တယ္တဲ့ ဟုတ္လား.။ ကြၽန္မ...ကြၽန္မလိုက္သြား.........၊ ကေလး...ကေလး...။ ၾကည့္ထားလိုက္ေနာ္။
ဟာ..ေနဦး ၊ နင္ဘယ္လို.........။
ကိုေမာင္..ဘယ္ေတြ ေလွ်ာက္သြားေနတာလဲ....။
ဘယ္လိုမ်ား စားေသာက္ေနရလဲ..။
ကြၽန္မ..ကြၽန္မ ကိုေမာင့္ကို ဘာေတြ ေျပာခဲ့မိသလဲ...၊
ကိုေမာင့္ကို နာက်င္ေအာင္ ဘယ္လိုေတြမ်ား ေစာ္ကားတိုက္ခိုက္ လိုက္မိလဲ ....ကြၽန္မသားေလးအတြက္ အရမ္းကိုပူပင္ေနမိလို႔ အရမ္းကို ၀မ္းနည္းအားငယ္ ေနမိလို႔၊ အခု သားေလးကို ၿမိဳ႔မွာ ေဆးသြားကုရင္ ကိုေမာင္႐ွိမွျဖစ္မွာ။ ကိုေမာင့္ရယ္ ကိုေမာင့္ကို မိညိဳဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ တေယာဆရာကေတာ္ရဲ႕ေလ၏ လ်င္ျမန္ျခင္းမ်ိဳးမွာ၊ သူမ ခင္ပြန္းသည္ကလြဲၿပီး ဘာမွ...မျမင္..မသိ မၾကား ႏိုင္ေတာ့ဘူး..။
*

###

တေယာဆရာကေတာ္ဟာ ခ်က္ခ်င္းလိပ္ျပာႏႈတ္ခံ လိုက္ရသူလို အသက္ျပတ္သြားခဲ့တယ္။ ေမာပန္းမႈနဲ႔ လိႈင္း ထန္ေနတ့ဲ သူမရဲ႔ ရင္ျပင္ဟာ ေပါက္ထြက္လုမတတ္ ေဗာင္ဗင္ဆန္သြားတယ္။
“မယံုဘူး...”
“မဟုတ္ဘူး...”။
ခင္းထိုင္ထားတဲ့ ပုဆိုးစုတ္ေပၚကို ကစဥ့္ကယဲ လြင့္က်ထားတဲ့ ေငြစကၠဴ အေႂကြေတြ၊ တေယာကို ပခံုးေပၚ ခပ္ႏြဲ႔ႏြဲ႕မွီ၊ မ်က္၀န္းကို စံုပိတ္ျပီး.....၊ မဟုတ္ဘူး....၊ သူမေျခာက္ေသြ႕ အက္ကြဲလာတဲ့ လည္ေခ်ာင္းကေန အသံမဲ႔ ေအာ္ဟစ္ ပစ္လိုက္တယ္။
မဟုတ္ဘူး၊
သူမရဲ႕ေယာက္်ား၊ သားေလးရဲ႕အေဖဟာ။ ဒီလိုမသိမ္ ဖ်င္းဘူး၊ ေအာက္တန္းမက်ဘူး၊
သားေလးရဲ႕အေဖဟာ ဒီလိုလူစားမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး...။

အိပ္မက္က လန္႔ႏိုးလာသလို သူမ်က္လံုးကို အလန္႔တၾကား ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ နီရဲျပဴးေၾကာငျ္ပီး ၀င္း၀င္းေတာက္ ေနတဲ့ မိန္းမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္၀န္းအၾကည့္ေတြဟာ။
ဟင္ ဒါဘာေတြ လဲ၊ ဒီေငြေတြက ဘာေတြလဲ...။
မဟုတ္ေသးပါဘူး။
နင္.. မိညိဳ...။ မိညိဳ... နင္..မိညိဳ၊ နင္...ဆံပင္ေတြ..၊ ဆံပင္ေတြ...၊ ငါ့ ဆံပင္႐ွည္ေတြ၊
ျဗဳန္းကနဲ ထရပ္လိုက္တဲ့ တေယာဆရာ့လက္ထဲက တေယာဟာ ေဘးနားက ရထားသံလမ္းနဲ႔ ကိုင္အ႐ိုက္ ခံလိုက္ရၿပီး တေယာဆရာရဲ႔ ႏွလံုးအိမ္ေတြလိုဘဲ အစိပ္စိပ္အမႊာမႊာ ကြဲေၾကသြားတယ္..။
ခုန္အုပ္လိုက္တဲ႔ ေဒါသေတြနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ရထားသံလမ္း ေပၚကို အလံုးလံုးအေထြးေထြး က်သြားတယ္။ သူတို႔ကို ရထားဥၾသသံက အလန္႔တၾကားနဲ႔ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ဟစ္ တားျမစ္ေနေသးတယ္။ အခ်ိန္က ေန၀င္ရီတေရာေလးပါပဲ။
*

###

ေနေရာင္စံုးစံုးခ်ဳပ္ေနၿပီ...
အရက္သမားအိုႀကီးဟာ....၊ သူ႔ဘ၀မွာ ဘယ္တုန္းကမွ ၊ ဘယ္လို အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ဒီအခ်ိန္ဆို၀တၱရား ပ်က္ကြက္ေလ့ မ႐ွိဘူး....။ေတာက္!!!! စိတ္မ႐ွည္ေတာ့ဘူးကြာ......။
ေလခ်ဥ္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္တက္၊ တံေတြးကို ပ်စ္ခနဲ ေနေအာင္ေထြးၿပီး......အႏွီးနဲ႔ထုပ္ထားတဲ့ ကေလးေလးကို ကြပ္ပ်စ္ အ၀ိုင္းေပၚမွာ ဒီ့အတိုင္း တင္ထားပစ္ခဲ႔ေတာ့တယ္......။


အိျႏၵာ
(၁၉၉၈ ခုႏွစ္ကေရးျဖစ္ခဲ့ျပီိး.ကိုယ့္ရဲ႕ႏုနယ္တဲ့ အေတြးအေခၚ အေရးအသားေတြေၾကာင့္ စာေပစိစစ္ေရးေတာင္ကိုမေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေလးပါ..။ ကိုယ့္ဘာသာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ နင့္ေနေအာင္ေရးထားခဲ့ရတာမို႔ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ဖတ္ဖတ္ႀကိဳက္ေန ၀မ္းနည္းေနမိခဲ့ပါတယ္..။)

ေဘာင္အက်ိဳးထဲက..ေစ်းျပဇာတ္

ေရာင္းတယ္...
အဲဒီေစ်းတန္းမွာ...။

ဘယ္ေတာ့မွ အသားႏုတက္မွာ မဟုတ္ဘဲ
ဖန္ေရေဆးေနရတဲ့
ခူစဥ္လိုက္အနာအိုင္းၾကီးေတြ ေရာင္းတယ္......

အအိပ္အေနၾကီးလြန္းတဲ့ ေျမြေပြးတစ္ေကာင္ရဲ႕လွ်ာႏွစ္ခြနဲ႔
ဖန္ပုလင္းထဲက ေဆးစိမ္ကင္းေျခမ်ားေတြ ေရာင္းတယ္
ခြၽဲမဟတ္ႏိုင္ေတာ႔တဲ႔ ဇီ၀ဇိုးမခံတြင္းနဲ႔
ေသခါနီးေမ်ာက္သားအမိရဲ႔ မ်က္ႏွာထားေတြေရာင္းတယ္

၀ံပုေလြေတြရဲ႔ ႏွာသီးဖ်ားမွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ပ်ံခ်င္တဲ႔
လိပ္ျပာစိမ္းေတြရဲ႔ ညာေျဖာင့္လက္သီးေတြ ေရာင္းတယ္
ေက်းလက္႐ိုးရာစာက်က္ကြင္းေတြထဲက
ေရသူမေတြရဲ႕ အေၾကးခြံေရာင္စံုေတြေရာင္းတယ္

တကယ္ေတာ႔
အဲဒီေစ်းတန္းကေလးကို
နရီေခ်ာ္ေနတဲ့ အထုပၸတ္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔
မ်က္၀န္းအစံုစံုရဲ႔ ငတ္မြတ္ျခင္းေတြေဖ်ာ္ခ်ျပီး
ဇာတ္ထြက္အမီ ေမႊးထားခဲ႔ရတာ....

အဲဒီေစ်းတန္းကေလးမွာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ႐ိုက္ခြဲပုလင္းထဲ၀င္ေနသူေတြနဲ႔
ပြဲခ်င္းျပီးမြဲလိုက္ရတဲ႔ မ်က္၀န္းမ်က္ဆံေတြ ေရာင္းတယ္

စံပယ္ခိုင္ေတြရဲ႔ ပြင့္ခ်ပ္ပြင့္ဖတ္က
အာပတ္ေျဖသူတို႔ရဲ႔ ေပါင္းသင္လက္ေတြ ေရာင္းတယ္

သင္းကြဲျမိဳ႔ျပရဲ႔ႏႈတ္ခမ္းကိုနင္းထားတဲ့
မလိမ္မိုးမလိမၼာ မိုက္ဂိုက္ေတြ ေရာင္းတယ္

ပိုးစုန္းက်ဴးရင္ဘတ္ထဲကမီးလင္းဖိုနဲ႔
အက္ဒီဆင္ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ဆားစိမ္ ေရာင္းတယ္

ျမိဳ႕ၾကီးေခါင္ေခါင္ရဲ႔ခံုတန္းလ်ားေပၚက
မုသာ၀ါဒနဲ႔ ကာယကံေျမာက္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြေရာင္းတယ္

ေရာင္းေနတယ္
လေရာင္ရဲ႔ရင္ကြဲနာျပဇာတ္မွာ...
မခ်ိဳမခ်ဥ္ျပံဳးထားတဲ႔ ေကာင္မေလးရဲ႔ သလံုးသားနဲ႔
ရာသီဥတုရဲ႕သန္းေကာင္သန္းလြဲမွာ
အိမ္အျပန္ေမွ်ာ္ေန႐ွာတဲ့ အေမ႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားတစ္စံု ေရာင္းတယ္

အဲဒီမွာ...
အိမ္မက္ေတြ ဖုန္းဆိုးျဖစ္ေနတဲ႔အိမ္အသစ္နဲ႔
အစာအိမ္ေပ်ာက္သူတို႔ရဲ႕ မ်က္လံုးေဟာင္းေလာင္းေတြေရာင္းတယ္

အလကားနီးနီးပါဘဲ...
က်ားကုတ္က်ားခဲမာန္ဖီတဲ႔ ႐ိုးတြင္းထဲကခ်ဥ္ဆီနဲ႔
သူ႔ဥပတိနဲ႔သူခမ္းနားေနတဲ့
ငါ႔ ေခြၽးႏွဲစာ ကဗ်ာေတြ ေရာင္းလိုက္တယ္...........

တကယ္ပါ...
အဲဒီဇာတ္ထုပ္ကေလးကို
တဖ်စ္ဖ်စ္က်ိဳးက်လာတဲ႔ ေဘာင္အသစ္ေတြကိုၾကပ္တင္ျပီး
ႏွလံုးအိမ္ကစိမ္႔က်လာတဲ႔ ေခ်ာ္ရည္ပူေတြနဲ႔
ေစ်း ကြက္ အ မွီ ေမႊး ထား ခဲ႔ ရ တာ။ ။

အိျႏၵာ

ဒီကဗ်ာေလးကို..ဟသာၤတျမိဳ႔သား ကဗ်ာဆရာေမာင္လင္းခက္ ကြယ္လြန္ျခင္း(၃)ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ပြဲေလးအတြက္ အမွတ္တရ ဖန္တီးျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ "ေမွာ္ေတာထဲကမီးအိမ္" လက္ကမ္းကဗ်ာစာအုပ္ေလးအတြက္ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္..
.က်န္ခဲ့တဲ့ ၁၀ႏွစ္နီးပါးက ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါ.....
ဘယ္မဂၢဇင္းကိုမွမပို႔ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ္ပိုင္ Blog ေလးမွာေတာ့ အမွတ္တရေပါ့....။

အလြမ္းစက္လက္

ကိုယ့္ သန္းေကာင္ယံေတြကို လႈပ္ႏိုး၊
ကိုယ့္ အိမ္မက္ကို ပန္းလို ပ်ိဳး ခဲ့တဲ့
ဂစ္တာသံ အ၀ါေလးဟာ
အဲဒီ့ ဂ်င္းပင္(န္) အျပာေလး ပဲျဖစ္မွာပါ။

ညေနေတြတိုင္းက ၾကည္ျပာ
႐ွိန္းျမ တစ္ကိုယ္ရည္ အေတြး
ကိုယ့္ ရင္ခုန္ကေဖးေလးေ႐ွ႕ ျဖတ္ေလ်ာက္ဖို႔
မင္း အၾကည့္ေတြကို
ျမားလို ႐ိုင္းမျပစမ္းနဲ ႔ေကာင္ေလးရယ္ ။

ကိုယ့္ ေျခသံေတြက
မင္း ေျခသံကို..မွ.....ခ်ဴခ် လိုက္ခ်င္သတဲ့
ကိုယ္ ခ်ဲ႕ထြင္ခဲ့တဲ့လမ္းေလးက
မင္းတစ္ကိုယ္စာ

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဆိုတာမွာ
သက္ျပင္းေတြ ျဖာေနတတ္ပါသလား....

မင္း သတင္းကို
သီခ်င္းလို ကိုယ္ ဆိုခဲ့မိေပါ့။

အခ်ိန္ကို ရထားလိုစီးၿပီး
ဒီခရီးကို ကိုယ္ႏွင္လာခဲ့ၿပီ
ရာသီေတြဘယ္ႏွစ္ခါ ယြန္းယြန္း.....
ကိုယ့္ မ်က္၀န္းေထာင့္စြန္းေလးမွာ ပ်က္ကြက္

ကိုယ့္ အလြမ္းစက္လက္ပန္းခ်ီကား...

နာ ဖ်ား ကြဲ ေၾက ။

ေကာင္ေလးေရ...
ငါ က ........
အခ်စ္ကို
မင္း နဲ႔မွ ခ်ိဳ ခ်င္ေနခဲ့တယ္ ။ ။

အိျႏၵာ
(၂၀၀၇ ခုႏွစ္ အခ်စ္ဂ်ာနယ္)

ဒီကဗ်ာကို တင္လိုက္ရင္ေကာင္းခ်ီး၀ိုင္းေပးၾကမယ့္သူေတြ ေစာင့္ေနၾကမယ္ဆိုတာသိပါတယ္..။

"" ဟမ္!!ဘာတုန္း..အိျႏၵာ လဲဒါမ်ိဳးေလးေတြေရးခ်င္တာေပါ့ဟ..""

ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေရးျပီး..ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္ေနရတဲ့ ကဗ်ာမ်ိဳးေလးေပါ့..
အျိႏၵာ့ Blog ကို လာလည္သူေတြအတြက္ အေျပာင္းအလဲေလးျဖစ္ေအာင္လို႔ပါ..။

စက္ ခြဲ သစ္

ဆံပင္ေတြ

လက္ေတြ
ေျခေတြ
အားလံုးကို ရိပ္သင္ျပီး
ေလးဘက္ခ်ခံထားရတဲ့ေကာင္ပါ..
အစြယ္ေတြ
ဓါးစက္ေတြ
လွံသြားေတြ
ငါ့အေရျပားေပၚမွာ...စီးပိုး...
ေအာ္ေပါ့....
မခ်ိမဆန္႔
ငယ္သံပါ....
ညည္းတြားျခင္းေတြနဲ႔..ေခ်ာက္ခ်ား...
ငါ့အသားေတြ....
အထပ္လိုက္
အထပ္လိုက္

အျငိဳးအေတးႀကီးပံုမ်ား....ေျပာမေျပာခ်င္...
ဖြာရာက်ဲေအာင္ထြက္က်လာတဲ့
ေသြးစ...
သားစ ေတြ..
စုစုျပီး..
မီး တိုက္ ၾက။


အိျႏၵာ

(၁၉၉၆-၉၇ ေလာက္ကေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါ..။ အလုပ္သြားအလုပ္ျပန္ သစ္ခြဲစက္တစ္လံုးေရွ႕က ျဖတ္ျဖတ္သြားရင္း ၀င္လာခဲ့တဲ့..နမိတ္ပံုအေတြးစတစ္ခုေပါ့..။
"" သစ္ခြဲစက္ "" လို႔နာမည္ေပးခဲ့တာကို သူငယ္ခ်င္းေမာင္မ်ိဳးမြန္က ""စက္ခြဲသစ္ "" လို႔ ေျပာင္းရင္ပိုေကာင္းမယ္လို႔အၾကံေပးခဲ့ပါတယ္.။ ဘယ္မဂၢဇင္းမွာမွ မပါခဲ့တာပါ..။
အခု..ကဗ်ာေဟာင္းေလးေတြျပန္ၾကည့္ရင္း..ဒီကဗ်ာကိုပဲတင္ခ်င္စိတ္ေပၚလာတာနဲ႔ပဲ...။)

ညဉ္႔သိပ္ခရီး

ေမေမ့အတြက္..အနာက်င္အပင္ပမ္းဆံုးေရးဖြဲ႔ထားခဲ့တဲ့..၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ပါ..။
အေမမ်ားေန႔မွာ...ဒီ့ထက္သင့္ေလ်ာ္တာဘာမ်ားရွိေတာ့မလဲေနာ္ ...ဇာတ္နာေအာင္ေရးထားထက္ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္လို..ရက္ရက္စက္စက္.. တိုက္ခိုက္လာခဲ့တဲ့..ေလာကဓံမႈန္ယိုေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့......
ေမေမ..ဟာ..အာလံုးေလးစားအံ့ႀသသြားရေလာက္ေအာင္..ႀကံ့ႀကံ့ခံ..ရင္ဆိုင္ခဲ့ပါတယ္ ...

ညဉ္႔သိပ္ခရီး...


ခရီး(၁)။

ညဟာ ဘ၀ေတြရဲ႕ အံ၀ွက္တစ္ခုလည္းျဖစ္ျပန္တယ္။
စိုစြတ္ ေမွာင္အိ ေနတဲ့ အေမွာင္မွာ အနံ႔တစ္ခုက ေစးကပ္ေပ်ာ္၀င္ေနလိမ့္မယ္။
တစ္စံုတစ္ခုေသာအဲဒီ့အနံ႔ကစိတ္ေတြကိုထိတ္ပ်ံ႕လြင့္ေမ်ာေစတတ္သလား...။
မွတ္ အကိုက္ခံလိုက္ရတဲ့ ခိုင္းႏြားတစ္ေကာင္ရဲ႔ အေရျပားလို ရထားက သူ႔ကိုယ္ကို လႈပ္ခါလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ပလက္ေဖါင္းေပၚေျခစံုခ်မိ လိုက္ၾကၿပီ။
ရထာားရဲ႕ ဥၾသသံဟာ ညဉ္႔သန္းေခါင္မွာ လိုတာထက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႀကီးကိုက်ယ္ေလာင္ျမည္ဟီးလြန္းေနတယ္..။
အေမွာင္ ထဲကို တိုး၀င္သြားတဲ့ ရထားကို ေငးၾကည့္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ေတြေ၀မြန္း ၾကပ္စရာ ေကာင္းသလို႐ွိၿပီး သိပ္လည္း လ်ိဳ႕၀ွက္သဲဖို ဆန္ေနတယ္။

ရာဆာအာရာဖတ္ဟာ သူပိုင္ေျမႀကီးကို တယုတယ ဆုတ္ယူ နမ္း႐ိႈက္တယ္ဆိုတာ ႐ူးသြပ္မႈတစ္ခုလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာျဖစ္မယ္မထင္ဘူး..။
တစိမ့္စိမ့္တိုး ၀င္လာတဲ့ အားအင္ေတြနဲ႔ ႏွလံုးသားက တဖ်တ္ဖ်တ္ခါလာ တယ္..။ ရင္ျပင္ တစ္ခုလံုး လိႈက္လွဲ ေၾကကြဲလာခဲ့တယ္။
အ႐ွိန္ၿငီးၿငီးေလာင္ကြၽမ္းေနတဲ့မီးလံုးတစ္လံုးလိုလိမ့္လာခဲ့တာမို႔ နီး စပ္ရာေတြကို ကူးစက္ေလာင္ကြၽမ္းလိမ့္ဦးမွာလည္း ေသခ်ာေနတာေပါ့..။

ခင္ပြန္းသည္ကိုမႏိုင္မနင္းတြဲပိုးၿပီးဘူတာကခံုတမ္းေလးေပၚမွာ လွဲမွီ ေနလိုက္ေစတယ္..။
ဇက္က်ိဳးၿပီး ဦးေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို လက္ဖ၀ါးေလးႏွစ္ဘက္နဲ႔ အသာညႇပ္အုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း အကိုႀကီး ေရာက္ၿပီသိလား.. ၊
တိုးတိုးဖြဖြေလး ေပမယ့္ လိႈက္ လွဲတုန္ခါ ေနတယ္..။
အင္းလို႕မပီမသ ညည္းညဴသံနဲ႔ ျဖဴေဖြးေအးစက္ခ်င္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ မထိမ္းခ်ဳပ္ ႏိုင္ခဲ့ဘူး..။
ကိုႀကီးသက္ေရာ သက္သာရဲ႔လား..၊ ကေလး ေတြဆီ ေရာက္ ေတာ့မွာေလ..၊
ခပ္ျမန္ျမန္ညိမ့္ျပလိုက္တဲ့ ေခါင္းအဆတ္ကိုၾကည့္ၿပီး အား တက္လာ သလို႐ွိသြားမိတယ္..။
ညက ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ေကာင္းေလာက္ ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားျပန္တယ္..။
ဒီေန႔မွ ခရီးအသြား အလာေတြ မ႐ွိသေလာက္ နည္းပါး ေနခဲ့တာလား..။ အေျခအေနက တစ္မ်ိဳး ေက်နပ္စရာ ေကာင္းေနခဲ့ျပန္တယ္..။
ဒါေပမယ့္ဆိုက္ကားက ႀကိဳမွာမထားရေတာ့ တစ္စီးမွကို မ႐ွိဘူး…….. ကိုႀကီး..။
ကြၽန္မ အိမ္ကိုသြားႏိုးမွရမယ္..။ အိမ္မွာ သိန္း၀င္း ဆိုက္ကား ႐ွိတယ္ေလ..။ ကိုႀကီးဒီေနရာေလးမွာပဲေနခဲ့ေနာ္ ။
ၿငိမ္သြားတဲ့အေျဖေၾကာင့္ေနရာကေ႐ႊ႕လို႔မရျပန္ဘူး..။
လက္ဖ၀ါး ခ်င္း တင္းတင္း ဆုတ္ကိုင္ထားတဲ့ အေတြ႕ဟာ ႏွလံုးအိမ္ခ်င္းကို အက်စ္ လစ္ဆံုးခ်ည္ေႏွာင္ထားသလို႐ွိေနတယ္..။
ဒီလိုအခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏိုင္ၾကေလာက္ေအာင္ အျပန္လွန္ အားကိုးေနခဲ့မိၾကတယ္။
ၾကင္နာျမတ္ႏိုးေနမိခဲ့ၾကတယ္။
ေအးအတူ ပူအမွ်၊ ဆိုးတူ ေကာင္းဘက္ ဆိုတာေတြနဲ႔ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ဆိုတာက စိတ္၀ိဥာဥ္ေတြကို ေစးေစးပိုင္ပိုင္ ခိုင္မာ သိပ္သည္းေနေစခဲ့တယ္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေသာက အျပည့္နဲ႔ ဆုေတာင္းေပးေနၾကမယ့္ မ်က္၀န္းေတြကို ျမင္ေယာင္ သြားမိေသးရဲ႕..။
ဒီလိုအေျခ အေနမ်ိဳးနဲ႔ ဒီလို ဒုကၡအတိုင္းအတာ အထိေတာ့ ဘယ္သူမွ ပူပင္ေတြးထင္မိၾကလိမ့္မယ္ မထင္ဘူး..။
လက္ဖ၀ါး ကို မသိမသာေလး ေျဖခ်လိုက္ၿပီး.. ။
ေနာ္...အကိုႀကီး ခဏေလးပါ ၊ သိပ္မွမေ၀းတာလို႔ ခပ္တြဲ႕တြဲ႕ ေျပာလိုက္ ျပန္ေတာ့မသိမသာေလးေခါင္းၿငိမ့္ျပ႐ွာတယ္..။
စိတ္မခ်ဘူးတစ္ေယာက္တည္း ဆိုတာကိုမ်က္၀န္းေတြနဲ႕ပဲ႔တင္ထပ္ေအာင္ေျပာလိုက္ေတာ့။
အို...ဒါ...ကြၽန္မၿမိဳ႕ပဲဟာ ကိုႀကီးကိုသာစိတ္မခ်တာလို႔ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ပဲ
ေႏြလယ္တည့္တည့္ရဲ႕ညသန္းေခါင္ဟာ ေလပူေတြနဲ႔ေခြၽးေစးျပန္ ေနခဲ႔တယ္..။

ညထဲမွာ ေပ်ာ္၀င္ေနတဲ့ရနံ႕ေတြက ပိုၿပီးသိပ္သည္း လာသလိုပဲ..။
ခံုတန္းလ်ားေလးကိုမွီထားတဲ့ေခါင္းငိုက္စိုက္ပံု႐ိိပ္ကိုအေကြ႔ေနရာမေရာက္ခင္အထိ သမင္လည္ျပန္ လွည့္ လွည့္ ၾကည့္ေနမိတယ္..။
စူးစူး၀ါး၀ါး ထိုးေဟာင္လိုက္တဲ့ ေခြးေတြကိုေတာ့ ဘာအေရး လဲ..။
အေကြ႔ေက်ာ္တာနဲ႔သုတ္ေခ်တင္လိုက္တဲ့ေျခဖ၀ါးေတြမွာ ဒီေလာက္ေလာင္ၿမိဳက္ ေၾကကြဲ၊ပူပန္စိုး႐ြံ႕ေတြလိမ္းက်ံထူထဲေနခဲ့လိမ့္မယ္မွန္းဘယ္တုန္းကမွ မေတြး ထင္တတ္ခဲ့ဘူး။

ဒီလမ္းေတြေပၚမွာဆယ္ေက်ာ္သက္မေလးတစ္ဦး ႏွစ္ဘက္ခြဲၿပီးခ် ထားတဲ့ က်စ္ဆံၿမီးေလးရဲ႔ အရိပ္ေတြ စြန္းထင္ေနခဲ့ဖူးၿပီး ၊ ၾကည္ စင္ခ်ိဳ ေအးေနတဲ့ ရယ္ေမာသံေတြ ဖိတ္က်ေနခဲ့ဘူးတာေပါ့။
ဆယ္တန္းေအာင္ဖို႔ဆိုတာသိပ္ကိုခက္ခဲၿပီး ပညာတတ္ ႐ွားပါး ခက္ခဲတဲ့ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ၁၅ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးနဲ႔ ဆယ္တန္း ကိုႏွစ္ခ်င္း ေပါက္ေအာင္ျမင္သြားခဲ့တဲ့သမီးအတြက္
အေဖတစ္ေယာက္ရဲ႕ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားမႈေတြ၊ အနာဂါတ္အသစ္ေတြ လိမ္းက်ံေနတာေပါ့..။
ဟိုး..ေခါင္တယ္ဆိုတဲ့နယ္ကိုမွတာ၀န္သြားက်တဲ့ ေက်ာင္းဆရာမ ေပါက္စေလး အတြက္ေဆြမ်ိဳးညာတိေတြရဲ႕ စိုးရိမ္ေသာက၊ပူပင္ေၾကာင့္က်ေတြ ထပ္ထပ္ၾကမ္းခဲ့ဖူး တာေပါ့။
အခုဒီလမ္းကိုျဖတ္ေလ်ာက္ၿပီး၊
သန္းေခါင္သန္းႏႊဲမွာ ေသေကာင္ ေပါင္း လဲျဖစ္ေနတဲ့ခင္ပြန္းသည္ကိုတြဲၿပီး၊
ေသာကတစ္ထုတ္တစ္ပိုးနဲ႔ ႐ုတ္ တရက္ႀကီး ေရာက္ခ် လာတဲ့ သမီးႀကီးကို ဖေအက ဘယ္လို ႏွလံုးသား နဲ႔ဆီးၾကိဳမွာပါလိမ့္..။
လ၊ ရက္ ႐ွည္႐ွည္သူတို႔ေဘးက႐ုတ္တရက္ေပ်ာက္႐ွေနတဲ့ ၊
ေဖႀကီးကိုပို ခ်စ္ပါတယ္လို႔ အတိအလင္းေၾကာ္ျငာထားခဲ့တဲ့ သူတို႔ ဖေအ လူမမာကို သူ႕သားသမီးႏွစ္ေယာက္က ဘယ္လိုနာက်ဥ္တုန္လႈပ္မႈမ်ိဳးနဲ႔ လက္ခံမွာပါ လိမ့္..။

အေမွာင္ထဲကို တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕တိုး၀င္ေနပံုဟာ ဘယ္ေနရာမွာ အဆံုး သတ္မယ္မွန္းမသိတဲ့ တြင္းနက္ႀကီးထဲကို အ႐ွိန္ျပင္းျပင္း ပစ္ခ်ခံလိုက္ ရတဲ့ ခဲ တစ္လံုးလို႐ိွေနလိမ့္မလား။
အ႐ွိန္ၿငီးၿငီး ေလာင္ကြၽမ္းေနတဲ့မီးေတာက္ေတြဟာ.. ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္ ပူေလာင္ဖို႔ ေတာ့ ေမ့ေလ်ာ႔ေနတတ္ ၾကျပန္တယ္.။

ခရီး(၂)။

ညဟာ မူးေ၀ မိန္းေမာေစႏိုင္တဲ့ရနံ႔ေတြကိုသို၀ွက္ထားတဲ့ လွပ ေမႊးပ်ံ႕လြန္းတဲ့ ပန္း႐ိုင္းတစ္ပြင့္လည္းျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဆတ္ဆတ္ေကာ့ေကာ့ ႏိုင္လြန္းလွတဲ့ ေလျပည္မွာ ႏွလံုးသား တစ္ခုလံုးကလည္း တဆတ္ဆတ္ခါခ်င္ေနခဲ့တဲ့ ။
ဒီကိစၥမွာ ညရဲ႔ ဖ်ား ေယာင္းမႈ က ၁၀ရာခိုင္ႏႈန္း ၊ ခ်စ္တတ္ျခင္းက ၆၀ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ ၊ အား ကိုးေလးစားျခင္းတို႔က ၃၀ရာခိုင္ႏႈန္းတို႔ တိတိက်က် ပါ၀င္ေနလိမ့္မယ္..။
ရပ္႐ြာကို သိပ္ခ်စ္ၿပီး အစစအရာရာ ဦးေဆာင္ဦး႐ြက္နဲ႔ ေလးစား အားကိုးၾကရတဲ့ ၊
တည္ၾကည္ေျဖာင့္မတ္ သေလာက္ ၊ မတရားဘူးထင္ရင္ ဘယ္သူ႕အတြက္မဆို နည္းနည္းေလးမွ ေခါင္းငံု႕မခံတတ္တဲ့ဲ့၊
ရင္ဆိုင္ေျဖ႐ွင္း ေပးဖို႕လည္း အၿမဲတမ္းအဆင္သင့္႐ွိေနတတ္တဲ့၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သေလာက္ ၊ေသြးေအး တည္ၿငိမ္တဲ့၊
ကိုယ့္ထက္ ကိုးႏွစ္တိတိႀကီးၿပီး ကိုယ့္အေပၚ၊ၾကင္နာတတ္လြန္းတဲ့ လူမ်ိဳးကို ခင္ပြန္းအျဖစ္ ေ႐ြးခ်ယ္မိလိုက္တာဟာ ေနာင္တရ စရာလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ထင္မိမွာမဟုတ္ဘူး..။
သူ ဦး ေဆာင္ဦး ႐ြက္ျပဳမယ့္ အိမ္ေထာင္ ဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေႏြးေထြး သာယာေနလိုက္မလဲေပါ့..။
ဒါေပမယ့္ အျဖဴ႐ွိၿပီး အမည္း႐ွိသလိုမ်ိဳး ၊ ဒီက ႐ြာ ေဟာင္း နဲ႔႐ြာ သစ္လို ဆန္႔က်င္ရာအရပ္ကို တစ္စတစ္စေ၀းကြာေနၾက သလိုမ်ိဳး၊
ခ်စ္သူေတြ ႐ွိတဲ့ အရပ္မွာပဲ မုန္းသူလည္း ႐ွိေနႏိုင္ေသးတဲ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ နည္း နည္းေလး ေတာင္ ေတြးထင္ မၾကည့္တတ္ခဲ့ၾကဘူး..။
သူတို႔ရဲ႕ ေဂၚမစြံ လူပ်ိဳႀကီး နဲ႔ သိပ္ကို ယဥ္ေက်းလွပတဲ့ တစ္႐ြာသူ ဆရာမေလးတို႔ ဇာတ္လမ္းကို ၀မ္းသာအားရေျပာ ေနၾကမယ့္ ႐ြာသူ ႐ြာသား ေတြရဲ႕ ညခ်မ္းမွာ
ေဖေဖက သူ႔အားအထားဆံုး သမီးႀကီး အတြက္ တိတ္တဆိတ္ မ်က္ရည္က် ေနခဲ့႐ွာသတဲ့။

ဟင့္အင္း..။

ညဥ့္ေလဟာ ရင့္႐ိုင္းစိုစြတ္ေနေပမယ့္ အရာရာကို ေမ့ေလ်ာ့ခ်င္ ေလာက္ေအာင္ ခ်ိဳအီေႏြးေထြးေနခဲ့တယ္.။
တစ္စိတ္တည္းတစ္၀မ္းတည္းၿမဲၿမဲ ဆုတ္ကိုင္လိုက္ၾကတဲ့ တြဲ လက္ေတြဟာ တစ္သက္လံုးအတြက္ေပါ့..။
ခ်စ္သူ႕ရင္ခြင္သည္ကား ၿငိမ္းခ်မ္းနယ္ေျမဆိုတဲ့ သီခ်င္းစာသား ေတြကတျဖည္းျဖည္းလွပသိပ္သည္းလာခဲ့တယ္..။
အို.....သံသရာဆြဲဆန္႔လို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႐ွည္ပါေစေတာ့ကြယ္..။
အေဖတူတဲ့ သမီးနဲ႔၊ အေမတူတဲ့ သားေလးကို တယုတယ ပ်ိဳးေထာင္ၾကရမယ့္ လက္ေတြဟာဘယ္ေတာ့မွမကြဲကြာႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး ေပါ့..။
တစ္ေယာက္ရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ဟာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံ ျဖစ္လာၿပီး.. ၊ တစ္ေယာက္ေျခသံေတြနဲ႕ တစ္ေယာက္ခရီးဆက္ခဲ့ၾကတယ္..။
ၾကမ္းတမ္း ခက္ထန္တယ္ဆိုတဲ့ ေန႔ေတြ ရက္ေတြကိုေတာင္မွ အတူ႐ွိေနၾကတယ္ဆိုတာ တစ္ခုနဲ႔တင္ခ်ိဳၿမိန္ေနတတ္ခဲ့ၾကတာ...။


ခရီး(၃)။

ညဟာ က်ိန္စာေတြကို သံစဥ္သြင္းထာတဲ့ ေတးသီခ်င္း တစ္ပုဒ္ လည္းျဖစ္ျပန္တယ္။
႐ိႈက္ထုတ္ရလြန္းေနတဲ့ သက္ျပင္းပူပူေတြနဲ႔ ေလထု တစ္ခုလံုးပါးက်ဲသလို႐ွိေနတယ္။
ညထဲမွာ စိမ့္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ရနံ႔ေတြဟာ စိမ္းေ႐ႊ ႐ိုင္းစိုင္းၿပီး တစ္စတစ္စ စိုးရိမ္လႈပ္ခတ္စရာ ေကာင္းလာၾကတယ္။
မဟုတ္ဘူး..။
မျဖစ္ႏုိင္ဘူး....ဆိုတဲ့ အထပ္ထပ္ပဲ႔တင္ေနတဲ့မွတ္ ခ်က္ကို လက္ေလ်ာ့ လိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ေဆး႐ံု၀န္းထဲက ေသြး႐ႈူးေသြး တမ္းထြက္ေျပးလာခဲ့တယ္..။

တစ္ရံမလပ္အပ္ထားမိတဲ့ မ်က္ႏွာတစ္ခုရဲ႕ အရိပ္အေျခကို ဘယ္သူက ပိုသိႏိုင္ဦးေတာ့မွာလဲ...။
ေဆး႐ံုတင္တာေနာက္က်သြားတယ္ဆိုတဲ့ဆရာ၀န္ရဲ႕မွတ္ခ်က္ဟာသိပ္ကို နာက်ည္းေၾကကြဲစရာ ေကာင္းတဲ့မွတ္ခ်က္တစ္ခုပဲ..။
ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေနာက္ဆန္ငင္မေနရေတာ့ေအာင္ သတိ လံုးလံုး ကင္းမဲ့ ေနတာလို႔အေကာင္း ဘက္ကေတြးၾကည့္ရမလား..။
ႏႈတ္ဆက္မွာၾကားျခင္းကို ေဖၚေဆာင္မယ့္ အၾကည့္ယဲ့ယဲ့ေလးတစ္ခ်က္မွေတာင္ရခြင့္မ႐ွိေတာ့တာဟာ ဘ၀ရဲ႕ေနာက္ထပ္ ဆံုး႐ႈံးျခင္းမ်ားလား..။
ေဆး႐ံုကိုခ်က္ခ်င္းမတင္ႏိုင္ဘဲသင့္ေလ်ာ္သလို ေနထိုင္ ေ႐ွာင္တိမ္္း ေနၾကခဲ့ရတာအတြက္ ဘယ္သူ႔ ကို အျပစ္ တင္ ဆဲေရး ပစ္လိုက္ ရမလဲ..။
အို.. ဒီေလာက္ ခြၽဲတဂူးဂူးနဲ႕ မခ်ိမဆန္႔ နာက်ဥ္ ပင္ပမ္း လြန္းေနတဲ့ ခင္ပြန္းကို ဘာမွ ျဖည့္ဆည္း၊ေဖးမ မေပးႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဇနီး သည္တစ္ေယာက္အျဖစ္ နဲ႔
စိတ္ေလ်ာ့လက္ေလ်ာ့ႀကီး ဇိမ္ေျပ နေျပထိုင္ ၾကည့္ေနရဦးမွာလား..။
ခ်စ္သူ႕ရဲ႕ႏႈတ္မဆက္ႏုိင္ေတာ့တဲ့တစိမ့္စိမ့္ခြဲခြာသြားျခင္းမွာ တျဖည္း ျဖည္း က်န္ေနရစ္ရမွာလား..။
မခံႏိုင္ဘူး...။

မမႀကီးဆိုတဲ့ အငယ္မရဲ႔ အသံကိုလည္းမၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး..။
အသားကုန္ေျပးထြက္လာတဲ့ေျခလွမ္းေတြဟာ ဘူတာေဘးကျဖတ္လာ ေတာ့ ေဆာင့္အဆြဲခံလိုက္ရသလို ရပ္တန္႕သြားခဲ့တယ္။
ေမွာင္မဲတိတ္ဆိတ္ ေနတဲ့ ဘူတာရဲ႕ေခ်ာင္က်က် ေနရာက ထိုင္ခံုေလးေပၚမွာ...။
အိုဘယ္လိုမွ စိတ္မခ်ႏိုင္ပါဘူးဆိုတဲ့ မ်က္၀န္းအၾကည့္ေတြ..။
လက္ဖ၀ါးေတြကိုမလြတ္တမ္း တင္းၾကပ္ေနေအာင္ဆုတ္ကိုင္ထား တဲ ့ေနာက္ထပ္ လက္ဖ၀ါး ေတြ...။
အို ဘုရား... ဘုရား.. ၊ သူ႔ရဲ႕ အဆမတန္ တင္းမတ္ထားရတဲ့ စိတ္ ေတြကို သမီးနဲ႔သားကို ေတြ႕ၿပီးသြားလို႔ ေလ်ာ့ခ်လိုက္တာလား..။
ဒီေလာက္႐ိုးစင္းတဲ့မိသားစုထဲကို ဒီေလာက္ရက္စက္ဆိုး၀ါးတဲ့ကံၾကမၼာမ်ိဳး ေရာက္လာတယ္ဆိုတာကေရာ ဟုတ္ႏိုင္ပါ့မလား..၊
အခက္အခဲ၊ အၾကပ္ အတည္းေတြၾကားထဲက အုတ္ဖိုသြားခ်င္တယ္ ဆိုတာကေရာ...
သားနဲ႔ သမီးကို ဘယ္လိုေျပာျပရမလည္း..။
ေဖႀကီးက မႏိုးေသး ဘူးလားလို႔ ေမးတတ္တဲ့ အငယ္ေကာင္ေလးရဲ႕ ေမးခြန္းေတြ၊
မေအရဲ႕ မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာေျခၾကည့္ေန႐ွာတဲ႔အႀကီးမႀကီးရဲ႕မ်က္၀န္းေတြ...
အို အဆံုးအစမ႐ွိတဲ့ ေလဟာနယ္ထဲကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ တစ္စစီ ေပါက္ကြဲလြင့္စင္ ထြက္သြားသလိုလို..။

သမီးဆိုၿပီး ဆြဲေပြ႔လိုက္တာဟာ ေဖေဖပဲ..။
ထံုက်ဥ္ ေအး စက္ေနတဲ့ ႐ုပ္ခႏၲာတစ္ခုလံုးကို အားမရႏိုင္ေတာ့ဘူး..။
နာက်ဥ္ ပူျပင္း ေနလြန္းတဲ့ စိတ္အေျခအေနကို ခံႏိုင္ရည္မ႐ွိေတာ့ဘူး..။
ဒိုင္းကနဲ ေဆာင့္တိုက္လိုက္တဲ့အသံနဲ႔ ဦးေခါင္းတစ္ခုလံုး နာက်ဥ္မူးေ၀သြားေတာ့မွ မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္စီးက်လာခဲ့တယ္..။
ဟုတ္တယ္ ေဖေဖ..ရဲ႕ ... သူ..။

ေဖႀကီးျပန္လာၿပီတဲ့ ဆိုၿပီး ေလွခါးက တဒိုင္းဒိုင္း ဆင္းခ်သြား တဲ့ သမီးႀကီးကို မတားျမစ္မိေတာ့ဘူး..။
ဗလံုးဗေထြး ေအာ္ဟစ္သံနဲ႕ အိမ္ေပၚ ျပန္ေျပးတက္လာၿပီး ေသြးပ်က္ခမန္း လူးလွိမ့္ငိုယိုေနတဲ့ သမီးၾကီးကို မေခ်ာ့ျမႇဴ၊မေဖ်ာင့္ဖ်ႏိုင္ေတာ့ဘူး..။
အိပ္မႈန္စံုမႊားေလးနဲ႔ထထိုင္ၿပီး အားလံုးကို ေၾကာင္ေၾကာင္အအေလးေငးေန႐ွာတဲ့သားငယ္ေလးကိုမေထြးပိုက္မိေတာ့ဘူး..။
သမီး ငိုလိုက္စမ္း..။
ငိုခ်လိုက္ စမ္းဆိုၿပီး တအိအိ႐ိႈက္ငို ေနတာ ေဖေဖပဲေပါ့..။

အို...။ မနက္ျဖန္ဆို ဘာေတြျဖစ္ဦးမွာပါလိမ့္..။
အခု..အတူတကြရင္ဆိုင္ေျဖ႐ွင္းေနရသမွ်ေတြကို .. ဒီအတိုင္းပစ္ခ် ခဲ့ၿပီး တကယ္ပဲထြက္ခြာသြားၿပီလား...။
ဥိးေဆာင္ဦး႐ြက္နဲ႔ ဒီမတရားသျဖင့္ လီဆည္ခင္းက်င္းထားတဲ့ အမႈအခင္းကို ေသြးေအးေအး ဦးေဏွာက္ ႀကီးႀကီးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေျဖ႐ွင္း မေပးခဲ့ေတာ့ဘူးလား..။
ဘယ္ေလာက္မ်ား...ေနာက္ဆန္တငင္ငင္နဲ႔ထြက္ခြာသြားလိုက္ရမယ့္ ခရီးႀကီးလဲ..။
ဘာေတြကိုမ်ားတတြတ္တြတ္မွာၾကားခ်င္ေနလိုက္မလဲ..။
အသက္သံုးဆယ္စြန္းစြန္း ေျမျဖဴနဲ႔ ကေလးပုခက္ကိုပဲ ကိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဇနီးသည္ေလးရဲ႕ လက္ဖ၀ါး အစံုအတြက္ ဘယ္ေလာက္ စိုးရိမ္ေၾကာင့္က် သြားလိုက္ ႐ွာမလဲ..။

ညက တျဖည္းျဖည္း ေအးစက္ရင့္ေရာ္ေနခဲ့တယ္..။ညရဲ႕ရနံ႔ဟာ မခံမရပ္ႏိုင္အာင္ကို ညႇီေဟာက္ေနခဲ့တယ္…။
ရင္ဆိုင္ရဦးမယ့္ေန႔ရက္ေတြအတြက္ အသင့္ျပင္ထားရဦးမယ္ မဟုတ္လား..။ ငိုခ်လိုက္ပါ မမႀကီးရယ္ဆိုတဲ့ ညီမလတ္ကို ေအာ္ေငါက္ ပစ္လိုက္မိတာလား..။
ေလာေလာဆည္မွာေတာ့ မ်က္၀န္းအားလံုးနဲ႔ အေ၀းဆံုးကို ထြက္ေျပးခ်င္ေနခဲ့တယ္..။

ေႏြလည္ညရဲ႕ ေလျပည္ ႐ိုင္း႐ိုင္းဟာ ရင္ထဲကမီးေတြကိုေႁမႇာက္ပင့္ ေပးေနခဲ့ေသးလား..။
အထံုးအေႏွာင္မဲ့ ဖြာ၀ဲက်ေနတဲ့ဒီဆံႏြယ္ အ႐ွည္ႀကီးကို ခ်စ္သူက သိပ္ျမတ္ႏိုးတာေပါ့..။
လမ္းမီးေရာင္ေအာက္မွာ ရဲျမေနေအာင္ပြင့္ခဲ့တဲ့ စိန္ပန္းပြင့္ခ်ပ္ အေႀကြေတြကို အသာဖြဖြ ေလ်ာက္ေကာက္ေနမိေတာ့ ေဖေဖက စိုးရိမ္ တႀကီး ရပ္ၾကည့္ေန႐ွာတယ္..။
အနီေတြ..။ ရဲရဲေတာက္ေနတဲ့ အနီေတြ ။ အို အကိုႀကီး သိပ္ကိုၾကိဳက္တဲ့ အေရာင္ေပါ့ကြယ္..။


ခရီး(၄)။

ညက အလြမ္းနဲ႔ ရန္ၿငိဳးေတြကို ေၾကာင္လက္သည္းလို ၀ွက္ထား ေပးႏိုင္ တယ္။
နဖူးျပင္ကို ေႏြးညက္သြားေစတာဟာ ႏႈတ္ဆက္အနမ္းေပါ့..။
ကေလးေတြရဲ႕ျခင္ေထာင္ကိုအသာေလးျပန္ခ်ထားလိုက္တဲ့သူ႔မ်က္ႏွာက ဆံုး ျဖတ္ ခ်က္ေတြနဲ႔ ရဲရင့္ခိုင္မာေနခဲ့တယ္..။
အစစအရာရာ စိတ္ခ်ပါရေစဆိုတာ တတြတ္တြတ္ေျပာေနခဲ့တဲ့ စကားေပါ့..။ ေၾကကြဲညိႇဴးငယ္လြန္းေနတဲ့ မ်က္၀န္း ေတြကေတာ့ မျမင္ ရက္စရာပါ ပဲ..။
ပုဂၢလိကဆန္တဲ့အျပင္ အေတာ့္ကို သိမ္းဖ်င္းေအာင္တန္းက် တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ ရန္ၿငိဳး ရန္ႀကြင္းေတြကို အေျခခံထားၿပီး
အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔ လုပ္ဇာတ္ဆင္ဖြဲ႔ႏြဲ႕ထားတဲ့ ဥပေဒအခင္းအက်င္းမွာ သူမပါ ကန္႔လန္႔ပါ ေနတာ အတြက္ သူက ရင္ထုမနာ ျဖစ္ေနခဲ့႐ွာတယ္..။
တရားကို နတ္ ေစာင့္တယ္..၊ ငါ တုိ႔ သစၥာတရားက ငါတို႔ကိုကယ္တင္လိမ့္မယ္ ဆိုတာကို သူက ယံုယံုၾကည္ၾကည္ထက္ထက္သန္သန္ႀကီး ေျပာဆိုေနခဲ့႐ွာ ေသးေပါ့..။
ဒါဟာ ကိုယ္သားသမီးေတြရဲ႕ အနာဂါတ္အတြက္နဲ႕ပါဆိုင္တယ္ ဆိုတာက ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္လိုလႊတ္လွ ေနခဲ့တယ္..။

သူတို႔ကိုမႏိုးေတာ့ဘူးေနာ္ဆိုတာ တို႔ေတြ ရက္ရက္ စက္စက္ ႀကီးကို မွားခဲ့ၾကတဲ့အမွား...ပဲ။
ကေလးေတြအတြက္ သူ႕ဖခင္ရဲ႕ ခပ္ၾသၾသၾကီး ရယ္ေမာလိုက္သံကို ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ၾကား ႏိုင္ၾကရဦး မယ္ ေပါ့..။
သူ႔အေဖလက္ေမာင္းကို အလုအယက္ခိုစီးၿပီး ေဖေဖႀကီး ကိုခ်စ္ တယ္ဆိုတဲ့ ေတးသီခ်င္းကို အသံကုန္သီေကြၽးခြင့္လည္ထပ္ရၾကဦး မယ္ပဲေပါ့။

ကိုႀကီး ေသြးတက္စာေတြမစားနဲ႔ေနာ္..။
အေအးသိပ္မခံနဲ႔ေနာ္ ဆိုတာခင္ပြန္းသည္တစ္ေယာက္အတြက္ဇနီးသည္ရဲ႕ေၾကာင့္က်..။
အကိုအႀကီး ဆံုးအတြက္ အငယ္ဆံုးညီမေလးရဲ႕ စိုးရိမ္ေသာကေတြလို႔လည္း ေျပာလို႔ ရေနေသးရဲ႕ကြယ္.. ။
တစ္စတစ္စအေမွာင္ထဲကိုတိုး၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ၿပီး အံကို တင္းတင္းႀကိတ္ထားမိခဲ့တယ္..။

အမွန္ေတြက မွားသြားသလား..၊ အမွားေတြအားလံုးမွန္သြားခဲ့တာ လား..။
အမွန္တရားဆိုတာအင္အားလား၊ေငြေၾကးဓနလား၊လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြလား..။
ဘယ္လို ေျဖ႐ွင္းရမယ္မွန္းမသိတဲ့ ပုစၦာ တစ္ပုဒ္ကို အတူတကြ ေျဖ႐ွင္းၾက ဖို႕ဖန္တီးလာခဲ့တယ္ေလ..။
အျငင္းပြားမႈေတြ ၊အတၲမာနေတြ၊ေဒါသေမာဟေတြ၊စြဲခ်က္ပုဒ္မေတြ၊ တရား တေဘာင္ေတြ၊ ေနာက္ဆံုး စစ္ပြဲေတြ...၊
တစ္ေျမတည္းေန တစ္ေရတည္းေသာက္၊ တစ္ေက်ာင္းတည္းတက္ တစ္စာထဲအံခဲ့ၾကတဲ့၊ လည္ပင္းဖက္ ေပါင္းေဖာ္လာၾကသူေတြမွာေတာင္
ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ ကိုယ္စြဲထင္ရာနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ဘာကိုမွသတိမရႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ နာက်ည္း မုန္းတီး တတ္ၾကတယ္၊
ရက္စက္ ေကာက္ က်စ္ႏိုင္ၾကတယ္ဆိုတာကို ဒီ႐ြာေလးကို ေရာက္မွ ေသေသခ်ာခ်ာ သိ႐ွိသြား ခဲ့ရတယ္..။
အို ကိုႀကီးနဲ႔အတူ အရာရာကို ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ဖို႔ အဆင္ သင့္႐ွိေနပါတယ္လို႔ ေသြး႐ူးေသြးတမ္းဆန္ဆန္ အထပ္ထပ္ေျပာ ေနမိခဲ့ေသး ရဲ႕...။

ဘ၀ထဲက တိုက္ပြဲငယ္တစ္ခုလို၊ ကိုယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္း႐ွိသမွ် ေက်ာ ခ်င္းကပ္ၿပီး ႐ြတ္႐ြတ္ခြၽံခြၽံ ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ၾကဖို႔ ႏွလံုးေသြးေတြ နဲ႔ရင္းၿပီး
သစၥာျပဳလိုက္ၾကခ်ိန္မွာ ကံၾကမၼာဆိုတာႀကီးကိုေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့ ေနခဲ့မိၾက ပါေရာ....။

ဒီညမွ ခြၽဲခြၽဲ ငင္ငင္ ျမည္ေကြၽးေနတဲ့ ဥၾသငွက္ကေလးဟာ.. ဖိတ္လွ်ံက်ေနတဲ့ အလြမ္းေတြကို ျမင္ေတြ႔ သြားေလလို႔မ်ားလား..။
ညထဲမွာ စိမ့္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ခရမ္းေရာင္ေတြဟာ စိတ္ညစ္ညဴးစရာ သင္းထံု ေနခဲ့တယ္..။

ခ်စ္သူနဲ႔ ေကြကြင္းရျခင္းဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြ…...။
အို...အဲ ဒီ အခ်ိန္မွာ အဲဒီစကားစုေတြက ထင္သေလာက္ ေလးပင္ မေနၾကေသးဘူး..။
ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီးေမႊးၾကဴလိုက္တဲ့ အနမ္းမွာေတာ့ အလြမ္္း က်င္က်င္ ေတြနဲ႔ အနာတရေတြက မိႈင္းအံုလို႔ရယ္...။
ခ်စ္သူက သူ႕ပါးျပင္ေပၚစြန္းသြားတဲ့ သူမမ်က္ရည္ေတြကို တယုတယ တျမတ္တႏိုး သယ္ေဆာင္သြားေလရဲ႕..။

ခရီး(၅)။

ညဟာ မဆံုးႏိုင္ေသးတဲ့ ခရီးၾကမ္း တစ္ခုလည္းျဖစ္ေသးရဲ႕..။
ေမွာင္မည္းတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့သန္းေခါင္ယံခရီးမွာ ေငးခ်င္ရာ ေငးေန ရတာက စိတ္ေတြ ေနလို႔သိပ္ေကာင္းတာေပါ့...။
ေကာင္းကင္မွာေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ခ်ားခ်ား ထင္ေနတဲ့ၾကယ္ေတြကို ေယာင္ရမ္းၿပီး ေရတြက္ၾကည့္ေနမိေသးရဲ႕..။ဟိုးေ၀းေ၀းကလြင့္ေၾကြသြားတဲ့ ၾကယ္ဟာ သူပဲျဖစ္မွာပါ..။
ေအးျမလတ္ဆတ္ေနတဲ့ ေလထဲမွာခပ္ျမျမပါေနတာဟာ ဘာရနံ႔ ေတြလဲ..။
ရင္ဆိုင္ႀကံုေတြ႔ရဦးမယ့္ အနာဂါတ္အတြက္ လႈပ္႐ွားစိတ္ ေစာ လြန္းေနရတဲ့ ေဇာရနံ႕ေတြမ်ားလား…။
ဟိုး…တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ေ၀းက်န္ရစ္တာဟာ သူ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ထိန္ေတာ ဆိုတဲ့႐ြာေလးေပါ့..။
ႀကီးေတာင့္ႀကီးမားနဲ႔ ပိုးပန္းစဥ္က႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္း အၿပံဳးကိုျမင္ေယာင္မိလိုက္ေတာ့ ရင္ကနင့္သြားေအာင္နာက်ဥ္လာမိျပန္တယ္..။
မ်က္ရည္ဆိုတာကို ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္မွ က်ႏိုင္ေတာ့မလဲ..။
ဘ၀မွာ မ်က္ရည္ထက္ ေလးနက္ခန္႕ထည္တဲ့ အရာ႐ွိေန ေသးတယ္ဆိုတာကုိ တအံ့တၾသ သင္အံသိ႐ွိ လိုက္ရၿပီေလ..။

အကိုႀကီး အခုဆို ဘယ္ေနရာမွာလဲဟင္..။ သင္သြားလိုရာသြား ႏိုင္သည္ဆိုတဲ့အတိုင္း အမွန္တကယ္ပဲ လြတ္ေျမာက္ခ်မ္းသာ ခြင့္ရ႐ွိ သြားၿပီလား..။
ဟုတ္ပါ့မလား..။
ဟုတ္မွာပါ…..။
ဟုတ္ပါေစကြယ္..။

သူမကေတာ့ သူနဲ႔အတူသြားရမယ္ဆိုတဲ့ခရီးၾကမ္္းကို တစ္ေယာက္ တည္း ရဲရဲ၀့ံ၀ံ့ လွမ္းထြက္ခဲ့ပါေရာ..။
သူေျပာဖူးတဲ့ တရားကိုနတ္ေစာင့္ တယ္ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ သစၥာတရား ကို ရဲရဲရင့္ရင့္ႀကီး အေဖၚျပဳလို႔ရယ္ေလ..။
မနက္ဖန္ဆိုဘာေတြျဖစ္လိမ့္ဦးမလဲ..။

အေမွာင္ေတြၾကားထဲမွာ မျမင္ရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေမွာင္အိ က်န္ရစ္တဲ့႐ြာ ေလးဆီကို လွမ္းေမွ်ာ္ မေနေတာ့ဘူး..။
ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေန႐ွာတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ပါးျပင္ကို စိတ္ကူးနဲ႔ ေမႊးျမ ၾကည့္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး..။
ကေလးတို႔ရဲ႕ အနာဂါတ္မွာ ေမေမက ၾကက္သအုပ္မႀကီးလို ဘယ္သိမ္းစြန္ငွက္ကိုမဆို ရင္ဆိုင္ဖို႕ ရဲရင့္ ေနမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ တိုးတိုးဖြဖြေလး ကတိေပးခဲ့တယ္..။
ပံုျပင္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ သားေလးအတြက္ သိပ္ကို စိတ္၀င္စား စရာေကာင္းၿပီး တုန္လႈပ္အံၾသစရာ၊ နာက်ည္း႐ြံ႐ွာစရာ ပံုျပင္ေတြ သယ္ ေဆာင္ လာႏိုင္ခဲ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕..။
ပန္းပြင့္ေလးေတြကို သိပ္ခ်စ္တတ္ၿပီး.. ႏွလံုးသား ႏူးည့ံလြန္းတဲ့ သမီးႀကီးအတြက္ဆိပ္ဖလူးပန္းေျခာက္ေလးေတြကိုလက္ေဆာင္ေပးလိုက္ရင္ေတာ့ေပ်ာ္႐ႊင္ေက်နပ္
သြားေလမလားပဲ..။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ဘ၀ဆိုတာမွာ ထင္မွတ္မထားပဲ ယုတ္မာ ရက္ စက္ လြန္းစြာ ခ်ံုဳခိုတိုက္ခိုက္တတ္တဲ့ ရန္သူေတြ႐ွိေနတတ္တဲ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ ေရေရ လည္လည္ ေျပာကိုေျပာထားရဦးမယ္....။

တျဖည္းျဖည္းအလင္းေဖါက္လာတဲ့ညဟာက်ဲေတာက္ေတာက္ႏုိင္ လာတယ္..။
ညေတြရဲ႕ ဟိုမွာဘက္မွာ အလင္းဆိုတာ ႐ွိေနႏိုင္ေသး တာပဲ..... ။

မနက္ဖန္မွာ ဘာျဖစ္လာလိမ့္ဦးမလဲ.။

မနက္ဖန္ဆို ဘာေတြရင္ဆိုင္ရလိမ့္ဦးမလဲ..။

အို... ေလာေလာဆည္မွာေတာ့ အလင္း အနက္ေတြ ခ်ယ္သ ထားတဲ့ ညရထားကို စီးနင္းလာခဲ့တယ္.။ ။


အိႁႏၵာ(၁၆.၂.၂၀၀၇)

(မေဟသီမဂၢဇင္း-၂၀၀၇ ခုႏွစ္)

ႏွွလံုးသား သိုက္စာ

ငါတို႔ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈေတြက

အဲဒီ့စာမ်က္ႏွာမွာ ရပ္တန္႔သြားခဲ့တယ္..

အမွန္တကယ္ လိုအပ္ခ်က္ေတြအရ
ျဖစ္သင့္လို႔ ျဖစ္တည္လာမႈေတြ
ဗီတာမင္လို သီး ေ၀ လို႕..

ေဟ့!
ငါတို႔ ကိုယ္ပိုင္ဒိန္ခဲကို...
ငါတို႔ ကိုယ္တိုင္ ေတြ႔႐ွိၿပီ..။

တန္းျမင့္ ခံစားခ်က္သဘင္ေတြ ဆင္ယင္က်င္းပၾက..
ယံုၾကည္မႈစားက်က္မွာ စိတ္ေတြလႊတ္ေက်ာင္းၾက..
အသက္ဓါတ္ကို စကားလံုးနဲ႔ မွ်ားျခင္းအထံုအေလ႔မွာ ေပ်ာ္ေမြ႔ၾက..
ငါတို႔ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ေခတ္ကို
အသစ္အတိုင္း ႐ုပ္ႂကြင္းျဖစ္ေစဖို႔..
ကိုယ့္ ႏွလံုးေသြး ကိုယ္ မင္ရည္္လုပ္
ကိုယ့္ အေရခြံ ကိုယ္ ဆုတ္ျပီး စာ စီ ၾက..။
ဒီေနရာ မွာ....
ငါတို႔က..
အထက္တန္းစား ၀ဋ္နာကံနာသည္ေတြမို႔
၀မ္းတြင္းပါေမွာ္ေတြအတိုင္း
ပန္းမကိုင္ပဲနဲ႔လည္း က် တတ္ ၾက ရ မယ္ .။

ငါတို႔အတြက္
အႏုပညာဆိုတာ..အဆာခံႏိုင္ျခင္း သိဒၶိ
ေငြေၾကးဆိုတာ စိတ္တိမ္းေပြေအာင္ျပဳစားတတ္တဲ့ စုန္းကေ၀ေပါ့..
ေက်ာ္ၾကားမႈဆိုတာ တ႐ြ႐ြယားယံေစႏိုင္တဲ့ ဗိုင္းရပ္ပိုး....
ဂုဏ္သိကၡာဆိုတာ မိုးသံၾကားတိုင္း ထပြင့္ျပခ်င္ေနတဲ့ ပန္းပြင့္ေပါ့..
ေသခ်ာပါတယ္...
ငါ တို႔ အ တြက္ က
အဆင့္အတန္းဆိုတာ အနယ္က်ႏိုင္ျခင္း စာအုပ္စင္..
ေခတ္ ေပၚ က ဗ်ာ ဆို တာ ..
ငါတို႔ ႏွလံုးသားသိုက္ကို ညႊန္းဆိုျပလိုက္တဲ့ ၀ွက္စာကြယ့္...
ဒီေနရာမွာလည္း...
ငါတို႔ေတြက
အမွားအယြင္းေတြကို လက္ထိုးအံပစ္ရဲရမယ္..။

ကဲ ေရာင္နီလာရင္...
ျပဌာန္းခ်က္ျမစ္က်င္းကို ေရဆန္ ဆန္ဆန္ေလွာ္ခတ္ရင္း
ကိုယ့္သက္ျပင္းနဲ႔ကိုယ္ ႐ြက္ဖြင့္ထြက္ၾကစို႔...။

“ေဟး .....!!!!!!!!!”

တစ္ေလွလံုး.....
ငါး ခံုး မ ေတြ ခ်ည္း ။ ။


အိႁႏၵာ
(ဧျပီလ၊၂၀၀၈ ခုႏွစ္( အမွတ္ - ၁၇ )ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း)

အဲဒီ့ေန႔..မတိုင္ခင္တစ္ရက္

အဲဒီ့ေန႔မတိုင္ခင္တစ္ရက္ဟာ..
မုဆိုးတစ္ေယာက္အသက္ေအာင့္ေနခ်ိန္ျဖစ္ျပီး
အဲဒီေန႔ဟာ..အျပီးသတ္...ေသဆံုးသြားျခင္း
စိတ္အနာထည္ေန႔ျဖစ္တယ္..။

အဲဒီ့ေန႔အတြက္
လက္မရြံ..ပါးကြက္သားတစ္ေယာက္ရဲ႔
ေသြးေအးရက္စက္ႏိုင္မႈနဲ႔.....
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေဆာက္တည္နိုင္ျခင္း ရဲရင့္မႈ တစ္ခုလည္းလိုမယ္..။

အဲဒီေန႔အတြက္..
အထူးျပဳလုပ္ခ်က္ေတြမပါတဲ့.ေမ့ေလ်ာ့တတ္မႈနဲ႔
အဆုတ္အိမ္တစ္ခုလံုး..သန္႔စင္ေနသင့္တဲ့
အသက္ရႈသံစစ္စစ္တစ္ခုလည္းလိုအပ္တယ္..။

အဲဒီ့ေန႔ဟာ...
မည္းေမွာင္..မိႈင္းညိဳွ႔ေနတဲ့...
တိမ္ဆိုင္တိမ္မိုက္ေတြေအာက္..က
ဘြားကနဲ...လင္းပ သြားတဲ့...လ ျဖစ္မယ္..
အဲဒီ့ေန႔ဟာ..
ဘယ္တုန္းကမွေရာက္ေအာင္မလွမ္းခဲ့ရတဲ့..ခရီးရဲ႕...
ဂိတ္ဆံုး...သြား လက္မွတ္တစ္ေစာင္ျဖစ္မယ္.။

အဲဒီ့ေန႔မွာ..
သူက...ဆိုလက္စသီခ်င္းေတြကို...ပိတ္ပစ္လိုက္
ကိုယ္က..ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို..ေခါက္သိမ္းထားလိုက္.....
သူက..အမည္အတည္တက်မရွိတဲ့..ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးကိုပ်င္းရိ..
ကိုယ္ရဲ႔ အိမ္ေျခရာေျခမဲ့...ရြက္ေလွတစ္စီးက..ကမ္းဆိုက္တယ္

တကယ္ဆို....
ရရွိေနခဲ့တာ..မဟုတ္ဘူး...
ေၾကာက္ခမန္းလိလိ..ဆံုးရံႈးျပိဳကြဲေနရတာ...

တကယ္ဆို...
မေသခ်ာတဲ့..ရလဒ္တစ္ခုနဲ႔..
အရင္းအတိုင္းျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့....
ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္.....အစမ္းသတ္ခံေန႔ရက္ေတြခ်ည္း..
ခါး..သက္ေနခဲ့တာ..။

တကယ္ဆို...
ဘ၀မွာ..
ေက်းဇူးတရား..၊ ေတာင္းပန္ျခင္းနဲ႔..
ေနာင္တဆိုတာေတြကို...ေၾကာက္ရြ႔ံတတ္ခဲ့တာ..။

အဲဒီ႔ေန႔မွာ...
သူက..အဆိုး၀ါးအရက္စက္ဆံုးစကားလံုးေတြနဲ႔...
ကိုယ့္ကို..ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္ပစ္လိုက္...
ကိုယ္က..
သူ႔လုပ္ရပ္မွန္သမွ်ကို..
တဖြဲ႔တႏြဲ႔..ဟားတိုက္ေနလိုက္မယ္..။

အဲဒီ့ေန႔မတိုင္ခင္..တရက္ဟာ....

ဒီေန႔လား....

ဒီေန႔မ်ားလား....

အဲဒီ႔ေန႔မတိုင္ခင္ တစ္ရက္မွာ
ကိုယ္..က
ကိုယ့္ကို ပစ္ခ်ေတာ့မယ့္ ျမားဦးအတြက္

ကိုယ္တိုင္..အဆိပ္လူးေနေလရဲ႕..။ ။



အိျႏၵာ
(၂၅.၁၂.၂၀၀၈)