“တေယာသံနဲ ကတဲ့ ကဗ်ာ”

ဒီ၀တၳဳေလးနဲ႔ Blog ေလာကဆိုတာကို ပထမဆံုးထိေတြ ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္..။ ဆရာဖိုးေမာင္ ဆရာမိုးေမာင္တုိ႔ရဲ႕
Happy Cloud မွာတင္ခဲ့ေပမယ့္ အခု မိတ္သစ္ေဆြသစ္ေတြပါ ခံစားေစခ်င္လို႔ ရယ္ ကိုယ့္စာေလးေတြျပန္စုခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ ေနာက္တႀကိမ္ တင္လိုက္ရတာပါ..။
(တကယ္က အသစ္ေရးမရလို႔ အေဟာင္းေတြကို ေခၽြတာေရးႏွင့္တင္ေနျခင္း :p) မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြလဲ..ျပန္ဖတ္ခ်င္လာရင္ဖတ္ၾကေပါ့..ေနာ....။

####################################################################

အဲသည့္မိန္းမရဲ႕ ဆံႏြယ္႐ွည္ေတြေပါ႔
လ ေရာင္ကို အငမ္းမရ ေသာက္သံုးၿပီး
ငါ႔ဂီတမွာ ရီရီမူးမူး ကခုန္ေနခဲ႔တာ
တ႐ိုင္း႐ိုင္း၊ တယဥ္ယဥ္ ဖမ္းစား ညိွဳ႕ငင္ႏုိင္လြန္းလို႔၊
ငါ့အိပ္မက္ကို၊ တစ္ဖဲ႔ ဖဲ႔ၿပီး ခ်ေကြၽးလိုက္တယ္ေလ...။

*
ဒီညရဲ႕ မီးခိုးေရာင္ ေကာင္းကင္ယံဆီမွာ လမင္းဟာ ေငြျပာေရာင္ အ၀န္းအ၀ိုင္းတစ္ခု အျဖစ္ တေ႐ြ႔ေ႐ြ႔ တည္႐ွိ ေနခဲ့တယ္။ ညရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အေရာင္ နက္နက္ဟာ လမင္းက ျဖာက်ေနတဲ႔ ေငြမင္ေရာင္ေတြနဲ႔ ခပ္စိပ္စိပ္ ယွက္ေဖါက္ၿပီး နက္မြဲမြဲ ျပာလင္းလင္း ႐ွိေနခဲ့တယ္။ လရဲ႕ေရာင္ျခည္ေတြ မက်ေအာင္ ကာကြယ္ထားႏိုင္တဲ႔ ေနရာေတြမွာေတာ႔ ညဟာ သူပိုင္အတိုင္း အခင္းလိုက္ အကြက္လိုက္ နက္ေက်ာ..လို႔၊ ဒီအုန္းပင္႐ွည္ႀကီးရဲ႕ အရိပ္ကလည္း လက္တံရွည္ တေစၦတစ္ေကာင္ ကခုန္ေနသလိုမ်ိဳးု တယိုင္ယိုင္ ယိမ္းႏြဲ႕လႈပ္ရမ္းလို႔။ လမင္းကို ေမာ္ၾကည့္ၿပီး ဆြဲဆြဲငင္ငင္ အူေကြၽးေနတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဘာ႐ွိေနမလဲ။ တိုင္တည္ ေနတာလား၊ တိုင္တမ္းေနတာလား၊ ေတာင္းပန္ေနတာလား၊ ေတာင္းခံေနတာလား.....၊ သိပ္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတယ္။
*

###

တေယာဆရာ ဒီညကို ေစာင့္ေနခဲ့ရတာ တစ္လတိတိ႐ွိၿပီ၊ ေနာက္ဆယ္ရက္ ၾကာရင္လျပည့္ည၊ ေနာက္ ငါးရက္ဆို လျပည့္ည ၊ တေန႔တုန္းက သဘက္ခါဆို လျပည့္ည...၊ မေန႔တုန္းက မနက္ဖန္ဆို လျပည့္ည.....၊ အဲသလိုမ်ိဳး။
တေယာဆရာ ဒီ႐ြာကို ေရာက္ၿပီး စိတ္လိုလက္ရ ေသေသသပ္သပ္ လုပ္ခဲ့တာဆိုလို႔ ဒီကြပ္ပ်စ္ အ၀ိုင္းတစ္ခုဘဲ ျပစရာ႐ွိတယ္၊ သူတေယာထိုး ညည္းညဴဖို႔၊ သူရီေ၀ယစ္သီဖို႔၊ သူေက်ာခင္းၿပီး အဆံုးမဲ့ ေငးေမာ လြင့္ေမ်ာဖို႔ အတြက္ဘဲ ရည္႐ြယ္တာ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ အုန္းပင္႐ွည္ႀကီးရဲ႕ပင္စည္ကို ၀န္းၾကပ္ ဖြဲ႔တည္ထားတဲ႔၊ ဒီႏွစ္ေပသာသာ ကြပ္ပ်စ္အ၀ိုင္းေလးေပၚမွာ ေငြျပာေရာင္ လင္းပေနခဲ့ၿပီ။
ဒါလျပည့္ည၊
ဒါဟာ လျပည့္ည၊ သိပ္လွတယ္လို႔ တေယာဆရာဖြဖြ သိပ္သိပ္ ေရ႐ြတ္ေနခဲ႔တယ္။
အရက္သမားအိုႀကီးေတာင္ သူ႔ေဖာပြပြ ေက်ာျပင္ႀကီးကို အုန္းပင္ႀကီးရဲ႔ ပင္စည္မွာ ရိယိုင္မွီႏြဲ႔လြန္းစြာ ကပ္ထားၿပီး သူ႔ညွင္းသိုးသိုး ဦးေခါင္းႀကီးကို သူ႔ရင္ခြင္႐ွိရာဘက္ ညႊတ္ညႊတ္စိုက္စိုက္ ခ်ထားရတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္ခဲ့ၿပီ။
*

###

တေယာဆရာကေတာ္ကေတာ႔ ဘယ္လိုမွ စိမ့္အိုင္လာႏုိင္ျခင္း မ႐ွိေတာ့တဲ့ သူမရဲ႕ႏို႔ပိန္ေလးကို အသာအယာ ဆြဲၿဖဳတ္လိုက္ၿပီး ျပာႏွမ္းမြဲေျခာက္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္း ေသးေသးေလးေပၚကို ေရစက္ေလးေတြ တစ္စက္ျခင္း၊ တစ္စက္ျခင္း ခ်ေပးေနေလရဲ႔၊
“ေအ့ေအ့သားေလးရယ္၊ ေအ့ေအ့သားေလးရယ္”
ဒီအသံဟာ ေၾကာင္ေပါက္ေလးတစ္ေကာင္ရဲ႕ “တအဲ့အဲ့” ေအာ္သံလို ၾကားမွာ ေၾကေၾကျမည့္ျမည့္ ထြက္ေပၚေနခဲ့တယ္။
"သိလားဦးဘတူ"၊ အင္း........ ။ သူတို႔စကား၀ိုင္းဟာ အဲဒီ႔လိုစတင္ေလ႔႐ွိၿပီး၊ အင္း...ထက္ စကားျပန္ ပိုမရတဲ့၊ အရက္သမားအိုႀကီး လံုးလံုးလ်ားလ်ား အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွ အဆံုးသတ္ေလ႔ ႐ွိတယ္။ တေယာဆရာ ကေတာ့ သူေျပာသမွ်ကို အင္းလိုက္ေပးေဖၚရတဲ႔ အရက္သမားအိုႀကီးကို အလြန္ခ်စ္ခင္ ေနတတ္ၿပီး၊ သူ႔အိပ္ရာ ေပၚအထိ တြဲ ပို႔ေပးေလ႔႐ွိတယ္။
*
သိလားဦးဘတူ၊
အင္း....၊
ဆိုတာကေတာ့ စကားေတြရဲ႕ အၾကားအကန္႔ အနားသတ္ တစ္ခုလို၊ မွန္မွန္ေပၚထြက္ ေနေလ႔႐ွိတယ္။ ဒီေန႔လို စကားေတြေျပာမေနဘဲ၊ တေယာကိုဘဲ ခြၽဲခြၽဲငင္ငင္ ထိုးေနတဲ႔ ေန႔ေတြမွာေတာ့ အရက္ သမားအိုႀကီးဟာ ဒီ႔ထက္ပိုၿပီး ေစာေစာအိပ္ေပ်ာ္သြားေလ႔ ႐ွိတယ္။
ဒီေန႔လို လျပည့္ညမ်ိဳးမွာ တေယာဆရာ ၀ဋ္ ေက် မပ်က္ေျပာမယ့္ အေၾကာင္းအရာကို တေယာဆရာကေတာ္ စိတ္ကုန္ အားပ်က္လြန္းစြာနဲ႔ သိေနခဲ့တယ္။ ဟိုး.....က်န္ခဲ႔တဲ႔ လျပည့္ညေတြ မွာေတာ့ ညရီတေရာမွာ(တမင္) ေလွ်ာ္ထားတဲ့ ဆံႏြယ္႐ွည္ေတြကို ဖားဖားေ၀ေအာင္ခ်ထားၿပီး...၊ အကိုင္းေတြခ်င္း ႏြယ္ယွက္ေနတဲ့၊ ယုဇနပင္စည္ကို မွီႏြဲ႔ျပီး၊ လေရာင္ေအာက္မွာ မႈန္၀င္း ေနခ်င္ခဲ့တာ။
*
“သိလား ဦးဘတူ” “အင္း...”။
ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာက္ဆံုး ေနခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာ႐ွည္တစ္ပုဒ္၊ အိပ္ေမြ႔အခ် ခံထားရတဲ႔....ကြၽန္ေတာ့္၀ိညာဥ္၊ ၾကည့္ပါဦးဗ်ာ....၊ သိပ္ကို ကြၽမ္းက်င္လိမၼာတဲ႔ အလမၼာယ္ဆရာရဲ႕ စိတ္ကူးပါးခြက္လို၊ လေရာင္႐ႊဲေနတဲ႔ ပိတုန္းေရာင္ ေႁမြေလးေတြလို၊ ကြၽန္ေတာ့္တေယာသံမွာ ေကာ့လိုက္၊ ၫႊတ္လိုက္၊ ေကြးလိုက္၊ ၀ိုက္လိုက္နဲ႔၊ “သိလား ဦးဘတူ” “အင္း...”။
ဘယ္ေလာက္လွလိုက္လဲ၊ ကြၽန္ေတာ့္ တေယာသံမွာ လိုက္ကေနၾကတာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ေတြ ခုန္ေနလိုက္တာမွ.. “သိလား ဦးဘတူ” “အင္း...”။ ေဟာဒီ့လို လျပည့္ညဘဲေပါ့.....၊ ခြၽဲငင္ ေၾကကြဲေနတဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ဂီတကို အေဖၚလုပ္ၿပီး၊ စည္းခ်က္က်က် ေပ်ာင္းအိ ႏြဲ႕သြယ္ေနၾကတဲ႔ သူ႔တစ္ရပ္လံုးလံုး ဖါးဖါးေ၀ေနတဲ႔ ဆံႏြယ္႐ွည္ေတြရယ္၊ ေနာက္ ေဟာဟို ယုဇနပင္ အကိုင္းအလက္ေတြ ၾကားက လမင္းရဲ႕ အလင္းေတြ ေရာင္ျပန္ဟတ္ၿပီး တဖ်တ္ဖ်တ္လင္းလဲ့ ေနတဲ႔ ၊ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ မ်က္၀န္းေလးတစ္စံုရယ္။
“သိလား ဦးဘတူ” “အင္း...”။
အဲဒီ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ကြၽန္ေတာ္ဟာ အထီးက်န္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ “သိလား ဦးဘတူ”။ ကြၽန္ေတာ္ေလ လျပည့္ညကို၊ လျပည့္ညၿပီးကတည္းက ေစာင့္ ေနခဲ့ရတာ၊ တေန႔တုန္းက သဘက္ခါဆိုလျပည့္ည၊ မေန႔တုန္းက မနက္ဖန္ဆို လျပည့္ည၊ အဲသလိုမ်ိဳး........
*
တအဲ့အဲ့ ႐ႈိက္ညည္းေနတဲ့ သားေလးရဲ႔နဖူးက အပူေငြ႔ကိုအလန္႔တၾကား စမ္းၾကည့္ရင္း..... တေယာဆရာ ကေတာ္ ဘယ္လိုမွထိမ္းခ်ဳပ္ မ်ိဳသိပ္ႏိုင္စြမ္း မ႐ွိေတာ့ဘူး....။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဒီလိုစကားမ်ိဳးကိုဘဲ ရီရီမူးမူး ေျပာေနႏိုင္ေသးတဲ့ တေယာဆရာကို စူးစူးနစ္နစ္ နာက်ည္းေနမိတယ္။
ဟိုး....တုန္းကေတာ့ အဲဒီ႕ကဗ်ာ ဆိုတဲ့အရာကို ထဲထဲ၀င္၀င္ သိခ်င္လြန္းလို႔ သူမ်ားကို တိတ္တိတ္ေလး ေမးျမန္းခဲ့ ဖူးတယ္။ ကဗ်ာဆိုတာ သီခ်င္းလိုပဲေပါ့ ဆိုေတာ့၊ သီခ်င္းနဲ႔ကဗ်ာကို ထပ္တူျပဳၾကည့္ၿပီး နေ၀တိမ္ေတာင္နဲ႔ ရယ္ျမဴး ၾကည္ႏူးေနခဲ့ဖူး တယ္။
တေယာတစ္လက္နဲ႔ ဘယ္ကဘယ္လို ေရာက္လာမွန္း မသိတဲ့၊ ႐ုပ္ရည္သန္႔ျပန္႔ မြန္ရည္တာနဲ႔၊ ေသရည္ေသရက္ ေတာ္ေတာ္မက္ေမာ ပံုေပၚတာကိုဘဲ သိတဲ့၊ တေယာဆရာကို ဆံပင္ေတြ ဖါးဖါးေ၀ေအာင္ ခ်ျပီး လေရာင္ေအာက္မွာ ခိုးၾကည့္ ရင္ခုန္ခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႕အႏုပညာရဲ႕ ပါရမီျဖည့္ဘက္...ဆိုတာကို ဘုမသိ ဘမသိ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္႐ႊင္ ခဲ့ဖူးတယ္။ အႏုပညာ ဆိုတဲ့ စကားစုကလည္း သူမနဲ႔ အကြၽမ္းတ၀င္ကိုျဖစ္လို႔။
*
အေမ့ရဲ႕ ဆူသံဆဲသံေတြကို လစ္လ်ဴ႐ႈၿပီး သူမလို မည္းၾကဳတ္ေနတဲ့ ႐ုပ္ဆိုးမကိုမွ ယူခ်င္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ သူ႔ကို ျမတ္ႏုိးလိုက္ရတာ....။
လွတာမက္ည စာခက္ဆိုတာမ်ိဳးနဲ႔ အဲသလို ဆန္ဆန္ ေမးေငါ့ေလွာင္ေျပာင္ သံေတြကိုေတာ့ က်ဳပ္ေယာက္်ားလို စာတတ္၊ ေပတတ္၊ အဂၤလိပ္စာတတ္က ေတာ္တို႔လို ဖါး႐ိုက္၊ ငါးႏႈိက္လုပ္ ရမွာလားလို႔ ခပ္ေမာ္ေမာ္ ျပန္ပက္ခဲ့ဖူးတယ္။
က်ဳပ္ေယာက္်ားရဲ႕ ဒီေလာက္ ႏူးညံ့လွပတဲ႔ လက္ေတြဟာ ကြန္ပစ္ ၊ျမံဳးေထာင္ဖို႔အတြက္ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔အႏုပညာေတြကို သူဖန္တီးေနဖို႔လို႔ ခပ္ႂကြားႂကြား ေျပာပစ္ခဲ့ဖူးတယ္။
က်ဳပ္ေယာက္်ားဟာ တစ္ခုခုျဖစ္ခဲ့ဖူးမွာ၊
အဲသလိုမ်ိဳးနဲ႔....။ တစ္႐ြာ၀င္ တစ္႐ြာထြက္ ေစ်းေတာင္းေခါင္း တင္ၿပီး။
ဘယ္လို ေမာပန္းမႈမ်ိဳးကမွ သူ႔တေယာသံ၊ သူ႔ယစ္ယစ္ေ၀ေ၀ ကဗ်ာ႐ြတ္သံေတြကို တိုးမေပါက္ခဲ႔ဘူးေလ။ အထူးသျဖင့္ ေဟာဒီ့လို လျပည့္ညေတြမွာ “သိလား ဦးဘတူ” ကြၽန္ေတာ့္ ႏွလံုး သည္းပြတ္ထဲကေန၊ ပါးစပ္ဖ်ားကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ခုန္တက္လာလိုက္တာ။
*
..................... ဆံႏြယ္႐ွည္ေတြေပါ႔
လေရာင္ကို..................................................
ကခုန္ေနခဲ႔တာ..........................................ႏုိင္လြန္းလို႔၊
ငါ့အိပ္မက္..................................။
*
ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ပါေတာ့။
မၾကားခ်င္ဘူး...၊မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး..။
ဘာကဗ်ာလဲ၊
ဘာဂီတလဲ၊
ဘာအႏုပညာ လဲ....၊ အလကားဟာေတြ အလကား ထမင္းတစ္နပ္ေတာင္ မ႐ွာႏိုင္တဲ့ဟာေတြ၊ ႐ွင္ဘာအသံုးက်ခဲ့လဲ၊ ႐ွင္ဘာ အသံုးက်ဖူးလဲ။ ႐ွင့္ကို အထင္ႀကီးခဲ့သမွ် အလကားပဲ။
႐ွင့္မွာ ဖခင္စိတ္ဆိုတာ ႐ွိရဲ႕လား၊ ႐ွင္ဟာ ဒီတေယာ ၊ ဒီကဗ်ာ...၊ ဒီလေရာင္၊ ဒီဆံပင္ေတြကလြဲၿပီး ဘာကိုမွ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ ဘူးလား..၊ ဒီကေလးကို မီးဖြားၿပီးကတည္းက ကြၽန္မ ေစ်းမေရာင္းႏိုင္ေတာ့တာ၊ ထမင္းနပ္ မေက်ာ္ေအာင္ ႀကံဖန္ေနရတာ၊ ကေလးက ေသးရ ညွက္ရတဲ့ ၾကားထဲ ကြၽန္မႏို႔မထြက္လို႔ သားေလး တပိန္ပိန္ တလိန္လိန္၊ ေရာဂါနဲ႔တစ္လံုး ျဖစ္ေနတာ။ ဒါေတြ ႐ွင္ျမင္ရဲ႕လား..၊ ႐ွင္သိရဲ႕လား...၊ ႐ွင္နဲ႔မဆိုင္ဘူးလား..။ အခုကေလးကို ေဆးၿမီးတိုနဲ႔ မရေတာ့ဘူး၊ ကြၽန္မ ၿမိဳ႔တက္ေဆးကုခ်င္တယ္၊ ဘာနဲ႔ကုမလဲ၊ ဘယ္ပိုက္ဆံနဲ႔ ကုၾကမွာလဲ၊ ဘယ္သူ႔ဆီမွာထပ္ၿပီး ေခ်းရ ငွားရ မွာလဲ။ ႐ွင္ေတြးမိရဲ႕လား.... ဘာဖေအ လဲ၊၊ ဘာလင္ေယာက္်ား လဲ...........။ ႐ွင္ထြက္သြား.....၊ ႐ွင့္တေယာနဲ႔ ႐ွင္ထြက္သြား...၊ ႐ွင့္အႏုပညာနဲ႔႐ွင္...၊ ႐ွင့္ကဗ်ာေတြနဲ႔ ႐ွင္..ထြက္သြား..။ ႐ွင့္ အရက္ပုလင္းနဲ႔ ႐ွင္ ထြက္သြား......။
အခုထြက္သြား...၊
သြား.. ထြက္သြား။
*
လေရာင္က လန္႔ဖ်န္႔မည္းအံု႔ သြားခဲ့တယ္။ အရက္သမားအိုႀကီးေတာင္ ေခါင္းေထာင္ၿပီး မ်က္လံုးႀကီးကို ျပဴးၾကည့္လာတယ္..။ တေယာဆရာဟာ ေျပာလက္စေတြ လြတ္က်ၿပီး အံ့ၾသ မင္တက္လြန္းစြာ သူ႔မိန္းမကို ေငးေၾကာင္ၾကည့္ ေနတယ္။
တေယာဆရာရဲ႕ ရင္ဘတ္ဟာ တဖ်စ္ဖ်စ္ ေလာင္ကြၽမ္းေတာက္ေလာင္ လာတယ္။ တေယာဆရာရဲ႕ တစ္ကိုယ္လံုးဟာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါေနခဲ႔တယ္။
တေယာဆရာကေတာ္ကေတာ့ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ၿပီး အသားကုန္ ႐ိႈက္ငင္ေအာ္ဟစ္ေနရာက တျဖည္းျဖည္းျခင္း ျငိမ္ေလ်ာ့က်သြားၿပီး အႀကီးအက်ယ္ ဒါဏ္ရာရထားတဲ့ သားေကာင္ တစ္ေကာင္လို တအင္အင္ ညည္းညဴေန႐ွာတယ္။
တေယာဆရာဟာ အိမ္မက္ထဲမွာ လမ္းေလ်ာက္ေနသူလိုမ်ိဳး သူ႕တေယာေလးကို လည္ပင္းက ဆုတ္ကိုင္ၿပီး တေ႐ြ႔ေ႐ြ႔ ထြက္ခြာသြားလိုက္တာ လမင္းဟာ ျပန္မလင္းခ်င္ ေလာက္ေအာင္ ညိွဳးေရာ္ သြားခဲ့တယ္။
*

#####

တေယာဆရာကေတာ္ဟာ သူမရဲ႕ ပူေလာင္ ေယာက္ယက္မႈထဲမွာ မူးမိုက္သြားမတတ္ ႏွေမ်ာတသ လြန္းစြာနဲ႔ တသိမ့္သိမ့္ ႐ိႈက္ငင္ေန႐ွာတယ္။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းမွ စိမ့္ထြက္လာတဲ့ ေသြးစေသြးန ေတြကိုေတာင္ မသုတ္ႏိုင္ ေတာ့ဘူး။
ဒါအလင္းေရာင္.... ၊
ဒါကယ္တင္႐ွင္.......၊
ဒါသားေလးအတြက္ အသက္ဆက္ရာ.....၊
ဒါေဆးဘိုး......မသိဘူး..၊ က်န္တာမသိဘူး....၊ က်န္တာေတြမသိဘူး....။
တေယာဆရာကေတာ္ဟာ ခဏသတိလစ္ သြားခဲ့ သလား၊ တေအာင့္ေလာက္ ႐ူးႏွမ္းသြားခဲ့သလား သူမကိုယ္သူမ မေသခ်ာခဲ့ဘူး။ ဆံပင္႐ွည္ေတြ တစ္ဆယ္ သားကို တစ္ေသာင္းတဲ့၊ သူမတစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ ဘယ္တုန္းကမွ မၾကားဖူးတဲ့ ေစ်း၀ယ္သူ...၊ ဒါမွမဟုတ္..သူမဆီကုိ ဘုရား႐ွင္က ဖန္ဆင္းၿပီး လႊတ္လိုက္သလား မသိတဲ့ကယ္တင္႐ွင္။ ေငြေတြကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ၿပီး ဟိုလူ႔ လက္ထဲပါသြားတာ ေႁမြေတြအေထြးလိုက္လို႔ ျမင္လာတယ္.။ မသပ္မရပ္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ဦးေခါင္းကို လက္ဖ၀ါးနဲ႔ စမ္းၾကည့္ၿပီး သူမတဟားဟား ရယ္ေမာလိုက္မိ ေသးသလား။ ဘာျဖစ္လဲ ဘာျဖစ္ေသးလဲ.......။
*
“ဘာ...ဦးဘတူ၊ ဘာ..ေျပာတယ္...၊ ကိုေမာင့္ကို သမန္းကုန္းဘူတာမွာ ေတြ႔ခဲ့တယ္တဲ့ ဟုတ္လား.။ ကြၽန္မ...ကြၽန္မလိုက္သြား.........၊ ကေလး...ကေလး...။ ၾကည့္ထားလိုက္ေနာ္။
ဟာ..ေနဦး ၊ နင္ဘယ္လို.........။
ကိုေမာင္..ဘယ္ေတြ ေလွ်ာက္သြားေနတာလဲ....။
ဘယ္လိုမ်ား စားေသာက္ေနရလဲ..။
ကြၽန္မ..ကြၽန္မ ကိုေမာင့္ကို ဘာေတြ ေျပာခဲ့မိသလဲ...၊
ကိုေမာင့္ကို နာက်င္ေအာင္ ဘယ္လိုေတြမ်ား ေစာ္ကားတိုက္ခိုက္ လိုက္မိလဲ ....ကြၽန္မသားေလးအတြက္ အရမ္းကိုပူပင္ေနမိလို႔ အရမ္းကို ၀မ္းနည္းအားငယ္ ေနမိလို႔၊ အခု သားေလးကို ၿမိဳ႔မွာ ေဆးသြားကုရင္ ကိုေမာင္႐ွိမွျဖစ္မွာ။ ကိုေမာင့္ရယ္ ကိုေမာင့္ကို မိညိဳဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ တေယာဆရာကေတာ္ရဲ႕ေလ၏ လ်င္ျမန္ျခင္းမ်ိဳးမွာ၊ သူမ ခင္ပြန္းသည္ကလြဲၿပီး ဘာမွ...မျမင္..မသိ မၾကား ႏိုင္ေတာ့ဘူး..။
*

###

တေယာဆရာကေတာ္ဟာ ခ်က္ခ်င္းလိပ္ျပာႏႈတ္ခံ လိုက္ရသူလို အသက္ျပတ္သြားခဲ့တယ္။ ေမာပန္းမႈနဲ႔ လိႈင္း ထန္ေနတ့ဲ သူမရဲ႔ ရင္ျပင္ဟာ ေပါက္ထြက္လုမတတ္ ေဗာင္ဗင္ဆန္သြားတယ္။
“မယံုဘူး...”
“မဟုတ္ဘူး...”။
ခင္းထိုင္ထားတဲ့ ပုဆိုးစုတ္ေပၚကို ကစဥ့္ကယဲ လြင့္က်ထားတဲ့ ေငြစကၠဴ အေႂကြေတြ၊ တေယာကို ပခံုးေပၚ ခပ္ႏြဲ႔ႏြဲ႕မွီ၊ မ်က္၀န္းကို စံုပိတ္ျပီး.....၊ မဟုတ္ဘူး....၊ သူမေျခာက္ေသြ႕ အက္ကြဲလာတဲ့ လည္ေခ်ာင္းကေန အသံမဲ႔ ေအာ္ဟစ္ ပစ္လိုက္တယ္။
မဟုတ္ဘူး၊
သူမရဲ႕ေယာက္်ား၊ သားေလးရဲ႕အေဖဟာ။ ဒီလိုမသိမ္ ဖ်င္းဘူး၊ ေအာက္တန္းမက်ဘူး၊
သားေလးရဲ႕အေဖဟာ ဒီလိုလူစားမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး...။

အိပ္မက္က လန္႔ႏိုးလာသလို သူမ်က္လံုးကို အလန္႔တၾကား ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ နီရဲျပဴးေၾကာငျ္ပီး ၀င္း၀င္းေတာက္ ေနတဲ့ မိန္းမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္၀န္းအၾကည့္ေတြဟာ။
ဟင္ ဒါဘာေတြ လဲ၊ ဒီေငြေတြက ဘာေတြလဲ...။
မဟုတ္ေသးပါဘူး။
နင္.. မိညိဳ...။ မိညိဳ... နင္..မိညိဳ၊ နင္...ဆံပင္ေတြ..၊ ဆံပင္ေတြ...၊ ငါ့ ဆံပင္႐ွည္ေတြ၊
ျဗဳန္းကနဲ ထရပ္လိုက္တဲ့ တေယာဆရာ့လက္ထဲက တေယာဟာ ေဘးနားက ရထားသံလမ္းနဲ႔ ကိုင္အ႐ိုက္ ခံလိုက္ရၿပီး တေယာဆရာရဲ႔ ႏွလံုးအိမ္ေတြလိုဘဲ အစိပ္စိပ္အမႊာမႊာ ကြဲေၾကသြားတယ္..။
ခုန္အုပ္လိုက္တဲ႔ ေဒါသေတြနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ရထားသံလမ္း ေပၚကို အလံုးလံုးအေထြးေထြး က်သြားတယ္။ သူတို႔ကို ရထားဥၾသသံက အလန္႔တၾကားနဲ႔ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ဟစ္ တားျမစ္ေနေသးတယ္။ အခ်ိန္က ေန၀င္ရီတေရာေလးပါပဲ။
*

###

ေနေရာင္စံုးစံုးခ်ဳပ္ေနၿပီ...
အရက္သမားအိုႀကီးဟာ....၊ သူ႔ဘ၀မွာ ဘယ္တုန္းကမွ ၊ ဘယ္လို အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ဒီအခ်ိန္ဆို၀တၱရား ပ်က္ကြက္ေလ့ မ႐ွိဘူး....။ေတာက္!!!! စိတ္မ႐ွည္ေတာ့ဘူးကြာ......။
ေလခ်ဥ္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္တက္၊ တံေတြးကို ပ်စ္ခနဲ ေနေအာင္ေထြးၿပီး......အႏွီးနဲ႔ထုပ္ထားတဲ့ ကေလးေလးကို ကြပ္ပ်စ္ အ၀ိုင္းေပၚမွာ ဒီ့အတိုင္း တင္ထားပစ္ခဲ႔ေတာ့တယ္......။


အိျႏၵာ
(၁၉၉၈ ခုႏွစ္ကေရးျဖစ္ခဲ့ျပီိး.ကိုယ့္ရဲ႕ႏုနယ္တဲ့ အေတြးအေခၚ အေရးအသားေတြေၾကာင့္ စာေပစိစစ္ေရးေတာင္ကိုမေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေလးပါ..။ ကိုယ့္ဘာသာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ နင့္ေနေအာင္ေရးထားခဲ့ရတာမို႔ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ဖတ္ဖတ္ႀကိဳက္ေန ၀မ္းနည္းေနမိခဲ့ပါတယ္..။)