June 21, 2009

ျမက္ေတြ စိမ္းေရႊေရႊ ရန႔ံတစ္ခုနဲ႔ ႏုလို႔



အေအးခန္းထဲ
ဦးေႏွာက္ေတြ ေဇာေခၽြးပ်ံေနခဲ့..
ခံစားခ်က္ အေပၚယံေၾကာေတြ တင္းမာေအးခဲလာ...
အေတြးအေခၚေတြက ေငြနံ႔ေၾကးနံ႔နဲ႔ ညွီေဟာင္လို႔
ငါကီးဘုတ္ရိုက္သံက ဇုလုေတြရဲ႔ ဗံုသံလို..
ကိန္းဂဏန္းေတြ အမဲလိုက္အက ကခုန္ေနၾကတယ္..။

ေအးစက္စက္ဘာသာစကားနဲ႔
ငါ့ လည္ေခ်ာင္းေတြက က်ဥ္းေမ်ာင္း
ေအးစက္စက္ဥတုရာသီမွာ
ငါ့ ႏွလံုးသားလည္း တျဖည္းျဖည္းက်ံဳလီွလာခဲ့ေပါ့
အဲ့ဒီ့ႏွလံုးသား..အေရျပားေပၚမွာ
ငါ့အတၱေတြစိမ္းျမေနေအာင္ အညွိတက္ၾက
အဲဒီ့ အစိမ္းေရာင္အဆိပ္ေငြ႕ေတြက..
ငါ့ေသြးေၾကာေတြထဲ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ပ်ံ႔ႏွံ႕ေနခဲ့ျပီ..။

ငါ့ကိုယ္ငါသိပ္မႀကိဳက္ခ်င္ေတာ့ဘူး...
အျမင္အၾကည့္ေတြကစက္ရုပ္ဆန္
အေခၚအေျပာေတြက ၀တၱရားေက်ဆန္
ႏူးည့ံပူေႏြးမႈ ခမ္းေျခာက္လာတဲ့ေနရာထိုင္ခင္းမွာ....
ဘာသိဘာသာေတြက အသက္ရူသံျဖစ္လာခဲ့..။

ငါ ဟာ
အခ်ိန္ကာလ ဥာဏ္ပညာ..ခံစားခ်က္
အလြမ္းနဲ႔ အရာအရာကို..
ပုတ္ျပတ္စနစ္နဲ႔ ေရာင္းခ်ထားသူပါ
ငါက အိမ္ႀကီး တံစက္ျမိတ္ကေလ..
အိမ္ႀကီးရဲ႔ ခန္႔ျငားထည္၀ါမႈေတြကို
ေငးေမာအားက်ေနရတဲ့ ေရႊေရာင္ရင့္ရင့္ တစိမ္းတရံစာ...

ငါဟာ..ကိုယ့္ခံစားခ်က္အေပၚ အဆိုးရြားဆံုးသစၥာ ေဖါက္ခဲ့သူ
အိမ္အျပန္ခ်င္ဆံုးနဲ႔ အိမ္ျပန္ဖို႔ အေၾကာက္တတ္ဆံုးသူ..
တစ္ကိုယ္ရည္..တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ခဲ့သူ....
ငါဟာ..ယူက်ံုးမရစိတ္နဲ႔ပဲ မ်က္ရည္သိပ္လြယ္ခဲ့တဲ့..သူ
ငါက ရရွိေနသလား..ဆံုးရံူးေနသလားေတာင္
မေ၀ခြဲတတ္ေအာင္.... ထူပိန္းဆြံ႕အ ခဲ့သူေပါ့...

နီရူဒါေရ..
သင္ခ်စ္မက္တတ္တာထက္
နည္းနည္းေလးမွ မေလ်ာ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြနဲ႔
ကၽြႏ္ုပ္လည္း အမိေျမကို ခ်စ္မက္ခဲ့ပါတယ္..။

အိျႏၵာ
Idea မဂၢဇင္း ခုလထုတ္ ( ဂ်ဴလိုင္၊၂၀၀၉)မွာပါတဲ့ကဗ်ာေလးပါ..။ မဂၢဇင္းမွာေဖၚျပထားတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုသိုးထိန္းဆြဲတဲ့ သရုပ္ေဖၚပံုေလးကို လည္းတင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သရုပ္ေဖၚပံုေလးလွမ္းပို႔ေပးတဲ့ သတိတရစာမူေတာင္းတဲ့ ခ်စ္မမ မေနာ္ဟရီ ကိုေက်းဇူးဥပကာရတင္ရွိပါေၾကာင္း..ဒီေနရာကမွတ္တမ္းတင္ပါတယ္..။ မဂၢဇင္းကို..http://ideamagazine.blogspot.com/ ကေနဖတ္လို႔ရျပီျဖစ္ေၾကာင္းလည္း သတင္းေကာင္းပါးလိုက္ပါတယ္..။

13 comments:

မယ္႔ကိုး said...

ဟိုအထဲမွာလည္း ႀကိဳက္တဲ့ တစ္ပိုဒ္ေလးေရးၿပီးၿပီမယ့္ အခုလည္း ေနာက္ထပ္ႀကိဳက္တဲ့ တစ္ပိုဒ္ေလး ေရးဦးမယ္ေနာ္ ...မ

ငါ့ကိုယ္ငါသိပ္မႀကိဳက္ခ်င္ေတာ့ဘူး...
အျမင္အၾကည့္ေတြကစက္ရုပ္ဆန္
အေခၚအေျပာေတြက ၀တၱရားေက်ဆန္
ႏူးည့ံပူေႏြးမႈ ခမ္းေျခာက္လာတဲ့ေနရာထိုင္ခင္းမွာ....
ဘာသိဘာသာေတြက အသက္ရူသံျဖစ္လာခဲ့..။

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လံုးကို ႀကိဳက္လို ့...

ခ်စ္တဲ့
မယ္ကိုး

ကိုရင္ေနာ္ခင္ေလးငယ္ said...

မႀကီးေရ..
ကဗ်ာေလးကို ႀကိဳက္တယ္..

ခင္မင္ေလးစားခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္

အိုင္လြယ္ပန္ said...

ေတာ္ရာမွာ ေနရ ဆိုတဲ႔စကားက
ခါးလိုက္တာ အစ္မရာ ...

Mogok Thar said...

မအိမ္ေရ
ဒီမွာ ထပ္လာဖတ္တယ္ဗ်။

မအိမ္ စာေတြ အမ်းၾကီး ေရးႏိုင္ပါေစ။

စာေကာင္း၊ ကဗ်ာေကာင္းေတြ အတြက္ ေလးစားလ်က္

အ႐ုပ္ကေလး said...

ကဗ်ာအေရးေတာ္တဲ့ မႀကီးတစ္ေယာက္ကို
ေလးစားလွ်က္ပါ ..

ကဗ်ာေလးရဲ႕ ထုဆစ္ထားတဲ့ သရုပ္တစ္ခုနဲ႔
ထင္ဟပ္မႈတစ္ခုကို ေသခ်ာ ဖတ္သြားတယ္ ..။

Zephyr said...

Congratulations for the poem.
Btw, I am ready to have something for that. :)

With Peace,
Z

thitkaungeain said...

မေနာ္ကမ်က္ႏွာလုိက္ ငါတုိ႔က်ေတာ့ ကဗ်ာလည္း မေတာင္းဘူး

Unknown said...

ပထမ အပိုဒ္က ေလးေထာင့္ဆန္ဆန္အခန္းေလးထဲက ပညာတတ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကိုယ့္ဘာသာ ေထာင္ခ်ထားတဲ့ဘဝေလး တစ္ခုထင္ပါရဲ႕
(ဦးေႏွာက္ ကီးဘုတ္ ကိန္းဂဏန္း)
ဒုတိယ အပိုဒ္က
အလိုက္သင့္မျဖစ္တဲ့ အေျခအေနတစ္ရပ္မွာ
အစိမ္းေရာင္ဆိုတာ အတြင္းအျပင္ ရိုက္သြင္းထားေတာ့ က်ေနာ္ ဒီလိုျမင္ၾကည့္တယ္
အဲဒီအေရာင္က ေအးခ်မ္းတဲ့အဓိပၸါယ္ ထြက္သလို အပါယ္ခံဆိုတဲ့ အနက္လဲရတယ္ ျပီးေတာ့ ခြဲစိတ္ ျခင္းျဖစ္သလို ယံုၾကည္မႈ႕လဲျဖစ္တယ္ (အေရးေပၚ အခန္းထဲက ဆရာဝန္ေတြလိုေပါ့) ဒီမွာအဆိပ္နဲ႔ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ သံုးထားေတာ့ ဆိုလိုခ်င္တာ ပစ္ပယ္ခံရတဲ့ ဒါမွမဟုတ္ အေျခအေနတစ္ရပ္ရပ္ေၾကာင့္
အေဝးလြင့္လာတဲ့ဘဝတစ္ခု၊
တတိယ အပိုဒ္က
ဆႏၵနဲ႔ ဘဝ တစ္ထပ္ထဲျဖစ္မလာေတာ့တဲ့ အေျခအေနမွာ ေလ်ာ္ဖြတ္လို႔မရေတာ့တဲ့
သူ႔ကိုယ္ၾကပ္ အဝတ္ေတြကို ျပန္ၾကည့္မိလိုက္သလိုပါ၊
စတုတၳ အပိုဒ္မွာ
အေျခအေနေတြအားလံုး ဘာသာျမင္မိလိုက္တဲ့၊ အသံုးတည့္ရံုသက္သက္ အပိုပစၥည္းေလးတစ္ခုရဲ႕ ခပ္ဝါးဝါးအိမ္မက္ေပါ့၊
ပဥၥမကေတာ့
ဖြက္ထားတဲ့ အတြင္းစိတ္ကို ဇတ္သိမ္းအတြက္ တမင္ အကြက္ဆင္ခ်ျပလိုက္တာပါ
ဒါမွလဲ လိုခ်င္တဲ့ အားလံုးသက္ဆိုင္မႈ႕ကို
ျခံစည္းရိုးခတ္နိုင္မွာေပါ့၊ ၾကည့္ပါ..
''နီရူဒါေရ..
သင္ခ်စ္မက္တတ္တာထက္
နည္းနည္းေလးမွ မေလ်ာ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြနဲ႔
ကၽြႏ္ုပ္လည္း အမိေျမကို ခ်စ္မက္ခဲ့ပါတယ္..။"

ေရးသူနွင့္တိုက္ဆိုင္ခ်င္မွတိုက္ဆိုင္ပါမည္ က်ေနာ့္ ခံစားၾကည့္ျခင္းသက္သက္ပါ။

အမည္မဲ့ said...

ေျပာစရာမရွိပါဘူးဗ်ာ ..
စကားေျပဆန္လြန္းတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆုိခ်က္မ်ားကေတာ့ အေႏွာင့္အယွက္တစ္ခုပါပဲ။

လင္းဒီပ said...

ကၽြန္ေတာ္တို႕အခ်စ္ေတြက မေလ်ာ႕နည္းပါဘူး..ဒါေပမယ့္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနတုန္းပဲ..။

မသက္ဇင္ said...

နီရူဒါေရ..
သင္ခ်စ္မက္တတ္တာထက္
နည္းနည္းေလးမွ မေလ်ာ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြနဲ႔
ကၽြႏ္ုပ္လည္း အမိေျမကို ခ်စ္မက္ခဲ့ပါတယ္..။

ခံစားဖတ္သြားပါတယ္ ကဗ်ာဆရာမေလးေရ
ခ်စ္ခင္လ်က္

Kaung Kin Ko said...

နီရူဒါႏွလံုးသားနဲ ့စက္ရုပ္တေယာက္ ကဗ်ာလာဖတ္သြားတယ္အစ္မ။

မိုးျမင္႔တိမ္ said...

တေန႔ေန႔ေတာ႔ ျဖစ္၍လာလိမ္႔မည္ေပါ႔...

ဘ၀ဆိုတာလည္း သံတူေၾကာင္းကြဲေတြမ်ားပါဘိနဲ႔..

တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ႔ နိရူဒါကို အားက်မိတယ္...။


စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ
မိုးျမင္႔တိမ္